Ανασχηματισμοί, αναδομήσεις και κάποιοι ορισμοί

Στον απόηχο του προχτεσινού ανασχηματισμού της κυβέρνησης, οφείλω να δώσω μερικές εξηγήσεις ώστε να αρθεί η φοβερή παρεξήγηση που έχει δημιουργηθεί ότι, τάχατες, ειρωνεύτηκα την όλη διαδικασία. Αν είναι ποτέ δυνατόν να ειρωνευτεί κανείς τα πρωθυπουργικά σχέδια (σχεδιάζω: παιδεύομαι να επινοήσω την καταλληλότερη μέθοδο για την επίτευξη ενός τυχαίου αποτελέσματος)! Στο κάτω-κάτω, η απόφαση για το ποιοι θα βρίσκονται κάθε φορά στην κυβέρνηση, είναι προνόμιο (προνόμιο: το δικαίωμα του ηγεμόνα να κάνει λάθος) του πρωθυπουργού.

Κατ' αρχάς, όποτε γίνεται κυβερνητικός ανασχηματισμός, εγώ θυμάμαι με νοσταλγία τον γίγαντα του παγκόσμιου σοσιαλισμού και πατέρα του σημερινού προέδρου (πρόεδρος: η ηγετική μορφή μιας μικρής ομάδας ανθρώπων από τους οποίους είναι απόλυτα βέβαιο πως η συντριπτική πλειοψηφία δεν θέλει κανένα για πρόεδρο) της σοσιαλιστικής διεθνούς, τον Ανδρέα Γ. Παπανδρέου. Σε όλα πρωτοπόρος, ο μακαρίτης, δεν ήταν δυνατόν να μη προσδώσει νέο περιεχόμενο στην λέξη "ανασχηματισμός". Και, πρώτα-πρώτα, μας το έκανε λιανά και το καταλάβαμε όλοι πως "ανασχηματισμό" κάνουν μόνο οι κυβερνήσεις της δεξιάς, επειδή είναι αποτυχημένες. Οι σοσιαλιστικές κυβερνήσεις κάνουν "αναδόμηση", ίσα-ίσα για να πάρουν νέα ώθηση στο πάντοτε πετυχημένο έργο τους.

Αυτό το τελευταίο μάς το είπε και μας το ξαναείπε τις τελευταίες μέρες ο Γιώργος. Στο ΠΑΣΟΚ, λέει, είναι όλοι περήφανοι για το έργο που έκανε η προηγούμενη κυβέρνηση επί 20 μήνες και η νέα κυβέρνηση θα συνεχίσει με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα στα ίδια χνάρια. Τι λέγαμε ακριβώς πριν; Η πετυχημένη σοσιαλιστική κυβέρνηση αναδομήθηκε, ώστε να αναζωπυρωθεί η ορμητικότητά της. Ο μακαρίτης ο Ανδρέας έλεγε χαρακτηριστικά ότι, με την αναδόμηση, η κυβέρνηση αποκτάει φτερά. Αυτός ήταν ο Ανδρέας, ο εμπνευστής της "κυβέρνησης με φτερά", της "κυβέρνησης-σερβιέτας". Για τέτοιον γίγαντα μιλάμε και είναι υπέροχο να βλέπουμε και τον γυιο του να παραμένει στον ίδιο "τρίτο" δρόμο για τον σοσιαλισμό.

Φυσικά, ο Γιωργάκης πρέπει να φάει πολλά καρβέλια ακόμη για να αποδειχθεί ισάξιος του πατέρα του. Ο Ανδρέας έκανε πράγματα αδιανόητα για το μυαλό του μέσου ανθρώπου (πόσο μάλλον του Γιωργάκη). Για παράδειγμα, κάποτε ανακοίνωσε μεν την νέα, αναδομημένη σύνθεση της κυβέρνησης αλλά ένας από τους προαναγγελθέντες υπουργούς (υπουργός: ο αχυράνθρωπος που διοικεί το υπουργείο,  τον ιδιαίτερα αποτελεσματικό οργανισμό που μεριμνά ώστε να εισπράττει τις κλωτσιές και τις καρπαζιές που θα έπρεπε να εισπράξει ο πρωθυπουργός)  άλλαξε γνώμη και δεν πήγε στην ορκωμοσία! Το περιστατικό έλαβε χώρα τον Μάρτιο του 1989 -στην τελευταία αναδόμηση προ των εκλογών που σήμαναν την πτώση του ΠΑΣΟΚ- κι αυτός που τόλμησε να στήσει τον Ανδρέα ήταν εκείνο το καθαρματάκι, ο Κώστας "το-2000-θα-είμαι-49-ετών" Λαλιώτης.

Πάντως, το κορυφαίο των κορυφαίων του πρωθυπουργού Ανδρέα έλαβε χώρα νωρίς-νωρίς, στον πρώτο ανασχηματισμό σοσιαλιστικής κυβέρνησης σε τούτον τον τόπο. Μιλάμε για την υπόθεση του "ξεχασμένου υφυπουργού". Αν δεν την θυμάστε ή δεν την γνωρίζετε, απολαύστε την:

Ήταν καλοκαιράκι του 1982 όταν ο Ανδρέας αποφάσισε για πρώτη φορά να "αναδομήσει" με καινούργια φτερά μια κυβέρνησή του. Ανάμεσα στις αλλαγές τις οποίες αποφασίζει, είναι και η τοποθέτηση του Γιώργου Δασκαλάκη στην θέση του υφυπουργού εργασίας. Ο φουκαράς ο Δασκαλάκης πάει μεν στην ορκωμοσία αλλά μένει με την...θέση στο χέρι, επειδή δεν προβλέπεται υφυπουργός στο υπουργείο εργασίας και πρέπει να προηγηθεί σχετική νομοθετική ρύθμιση! Άκου πράγματα, δηλαδή... Τέλος πάντων, τι να κάνει ο δόλιος ο Δασκαλάκης; Την ανάγκην φιλοτιμίαν ποιούμενος, το 'ριξε στο "περίμενε". Μόνο που ο Ανδρέας είχε σοβαρές δουλειές εκείνη την εποχή με το κίνημα των αδεσμεύτων και σιγά μη σκοτίζονταν οι άλλοι σύντροφοι για το πότε θα γίνει ο Δασκαλάκης υφυπουργός. Έτσι πέρασε ο καιρός και, μέχρι να ρυθμιστεί νομικά η θέση υφυπουργού εργασίας, ήρθε η ώρα για...τον επόμενο ανασχηματισμό! Φυσικά, μη έχοντας έργο να παρουσιάσει κατα την προηγούμενη "θητεία" του, ο Δασκαλάκης δεν είχε καμμία τύχη στο νέο σχήμα.

Αρκετά, όμως, με τις κακοήθειες. Ο Γιωργάκης απέδειξε ότι ξέρει να προεδρεύει (προεδρεύω: οδηγώ τις δραστηριότητες ενός σώματος στο επιθυμητό μου αποτέλεσμα). Γι αυτόν προέχει η σωτηρία της χώρας, έστω κι αν ο δρόμος γι' αυτήν την σωτηρία περνάει από την φτώχεια (φτώχεια: λίμα κατάλληλη για τα δόντια των αρουραίων της μεταρρύθμισης) και την εξαθλίωση όλου του λαού. Αν χρειαστεί, μέχρι και το σπίτι του βάζει υποθήκη για να πετύχει τον στόχο του και να κάνει το χρέος του (χρέος: ένα έξυπνο υποκατάστατο για την αλυσίδα και το μαστίγιο του επιστάτη σκλάβων) προς την πατρίδα. Όχι, παίζουμε!

Μαζί σου Γιώργο για μια Ελλάδα νέα (δεν ταιριάζει αλλά τί ταιριάζει με τον Γιώργο;)...


Υστερόγραφο: Αν θυμάμαι καλά το ανέκδοτο, όταν στο μπορντέλλο δεν πάνε καλά οι δουλειές, δεν αλλάζουν δωμάτια στις πουτάνες. Αλλάζουν τις πουτάνες.


Σημείωση: Οι ορισμοί στις παρενθέσεις ανήκουν στον Άμπροουζ Μπηρς, από "Το Αλφαβητάρι του Διαβόλου" (εκδόσεις "Ηλέκτρα").