Η "εθνοσωτήριος" της 21ης Απριλίου άνοιξε διάπλατα την πόρτα για το ξένο κεφάλαιο, το οποίο, ακόμα και στις συνθήκες της προγενέστερης "ο-θεός-να-την-κάνει-δημοκρατία" κατάστασης, δυσκολευόταν να λυμανθεί τον τόπο. Έτσι, με αξιοθαύμαστη ταχύτητα εγκαταστάθηκαν στην Ελλάδα πολλές ξένες τράπεζες (Bank of America, Manhattan Bank, Bank of Nova Scotia κλπ) ενώ όσες υπήρχαν ήδη (Τράπεζα Σικελίας, Τράπεζα Βρυξελλών, Business International Bank, Deutche Bank, Midland, Barclay's, Lloyd's κλπ) αξιοποίησαν την ευκαιρία για να απλώσουν τις δουλειές τους. Φυσικά, όλες ανεξαιρέτως μπορούσαν να εξάγουν κέρδη και συνάλλαγμα άνευ οιουδήποτε ελέγχου. Ως αντάλλαγμα, προσέφεραν στην χούντα αδιάκοπο λιβανωτό για τα...επιτεύγματά της.
Επί χούντας στέριωσε και το παραμύθι της "αμερικανικής βοήθειας", το οποίο συνεχίστηκε και μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας. Αυτή η "βοήθεια" συνίστατο κυρίως σε μακροχρόνια δάνεια με μακρά περίοδο χάριτος. Τι σήμαινε αυτό; Παίρναμε ένα δάνειο για 30 χρόνια και τα 10 πρώτα χρόνια δεν πληρώναμε δραχμή για τοκοχρεωλύσια αλλά "συμπυκνώναμε" τις 30 ετήσιες δόσεις σε 20, τις οποίες θα πληρώναμε τα τελευταία 20 χρόνια. Έτσι, μέσω της "δημιουργικής λογιστικής" του Μακαρέζου, η χούντα καταχώριζε τα δάνεια ως έσοδα κι έστελνε τις πληρωμές 10 χρόνια πίσω, παρουσιάζοντας πρωτογενή πλεονάσματα στον προϋπολογισμό. Ωραία ανάπτυξη!
Και τί τα κάναμε αυτά τα δάνεια; Μα...αγοράζαμε μεταχειρισμένο πολεμικό εξοπλισμό των ΗΠΑ! Ό,τι σαβούρα είχε ο αμερικανικός στρατός, την πουλούσε στην Ελλάδα και μαζί χρέωνε και τα έξοδα ανακατασκευής, συντήρησης, τεχνογνωσίας, υποστήριξης κλπ. Φυσικά, οι μίζες ήσαν στην ημερήσια διάταξη. Αλλά κι αυτό ακόμη το απαρχαιωμένο υλικό επωλείτο από τους συνταγματάρχες σε εμπόλεμες ασιατικές και αφρικανικές χώρες και το αντίτιμο πήγαινε κατ' ευθείαν σε λογαριασμούς ελβετικών τραπεζών. Εξυπακούεται ότι, σ' αυτήν την ρεμούλα, οι χουντικοί είχαν την βοήθεια (με το αζημίωτο) των αμερικανών αξιωματούχων που υπηρετούσαν εδώ. Είναι χαρακτηριστικό το σκάνδαλο που συγκλόνισε το αμερικανικό κογκρέσσο όταν μια επιτροπή του ανακάλυψε ότι, σε σφραγισμένα κιβώτια που προορίζονταν για τον ελληνικό στρατό, υπήρχαν πάνω-πάνω όπλα κι από κάτω πέτρες. Έτσι εξηγείται το ότι οι αποθήκες πολεμικού υλικού βρέθηκαν σχεδόν τελείως αδειανές στην επιστράτευση του 1974, παρ' ότι ποσοστό πάνω από το 55% του προϋπολογισμού διετίθετο κάθε χρόνο για την άμυνα.
Σε ένα τέτοιο κλίμα, όπου οι πάντες (έλληνες και ξένοι) ενδιαφέρονταν μόνο για το πώς θα αρπάξουν όσα περισσότερα μπορούσαν, είναι σόλοικο να θέλουμε να μιλήσουμε για πραγματικά έργα υποδομών ή ανάπτυξης. Ακόμη κι εκείνος ο ηλίθιος Παπαδόπουλος είχε καταλάβει ότι ο τόπος βούλιαζε και τον Δεκέμβριο του 1969, σε μια σπάνια κρίση ειλικρινείας, είπε κάτι που από τότε το έχουμε ακούσει αμέτρητες φορές από πολλούς δημοκράτες (με πρώτο και καλύτερο τον Μητσοτάκη): "O ελληνικός λαός πρέπει να μάθει να τρώει λιγότερο, να δουλεύει περισσότερο και να απαιτεί λιγότερα"(!!)
Συμπερασματικά, μπορούμε να πούμε ότι η παρένθεση της δικτατορίας όχι μόνο δεν πρόσθεσε ούτε ένα λιθαράκι στους τομείς ανάπτυξης της χώρας (βιομηχανία, ενέργεια κλπ) αλλά, όταν έκλεισε, άφησε την χώρα σε μεγαλύτερο χάλι. Το φαγοπότι που στήθηκε επί εφτά χρόνια είχε ως αποτέλεσμα την καταλήστευση του τόπου και τον πλουτισμό ολίγων, οι οποίοι ουδέποτε κλήθηκαν να απολογηθούν ή να επιστρέψουν τα κλεμμένα.
Επί χούντας στέριωσε και το παραμύθι της "αμερικανικής βοήθειας", το οποίο συνεχίστηκε και μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας. Αυτή η "βοήθεια" συνίστατο κυρίως σε μακροχρόνια δάνεια με μακρά περίοδο χάριτος. Τι σήμαινε αυτό; Παίρναμε ένα δάνειο για 30 χρόνια και τα 10 πρώτα χρόνια δεν πληρώναμε δραχμή για τοκοχρεωλύσια αλλά "συμπυκνώναμε" τις 30 ετήσιες δόσεις σε 20, τις οποίες θα πληρώναμε τα τελευταία 20 χρόνια. Έτσι, μέσω της "δημιουργικής λογιστικής" του Μακαρέζου, η χούντα καταχώριζε τα δάνεια ως έσοδα κι έστελνε τις πληρωμές 10 χρόνια πίσω, παρουσιάζοντας πρωτογενή πλεονάσματα στον προϋπολογισμό. Ωραία ανάπτυξη!
Και τί τα κάναμε αυτά τα δάνεια; Μα...αγοράζαμε μεταχειρισμένο πολεμικό εξοπλισμό των ΗΠΑ! Ό,τι σαβούρα είχε ο αμερικανικός στρατός, την πουλούσε στην Ελλάδα και μαζί χρέωνε και τα έξοδα ανακατασκευής, συντήρησης, τεχνογνωσίας, υποστήριξης κλπ. Φυσικά, οι μίζες ήσαν στην ημερήσια διάταξη. Αλλά κι αυτό ακόμη το απαρχαιωμένο υλικό επωλείτο από τους συνταγματάρχες σε εμπόλεμες ασιατικές και αφρικανικές χώρες και το αντίτιμο πήγαινε κατ' ευθείαν σε λογαριασμούς ελβετικών τραπεζών. Εξυπακούεται ότι, σ' αυτήν την ρεμούλα, οι χουντικοί είχαν την βοήθεια (με το αζημίωτο) των αμερικανών αξιωματούχων που υπηρετούσαν εδώ. Είναι χαρακτηριστικό το σκάνδαλο που συγκλόνισε το αμερικανικό κογκρέσσο όταν μια επιτροπή του ανακάλυψε ότι, σε σφραγισμένα κιβώτια που προορίζονταν για τον ελληνικό στρατό, υπήρχαν πάνω-πάνω όπλα κι από κάτω πέτρες. Έτσι εξηγείται το ότι οι αποθήκες πολεμικού υλικού βρέθηκαν σχεδόν τελείως αδειανές στην επιστράτευση του 1974, παρ' ότι ποσοστό πάνω από το 55% του προϋπολογισμού διετίθετο κάθε χρόνο για την άμυνα.
Σε ένα τέτοιο κλίμα, όπου οι πάντες (έλληνες και ξένοι) ενδιαφέρονταν μόνο για το πώς θα αρπάξουν όσα περισσότερα μπορούσαν, είναι σόλοικο να θέλουμε να μιλήσουμε για πραγματικά έργα υποδομών ή ανάπτυξης. Ακόμη κι εκείνος ο ηλίθιος Παπαδόπουλος είχε καταλάβει ότι ο τόπος βούλιαζε και τον Δεκέμβριο του 1969, σε μια σπάνια κρίση ειλικρινείας, είπε κάτι που από τότε το έχουμε ακούσει αμέτρητες φορές από πολλούς δημοκράτες (με πρώτο και καλύτερο τον Μητσοτάκη): "O ελληνικός λαός πρέπει να μάθει να τρώει λιγότερο, να δουλεύει περισσότερο και να απαιτεί λιγότερα"(!!)
Συμπερασματικά, μπορούμε να πούμε ότι η παρένθεση της δικτατορίας όχι μόνο δεν πρόσθεσε ούτε ένα λιθαράκι στους τομείς ανάπτυξης της χώρας (βιομηχανία, ενέργεια κλπ) αλλά, όταν έκλεισε, άφησε την χώρα σε μεγαλύτερο χάλι. Το φαγοπότι που στήθηκε επί εφτά χρόνια είχε ως αποτέλεσμα την καταλήστευση του τόπου και τον πλουτισμό ολίγων, οι οποίοι ουδέποτε κλήθηκαν να απολογηθούν ή να επιστρέψουν τα κλεμμένα.
Μια ματια στους δεικτες του ΟΟΣΑ για την αναπτυξη και τη βιομηχανια για τη χωρα μας δειχνει αμεσως οτι ειστε τραγικα ανακριβης...
ΑπάντησηΔιαγραφή@ Ανώνυμος
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα δεχόμουν ευχαρίστως υποδείξεις για συγκεκριμένες ανακρίβειές μου αλλά οι αφορισμοί δεν μου λένε τίποτε...
Όσο για τους δείκτες τού ΟΟΣΑ, (α) σας θυμίζω ότι στην Ελλάδα τής δεκαετίας τού '50 (δηλαδή, στην Ελλάδα τής φτώχειας και της μετανάστευσης) έδειχναν εκρηκτική ανάπτυξη (η αντίρρησή μου είναι απλή: η ανάπτυξη του κάθε π.χ. Μποδοσάκη δεν συνιστά κατ' ανάγκη και ανάπτυξη του τόπου) και (β) η ανάλυσή τους δεν πρέπει να γίνεται μόνο κάθετα αλλά και οριζόντια (π.χ. αν εγώ δείχνω ανάπτυξη 3% και ο υπόλοιπος κόσμος τρέχει με 7%, μάλλον δεν πάω καλά, έτσι δεν είναι;)
Όσο για τα "επιτεύγματα" της "επαναστάσεως", αρκεί μια ματιά στα χάλια που βρέθηκε η χώρα με την πτώση τής χούντας για να μας πείσει ότι επί επτά χρόνια δεν έγινε τίποτε ουσιαστικό.
Εν κατακλείδι, δεν μπορώ να καταλάβω τι καλό βλέπετε στους δείκτες τού ΟΟΣΑ. Εκτός αν κοιτάζουμε διαφορετικούς δείκτες.