Φαρμακοπεριπέτεια

Πρωί-πρωί, έπεσε η ματιά μου στην είδηση: "Έπειτα από έκτακτη γενική συνέλευση, ο Φαρμακευτικός Σύλλογος Αχαΐας αποφάσισε ομόφωνα την επ’ αόριστον άρση πίστωσης στους ασφαλισμένους του Ε.Ο.Π.Υ.Υ. από την Τρίτη 11/12". Αμέσως τηλεφώνησα στον φαρμακοποιό μου, ο οποίος μου το επιβεβαίωσε: σήμερα εκτελούνται οι τελευταίες συνταγές και από αύριο καταγγέλλεται η σύμβαση με τον Ε.Ο.Π.Υ.Υ.

Και τί να κάνω εγώ αύριο; Να πληρώσω ένα εκατοπενηντάρι και να περιμένω να το πάρω πίσω από το ταμείο μου του Αγίου...άντε μη πω ή να πάω εκδρομή στην Ναύπακτο για να πάρω φάρμακα; Ό,τι ήταν να γίνει, έπρεπε να γίνει σήμερα. Ζόρισα λίγο την δουλειά, άφησα και κάτι στην άκρη για αύριο και λίγο μετά τις δωδεκάμιση βρέθηκα στον προθάλαμο του καρδιολόγου μου. Μόνο που μπροστά από μένα βρίσκονταν άλλοι πέντε για τον ίδιο λόγο: να γράψουν φάρμακα εν όψει της αυριανής καταγγελίας. Τόμπολα!

Μία ώρα και δέκα λεπτά αργότερα βρέθηκα με την πολυπόθητη συνταγή στο χέρι. Φυσικά, αφού δεν είχα κλείσει ραντεβού, την απέκτησα με τον γνωστό τρόπο: με το ταλληράκι, όπως έχω γράψει σχετικά στο παρελθόν ("Τα τάλληρα"). Αλλά δεν βαριέσαι. Τουλάχιστον, γλίτωσα και το εκατοπενηντάρι και την εκδρομή στην Ναύπακτο.

Καθ' οδόν προς το φαρμακείο, έρριξα μια ματιά στην συνταγή. Θυμάστε την εποχή που πηγαίναμε στον γιατρό κι εκείνος μας έγραφε φάρμακα; Ξεχάστε την! Τώρα πλέον οι γιατροί δεν γράφουν φάρμακα αλλά "δραστική ουσία". Δηλαδή, αντί για "1 κουτί Ασπιρίνες", γράφουν "20 δισκία ακετυλοσαλικυλικού οξέος" κι αντί για "2 κουτιά Πλαβίξ", γράφουν "28 δισκία κλοπιδεγρέλης". Βλέπετε, το ταμείο καλύπτει μόνο το φτηνότερο φάρμακο που περιέχει την ζητούμενη δραστική ουσία, οπότε ο ασφαλισμένος πρέπει να πληρώσει από την τσέπη του την διαφορά αν θέλει -ή αν πρέπει- να πάρει κάποιο ακριβώτερο.

Σωστό το βρίσκω αυτό το μέτρο. Έρχεται, ας πούμε, ο Πασχάλης Τερζής σε κάποιο μαγαζί και βγαίνει η διαφημιστική αφίσσα: "Φιάλη ουίσκυ 100 ευρώ". Τί περιλαμβάνει το κατοστάρικο; Μα, την "δραστική ουσία" τού φτηνότερου ουίσκυ, π.χ. Ντιούαρς, Μπαλλαντάινς ή Τζόννη κόκκινο. Αν θες Καρντού, Ντιμπλς ή Τζόννη μαύρο, πρέπει να πληρώσεις την διαφορά. Δεν κατάλαβα, γιατί δεν διαμαρτυρόμαστε για το Τζόννη και διαμαρτυρόμαστε για το Πλαβίξ;

Βέβαια, η όλη φάση είναι κάπως περίεργη. Είναι σαν να πηγαίνεις στο εστιατόριο και να παραγγέλνεις μια μερίδα μοσχαράκι, δίχως να νοιάζεσαι αν είναι ψητό της κατσαρόλας, κοκκινιστό ή καπαμάς. Θα μου πείτε ότι με το μοσχαράκι είναι θέμα γούστου κι όχι θέμα υγείας. Και όμως, εμένα το κοκκινιστό με πειράζει στο στομάχι αλλά από καπαμά τρώω δυο πιάτα. Ποιος μου εγγυάται, λοιπόν, ότι αν πάρω Τσουτσουνίξ αντί για Πλαβίξ δεν θα πάθω καζίκι; Και τα δυο έχουν την ίδια δραστική ουσία αλλά είναι σίγουρο πως έχουν και τα ίδια έκδοχα; Η Ασπιρίνη, ας πούμε, έχει την ίδια δραστική ουσία με το Σαλοσπίρ αλλά δεν υπάρχει καρδιοπαθής που να παίρνει Ασπιρίνη.

Τέλος πάντων, μ' αυτά και μ' αυτά και με την ψυχή στο στόμα, πρόλαβα το φαρμακείο λίγο πριν κλείσει (Δευτέρα σήμερα και το απόγευμα τα φαρμακεία είναι κλειστά). Δυστυχώς, εκεί που έπαιρνα βαθειά ανάσα ανακούφισης, ο φαρμακοποιός κάρφωσε το δάχτυλό του στην συνταγή που κρατούσα στο χέρι. "Αυτό για το στομάχι δεν το έχω". Κόλπος. "Τί κάνουμε τώρα, Γιάννη;" ρώτησα με αγωνία. "Ψάξε να τα βρεις σε άλλο φαρμακείο, γιατί από αύριο θα τα πληρώσεις και είναι αμαρτία".

Άντε πάλι στο αμάξι και βουρ για τα διημερεύοντα. Μπαίνω στο πρώτο. Διαδήλωση. Μπροστά, κάποιος ζητάει ένα φάρμακο για τον έλεγχο των τριγλυκεριδίων. "Αυτό δεν γράφεται πια", δηλώνει ο φαρμακοποιός, "θεωρείται φάρμακο λάιφ-στάυλ". Άθελά μου χαμογέλασα γιατί θυμήθηκα μια σχετική αναφορά που είχα κάνει πριν έναν χρόνο σε τούτο το ιστολόγιο ("Lifestyle!!!"). "Μην ανησυχείς", πετάχτηκε κάποιος από δίπλα, "με την πείνα που μας περιμένει θα πέσουν τα τριγλυκερίδια από μόνα τους". Άρχισα να γελάω κάτω από τα μουστάκια μου. "Και τί θα κάνω τώρα;" επέμεινε ο πελάτης. "Να τρως σολομό δυο φορές την ημέρα", απάντησε ατάραχος ο φαρμακοποιός. Μου ξέφυγε ένα δυνατό γέλιο. "Με τα χάλια μας γελάς;" με αποπήρε ο παππούς δίπλα μου. Έβγαλα τον σκασμό.

Κάποτε έφτασε και η σειρά μου. Όταν είδα τον φαρμακοποιό να τεντώνει το δάχτυλό του πάνω στην συνταγή, με έλουσε κρύος ιδρώτας. "Απ' αυτό δεν έχω γενόσημο", δήλωσε. "Παναπεί;" ρώτησα με αγωνία. "Ή πάτε αλλού να το βρείτε ή βάζουμε Ζουργκασόλ". "Και πληρώνω την διαφορά, ε;" ξαναρώτησα ηλιθιωδώς. "16 ευρώ περίπου", με αποτελείωσε ο άκαρδος.

Ομολογώ πως δεν ήμουν σίγουρος για το πώς αισθανόμουν καθώς έβγαινα από το φαρμακείο με την σακκούλα στο χέρι. Ευτυχής που βρήκα τα φάρμακά μου ή σκασμένος που πλήρωσα ένα ογδοντάρι εκεί που πέρυσι τέτοια μέρα πλήρωνα σκάρτο εικοσάρι; Πάντως, για ένα πράγμα ήμουν σίγουρος: η υγεία ήταν κωλοχανείο αλλά έβαλε τάξη ο Λοβέρδος.

Άντε, με το καλό να πάει καλά και η σέχτα που έφτιαξε και να πετύχει η "ρήξη" του, ώστε να βάλει σε τάξη και τον τόπο... Τρομάρα του!