Λεφτά υπάρχουν...

Όλοι μας νοιώθουμε ότι "λεφτά υπάρχουν" και πως τα όσα λένε οι κυβερνώντες για να δικαιολογήσουν το όργιο της λεηλασίας των λαϊκών εισοδημάτων και της ουσιαστικής διάλυσης του κοινωνικού κράτους, είναι παραμύθια για να καλύψουν άλλα σχέδια. Αυτή η γενική αίσθηση ότι μας κοροϊδεύουν, προκειμένου να υπηρετήσουν το κεφάλαιο και τους εκπροσώπους του, γίνεται αγανάκτηση μόλις πάρουμε μολύβι και χαρτί και κάνουμε μερικούς πολύ γενικούς υπολογισμούς. Χωρίς να είναι απαραίτητη η εμβάθυνση σε ζητήματα τα οποία υποτίθεται ότι αφορούν μόνο τους ειδικούς, εύκολα συνειδητοποιούμε ότι οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα βρίσκονται αντιμέτωποι με μια αστική εξουσία, η οποία νοιάζεται μόνο για το "κλάδεμα" των εργαζομένων.

Η κυβέρνηση και τα παπαγαλάκια της υποστηρίζουν ότι η ακολουθούμενη πολιτική είναι υποχρεωτική, αλλιώς δεν θα είχαμε, τάχα, να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις. Αναφέρονται, δηλαδή, σε ένα κονδύλι που είναι γύρω στα 20 δισ. ευρώ, στο όνομα των οποίου μειώνονται μισθοί και συντάξεις, προωθούνται μια σειρά αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις σε όλο το φάσμα των οικονομικών - παραγωγικών σχέσεων, καταργούνται οι πάσης φύσεως δαπάνες κοινωνικού χαρακτήρα, ακυρώνεται πλήρως ο χαρακτήρας της δημόσιας υγείας και της δωρεάν παιδείας και βγαίνει στο σφυρί όποιο περιουσιακό στοιχείο έχει γλιτώσει από το μένος των ιδιωτικοποιήσεων των δύο προηγούμενων δεκαετιών. Κι όλα αυτά, για να μπορούν να καταβάλλονται οι μισθοί και οι συντάξεις. Για τα 20 δισ. ευρώ που προαναφέραμε.

Το κακό δεν είναι ότι οι κυβερνώντες δημιουργούν λογής λογής μυθεύματα, ώστε να διευκολύνεται η επιβολή των αντιλαϊκών μέτρων και πολιτικών. Απ' αυτά είμαστε μαθημένοι. Το χειρότερο είναι ότι οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί τής άρχουσας τάξης (ειδικότερα δε τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης, που ανήκουν σε κάποιους από τους εκπροσώπους της) έχουν τόση δύναμη ώστε αυτά τα παραμύθια πολλές φορές τα χάβουν ακόμη και τα θύματα αυτής της πολιτικής, εργαζόμενοι και άλλα λαϊκά στρώματα. Οι αριθμοί, βέβαια, δείχνουν άλλα πράγματα. Ας δούμε μερικά από αυτά.

Δείκτης της οικονομικής δραστηριότητας σε κάθε κοινωνία είναι το λεγόμενο Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν, αυτό το ΑΕΠ που μας λένε σε όλους τους τόνους. Τι δείχνει, λοιπόν, το ΑΕΠ; Δείχνει το σύνολο των προϊόντων και υπηρεσιών που παράχθηκαν σε μία χώρα στη διάρκεια ενός χρόνου. Με απλά λόγια, το ΑΕΠ αποτελεί έναν δείκτη, ο οποίος αποτελεί στοιχειώδη βάση για την εξαγωγή συμπερασμάτων, όχι μόνο για την πορεία της οικονομικής δραστηριότητας αλλά και για τη δομή της. Έτσι, αυτό που λέμε όλοι, δηλαδή πως ζούμε σε ένα σύστημα όπου οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι, είμαστε σε θέση να το αποδεικνύουμε με νούμερα.

Σύμφωνα, λοιπόν, με τα επίσημα στοιχεία, το ΑΕΠ της χώρας μας κατά την πενταετία 2005-2009 (για την οποία υπάρχουν ολοκληρωμένα στοιχεία) έφτασε συνολικά τα 1.114,8 δισ. ευρώ. Αναλυτικά δε, το 2005 ήταν 198,6 δισ., το 2006 πήγε στα 213,9 δισ., το 2007 έφτασε τα 228,2 δισ., το 2009 ανέβηκε στα 239,1 δισ. και το 2009 έκλεισε λίγο χαμηλότερα, στα 235 δισ. Ας αναρωτηθούμε τώρα κάτι απλό: πώς διάβολο γίνεται να έχεις τέτοια ετήσια παραγωγή και να λες ότι πρέπει να ξεπατώσεις τα πάντα ώστε να βρεις 20 δισ. για να καλύψεις μισθούς και συντάξεις ενός εκατομμυρίου πολιτών; Δύσκολα μπορούμε να χωνέψουμε ότι αυτά τα 20 δισ. αποτελούν τόσο μεγάλο πρόβλημα.

Τι συμβαίνει επομένως; Για να ξαναγυρίσω στον πρόλογο, βλέπουμε ότι "λεφτά υπάρχουν" πράγματι. Το θέμα είναι "πού πήγαν τα λεφτά" και φτάσαμε στο πετσόκομμα μισθών και συντάξεων. Αυτό θα είναι το θέμα του αυριανού μας σημειώματος.