Ο αχυρώνας

Χτες βράδυ, χάρη στην συνήθεια του ζάππινγκ, έπεσα στο κεντρικό δελτίο προπαγάνδας (όσο κι αν κάποιοι επιμένουν να το αποκαλούν δελτίο ειδήσεων) του Μέγκα. Καλεσμένοι, σε αντικρυστά παράθυρα, ο πάλαι ποτέ κομμουνιστής -κατά δήλωσή του- Μίμης Ανδρουλάκης και ο πάλαι ποτέ αδέσμευτος κι ασυμβίβαστος -κατά δήλωσή του- δημοσιογράφος Πάνος Παναγιωτόπουλος, ο πρώτος ως απολογητής τού ΠαΣοΚ και ο δεύτερος ως εκφραστής τής Νέας Δημοκρατίας.

Μη στοιχηματίσετε ότι τσακίστηκα να αλλάξω κανάλι, γιατί θα χάσετε. Σιγά που θα έχανα τέτοια κωμωδία! Μιλάμε για πολλά γέλια, ε;  Όχι επειδή έβλεπα να κονταροχτυπιούνται οι καλεσμένοι, να μαίνονται και να αλληλοκατηγορούνται, προσπαθώντας να αποδείξουν ότι το κόμμα τού ενός είναι καλύτερο από του άλλου. Αυτά είναι συνηθισμένα. Τα γέλια ήταν επειδή, από δίπλα, ο Πρετεντέρης με τον Τσίμα χρησιμοποιούσαν τις -κατ' επίφαση- αλληλοκατηγορίες για να αποδείξουν ότι τα δυο μεγάλα αστικά κόμματα εξουσίας συμφωνούν στις βασικές γραμμές που πρέπει να ακολουθηθούν!

"Θα στηρίξετε μετεκλογικά τις τράπεζες;", ρωτούσε Ο Πρετεντέρης. "Ναι, για να αναθερμανθεί η αγορά", απαντούσε ο Ανδρουλάκης, "ναι, για να πάρει μπρος η ανάπτυξη" συμφωνούσε ο Παναγιωτόπουλος. "Θα τηρήσετε τις υπογεγραμμένες συμφωνίες;", ρωτούσε ο Τσίμας. "Ναι, γιατί αυτή είναι η μόνη διέξοδος", ισχυριζόταν ο Ανδρουλάκης, "ναι, αλλά θα τις ξανασυζητήσουμε με τους εταίρους μας", διαφωνούσε συμφωνώντας ο Παναγιωτόπουλος.

Σιγά-σιγά, όμως, έπαψα να γελάω κι άρχισα να προβληματίζομαι. Γιατί, άραγε, το βαρύ δημοσιογραφικό πυροβολικό ενός καναλιού, το οποίο αποδεδειγμένα υπηρετεί την αστική εξουσία, βάλθηκε να στριμώξει τους δυο πολιτικούς, προκειμένου να καταδείξει ότι δεν υπάρχουν ουσιώδεις διαφορές μεταξύ ΠαΣοΚ και Νέας Δημοκρατίας;

Τελικά, η απάντηση στην απορία μου είναι πολύ απλή. Μπροστά στην διογκούμενη λαϊκή κατακραυγή, στην συσπείρωση των εργαζομένων και στην επέκταση της διάθεσης των λαϊκών στρωμάτων για σύγκρουση, η αστική εξουσία αλλάζει ρότα. Η προπαγάνδα της έχει πλέον ως στόχο να πείσει τον πολίτη ότι η πολιτική στήριξης του κεφαλαίου αποτελεί μονόδρομο και είναι τόσο πολύ απαραίτητη ώστε ακόμα και τα δυο μεγάλα κόμματα αναγκάζονται να συμφωνήσουν σ' αυτήν. Με άλλα λόγια, ΠαΣοΚ και Νέα Δημοκρατία μας καλούν να συμπαραταχθούμε μαζί τους: "βλέπετε ότι, για το συμφέρον τού τόπου, εμείς ξεπερνάμε τις μεγάλες ιδεολογικές διαφορές που μας χωρίζουν, άρα πρέπει και σεις να κάνετε το ίδιο".

Δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω τον συλλογισμό μου και η επιβεβαίωση ήρθε διά στόματος Τσίμα: "το περιεχόμενο της διακυβέρνησης έχει συμφωνηθεί αλλά υπάρχει διαφωνία ως προς την μορφή τής διακυβέρνησης, αν θα είναι αυτοδύναμη ή κυβέρνηση συνεργασίας".

Τέλος τα γέλια. Μπορείς να γελάς όσο θέλεις, βλέποντας δυο γαϊδάρους να μαλλώνουν σε ξένο αχυρώνα αλλά πρέπει να ανησυχήσεις σαν δεις τους γαϊδάρους να μονοιάζουν. Κι επειδή τούτος ο τόπος, ο αχυρώνας, είναι δικός μας, έχουμε δικαίωμα να μη παραχωρούμε το διαφέντεμά του σε κανέναν γάιδαρο. Ας τους πετάξουμε και τους δυο στην αυλή, στα αζήτητα, να τσακώνονται, να μαλλιοτραβιούνται και να συμφωνούν μεταξύ τους όσο θέλουν.

Τέλος τα γέλια. Ώρα να πάρουμε το καμτσίκι.