Ποιός Σωκράτης; Λυκουρέντζος!

Άλατις μαγκιά ο Λυκουρέντζος! Μιλάμε, τον βλέπεις και σε πιάνει ένα δέος, τον ακούς να μιλάει θυμωμένα και τρέμουν τα πόδια σου, σε απειλεί και λερώνεις το βρακί σου. Είδατε το προχτεσινό του; "Είμαστε πλέον υποχρεωμένοι (ενν. η κυβέρνηση) να επιχειρήσουμε τη με κάθε δυνατό μέσο απελευθέρωση της αγοράς των φαρμάκων από τον ασφυκτικό έλεγχο της συνδικαλιστικής ηγεσίας του κλάδου των φαρμακοποιών". Κι όταν λέει ο Λυκουρέντζος "με κάθε δυνατό τρόπο", δεν εξαιρεί ούτε την περίπτωση να πάρει τον γκρα, να ζωστεί τα φυσεκλίκια, να βγει στο κουρμπέτι κι όποιον φαρμακοποιό πάρει ο χάρος. Άμα είναι σωστός μάγκας ο άλλος, δεν κρύβεται...πώς να το κάνουμε;

Όμως, δεν είναι μόνο η μαγκιά που εντυπωσιάζει στην παραπάνω δήλωση. Είναι και το περιεχόμενό της. Προσέξτε τι σημαντικό μάς αποκαλύπτει ο Λυκουρέντζος: η αγορά των φαρμάκων ελέγχεται από την συνδικαλιστική ηγεσία των φαρμακοποιών! Όχι τίποτ' άλλο αλλά είναι καιρός να ξυπνήσουμε και να συνειδητοποιήσουμε την πλάνη μας όλοι εμείς που τόσα χρόνια πιστεύαμε πως η αγορά των φαρμάκων ελέγχεται από τις μεγάλες φαρμακοβιομηχανίες. Επί τέλους, έρχεται ο αντρίκιος και καταγγελτικός λόγος τού Λυκουρέντζου να βάλει τα πράγματα στην σωστή τους διάσταση: η αγορά τού φαρμάκου δεν ελέγχεται ούτε από την Σπεσιφάρ τού Βασιλόπουλου ούτε από την Βιανέξ των Γιαννακοπουλαίων (οι οποίες θα χεστούν στα λεφτά τώρα με τα γενόσημα) αλλά από το συνδικάτο όπου ανήκει ο κυρ-Χρήστος, ο φαρμακοποιός τής διπλανής γωνίας.

Εν πάση περιπτώσει, ας δεχτούμε ότι ο Λυκουρέντζος έχει δίκιο και για τα βάσανα των ασθενών φταίνε αποκλειστικά οι συνδικαλιστές φαρμακοποιοί. Άντε, λοιπόν, να τους κόψουμε τον βήχα και να απελευθερώσουμε την αγορά από τον "ασφυκτικό" τους έλεγχο. Μετά;

Τί κάνουμε μετά, Λυκουρέντζε; Αφήνουμε την αγορά ανεξέλεγκτη κι όποιον πάρει ο χάρος; Ή μήπως (λέω: μήπως) θα αναλάβει άλλος τον έλεγχο; Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Αν η όλη φασαρία γίνεται απλώς για να αλλάξει ο νταβατζής, δεν κάνουμε τίποτε. Αν πάλι πρόκειται να μείνουν τα πράγματα ανεξέλεγκτα, θα γίνει συμπούρμπουλο και είτε θα φτάσει η ασπιρίνη μισό μεροκάματο είτε θα κλείσουν οι φαρμακευτικές σχολές των πανεπιστημίων. Καθ' ότι, ποιός ο λόγος να ξοδεύω μια περιουσία και μια πενταετία από την ζωή μου για να σπουδάσω φαρμακοποιός από την στιγμή που τα φάρμακα θα πουλιώνται από τα ράφια των σούπερ-μάρκετ; Εκτός αν το σχέδιο προβλέπει ότι τα φάρμακα θα πουλιώνται μεν στα μπακάλικα αλλά μόνον εφ' όσον ο μπακάλης έχει πτυχίο φαρμακοποιού. [Κακία: να δω την κυρά-Σπυριδούλα να βάζει στην ίδια σακκούλα μισό κιλό φέτα κι ένα Μπισολβόν για τον βήχα κι ας πεθάνω!]

Ο Λυκουρέντζος βάζει και μια άλλη παράμετρο: τον "ασφυκτικό έλεγχο της συνδικαλιστικής ηγεσίας". Δεν μας ορίζει, όμως, τι ακριβώς σημαίνει "ασφυκτικός έλεγχος". Θέλω να πω, δηλαδή, ποιά είναι τα όρια στα οποία πρέπει να περιορίζεται η συνδικαλιστική δράση, σύμφωνα με τους κανόνες τής "δημοκρατίας" τού Λυκουρέντζου;

Μπορεί να μη παίρνετε σοβαρά αυτή την παράμετρο αλλά σας προειδοποιώ ότι είναι πολύ σοβαρή. Αν τα προβλήματα της αγοράς των φαρμάκων οφείλονται στο ότι η συνδικαλιστική ηγεσία των φαρμακοποιών έχει ξεπεράσει τα όρια και ασκεί "ασφυκτικό έλεγχο", γιατί να μη συμβαίνει το ίδιο και στην αγορά της οικοδομής, λόγου χάριν; Ποιός μου λέει εμένα ότι η διάλυση της αγοράς ακινήτων δεν οφείλεται στο ότι έχουν ξεπεράσει τα όρια οι συνδικαλιστές οικοδόμοι, οι συνδικαλιστές πλακάδες και οι συνδικαλιστές πιττόροι; Ή μήπως δεν έχει αποδειχτεί ότι για όλα τα προβλήματα της ναυτιλίας ευθύνονται οι συνδικαλιστικές ηγεσίες των λιμενεργατών και των ναυτεργατών; Όπως ακριβώς ευθύνονται οι συνδικαλιστές καθηγητές για τα προβλήματα της παιδείας, δηλαδή.

Τελειώνω. Καλά και άγια τα είπε ο Λυκουρέντζος. Μόνο που τα είπε μισά. Έπρεπε να συνοδεύσει την δήλωσή του με ένα παράρτημα, όπου θα έβαζε τα όρια του σωστού συνδικαλισμού. Άντε γιατί σε τούτον εδώ τον ρημαδότοπο πρέπει κάποτε να μάθουμε τι σημαίνει "δημοκρατία". Και μη μου πείτε ότι αυτά μας τα δίδαξαν οι αρχαίοι φιλόσοφοι γιατί θα γελάσω. Ποιός Σωκράτης; Λυκουρέντζος!