Ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη

Παρακολούθησα προχτές (ναι, δεν ήμουν η εξαίρεση!) το τηλεοπτικό τσαντίρι του Λάκη Λαζόπουλου. Η θέση του Λαζόπουλου είναι γνωστή και δεν με εκνευρίζει πλέον όποτε διατυπώνει την άποψη ότι η αριστερά δεν έχει όραμα, ότι δεν πιάνει τον σφυγμό της κοινωνίας, ότι οι θέσεις της είναι απαρχαιωμένες και εξωπραγματικές κλπ. Άλλωστε, αν επρόκειτο να εκνευρίζομαι κάθε φορά που ακούω κάτι παρόμοιο, θα έπρεπε τα γράδα μου να είναι μονίμως στο κόκκινο και τα νεύρα μου να έχουν γίνει τσατάλια.

Όμως, προχτές εκνευρίστηκα με το περιεχόμενο του θεατρικού, το οποίο έστησε ο -συμπαθής κατά τα άλλα- Λαζόπουλος με τον -συμπαθή κατά τα άλλα- Αντώνη Καφετζόπουλο. Για να αναμοχλεύσω την μνήμη των αναγνωστών, ο -συμπαθής κατά τα άλλα- Αντώνης διατύπωσε την άποψη ότι τα πράγματα μπορούν να καλυτερεύσουν αν μπουν στην Βουλή μερικοί απλοί, καθημερινοί άνθρωποι. Αν, δηλαδή, εκλεγούν καμμιά τριανταριά βουλευτές, οι οποίοι δεν θα είναι προσδεδεμένοι σε κανένα κόμμα και, ως εκ τούτου, θα ψηφίζουν κατά συνείδηση με γνώμονα μόνο το συμφέρον του τόπου. Και το κοινό χειροκρότησε θερμά.

Αυτή η ιδέα δεν είναι καινούργια. Ούτε αμιγώς ελληνική. Είναι πρόσφατη η περίπτωση Ομπάμα, στον οποίο πίστεψαν οι φτωχοί, οι λατινόφωνοι και οι έγχρωμοι των ΗΠΑ, ψηφίζοντάς τον σχεδόν μονοκούκι. Γρήγορα οι ελπίδες τους διαψεύσθηκαν. Κι εδώ, στον τόπο μας, ακούμε πολύ συχνά φληναφήματα του τύπου "νέοι άνθρωποι στην βουλή", "ψήφο στους ανεξάρτητους υποψήφιους δημάρχους" κλπ κλπ.

Δεν με ενοχλεί ιδιαίτερα το ότι ακούω τέτοιες μπούρδες. Κυρίως με ενοχλεί το ότι ο λαός είναι τόσο αμόρφωτος και τόσο απαίδευτος πολιτικά, ώστε παρασύρεται και χειροκροτεί αυτές τις μπούρδες. Λες και μπορεί να σταθεί πολιτική δίχως φιλοσοφία, δίχως ιδέες και δίχως συλλογική προσπάθεια. Λες και στην πολιτική μπορεί να φέρει ένας κούκος (άντε και μερικοί ακόμα) την άνοιξη. Λες και αρκούν οι καλές προθέσεις των ολίγων για να πάνε όλα καλά. Λες κι αρκεί μια τσεκουριά για να πέσει ένα γιγάντιο και βαθιά ριζωμένο δέντρο.

Παραδείγματα ικανών ανθρώπων με ανιδιοτέλεια και όραμα για τον τόπο υπάρχουν πολλά. Μόνο που κανένα δεν είχε την κατάληξη που ονειρεύονταν αυτοί οι άνθρωποι. Ο οραματιστής Καποδίστριας εξοντώθηκε πριν καλά-καλά προλάβει να κάνει ο,τιδήποτε. Ο ανιδιοτελέστατοι Κολοκοτρώνης και Μακρυγιάννης θυσίασαν τα πάντα κι έφτασαν ένα βήμα πριν την εκτέλεση αλλά, τελικά, άφησαν φεύγοντας μια τρύπα στο νερό και την μοναρχία αλώβητη. Ο Τρικούπης θάφτηκε με δημόσια δαπάνη, μη έχοντας φράγκο στην άκρη, αλλά η Ελλάδα βρέθηκε σε χειρότερη κατάσταση από ότι τότε που ανέλαβε τις τύχες της ως πρωθυπουργός. Ο Παπαναστασίου κήρυξε την αβασίλευτη δημοκρατία αλλά το όνειρο βάσταξε μόλις λίγους μήνες. Όλοι αυτοί απέτυχαν. Κι αυτά τα παραδείγματα είναι μόνο από την νεώτερη ιστορία μας.

Να δώσω άλλο ένα παράδειγμα; Πόσο μπορεί ένας εργαζόμενος να επηρεάσει την αντεργατική καταιγίδα μέτρων, με το να αντιστέκεται μόνος, να αρνείται μόνος αυτός να υπογράψει ατομική σύμβαση εργασίας ή να μη συναινεί, μόνος ανάμεσα στους συναδέλφους του, στην μείωση του ωραρίου και των αποδοχών του; Δεν μοιάζει δονκιχωτικός ο αγώνας του, όσο κι αν με την στάση του διατηρεί αλώνητη την αξιοπρέπειά του; Ποιος αρνείται ότι η οποιαδήποτε εργατική διεκδίκηση πρέπει να είναι μαζική για να έχει αποτέλεσμα;

Να τελειώνουμε μ' αυτό το παραμύθι, το οποίο ευνοεί μόνο την καθεστηκυία τάξη. Άλλωστε, αυτή η τάξη είναι που το σιγοντάρει, μιας και ξέρει ότι έτσι δεν κινδυνεύει. Όταν δέχεσαι οργανωμένες επιθέσεις, είναι βλακώδες να νομίζεις ότι αρκεί για να σε σώσει κάποιος Δελαπατρίδης που θα υψώσει το λάβαρο της ανιδιοτέλειας. Χρειάζεται συλλογική προσπάθεια και σωστή οργάνωση με υγιές θεωρητικό υπόβαθρο και σαφές σχέδιο για να έχει αποτέλεσμα η αντίσταση.

Ο λαός πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι το οικοδόμημα είναι τόσο σαθρό ώστε δεν αρκεί ένα σοβάτισμα ή μια μόνωση στην ταράτσα για να το συμμαζέψει. Αλλάζοντας τον Γιώργο με τον Αντώνη ή τον Βαγγέλη με τον Θόδωρο, προκοπή δεν γίνεται. Το σύστημα δεν πρόκειται ποτέ να βελτιωθεί με αλλαγές προσώπων. Το μόνο που μπορεί και πρέπει να γίνει είναι να ξεσηκωθεί ο λαός, να το γκρεμίσει και να χτίσει καινούργιο, πάνω σε άλλα θεμέλια. Όσο ικανοποιούμαστε με τον κάθε -συμπαθή κατά τα άλλα- Αντώνη και τον κάθε -συμπαθή κατά τα άλλα- Λάκη να μας χαϊδεύουν τα αφτιά, οδηγώντας μας σε λάθος μονοπάτια, δεν έχουμε καμμιά ελπίδα.