Ποιό σύστημα κοινωνικής πρόνοιας;

Απόσπασμα από την χτεσινή ειδησεογραφία:

Την πεποίθησή της ότι οι Ευρωπαίοι πρέπει «να εργασθούν σκληρότερα», εάν θέλουν να διαφυλάξουν το πιο γενναιόδωρο σύστημα κοινωνικής πρόνοιας στον κόσμο, αλλά και την ανταγωνιστικότητά τους σε παγκόσμιο επίπεδο, εξέφρασε η καγκελάριος της Γερμανίας Άνγκελα Μέρκελ σε συνέντευξή της που δημοσιεύεται σήμερα στους Financial Times.

«Εάν η Ευρώπη αντιπροσωπεύει σήμερα μόλις το 7% του παγκόσμιου πληθυσμού, περί το 25% του παγκόσμιου ΑΕΠ και πρέπει να χρηματοδοτήσει το 50% των κοινωνικών δαπανών παγκοσμίως, τότε είναι προφανές ότι οφείλει να εργασθεί πολύ σκληρά για να διατηρήσει την ευημερία και τον τρόπο ζωής της», επισήμανε η Ανγκελα Μέρκελ, τονίζοντας ότι «όλοι μας πρέπει να σταματήσουμε να ξοδεύουμε περισσότερα από όσα κερδίζουμε ετησίως».

Δεν με πειράζει η μπουρδολογία τής γερμανίδας καγκελλαρίου αφού δεν την θεωρώ ικανή να πει μια σωστή κουβέντα (άλλωστε, αν είχε τέτοια ικανότητα, δεν θα την τοποθετούσε κανένας σ' αυτή την θέση). Εκείνο που με πειράζει είναι ότι θα πάρουν αυτή την παπαριά οι διάφοροι "αναλυτές" και θα την αναγάγουν σε θέσφατο και σε υψηλή φιλοσοφία. Έτσι λοιπόν, για να ξεθυμάνω, σκέφτηκα να κάνω κι εγώ μια ανάλυση των όσων είπε η κυρία Μέρκελ, αλλά από την ανάποδη.

Όταν λέμε "γενναιόδωρο σύστημα κοινωνικής πρόνοιας", τί ακριβώς εννοούμε; Κατ' αρχάς, "δώρο" δεν είναι, αφού οι ασφαλισμένοι πληρώνουν τον κώλο τους για να εξασφαλίσουν δικαίωμα πρόσβασης σ' αυτό το κωλοσύστημα. Όμως, ούτε "γενναίο" είναι, αφού μετά από μια ζωή εισφορές, σε καταδικάζει σε συντάξεις που δεν φτάνουν ούτε για να πληρώσεις τον μπακάλη και τον μανάβη τής γειτονιάς σου. 

Προφανώς, η "γενναιοδωρία" τού συστήματος κοινωνικής πρόνοιας αφορά εκείνους οι οποίοι μονίμως γίνονται αποδέκτες αυτής της γενναιοδωρίας: ιδιώτες πάροχοι υπηρεσιών υγείας, ιδιωτικοί παιδικοί σταθμοί, ιδιωτικά εκπαιδευτήρια, προμηθευτές φαρμακευτικού και νοσοκομειακού υλικού, φαρμακοβιομηχανίες κλπ. Όλοι αυτοί, δόξα τω θεώ, μια χαρά τα πάνε με το υπάρχον σύστημα.

Πάμε παρακάτω. Ας δεχτούμε ότι αυτό που υποστηρίζει η κυρία Μέρκελ είναι σωστό και στην Ευρώπη αντιστοιχούν πράγματι το 7% του πληθυσμού τής γης, το 25% του παγκόσμιου ΑΕΠ και το 50% των παγκοσμίων κοινωνικών δαπανών. Ωραία; Μάλιστα. Και ποιό ακριβώς είναι το συμπέρασμα; Ότι η Ευρώπη έχει ένα γενναιόδωρο (δηλαδή, σπάταλο) σύστημα κοινωνικής πρόνοιας ή ότι το υπόλοιπο 93% του παγκόσμιου πληθυσμού ψοφάει επειδή κανένας δεν του δίνει σημασία; 

Για όσους δεν κατάλαβαν, θέλω να πω πως είναι φυσιολογικό να δείχνει γενναιόδωρη η Ευρώπη αν την συγκρίνει κανείς με το Μπαγκλαντές ή με την Μπουργκίνα Φάσο. Όπως ακριβώς πρέπει να αισθάνεται ευτυχής ο ζητιάνος τής γωνίας αν συγκριθεί με τους σκλάβους που τραβούσαν κουπί στις γαλέρες τού Καίσαρα. Ή όπως ακριβώς μπορούμε να θεωρήσουμε ευνοημένο από την ζωή όποιον δεν έχει παπούτσια να φορέσει, αν τον συγκρίνουμε με κάποιον που δεν έχει πόδια.

Παρενθεσούλα. Υπάρχει μια κρυμμένη απειλή στα λόγια τής κυρίας Μέρκελ ή είναι ιδέα μου; Δηλαδή, μήπως εννοεί η γερμανίδα καγκελλάριος πως, αν δεν δουλέψω σκληρά, κινδυνεύω να καταντήσω όπως οι εργάτες στις Φιλιππίνες και στην Ταϋλάνδη; Λέω, μήπως... Κλείνει η παρένθεση.

Συνεχίζουμε. Αυτό το ότι πρέπει να εργαστούμε πολύ σκληρά για να διατηρήσουμε την ευημερία και τον τρόπο ζωής μας, ειλικρινά δεν το καταλαβαίνω και μάλλον ως ανέκδοτο μου ακούγεται. Ποιά ευημερία και ποιόν τρόπο ζωής να διατηρήσω, δηλαδή; Να δουλεύω 7 μέρες την εβδομάδα, μιας και μου κατάργησαν την αργία τής Κυριακής; Να χτυπάω κάρτα για 50 ή 60 ώρες εβδομαδιαία και να πληρώνομαι τις 40 (κι αυτές τσεκουρωμένες και δίχως επιδόματα); Να πληρώνω 25 ευρώ στο νοσοκομείο, μόνο και μόνο για να πω καλημέρα; Να γιορτάζω τα εβδομηκοστά γενέθλιά μου και να μην έχω ακόμη κατοχυρώσει δικαίωμα για πλήρη σύνταξη; Να έχω τελειώσει δυο πανεπιστήμια και να θεωρούμαι τυχερός αν βρω τετράωρη δουλειά ως πίτσα-μπόυ; Να στριμώχνω την τετραμελή μου οικογένεια σε ένα τριάρι επειδή δεν αντέχω οικονομικά να νοικιάσω μεγαλύτερο σπίτι; Να κοντεύω τα σαράντα αλλά να μένω ακόμη με τους γονείς μου επειδή τα ψίχουλα από την δουλειά μου δεν αρκούν για να μείνω μόνος μου; Να έχω μια γκόμενα επί 15 χρόνια και να μη μπορώ να την κάνω συζυγό μου, καθ' ότι "χωρίς δεκάρα, πώς θα παντρευτούμε Μανωλιό μου; πώς θα βάλουμε στεφάνι στον Αη-Γιάννη;", όπως τραγούδαγε η Ελένη Βιτάλη στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης πριν καμμιά σαρανταριά χρόνια; Αυτό το σύστημα είναι που πρέπει να δουλέψω σκληρά για να το διατηρήσω; Ωραία. Με το μπαρδόν, μάινε λίμπεν, αλλά χέστηκα γι' αυτό το σύστημα.

Πάντως, το ωραιότερο απ' όσα είπε η φράου Άνγκελα είναι το τελευταίο. Πρέπει, λέει, να σταματήσουμε να ξοδεύουμε περισσότερα απ' όσα βγάζουμε. Βέβαια, δεν είναι η πρώτη φορά που ακούμε αυτή την χοντρομαλακία, έτσι; Νά 'ναι καλά ο Μητσοτάκουλας και να τα κατοστήσει (ναι, ναι, δεν έφτασε ακόμη τα 100 ο σιχαμένος!), έχει χρόνια και χρόνια που μας το κοπανάει. 

Μωρή φακλάνα, γαμώ την κούνια που σε κούναγε, πότε στον διάολο ξόδεψα περισσότερα απ' όσα έβγαζα; Πήρα ποτέ παραπάνω απ' αυτά που με πλήρωναν για την δουλειά μου; Και, μάλιστα, με την δουλειά μου έβγαζα όχι μόνο αυτά που χάλαγα για την οικογένειά μου αλλά κι αυτά που τσέπωνε τ' αφεντικό μου. Ή μπας και δεν έχεις ακούσει ποτέ αυτό που λένε "υπεραξία τής εργασίας"; Και για να το πω αλλοιώτικα, μήπως και το καταλάβεις: πού διάολο τα βρήκε τα (δισ)εκατομμύρια το αφεντικό μου; Από τον ιδρώτα του; Μη χέσω! Από τον ιδρώτα τον δικό μου κι από τον ιδρώτα των συναδέλφων που φάγαμε την ζωή μας στην δούλεψή του τα βρήκε. Αυτή η κουφάλα είναι που ξοδεύει περισσότερα απ' όσα βγάζει, μιας και αυτό που βγάζει είναι μηδέν. Αλλά γι' αυτόν, όπως και για τους άλλους τους πούστηδες σαν κι αυτόν, δεν βγάζεις άχνα. Μόκο. Εμάς βρήκες για να βγάλεις το άχτι σου, παλιοχαμούρα.

Συγγνώμη για τον τόνο αλλά συγχίστηκα με τις μαλακίες τής εριτίμου κυρίας καγκελλαρίου. Μ' έκανε κι έρριξα το επίπεδο του ιστολογίου, η παλιοκαριόλα...