Για τους περίφημους "αγανακτισμένους" γίνεται τόσο πολύς λόγος και πέφτει τόσο πολλή σπέκουλα ώστε είχα αποφασίσει να μην αναφερθώ καθόλου σ' αυτούς. Όμως, μια έντονη συζήτηση στην οποία συμμετείχα τις προάλλες, με υποχρεώνει να παραθέσω μερικές απλές σκέψεις για το συγκεκριμένο θέμα.
Και, πρώτα-πρώτα, για να δούμε ποιοι είναι οι "χειροκροτητές" του περίφημου πια "κινήματος της πλατείας". Από τη μια, οι πολιτικοί εξουσίας, οι οποίοι υποκλίνονται στην μαχητικότητα και τον αυθορμητισμό των συγκεντρωμένων. Από την άλλη, οι δημοσιογράφοι του συστήματος, οι οποίοι έχουν τρελλαθεί να μοιράζουν μπράβο στους "αγανακτισμένους". Κι από δίπλα, οι α-πολίτικοι επαγγελματίες της τέχνης, οι οποίοι διείδαν ξαφνικά την ελπίδα να γεννιέται.
Πού συμφωνούν όλοι αυτοί; Μα, στο ότι αυτή η διαμαρτυρία γίνεται πέρα κι έξω από οποιαδήποτε κομματική επιρροή και ότι έτσι πρέπει να παραμείνει. "Ούτε ΠΑΜΕ, ούτε ερχόμαστε. Μένουμε", ήταν η κραυγή που έβγαλε τις προάλλες η λαμπράκειος φυλλάδα "Το Βήμα". Μαζί τους, οι εξωνημένοι δημοσιογράφοι του αλαφούζειου Σκάι, έκρωζαν μπράβο και μπράβο στα παιδιά που δεν σήκωσαν κανένα κομματικό πανώ.
Η ιστορία και η ζωή μάς διδάσκουν ένα πράγμα: όταν ακούς συγχαρητήρια από τους εχθρούς σου, πρέπει να ανησυχείς! Για να σκεφτούμε λίγο, ποιοι είναι αυτοί που ξεστομίζουν όλα τούτα τα μπράβο; Δεν είναι εκείνοι που κουνάνε επιτιμητικά το δάχτυλο σε κάθε απεργό, επειδή τάχατες η απεργία του στρέφεται κατά του κοινωνικού συνόλου; Δεν είναι εκείνοι που κάνουν ό,τι μπορούν για να στηρίξουν την εφαρμογή του μνημονίου; Δεν είναι εκείνοι που έχουν αναγάγει τον ανερμάτιστο κωλοτούμπα Καρατζαφέρη και την κουστωδία του σε τιμητές της δημοκρατίας;
Αλήθεια, τι εννοούσε ο Παπανδρέου όταν είπε ότι ίσως να βρισκόταν κι εκείνος στην πλατεία, αν δεν είχε δουλειά με την "σωτηρία" της χώρας; Τι εννοούσε ο Πάγκαλος όταν εκθείασε αυτές τις συγκεντρώσεις, επειδή γίνονται βραδυνές ώρες και όχι την ώρα της δουλειάς; Τι εννοούσε ο Πεταλωτής, όταν είπε ότι "δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτε από αυτά τα κινήματα, στο βαθμό που είναι αυθόρμητα, αυθεντικά και δεν καπελώνονται από κομματικές ταμπέλλες"; Τι εννοούσε ο ίδιος, όταν τόνισε ότι "είναι η δική μας κυβέρνηση η οποία παρακινούσε τους πολίτες να είναι ενεργοί πολίτες"; Τι εννοούσε ο Λυκουρέτζος όταν δήλωσε ότι η Νέα Δημοκρατία καλύπτει απολύτως τα αιτήματα των συγκεντρωμένων; Ποια αιτήματα ακριβώς καλύπτει; Γιατί εγώ ακούω κάτι "έξω οι κλέφτες" και κάτι "φτάνει πια, πάρτε δρόμο".
Ας σπρώξουμε την σκέψη μας λίγο παραπέρα. Τι παναπεί "μακρυά από τα κόμματα"; Άντε, βάλαμε όλα τα κόμματα στο ίδιο καζάνι; Βάλαμε τα κόμματα εξουσίας, τα οποία χρόνια και χρόνια τώρα ξεπουλάνε τον τόπο και τσακίζουν τον απλό λαό με χιλιάδες τρόπους, μαζί με τα κόμματα που πάντοτε πάλευαν (ακόμα κι από την εξορία) και συνεχίζουν να παλεύουν μαζί με τον λαό; Δηλαδή, ενώ ο κόσμος ρίχνει τις ροχάλες του σε ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, τον παροτρύνουμε να φτύσει και λίγο προς τ' αριστερά;
Και τώρα, ας κάνουμε και λίγο ριζοσπαστισμό. Τι παναπεί ότι είναι καλό που το "κίνημα των αγανακτισμένων" είναι ακομμάτιστο; Γιατί αυτό είναι απαραιτήτως καλό, δηλαδή; Αν εννοούμε ότι αρκεί μια διαμαρτυρία να γίνεται έτσι, για την διαμαρτυρία, πάει καλά. Αν βλέπουμε την "αγανάκτηση της πλατείας" ως αυτοσκοπό, ας μη συνεχίσουμε. Όμως, αν θέλουμε να μιλήσουμε για το απλό "και μετά, τί;", μάλλον πρέπει να προβληματιστούμε. Πώς θα εκφραστεί αυτό το "μετά"; Με εναλλαγή προσώπων στην εξουσία, σε στυλ Μανωλιού που αλλάζει βρακί; Ή με ανατροπή του σάπιου συστήματος, πράξη βαθειά πολιτική η οποία απαιτεί και θεωρητικό υπόβαθρο και εκφραστή;
Ας σκεφτούμε πώς κατέληξαν όλες οι λαϊκές κινητοποιήσεις, οι οποίες δεν είχαν κεντρική πολιτική έκφραση. Για παράδειγμα, ας αναρωτηθούμε πού βρίσκεται το περίφημο "κίνημα του άρθρου 16". Τι κατάφεραν όλα εκείνα τα παιδιά που ταρακούνησαν τον τόπο πριν λίγα χρόνια; Σε τι εμπόδισαν τόσο την Ν.Δ. όσο και το ΠΑΣΟΚ να ξεχαρβαλώσουν την παιδεία και να την παραδώσουν κομμάτι-κομμάτι στο ιδιωτικό κεφάλαιο;
Να γίνω και λίγο αιρετικός τώρα; Τι κατάφερε στην ουσία το Πολυτεχνείο του '73, το μεγαλύτερο ακομμάτιστο κίνημα που γνώρισε ποτέ η μεταπολεμική Ελλάδα; Μιλάμε για ένα κίνημα με τα χαρακτηριστικά που θέλουν να προσδώσουν ορισμένοι στο σημερινό "κίνημα των αγανακτισμένων": αυθόρμητο, παλλαϊκό και ακομμάτιστο. Όμως, το Πολυτεχνείο του '73, μη έχοντας πίσω του πολιτικό εκφραστή και μη διαθέτοντας το απαραίτητο θεωρητικό υπόβαθρο, παρέμεινε στα όρια του συμβόλου της αντίστασης. Μόνη του "επιτυχία" ήταν η πτώση της χούντας του Παπαδόπουλου και η αντικατάστασή της με την σκληρότερη χούντα του Ιωαννίδη. Λυπάμαι που θα στενοχωρήσω όσους πιστεύουν ότι το Πολυτεχνείο έρριξε την δικτατορία, αλλά πρέπει να τους θυμίσω ότι στην πτώση της δικτατορίας οδήγησε η τουρκική εισβολή στην Κύπρο κι όχι το Πολυτεχνείο.
Θέλετε τώρα να δούμε πόσο πολύ έχει "ενοχληθεί" το κατεστημένο από τους "αγανακτισμένους"; Ενώ οι συγκεντρώσεις στις πλατείες, μέρα με τη μέρα γίνονται ογκωδέστερες, η κυβέρνηση μειώνει το αφορολόγητο των εργαζομένων και των συνταξιούχων, βάζει φόρο στις πορτοκαλάδες και ετοιμάζει αύξηση 30% των αντικειμενικών αξιών των ακινήτων. Αυτό θα πει ενόχληση!
Και κάτι τελευταίο. Μόλις έπεσαν μερικά αβγά και μερικές ντομάτες, οι "χειροκροτητές" δημοσιογράφοι επενέβησαν για να τραβήξουν το αφτί των "αγανακτισμένων". Βλέπετε, ακόμα και η ακομμάτιστη αγανάκτηση πρέπει να υπακούει σε ορισμένους αστικούς κανόνες για να είναι αποδεκτή.
Μ' όλα τούτα δεν θέλω να πω ότι καταδικάζω τις συγκεντρώσεις των "αγανακτισμένων". Κάθε άλλο!! Απλώς, πιστεύω ότι για να έχουν αποτέλεσμα όλα τούτα, πρέπει να αποκτήσουν δυο πράγματα: θεωρητικό υπόβαθρο (δηλαδή, άποψη για το "μετά") και πολιτικό εκφραστή (δηλαδή, κομματική έκφραση). Το απλό "πάμε πλατεία" του λαζοπούλειου Τζίμη δεν φτάνει.
Και, πρώτα-πρώτα, για να δούμε ποιοι είναι οι "χειροκροτητές" του περίφημου πια "κινήματος της πλατείας". Από τη μια, οι πολιτικοί εξουσίας, οι οποίοι υποκλίνονται στην μαχητικότητα και τον αυθορμητισμό των συγκεντρωμένων. Από την άλλη, οι δημοσιογράφοι του συστήματος, οι οποίοι έχουν τρελλαθεί να μοιράζουν μπράβο στους "αγανακτισμένους". Κι από δίπλα, οι α-πολίτικοι επαγγελματίες της τέχνης, οι οποίοι διείδαν ξαφνικά την ελπίδα να γεννιέται.
Πού συμφωνούν όλοι αυτοί; Μα, στο ότι αυτή η διαμαρτυρία γίνεται πέρα κι έξω από οποιαδήποτε κομματική επιρροή και ότι έτσι πρέπει να παραμείνει. "Ούτε ΠΑΜΕ, ούτε ερχόμαστε. Μένουμε", ήταν η κραυγή που έβγαλε τις προάλλες η λαμπράκειος φυλλάδα "Το Βήμα". Μαζί τους, οι εξωνημένοι δημοσιογράφοι του αλαφούζειου Σκάι, έκρωζαν μπράβο και μπράβο στα παιδιά που δεν σήκωσαν κανένα κομματικό πανώ.
Η ιστορία και η ζωή μάς διδάσκουν ένα πράγμα: όταν ακούς συγχαρητήρια από τους εχθρούς σου, πρέπει να ανησυχείς! Για να σκεφτούμε λίγο, ποιοι είναι αυτοί που ξεστομίζουν όλα τούτα τα μπράβο; Δεν είναι εκείνοι που κουνάνε επιτιμητικά το δάχτυλο σε κάθε απεργό, επειδή τάχατες η απεργία του στρέφεται κατά του κοινωνικού συνόλου; Δεν είναι εκείνοι που κάνουν ό,τι μπορούν για να στηρίξουν την εφαρμογή του μνημονίου; Δεν είναι εκείνοι που έχουν αναγάγει τον ανερμάτιστο κωλοτούμπα Καρατζαφέρη και την κουστωδία του σε τιμητές της δημοκρατίας;
Αλήθεια, τι εννοούσε ο Παπανδρέου όταν είπε ότι ίσως να βρισκόταν κι εκείνος στην πλατεία, αν δεν είχε δουλειά με την "σωτηρία" της χώρας; Τι εννοούσε ο Πάγκαλος όταν εκθείασε αυτές τις συγκεντρώσεις, επειδή γίνονται βραδυνές ώρες και όχι την ώρα της δουλειάς; Τι εννοούσε ο Πεταλωτής, όταν είπε ότι "δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτε από αυτά τα κινήματα, στο βαθμό που είναι αυθόρμητα, αυθεντικά και δεν καπελώνονται από κομματικές ταμπέλλες"; Τι εννοούσε ο ίδιος, όταν τόνισε ότι "είναι η δική μας κυβέρνηση η οποία παρακινούσε τους πολίτες να είναι ενεργοί πολίτες"; Τι εννοούσε ο Λυκουρέτζος όταν δήλωσε ότι η Νέα Δημοκρατία καλύπτει απολύτως τα αιτήματα των συγκεντρωμένων; Ποια αιτήματα ακριβώς καλύπτει; Γιατί εγώ ακούω κάτι "έξω οι κλέφτες" και κάτι "φτάνει πια, πάρτε δρόμο".
Ας σπρώξουμε την σκέψη μας λίγο παραπέρα. Τι παναπεί "μακρυά από τα κόμματα"; Άντε, βάλαμε όλα τα κόμματα στο ίδιο καζάνι; Βάλαμε τα κόμματα εξουσίας, τα οποία χρόνια και χρόνια τώρα ξεπουλάνε τον τόπο και τσακίζουν τον απλό λαό με χιλιάδες τρόπους, μαζί με τα κόμματα που πάντοτε πάλευαν (ακόμα κι από την εξορία) και συνεχίζουν να παλεύουν μαζί με τον λαό; Δηλαδή, ενώ ο κόσμος ρίχνει τις ροχάλες του σε ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, τον παροτρύνουμε να φτύσει και λίγο προς τ' αριστερά;
Και τώρα, ας κάνουμε και λίγο ριζοσπαστισμό. Τι παναπεί ότι είναι καλό που το "κίνημα των αγανακτισμένων" είναι ακομμάτιστο; Γιατί αυτό είναι απαραιτήτως καλό, δηλαδή; Αν εννοούμε ότι αρκεί μια διαμαρτυρία να γίνεται έτσι, για την διαμαρτυρία, πάει καλά. Αν βλέπουμε την "αγανάκτηση της πλατείας" ως αυτοσκοπό, ας μη συνεχίσουμε. Όμως, αν θέλουμε να μιλήσουμε για το απλό "και μετά, τί;", μάλλον πρέπει να προβληματιστούμε. Πώς θα εκφραστεί αυτό το "μετά"; Με εναλλαγή προσώπων στην εξουσία, σε στυλ Μανωλιού που αλλάζει βρακί; Ή με ανατροπή του σάπιου συστήματος, πράξη βαθειά πολιτική η οποία απαιτεί και θεωρητικό υπόβαθρο και εκφραστή;
Ας σκεφτούμε πώς κατέληξαν όλες οι λαϊκές κινητοποιήσεις, οι οποίες δεν είχαν κεντρική πολιτική έκφραση. Για παράδειγμα, ας αναρωτηθούμε πού βρίσκεται το περίφημο "κίνημα του άρθρου 16". Τι κατάφεραν όλα εκείνα τα παιδιά που ταρακούνησαν τον τόπο πριν λίγα χρόνια; Σε τι εμπόδισαν τόσο την Ν.Δ. όσο και το ΠΑΣΟΚ να ξεχαρβαλώσουν την παιδεία και να την παραδώσουν κομμάτι-κομμάτι στο ιδιωτικό κεφάλαιο;
Να γίνω και λίγο αιρετικός τώρα; Τι κατάφερε στην ουσία το Πολυτεχνείο του '73, το μεγαλύτερο ακομμάτιστο κίνημα που γνώρισε ποτέ η μεταπολεμική Ελλάδα; Μιλάμε για ένα κίνημα με τα χαρακτηριστικά που θέλουν να προσδώσουν ορισμένοι στο σημερινό "κίνημα των αγανακτισμένων": αυθόρμητο, παλλαϊκό και ακομμάτιστο. Όμως, το Πολυτεχνείο του '73, μη έχοντας πίσω του πολιτικό εκφραστή και μη διαθέτοντας το απαραίτητο θεωρητικό υπόβαθρο, παρέμεινε στα όρια του συμβόλου της αντίστασης. Μόνη του "επιτυχία" ήταν η πτώση της χούντας του Παπαδόπουλου και η αντικατάστασή της με την σκληρότερη χούντα του Ιωαννίδη. Λυπάμαι που θα στενοχωρήσω όσους πιστεύουν ότι το Πολυτεχνείο έρριξε την δικτατορία, αλλά πρέπει να τους θυμίσω ότι στην πτώση της δικτατορίας οδήγησε η τουρκική εισβολή στην Κύπρο κι όχι το Πολυτεχνείο.
Θέλετε τώρα να δούμε πόσο πολύ έχει "ενοχληθεί" το κατεστημένο από τους "αγανακτισμένους"; Ενώ οι συγκεντρώσεις στις πλατείες, μέρα με τη μέρα γίνονται ογκωδέστερες, η κυβέρνηση μειώνει το αφορολόγητο των εργαζομένων και των συνταξιούχων, βάζει φόρο στις πορτοκαλάδες και ετοιμάζει αύξηση 30% των αντικειμενικών αξιών των ακινήτων. Αυτό θα πει ενόχληση!
Και κάτι τελευταίο. Μόλις έπεσαν μερικά αβγά και μερικές ντομάτες, οι "χειροκροτητές" δημοσιογράφοι επενέβησαν για να τραβήξουν το αφτί των "αγανακτισμένων". Βλέπετε, ακόμα και η ακομμάτιστη αγανάκτηση πρέπει να υπακούει σε ορισμένους αστικούς κανόνες για να είναι αποδεκτή.
Μ' όλα τούτα δεν θέλω να πω ότι καταδικάζω τις συγκεντρώσεις των "αγανακτισμένων". Κάθε άλλο!! Απλώς, πιστεύω ότι για να έχουν αποτέλεσμα όλα τούτα, πρέπει να αποκτήσουν δυο πράγματα: θεωρητικό υπόβαθρο (δηλαδή, άποψη για το "μετά") και πολιτικό εκφραστή (δηλαδή, κομματική έκφραση). Το απλό "πάμε πλατεία" του λαζοπούλειου Τζίμη δεν φτάνει.
"Μόνη του "επιτυχία" ήταν η πτώση της χούντας του Παπαδόπουλου και η αντικατάστασή της με την σκληρότερη χούντα του Ιωαννίδη. Λυπάμαι που θα στενοχωρήσω όσους πιστεύουν ότι το Πολυτεχνείο έρριξε την δικτατορία, αλλά πρέπει να τους θυμίσω ότι στην πτώση της δικτατορίας οδήγησε η τουρκική εισβολή στην Κύπρο κι όχι το Πολυτεχνείο."
ΑπάντησηΔιαγραφήΣύντροφε, δεν είναι θέμα "αιρετικού" ή μη. Είναι θέμα του να μην φτάνουμε στο άλλο άκρο. Ναι, η κριτική μας πρέπει να είναι σκληρή, πολιτική και να μη χαριστούμε σε τίποτα.
Αλλά να μην παραβλέπουμε και λόγω αυτής άλλα πράγματα, ούτε στο όνομα της κριτικής να περνάμε σε επιχειρηματολογία άλλων δυνάμεων.
Δηλαδή, αν και πολύ νεότερος, φαντάζομαι πως η μεγαλύτερη συμβολή του Πολυτεχνείου ήταν πως απέδειξε ότι η Χούντα δεν έχει νομιμοποίηση στη λαϊκή συνείδηση. Αυτό και μόνο σήμαινε πως άρχιζε να τρίζει συθέμελα.
Ως προς αυτό λειτουργούν παρομοίως περίπου και οι σημερινές κινητοποιήσεις, ως προς τη κυβέρνηση και όχι ως προς το σύστημα βεβαίως.
Επίσης πιστεύω είναι λανθασμένη η σύγκριση, γιατί στο πολυτεχνείο είχαμε έναν πυρήνα του κινήματος που ήταν οργανωμένος, αποφάσιζε δημοκρατικά, συζητούσε/αποφάσιζε πολιτικά, εξέλεγε εκπροσώπους που δημιουργούσαν τη συντονιστική επιτροπή: Το φοιτητικό κίνημα.
Οι σημερινοί αγανακτισμένοι δεν έχουν καμία σχέση με αυτά, προς το παρόν τουλάχιστον.
Αν δεν αλλάξουν οι νόμοι ριζικά, ώστε να πάψουν τα διάφορα λαμόγια να βλέπουν την πολιτική σαν εύκολο πλουτισμό, ελπίδα δεν υπάρχει, ούτε θ' αλλάξει ποτέ το σύστημα ακόμη και άγιοι να έλθουν στην εξουσία. Το θέμα δεν είναι ποιος θα αντικαταστήσει τους ψεύτες-κλέφτες του σήμερα με άλλους ποιο ηθικούς, αλλά πώς θα διασφαλίσουμε ότι όποιοι αναλάβουν δε θα έχουν το περιθώριο να ξανακάνουν τα ίδια. Γι' αυτό προτείνω κάποιες ιδέες αν και το να εφαρμοστούν ποτέ το θεωρώ ότι ανήκει στη σφαίρα του θαύματος.
ΑπάντησηΔιαγραφή1). Κατάργηση βουλευτικής ασυλίας. Ο βουλευτής δεν είναι υπεράνω του νόμου, ούτε καλύπτεται από τη Βουλή για να κάνει ό,τι θέλει.
2). Κατάργηση αφορολόγητων και ειδικών προνομίων. Ο βουλευτής είναι υπηρέτης του λαού κι όχι άρχοντας εξουσιαστής για να έχει ειδικά προνόμια.
3). Κατάργηση δωρεάν αυτοκινήτων, σπιτιών, ταξιδιών (εκτός ειδικών αυστηρά ελεγχόμενων υπηρεσιακών ταξιδιών) φρουρών και κάθε είδους πολυτέλειας.
4). Μισθός αντίστοιχος με τον μισθό του μέσου δημοσίου υπαλλήλου (το πολύ μέχρι 2000 το ανώτερο) και αριθμός μισθών ίδιος με τον αριθμό μισθών του κάθε Έλληνα πολίτη. Περικοπές αντίστοιχες με αυτές που ζητούν από τους άλλους πολίτες.Δεν έγινες βουλευτής για να πλουτίσεις. Άμα δε σ' αρέσει πήγαινε να δουλέψεις.
5). Κατάργηση της βουλευτικής σύνταξης. Τα χρόνια υπηρεσίας στην πολιτική θα προσμετρώνται απλά σαν χρόνια εργασίας για το ταμείο όπου υπάγεται ο εκάστοτε βουλευτής.
6). Έλεγχος της ζωής τους για αδικαιολόγητη χλιδή και σπατάλες με τις ανάλογες κυρώσεις. Αυστηρότατος έλεγχος πόθεν έσχες για τα περιουσιακά τους.
7). Υπαγωγή τους στο δημόσιο σύστημα υγε'ιας για την περίθαλψή τυος. Σε καμία περίπτωση δε θα πληρώνει το ελληνικό δημόσιο για την περίθαλψή τους σε ιδιωτικά νοσοκομείο Ελλάδας και εξωτερικού λες και είναι καλύτεροι και πιο πολύτιμοι από τους άλλους.
8). Κατάργηση της παραγραφής των εγκλημάτων απιστίας προς το δημόσιο και υπαγωγή τους στα κακουργήματα. Μεταφορά των ποινών στις οικογένειες των βουλευτών σε περίπτωση διαφυγής τους στο εξωτερικό. Πλήρης δήμευση περιουσιακών στοιχείων σε Ελλάδα και εξωτερικό και απαγόρευση άσκησης δημοσίου αξιώματος σε όλη την οικογένεια όπως σε σε συγγενείς οποιουδήποτε είδους.
Μπορεί να φαίνονται Δρακόντια μέτρα, αλλά μόνο με παρόμοια θα μπορέσουμε να καθαρίσουμε την κόπρο του Αυγεία και να δώσουμε το μήνυμα ότι ο πολιτικός γενικά σε μια Δημοκρατία είναι υπηρέτης του λαού κι όχι αφεντικό και η Βουλή δεν είναι παλάτι με αυλικούς.
Ανεξάρτητοι- ανένταχτοι- ακομμάτιστοι. Αυτά τα τρία επίθετα υπερασπιζόντουσαν οι αριστεροχαρούμενοι της άκρας δεξιάς προ 2ετίας στις τελευταίες καταλήψεις των πανεπιστημίων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔυστυχώς, το ίδιο σκηνικό βλέπω και σήμερα. Νέοι-ες της ηλικίας μου, 20-25 ετών, επιτίθενται στον κομματικό κόσμο μην τυχόν ακούσουν κάτι και προβληματιστούν. Θα κάνουν την αυθόρμητη καθιστική διαμαρτυρία τους η οποία έχει συμφωνηθεί δυό μέρες πριν!!! και θα φωνάζουν, θα χτυπούν κατσαρόλες και θα χορεύουν με σφυρίχτρες!Μετά θα βγαίνει ο καθένας και θα λέει ότι του κατέβει.Κάτι δηλαδή...σαν γκρουπ-θέραπυ!
Τί άλλο να πω, δεν θέλω κιολας να κουράσω, τα λένε όλα τα πρακτικά που κρατάνε οι απολιτικ επαναστάτες στις συνελεύσεις τους.
Τέλος, για μένα πρέπει να αυτοοργανωθεί ο καθένας στην γειτονιά του, να γραφτεί στο σωματείο του, να παλεύει καθημερινά για τα δικαιώματα του.Αυτά τα ολίγα για αρχή...μην τρομάξουν μερικοί.
Υ.Γ. Δεν έχω φέϊσμπουκ! Δεν μπορώ να γίνω επαναστάτης?
συγχαρητήρια για το ιστολόγιο σου θοδωρή
φιλικά,
ο Ιός του Σώτου από σαλόνικα