Αγανακτισμένο και "άγονα...κτισμένο" φοιτητικό κίνημα

[Σήμερα δημοσιεύω ένα κείμενο που έφτασε εδώ και καιρό στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο από κάποιον φίλο αυτού του ιστολογίου. Συντάκτης είναι ένας νεαρός φοιτητής, ο Γιώργος Μαγιάκης, τον οποίο έχω γνωρίσει προσωπικά και ομολογώ ότι με συνάρπασε η καθαρότητα της σκέψης και του λόγου του. Ο τίτλος είναι δικός του:]


Φοιτητές, παρατάξεις, συνελεύσεις, καταλήψεις και… αγανάκτηση. Οι σπουδαστές επιδίδονται καθημερινά σ’ ένα ανηλεή αγώνα μάθησης, βιοπορισμού και κοινωνικής πάλης. Πρόκειται για μια γενιά νέων που καλείται από τα σχολικά θρανία και την πίεση ενός σαθρού εκπαιδευτικού συστήματος να μεταβεί σε ένα ευρύτερο εκπαιδευτικό πλαίσιο, όπως είναι η πανεπιστημιακή εκπαίδευση και να ανταπεξέλθει ταχέως στις υποχρεώσεις που της ανατίθενται. Το ίδιο το πανεπιστήμιο αποτελεί προθάλαμο για την μετέπειτα είσοδο των φοιτητών σ’ ένα ακόμη πιο διευρυμένο σύνολο, την πολιτεία και τον κόσμο της εργασίας. Επομένως, ένας σημαντικός ρόλος επαφίεται στον φοιτητή, αυτός του άρρηκτα συνδεδεμένου με το κοινωνικό γίγνεσθαι και αυτός του αγώνα για την κοινωνική πρόοδο. Κατά πόσο όμως οι φοιτητές είναι σε θέση να αντιληφθούν αυτόν το νέο ρόλο τους;

Ευθύνες για την αποχή και αδράνεια των φοιτητών υπέχουν τόσο η πολιτεία όσο και οι ίδιοι οι φοιτητές. Το φοιτητικό κίνημα είναι αδύνατο να σταθεί στα πόδια του όταν η έντονη ζύμωση πολιτικών ιδεών που πραγματώνεται σε συνεδριακά κέντρα και έδρανα των ΑΕΙ επισκιάζεται από το θαμπό φως της κερδοσκοπίας που προωθεί η αστική τάξη εις βάρος του σπουδαστή. Τα φοιτητικά κινήματα παραγκωνίζονται από την στάση της πολιτείας και οδηγούνται έτσι σε ευνουχισμό των αγώνων τους.

Μεγάλη συμβολή στον ιδεολογικό υποτροπιασμό των φοιτητικών συνδικάτων έχει διαδραματίσει και το υπάρχον πολιτικό σύστημα με τα μαγαζάκια του. Εκφυλισμένα κόμματα με εκφυλισμένες θυγατρικές και εκφυλισμένους φοιτητο-πατέρες ευτελίζουν συνεχώς τη δύναμη των φοιτητών για διεκδίκηση. Δημιουργούν έτσι ένα κλίμα ιδεολογικού λήθαργου και αποπροσανατολισμού των φοιτητικών κινημάτων από το στόχο τους που είναι αυτός της καθαρής κοινωνικής πάλης.

Ο ίδιος ο φοιτητής πρέπει να συνδικαλιστεί σθεναρά, να συναναστραφεί με εργατικά σωματεία και να τολμήσει ένα άνοιγμα προς την κοινωνία.  Μια βουβή αγανάκτηση με μια τεντωμένη παλάμη αποτελεί απλά μια βουβή ανοχή. Πρέπει το φοιτητικό κίνημα να εκφράζει όλη τη νεολαία, ανεξαρτήτως εκπαιδευτικής βαθμίδας και κοινωνικής θέσης. Πρέπει το σύνθημά μας να είναι οικουμενικό, urbi et orbi. Επιβάλλεται ένα μη πατερναλιστικό ρεύμα φοιτητών, το οποίο θα είναι συσπειρωμένο, ενωμένο και διεκδικητικό. Μην ξεχνάμε ότι αυτή η γενιά, με τους αγώνες και την ψήφο της, μπορεί να ανατρέψει και να δημιουργήσει το επόμενο πολιτικό σύστημα.

Και για όσους φοιτητές βιάζονται να λιποτακτήσουν και να φύγουν απ’ τον τόπο τους, παραθέτω μερικούς στίχους του Φώτη Αγγουλέ :

"Μην ξεκινήσεις άσκοπα, δεν έχει ο δρόμος τέρμα,
κι είν’ ένας κύκλος η φυγή, κι η λύτρωση ένα ψέμα.
Μην ξεκινήσεις, ρίζωσε στην πατρική σου γη
και σκάψε την και κάμε την περβόλι."

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΓΙΑΚΗΣ