Το δόλωμα των εκλογών

Οι αλλεπάλληλες δημοσκοπήσεις που παρουσιάζονται είτε στα έντυπα είτε στα ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης επιμένουν, σχεδόν μονότονα, σε εκλογικά σενάρια. Το περίεργο είναι ότι αυτές τις εκλογές φαίνεται ότι τις συζητούν -και τις ζητούν- τα αστικά κόμματα περισσότερο απ' ότι ο ίδιος ο λαός. Προφανώς, η καθεστηκυία τάξη ελπίζει ότι μια εκλογική διαδικασία θα λειτουργήσει ως ανακουφιστική βαλβίδα για το καζάνι της λαϊκής δυσαρέσκειας, το οποίο κοχλάζει και βρίσκεται στα πρόθυρα της έκρηξης.

Τα επιτελεία των αστικών κομμάτων δεν θα είχαν κανένα λόγο να συζητούν είτε το ενδεχόμενο των πρόωρων εκλογών είτε το πέρασμα από μονοκομματικές κυβερνήσεις σε συνεργατικά σχήματα, αν η σημερινή κυβέρνηση ήταν ικανή να προωθήσει την αντιλαϊκή πολιτική που ζητούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Δεν θα έμπαιναν στον κόπο να συζητούν για "εθνική ομοψυχία", αν το σύστημα της δικομματικής εναλλαγής (συνεπώς και οι βασικοί πυλώνες του) δεν δέχονταν τέτοιους κραδασμούς, κάτω από την πίεση της λαϊκής δυσαρέσκεια για την πολιτική που συνυπηρετούν το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ και οι δορυφόροι τους.

Επομένως, αυτό που πρέπει να συνειδητοποιήσουμε είναι ότι οι συζητήσεις για αλλαγές στο επίπεδο της διακυβέρνησης γίνονται για να ξεπεραστεί ο σκόπελος που γεννά η λαϊκή δυσαρέσκεια απέναντι στην εφαρμογή των μέτρων τα οποία έχει ανάγκη το κεφάλαιο. Με άλλα λόγια, το αστικό πολιτικό σύστημα και τα κόμματά του δεν ανασύρουν το χαρτί των εκλογών από θέση ισχύος. Αντίθετα, προσπαθούν να ελιχθούν, ανησυχώντας για τη δύναμη που έχει ο λαός και την προοπτική να την συνειδητοποιήσει και να την αξιοποιήσει εναντίον τους με πολιτικούς όρους.

Ποιος ανακινεί ζήτημα εκλογών; Τα αργυρώνητα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης, τα επιτελεία της κυβέρνησης με διαρροές και τα άλλα αστικά κόμματα που ανησυχούν για το αστικό πολιτικό σύστημα και διεκδικούν μερίδιο στη διαχείρισή του. Οι εκλογές τούς ενδιαφέρουν στο βαθμό που υπηρετούν το γενικότερο στόχο για αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος, με τρόπο ώστε να δημιουργείται η ψευδαίσθηση στο λαό ότι "κάτι αλλάζει" και άρα να ορθώνονται εμπόδια στη ριζοσπαστικοποίηση των λαϊκών συνειδήσεων.

Τι προσδοκούν όλοι αυτοί με την εκλογολογία; Να πιστέψει ο λαός ότι τάχα η βαρβαρότητα που βιώνει δεν είναι νομοτελειακή συνέπεια του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής αλλά αποτέλεσμα "λαθών" στην διαχείριση. Ελπίζουν ότι έτσι αυτός ο δόλιος ο λαός θα πειστεί πως τα πράγματα μπορούν να βελτιωθούν, αν μέσα από την κάλπη προκύψει ένας ικανότερος διαχειριστής.

Επίσης, όλοι αυτοί καλλιεργούν την ιδέα ότι ο λαός μπορεί να προσδοκά αλλαγές μόνο μέσα από τις εκλογές ("δημοκρατικά" δεν μας λένε;), όποτε τις αποφασίσει το ίδιο το πολιτικό κατεστημένο, παραγνωρίζοντας το δικαίωμα αυτού του λαού να παλεύει και να αλλάζει τους συσχετισμούς, ανεξάρτητα και πέρα από την κάλπη. Φιλοδοξούν, μέσα από μια εκλογική διαδικασία, να νομιμοποιήσουν προειλημμένες αντιλαϊκές αποφάσεις, εκβιάζοντας το λαό να τις αποδεχτεί και να γίνει συμμέτοχος στην εφαρμογή τους.

Ο κυριώτερος στόχος όλων αυτών είναι κάτι που έχει δοκιμαστεί πολλές φορές στο παρελθόν (όπως την αποχή του αξέχαστου "ή Καραμανλής ή τανκς"): η αξιοποίηση των εκλογών για το άνοιγμα του λάκκου της "εθνικής συναίνεσης", στον οποίο θα (παρα)συρθεί ο αμνήμων λαός. Στα πλαίσια αυτού του στόχου αναπτύσσεται η κινδυνολογία ότι τάχα θα είναι καταστροφή για τη χώρα το να μην προκύψει από τις εκλογές μια ισχυρή κυβέρνηση και να δημιουργηθεί έτσι πρόβλημα στις σχέσεις της Ελλάδας με την τρόικα, με κίνδυνο να μην εκταμιευθούν οι επόμενες δόσεις του δανείου. Στον πυρήνα αυτής της προπαγάνδας βρίσκεται η απειλή ότι, αν την επομένη των εκλογών δεν υπάρξει μια ισχυρή κυβέρνηση (μονοκομματική ή συνεργασίας), τότε η χώρα κινδυνεύει με χρεοκοπία και στάση πληρωμών.

Το δόλωμα είναι μεν δοκιμασμένο αλλά έχει πλέον μπαγιατέψει και βρομάει τόσο ώστε δεν πρόκειται να τσιμπήσουμε. Πόσο πιο μπάχαλο μπορεί να γίνει αυτό το μπάχαλο; Πόσο άλλο μπορούμε να χρεωκοπήσουμε εμείς οι ήδη χρεωκοπημένοι; Αν θέλουν εκλογές, καλώς να ορίσουν! Τους περιμένουμε στην γωνία.