Όσα είπαμε ίσαμε τώρα είναι απόρροια λογικής σκέψης και απλών επιχειρημάτων. Όχι πως δεν έχουμε και βαρύ πυροβολικό, όπως λόγου χάρη ότι ο λαός δεν χρωστάει τίποτε, μιας και όλα τα χρέη, τα οποία τον καλούν να ξεπληρώσει, του τα έχει φορτώσει μια συγκεκριμένη ολιγάριθμη κάστα κεφαλαιοκρατών. Μια κάστα ολίγων, οι οποίοι πρώτα λυμάνθηκαν τον τόπο -πάντοτε με την πρόθυμη βοήθεια και συμπαράσταση της καθεστηκυίας πολιτικής εξουσίας- επί δεκαετίες, ξεζούμισαν τον εθνικό πλούτο και την υπεραξία τής εργατικής δύναμης κι αποκόμισαν δυσθεώρητα κέρδη (μάρτυρες αδιάψευστοι οι προσωπικές τους περιουσίες και οι ισολογισμοί των εταιρειών τους) και τώρα στέλνουν τον λογαριασμό στον λαό, ζητώντας του να πληρώσει και τα ρέστα.
Επίσης, δεν αναφερθήκαμε στο περίφημο ζήτημα του κατοχικού δανείου, για το οποίο η φράου Μέρκελ και οι προκάτοχοί της επιμένουν να κάνουν τον...κινέζο. Ούτε μιλήσαμε για τις λογής-λογής διεκδικήσεις τις οποίες μπορεί να εγείρει το ελληνικό κράτος, αρχίζοντας από τις πολεμικές επανορθώσεις και φτάνοντας μέχρι την Ζήμενς. Τίποτε από όλα αυτά δεν είπαμε. Περιοριστήκαμε στο να αποδείξουμε ότι η σημερινή κατάσταση της χώρας μας οφείλεται σε ένα δίχτυ από ψέματα και απάτες, το οποίο έχει υφανθεί από την "διεθνή των τοκογλύφων" σε συνεργασία με την εγχώρια αστική τάξη.
Το κακό γι' αυτούς είναι ότι το "κόλπο" δεν τους βγήκε, επειδή η καπιταλιστική κρίση συσσώρευσης κεφαλαίων τούς ξεπέρασε. Όσο κι αν επιμένουν να παρουσιάζουν την χώρα μας ως "επικίνδυνη" για την οικονομική σταθερότητα (τόσο της Ευρωπαϊκής Ένωσης όσο και της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας τους), είναι πλέον σαφές ότι οι πενταροδεκάρες τού ελληνικού "χρέους" είναι αμελητέες μπροστά στα δεκάδες τρισεκατομμυρίων που χρωστάνε μεγάλες καπιταλιστικές οικονομίες σαν την Ιταλία, την Ισπανία, την Ιαπωνία και, βεβαίως, τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Ας δούμε τώρα τι θα συμβεί αν δεν "συμμορφωθούμε" και θυμώσουν οι "δανειστές" μας. Κατ' αρχάς, να υπενθυμίσουμε ότι σήμερα δεν χρωστάμε σε δανειστές αλλά σε "επενδυτές", άρα...δεν χρωστάμε! Μας λένε, λοιπόν, ότι σε μια τέτοια περίπτωση δεν θα έχουμε λεφτά για μισθούς, υγεία, παιδεία, άμυνα κλπ. Μα, όπως κατ' επανάληψη έχουμε πει, τα κονδύλια που εισπράττουμε από τον μηχανισμό στήριξης (και για τα οποία υπογράφουμε μνημόνια κι εκδίδουμε εφαρμοστικούς νόμους) διοχετεύονται στο σύνολό τους για την πληρωμή των τοκογλύφων! Με απλά λόγια: εμείς περνάμε όπως-όπως και, παράλληλα, παίρνουμε δανεικά για να μη κακοκαρδιστούν οι τοκογλύφοι.
Το κακό είναι ότι σήμερα περνάμε με λιγώτερα από όσα παράγουμε, μιας και ένα μεγάλο κομμάτι του πλούτου, ο οποίος παράγεται από την εργασία μας, διοχετεύεται στην εξυπηρέτηση των δανείων που παίρνουμε προς χάρη των τοκογλύφων. Συνεπώς, η απειλή που δεχόμαστε είναι ότι, αν σταματήσουμε να παίρνουμε δανεικά, το κράτος θα υποχρεωθεί να αυξήσει το παρακρατούμενο κομμάτι τού παραγόμενου πλούτου, προκειμένου να πληρώσει τους τοκογλύφους, επειδή...έτσι υπογράψαμε! Δηλαδή, είτε έτσι είτε αλλοιώς, οι αφέντες μας βάζουν πάνω απ' όλα την ικανοποίηση των τοκογλύφων.
Και κάτι τελευταίο. Σε ολόκληρο τον κόσμο, τα δάνεια με εμπράγματες εγγυήσεις παίρνονται μόνο αφού ο δανειολήπτης χρεωκοπήσει επίσημα. Δηλαδή, πρώτα μπαίνεις σε καθεστώς χρεωκοπίας, με το οποίο ξεκαθαρίζεις και μειώνεις τις υποχρεώσεις σου, και κατόπιν βάζεις υποθήκη το σπίτι σου για να πάρεις δανεικά. Άλλωστε, αυτό είναι το νόημα των διατάξεων περί χρεωκοπίας, προκειμένου να προστατευτεί ο αδύναμος δανειολήπτης. Εμείς πρωτοτυπήσαμε: υπογράψαμε εμπράγματες εγγυήσεις πριν καρπωθούμε τα οφέλη μιας χρεωκοπίας, επειδή έτσι βολεύονταν οι τοκογλύφοι!
Ας ανακεφαλαιώσουμε. Πρώτον: η Ελλάδα δεν μπορεί να χρεωκοπήσει, επειδή δεν χρωστάει σε κανέναν δανειστή. Δεύτερον: όλο το σκηνικό περί "χρεωκοπίας", το οποίο έχει στηθεί σε βάρος τού απλού λαού, έχει στόχο να καλύψει τις απαιτήσεις των απανταχού επενδυτών-τοκογλύφων. Τρίτον: η σάπια αστική εξουσία του τόπου μας συμπεριφέρεται ως ενεργούμενο του κεφαλαίου και όχι ως προστάτιδα των λαϊκών συμφερόντων.
Συμπέρασμα; Αλλαγές τού τύπου "φύγε Κώστα, έλα Αντώνη" ή "φύγε Γιώργο, έλα Βαγγέλη", είναι από φαιδρές έως...πολύ φαιδρές και, φυσικά, δεν προσφέρουν τίποτε. Ομοίως, αλλαγές τού τύπου "φύγε Βαγγέλη, έλα Αντώνη" δεν είναι καν αλλαγές, μιας και το νόμισμα δεν αλλάζει αν έρθει γράμματα αντί για κορώνα. Επίσης, παιχνιδάκια τού τύπου "νέοι και άφθαρτοι άνθρωποι στην βουλή", "αριστερές συμμαχίες", "κοινωνικές συμφωνίες" κλπ είναι αδιέξοδα και επικίνδυνα, με την έννοια ότι προσπαθούν να διαχειριστούν την λαϊκή οργή, προστατεύοντας την βάση ενός άρρωστου συστήματος. Η λαϊκή οργή δεν πρέπει να μπαίνει σε κανάλια τού τύπου "σεβόμαστε την υπογραφή μας", "επαναδιαπραγματευόμαστε τους όρους τού μνημονίου", "αγωνιζόμαστε για την Ευρώπη των λαών" κλπ. Το καπιταλιστικό οικοδόμημα είναι τόσο σάπιο ώστε δεν επισκευάζεται. Θέλει γκρέμισμα!
Επίσης, δεν αναφερθήκαμε στο περίφημο ζήτημα του κατοχικού δανείου, για το οποίο η φράου Μέρκελ και οι προκάτοχοί της επιμένουν να κάνουν τον...κινέζο. Ούτε μιλήσαμε για τις λογής-λογής διεκδικήσεις τις οποίες μπορεί να εγείρει το ελληνικό κράτος, αρχίζοντας από τις πολεμικές επανορθώσεις και φτάνοντας μέχρι την Ζήμενς. Τίποτε από όλα αυτά δεν είπαμε. Περιοριστήκαμε στο να αποδείξουμε ότι η σημερινή κατάσταση της χώρας μας οφείλεται σε ένα δίχτυ από ψέματα και απάτες, το οποίο έχει υφανθεί από την "διεθνή των τοκογλύφων" σε συνεργασία με την εγχώρια αστική τάξη.
Το κακό γι' αυτούς είναι ότι το "κόλπο" δεν τους βγήκε, επειδή η καπιταλιστική κρίση συσσώρευσης κεφαλαίων τούς ξεπέρασε. Όσο κι αν επιμένουν να παρουσιάζουν την χώρα μας ως "επικίνδυνη" για την οικονομική σταθερότητα (τόσο της Ευρωπαϊκής Ένωσης όσο και της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας τους), είναι πλέον σαφές ότι οι πενταροδεκάρες τού ελληνικού "χρέους" είναι αμελητέες μπροστά στα δεκάδες τρισεκατομμυρίων που χρωστάνε μεγάλες καπιταλιστικές οικονομίες σαν την Ιταλία, την Ισπανία, την Ιαπωνία και, βεβαίως, τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Ας δούμε τώρα τι θα συμβεί αν δεν "συμμορφωθούμε" και θυμώσουν οι "δανειστές" μας. Κατ' αρχάς, να υπενθυμίσουμε ότι σήμερα δεν χρωστάμε σε δανειστές αλλά σε "επενδυτές", άρα...δεν χρωστάμε! Μας λένε, λοιπόν, ότι σε μια τέτοια περίπτωση δεν θα έχουμε λεφτά για μισθούς, υγεία, παιδεία, άμυνα κλπ. Μα, όπως κατ' επανάληψη έχουμε πει, τα κονδύλια που εισπράττουμε από τον μηχανισμό στήριξης (και για τα οποία υπογράφουμε μνημόνια κι εκδίδουμε εφαρμοστικούς νόμους) διοχετεύονται στο σύνολό τους για την πληρωμή των τοκογλύφων! Με απλά λόγια: εμείς περνάμε όπως-όπως και, παράλληλα, παίρνουμε δανεικά για να μη κακοκαρδιστούν οι τοκογλύφοι.
Το κακό είναι ότι σήμερα περνάμε με λιγώτερα από όσα παράγουμε, μιας και ένα μεγάλο κομμάτι του πλούτου, ο οποίος παράγεται από την εργασία μας, διοχετεύεται στην εξυπηρέτηση των δανείων που παίρνουμε προς χάρη των τοκογλύφων. Συνεπώς, η απειλή που δεχόμαστε είναι ότι, αν σταματήσουμε να παίρνουμε δανεικά, το κράτος θα υποχρεωθεί να αυξήσει το παρακρατούμενο κομμάτι τού παραγόμενου πλούτου, προκειμένου να πληρώσει τους τοκογλύφους, επειδή...έτσι υπογράψαμε! Δηλαδή, είτε έτσι είτε αλλοιώς, οι αφέντες μας βάζουν πάνω απ' όλα την ικανοποίηση των τοκογλύφων.
Και κάτι τελευταίο. Σε ολόκληρο τον κόσμο, τα δάνεια με εμπράγματες εγγυήσεις παίρνονται μόνο αφού ο δανειολήπτης χρεωκοπήσει επίσημα. Δηλαδή, πρώτα μπαίνεις σε καθεστώς χρεωκοπίας, με το οποίο ξεκαθαρίζεις και μειώνεις τις υποχρεώσεις σου, και κατόπιν βάζεις υποθήκη το σπίτι σου για να πάρεις δανεικά. Άλλωστε, αυτό είναι το νόημα των διατάξεων περί χρεωκοπίας, προκειμένου να προστατευτεί ο αδύναμος δανειολήπτης. Εμείς πρωτοτυπήσαμε: υπογράψαμε εμπράγματες εγγυήσεις πριν καρπωθούμε τα οφέλη μιας χρεωκοπίας, επειδή έτσι βολεύονταν οι τοκογλύφοι!
Ας ανακεφαλαιώσουμε. Πρώτον: η Ελλάδα δεν μπορεί να χρεωκοπήσει, επειδή δεν χρωστάει σε κανέναν δανειστή. Δεύτερον: όλο το σκηνικό περί "χρεωκοπίας", το οποίο έχει στηθεί σε βάρος τού απλού λαού, έχει στόχο να καλύψει τις απαιτήσεις των απανταχού επενδυτών-τοκογλύφων. Τρίτον: η σάπια αστική εξουσία του τόπου μας συμπεριφέρεται ως ενεργούμενο του κεφαλαίου και όχι ως προστάτιδα των λαϊκών συμφερόντων.
Συμπέρασμα; Αλλαγές τού τύπου "φύγε Κώστα, έλα Αντώνη" ή "φύγε Γιώργο, έλα Βαγγέλη", είναι από φαιδρές έως...πολύ φαιδρές και, φυσικά, δεν προσφέρουν τίποτε. Ομοίως, αλλαγές τού τύπου "φύγε Βαγγέλη, έλα Αντώνη" δεν είναι καν αλλαγές, μιας και το νόμισμα δεν αλλάζει αν έρθει γράμματα αντί για κορώνα. Επίσης, παιχνιδάκια τού τύπου "νέοι και άφθαρτοι άνθρωποι στην βουλή", "αριστερές συμμαχίες", "κοινωνικές συμφωνίες" κλπ είναι αδιέξοδα και επικίνδυνα, με την έννοια ότι προσπαθούν να διαχειριστούν την λαϊκή οργή, προστατεύοντας την βάση ενός άρρωστου συστήματος. Η λαϊκή οργή δεν πρέπει να μπαίνει σε κανάλια τού τύπου "σεβόμαστε την υπογραφή μας", "επαναδιαπραγματευόμαστε τους όρους τού μνημονίου", "αγωνιζόμαστε για την Ευρώπη των λαών" κλπ. Το καπιταλιστικό οικοδόμημα είναι τόσο σάπιο ώστε δεν επισκευάζεται. Θέλει γκρέμισμα!
Είναι πραγματικά εντυπωσιακό το γεγονός πως η λογική δε σχετίζεται με αριστερές ή δεξιές πεποιθήσεις. Οι ίδιες απόψεις για την ελληνική οικονομία αλλά και πολιτική, εκφράζονται από τους Κ. Κόλμερ και Κ. Λαπαβίτσα στα βιβλία τους. Ειδικά ο πρώτος είχε προβλέψει το επερχόμενο ναυάγιο από το 1999. Αλήθεια, τι γνώμη έχετε γι' αυτούς?
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι φυσικό να μην έχει σχέση η λογική με τις πεποιθήσεις. Η λογική είναι μία, οι πεποιθήσεις πολλές. Η διαφορά βρίσκεται στο "διά ταύτα". Άλλωστε, όπως έχει πει κατ' επανάληψη αυτό το ιστολόγιο, Μαρξ και Κέυνς κάνουν τις ίδιες διαπιστώσεις. Στο "διά ταύτα" διαφέρουν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕξ άλλου, στην σειρά των κειμένων με γενικό θέμα "Ανατομία τού φιλελευθερισμού", προκειμένου να καταδικάσουμε τα φρηντμανικά θέσφατα, δεν μεταχειριστήκαμε μαρξιστική ανάλυση αλλά κεϋνσιανή.
Όσο για την κριτική σε Κόλμερ και Λαπαβίτσα, επίτρεψέ μου να αποποιηθώ τον ρόλο του "πάντων κριτή". Εμπιστεύομαι τον νου των αναγνωστών.
Έχεις δίκιο, οποιονδήποτε δε θέλει να κάτσει να σκεφτεί την κατάντια του, δεν μπορεί να τον σώσει κανένας Κόλμερ, Λαπαβίτσας, ή Αθανασιάδης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΡε φίλε μπράβο! Γενικά, έχω διαβάσει αρκετά κείμενά σου κι έχω μείνει έκπληκτος από τον απλοϊκό τρόπο που παρουσιάζεις σύνθετα προβλήματα. Αυτό το λέω έχοντας πολιτική κουλτούρα, αλλά και θεωρητική κατάρτιση, δηλαδή ως ψηφοφόρος του ΚΚΕ, αλλά και γνώστης των οικονομικών (ΑΣΟΕΕ)...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕιδικά αυτό το "Ανατομία του νεοφιλελευθερισμού" είναι ό,τι καλύτερο έχω διαβάσει στο θέμα - από άποψη ευκολίας ανάγνωσης ενννοώ - και φυσικά επίκαιρο, όσο ποτέ ίσως.
Δεν είναι πλάκα, το σύγγραμμα αυτό έχει κάνει δυο συναδέλφους στο γραφείο να αναθεωρήσουν ριζικά τις επιλογές τους στην κάλπη - και μαζί και τον κόσμο όπως τον ήξεραν - και να πάνε καρφί για ΚΚΕ (από ΠΑΣΟΚ και ΝΔ)! Και είναι πάρα πολλοί σαν αυτούς, που έχουν άγνοια σ' αυτά τα θέματα και ψηφίζουν σαν πρόβατα.
Και πάλι μπράβο σου!
Σκέφτεσαι μήπως να τα φέρεις αυτά σε βιβλίο;