Απ' όλα έχει ο μπαξές...

Είναι γεγονός ότι από την αρχή της εκδήλωσης της οικονομικής κρίσης του καπιταλισμού, γενικευμένης στην ΕΕ και στην Ευρωζώνη, ανεξάρτητα από το βάθος της σε κάθε χώρα ξεχωριστά, αλλά και σε άλλες ισχυρές καπιταλιστικές οικονομίες, όπως ΗΠΑ, Ιαπωνία, οξύνονται στο έπακρο οι μεταξύ τους ανταγωνισμοί, αλλά και μεταξύ τμημάτων του κεφαλαίου στο εσωτερικό των χωρών. Στη βάση τους βρίσκονται οι ανταγωνισμοί των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων και στη διεθνή αγορά, οι επιλογές συμμάχων και αντιπάλων κ.λπ.

Αυτό εκδηλώθηκε και με τις διαφορές στις αστικές πολιτικές διαχείρισης της κρίσης, που εκφράζονται από διαφορετικές κυβερνήσεις και αστικά κόμματα στο εσωτερικό των χωρών, αλλά που με αφορμή το κρατικό χρέος της Ελλάδας πήρε διαστάσεις οξύτατων αντιθέσεων ανάμεσα στις ΗΠΑ, με την επεκτατική δημοσιονομική πολιτική, και στη Γερμανία με την αυστηρή δημοσιονομική πολιτική. Σήμερα εκδηλώνεται στην αντίθεση ανάμεσα σε ΔΝΤ και Γερμανία βασικά, για τη βιωσιμότητα του κρατικού χρέους της Ελλάδας και την απαίτηση του ΔΝΤ για νέο "κούρεμα", στο οποίο αντιδρά η Γερμανία. Βασικό ζήτημα στους ανταγωνισμούς είναι ποιας χώρας οι επιχειρηματικοί όμιλοι θα έχουν λιγότερες απώλειες από την καταστροφική δράση της κρίσης, ποιας χώρας οι όμιλοι θα βγουν πιο ισχυροί στη διεθνή αγορά σε συνθήκες ανάκαμψης, αλλά και ο ανταγωνισμός δολαρίου - ευρώ ως διεθνών αποθεματικών νομισμάτων.

Αυτοί οι ανταγωνισμοί εκφράζονται και ανάμεσα σε τμήματα του κεφαλαίου στην Ελλάδα, αλλά και ανάμεσα στα δύο μείγματα πολιτικής, της ΝΔ και των συμμάχων της στην κυβέρνηση και του ΣΥΡΙΖΑ και άλλων, όπως οι Ανεξάρτητοι Ελληνες. Υπάρχει και εκδηλώνεται στο δίπολο που ο ΣΥΡΙΖΑ αποκαλεί "μνημονιακοί - αντιμνημονιακοί". Η κυβέρνηση έχει κάνει επιλογή την αυστηρή δημοσιονομική πολιτική, ταυτίζεται με την πολιτική της Μέρκελ. Απέναντι σ' αυτή την πολιτική ο ΣΥΡΙΖΑ προβάλλει άλλο μείγμα πολιτικής, παίρνει θέση στους οξύτατους ανταγωνισμούς ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα, θεωρεί ότι η επεκτατική πολιτική θα βγάλει την καπιταλιστική οικονομία από την κρίση και θα φέρει την ανάκαμψη των επιχειρηματικών ομίλων.

Αυτά τα λέει ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ. Για παράδειγμα, σε συνέντευξή του ο Αλ. Τσίπρας στην εφημερίδα «6 μέρες», το Σάββατο 17/11/2012, μιλάει για «ταύτιση στο θέμα της διαγραφής του χρέους με το ΔΝΤ», όσο και αν τη χαρακτηρίζει «συγκυριακή». Τι λέει ο Αλ. Τσίπρας; "Με επίκεντρο τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους βρισκόμαστε μπροστά σε μια διεθνή σύγκρουση μεταξύ Γερμανίας και του ΔΝΤ... Σ' αυτήν ακριβώς τη διαμάχη η κυβέρνηση κάθεται αμήχανη... δεν παίρνει θέση, δεν διεκδικεί λύση". Πράγματι σ' αυτή την αντιπαράθεση κόντρα στη Γερμανία και την Ευρωζώνη είναι οι ΗΠΑ, αλλά και άλλες χώρες του ΔΝΤ, όπως οι ανερχόμενες ισχυρές καπιταλιστικές χώρες, Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα, αυτές τις αναφέρει και ο Αλ. Τσίπρας στη συγκεκριμένη συνέντευξη, εμείς θα συμπληρώναμε και η Ιαπωνία. Εκδηλώνεται ο μεταξύ τους οξύτατος ανταγωνισμός. Τι εννοεί ο Αλ. Τσίπρας ότι η κυβέρνηση δεν παίρνει θέση στη διεθνή σύγκρουση, δε διεκδικεί λύση; Η κυβέρνηση πήρε θέση με τη Γερμανία. Επομένως, την καλεί να αξιοποιήσει τους ανταγωνιστές της Γερμανίας ενάντιά της. Και τι όφελος θα έχει ο λαός από τους ανταγωνισμούς μεταξύ καπιταλιστικών κρατών και επιχειρηματικών ομίλων; Κανένα. Ουσιαστικά καλεί το λαό να επιλέξει καπιταλιστικές χώρες συμμάχους, που ενδιαφέρουν τμήματα του κεφαλαίου στην Ελλάδα, δηλαδή να συνταχθεί ο λαός με τμήματα του κεφαλαίου ενάντια σε άλλα, δηλαδή να διαλέξει τους ληστές που θα τον ληστεύουν.

Προτείνει και συγκεκριμένη επιλογή. Λέει στη συνέντευξη: "Σε ό,τι αφορά τον Ομπάμα είναι προφανές ότι υπάρχουν πτυχές της πολιτικής που ακολουθεί στις ΗΠΑ που βρίσκονται παράλληλα με τη βασική αντίληψη της δικής μας στρατηγικής για την αντιμετώπιση του χρέους. Εμείς λέμε όχι δημοσιονομική πειθαρχία, αλλά επεκτατική δημοσιονομική πολιτική... Το προσπαθεί ο Ομπάμα στην Αμερική... Δεν είναι όλες οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ ίδιες". Με τις ΗΠΑ κολεγιά θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ. Τι πιο αποκαλυπτικό από τη συγκεκριμένη συνέντευξη που συμπληρώνεται και από το εξής: "Είμαστε σε πλήρη διάσταση με την πολιτική της Μέρκελ για την Ευρώπη".

Με τις ΗΠΑ, λοιπόν, κόντρα στη Γερμανία και το προβάλλει περήφανα. Βεβαίως, μέχρι στιγμής υπεραμύνεται της συμμετοχής της Ελλάδας στην Ευρωζώνη, αλλά αφού αλλάξει η πολιτική της Ευρωζώνης και γίνει αντιγερμανική, ή από αυστηρή δημοσιονομική, γίνει επεκτατική. Δηλαδή, φιλοαμερικάνικη. Επομένως, όχι μόνο παίρνει θέση αλλά αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο, αν γίνει κυβέρνηση και δεν αλλάξει η μερκελική πολιτική, να κάνει κολεγιά με τους Αμερικάνους. Γιατί, λοιπόν, όταν του λέμε ότι αυτή η πολιτική εκφράζει ένα τμήμα των επιχειρηματιών που καλοβλέπουν και τις ΗΠΑ και το δολάριο αντί του ευρώ εξανίσταται, ενώ τα λέει ο ίδιος; Αλλωστε, αυτό συζητιέται και στην Ελλάδα ευρέως εδώ και ένα χρόνο. Να θυμίσουμε ακόμη ότι αυτό το ενδεχόμενο εξόδου από το ευρώ συμφέρει εφοπλιστές, μεγαλοεξαγωγείς, μεγαλοξενοδόχους κ.ά., ενώ πρόσφατα αποκαλύφθηκε ότι ο Ομπάμα από το καλοκαίρι ακόμη συναντιέται με Ελληνες εφοπλιστές.

Να θυμίσουμε επίσης ότι ο Π. Λαφαζάνης, δικό τους ηγετικό στέλεχος, εκφράζει δημόσια την άποψη εξόδου από το ευρώ, όπως και τα άρθρα του Λαπαβίτσα που φιλοξενούν στην "Αυγή". Μετά απ' αυτά δεν είναι παράξενο ότι στην ίδια συνέντευξη ο Αλ. Τσίπρας είπε: "Θα επιδιώξουμε συνεργασίες πιθανώς και με τους Ανεξάρτητους Ελληνες". Απ' όλα έχει ο μπαξές...


[Σ.σ.: Την ιδέα και την αφορμή για το σημερινό θέμα μού τις έδωσε ένας πολύ καλός φίλος, ο οποίος ψήφισε ΣυΡιζΑ στις τελευταίες εκλογές. Έτσι, ετοίμασα ένα σχετικό κείμενο για δημοσίευση αλλά, μόλις ανακάλυψα το παραπάνω άρθρο στον σημερινό "Ριζοσπάστη", το οποίο λέει σχεδόν όσα ήθελα κι εγώ να πω και μπροστά στον κίνδυνο να θεωρηθώ κλέφτης, προτίμησα να γίνω απλός αντιγραφέας και να το αναδημοσιεύσω, διατηρώντας τον τίτλο του.]