Η βία ως μέσο αντιπαράθεσης

"Η Γερμανίδα καγκελάριος Άγγελα Μέρκελ πριν από λίγο, σχολιάζοντας τον προπηλακισμό του Γερμανού προξένου στην Θεσσαλονίκη, είπε πως “η βία δεν αποτελεί τρόπο αντιπαράθεσης”. Συμπλήρωσε πως η διαφωνία και οι διαμαρτυρίες είναι θεμιτές, αλλά δεν πρέπει να καταλήγουν σε βίαιες ενέργειες" (από την ειδησεογραφία τής ημέρας).

Δεν πρόκειται ούτε να καταδικάσω ούτε να χειροκροτήσω την "καφεδιά" που έφαγε χτες ο γερμανός πρόξενος της Θεσσαλονίκης. Θεωρώ το συγκεκριμένο περιστατικό απλώς αστείο και ανάξιο λόγου. Μάλιστα, παραδέχομαι ότι εκτίμησα τον παθόντα πρόξενο όταν άκουσα την δήλωσή του ότι "δέχθηκα μόνο ένα φλιτζάνι καφέ και ήταν μια περίεργη πρόσκληση να πιούμε από κοντά έναν καφέ", ενώ αργότερα ζήτησε από όλους να πουν στον κόσμο ότι "ούτε μου επιτέθηκαν, ούτε βιαιοπράγησαν εναντίον μου οι διαδηλωτές" και το βράδυ στην δεξίωση πρόσθεσε με χιούμορ ότι "η μέρα ξεκίνησε με έναν καφέ και ολοκληρώνεται με κρασί και μπύρα".

Μάγκας ο πρόξενος. Ωραίος μάγκας. Κι άφησε τα κανάλια και τους δημοσιογράφους να χτυπιούνται, να κάνουν την τρίχα τριχιά, να ανακαλύπτουν καταδίκη της Ελλάδας από τα διεθνή μέσα ενημέρωσης και να κραυγάζουν κατά της βίας, κάνοντας παντιέρα την δήλωση Μέρκελ που αναφέρουμε στην αρχή αυτού του κειμένου. Γι' αυτήν ακριβώς την δήλωση θέλω να πω κι εγώ δυο λόγια.

Αλήθεια, έχετε παρατηρήσει ποιοι τοποθετούνται μονίμως και αναφανδόν κατά της βίας; Οι ισχυροί, αυτοί που είναι καβάλα, αυτοί που χρησιμοποιούν την βία ως βασικό εργαλείο για να αυξήσουν και να σταθεροποιήσουν την δύναμή τους. Μόνο που αυτοί καταδικάζουν μόνο την βία η οποία δεν είναι θεσμοθετημένη από τους ίδιους.

Βία είναι όταν ο Χίτλερ μπαίνει στην Πολωνία κι όχι όταν ο Ρέηγκαν εισβάλλει στην Γρανάδα. Βία είναι όταν καθαρίζει ο Βελουχιώτης τους γερμανοτσολιάδες στον Μελιγαλά κι όχι όταν σφάζει ο Παπαδόγγωνας τους χωριάτες στους Μολάους. Βία είναι όταν μαζεύεις τα παιδιά σου και τα στέλνεις στο "παραπέτασμα" για να επιβιώσουν κι όχι όταν τα μαζεύεις για να τα κλείσεις στις "παιδουπόλεις" της Φρίκης. Βία είναι όταν οι απεργοί περιφρουρούν την απεργία τους κι όχι όταν τους επιτίθεται η αστυνομία για να τους διαλύσει. Βία είναι όταν πετάς πέτρες στο Σύνταγμα κι όχι όταν η κυβέρνηση σου πετάει κατακέφαλα τα "συνταγματικά" της τούβλα μέτρων. Βία είναι όταν εκμεταλλεύεσαι μια γυναίκα εκδίδοντάς την για ένα πιάτο φαΐ κι όχι όταν εκμεταλλεύεσαι ολόκληρη κοινωνία βάζοντάς την να δουλεύει για ένα πιάτο φαΐ.

Είναι προφανές ότι η βία αποτελεί προνόμιο των ισχυρών. Οι αδύναμοι οφείλουν να περιορίζονται στον διάλογο. Μόνο που κανένα μεγάλο ιστορικό γεγονός δεν προήλθε από διάλογο. Όλα έγιναν χάρη στην βία.

Όταν οι πέρσες απαίτησαν "γη και ύδωρ", οι σπαρτιάτες δεν έκαναν διάλογο. Απλώς τους πέταξαν στο πηγάδι. Όταν ο Ξέρξης ζήτησε από τον Λεωνίδα να παραδοθεί, εκείνος δεν έκανε διάλογο. Απλώς τέντωσε το χέρι του, το κατέβασε κοφτά ανάμεσα στα σκέλια του και του είπε "μολών λαβέ" (τ' αρχίδια του, όχι τα όπλα που λένε οι δάσκαλοι στο σχολείο). Όταν ο Δράμαλης επιχείρησε να καταπνίξει την επανάσταση, ο Κολοκοτρώνης δεν έκανε διάλογο. Απλώς τον τσάκισε στα Δερβενάκια. Όταν ο Μουσσολίνι ζήτησε από τους έλληνες να κάνουν τις κοτούλες, εκείνοι δεν έκαναν διάλογο. Απλώς τον πήραν παραμάζωμα στην 'Ηπειρο, νότια και βόρεια.

Αλήθεια, θα υπήρχε Μάγκνα Κάρτα, αν οι ταλαίπωροι χωριάτες είχαν περιοριστεί σε διάλογο με τον βασιλιά Ιωάννη τον Ακτήμονα; Θα μιλάγαμε σήμερα για Γαλλική Επανάσταση, αν ο Ροβεσπιέρρος είχε μείνει στην ψιλοκουβέντα με τους φεουδάρχες; Θα είχε ξεσπάσει η Επανάσταση του '21 αν οι κατατρεγμένοι δεν ξεσηκώνονταν κατά των κοτζαμπάσηδων, των αγάδων και των τσιφλικάδων που τους ρουφούσαν το αίμα; Ποια έννοια θα είχε ο όρος εργατικά δικαιώματα, αν δεν χυνόταν αίμα στο Σικάγο την πρωτομαγιά τού 1886; Πώς θα ξημέρωνε άσπρη μέρα για τους αγρότες αν δεν κοκκίνιζε η γη τού Κιλελέρ στις 6 Μαρτίου 1910; Και πώς θα είχε διαμορφωθεί η Ιστορία τού 20ου αιώνα αν ο Λένιν κι οι μπολσεβίκοι είχαν μείνει σε επίπεδο διαλόγου "κοινωνικών εταίρων" με τον τσάρο; Με δυο λόγια, επανάσταση με διάλογο δεν γίνεται.

Το θέμα είναι πολύ απλό: κανένας διάλογος δεν μπορεί να πείσει οποιονδήποτε να παραχωρήσει οικειοθελώς τα κεκτημένα του. Έτσι, οι "έχοντες και κατέχοντες" είναι υπέρ του διαλόγου επειδή δεν κινδυνεύει η υπόστασή τους από οποιονδήποτε διάλογο. Πώς λέμε "βγες στις πλατείες, φώναξε, σκούξε, βρίσε, μούντζωσε αλλά μη χρησιμοποιήσεις βία"; Ακριβώς αυτό.

Επειδή, λοιπόν, όλοι εμείς, ο απλός λαός, δεν έχουμε καμμία σχέση ούτε με "έχοντες" ούτε με "κατέχοντες", δεν έχουμε κανέναν λόγο να είμαστε υπέρ του διαλόγου. Ας αφήσουμε τον Πρετεντέρη, τον Μπάμπη και τον Παπαχελά να καλούν τον Σαμαρά, τον Βενιζέλο, τον Στουρνάρα ή τον Βρούτση και να διαλέγονται όσο γουστάρουν. Για μας, αντίθετα με όσα υποστηρίζει η Μέρκελ, η βία αποτελεί μέσο αντιπαράθεσης. Εμείς ξέρουμε ότι δίχως βία δεν πρόκειται να δούμε καλύτερο αύριο. Κι όταν λέμε βία, δεν εννοούμε ούτε καφεδομαχίες ούτε γιαουρτοπόλεμο...

Τέλος, σε όσους αντιτείνουν ότι "ο διάλογος αποτελεί συστατικό στοιχείο της δημοκρατίας", έχω να πω ότι συμφωνώ απολύτως! Όντως, η Δημοκρατία αναπνέει μέσα από τον διάλογο. Αλλά η βία χρειάζεται για να φτάσουμε στην Δημοκρατία. Στην Ελευθερία και στην Δημοκρατία δεν φτάνεις δίχως βία. Δεν το λέω εγώ. Το λέει η Ιστορία.