28 Απριλίου 2011

Ένας χρόνος μνημόνιο - μια ανασκόπηση


Αυτές τις μέρες συμπληρώνεται ένας χρόνος που η Ελλάδα ζει και αναπνέει στους ασφυκτικούς ρυθμούς τους οποίους επιβάλλει το περιβόητο μνημόνιο. Ένα μνημόνιο το οποίο συμφωνήσαμε (ως χώρα) από κοινού με τους πιστωτές μας και το οποίο, όπως όλοι πλέον αντιλαμβανόμαστε, οδηγεί στην λεηλασία αυτού του τόπου προς χάριν της διεθνούς των τοκογλύφων. Ένα μνημόνιο-βωμός, στον οποίο θυσιάζεται μια ολόκληρη χώρα κι ένας ολόκληρος λαός, προκειμένου να μη ζημιωθεί το διεθνές κεφάλαιο. Με την ευκαιρία αυτής της μαύρης επετείου, λοιπόν, ας προσπαθήσουμε να κάνουμε μια ανακεφαλαίωση του τρόπου με τον οποίο έδρασε αυτό το επάρατο μνημόνιο.

Στην αρχή χρησιμοποιήθηκε το όπλο του φόβου. Οι επιδρομείς έπρεπε να δημιουργήσουν μια κατάσταση πανικού, ώστε να διευκολυνθεί η επέλασή τους. Στο πλευρό τους στάθηκε, ως εξαίρετος σύμμαχος, η κυβέρνηση, κυρίως δε ο πρωθυπουργός με άξιο συμπαραστάτη του τον Πάγκαλο. Οι έλληνες άρχισαν να υβρίζονται ως διεφθαρμένοι, τεμπέληδες, χαραμοφάηδες, βολεψάκηδες, ανεπρόκοποι, απατεώνες κλπ κλπ. Σκοπός τους ήταν να τρομοκρατηθούμε και να πιστέψουμε ότι καταστρεφόμαστε ώστε, στην συνέχεια, να αποδεχτούμε ευκολώτερα κάθε είδους κατακεφαλιά.

Μόλις βασίλεψε απ' άκρη σ' άκρη ο τρόμος, ακολούθησαν τα επιλεγμένα δεδομένα, όπως π.χ. ότι έπρεπε επειγόντως να βρούμε δανεικά για να μη βουλιάξουμε. Δηλαδή, παρουσιάστηκε ως ζήτημα επιβίωσης της χώρας το να μη χάσουν λεφτά οι τοκογλύφοι πιστωτές μας. Κάθε διαφορετική φωνή φιμώθηκε, αφού οι έλληνες έπρεπε να ακούνε μόνο αυτό το φτιαχτό δεδομένο. Σκοπός; Να "ψηθεί" ο λαός ότι ήταν εξαιρετικά τυχερός που η χώρα μπορούσε να δανειστεί μέσω μνημονίου με επιτόκιο 5-6%. Κανένας δεν τόλμησε να πει το αυτονόητο: αφού η χώρα δεν μπορούσε να αποπληρώσει δάνεια του 1,5-2,5% πώς διάβολο θα κατάφερνε να αποπληρώσει τα δάνεια με 5-6%, τα οποία θα έπαιρνε για να καλύψει τα φτηνότερα προηγούμενα;

Εδώ ήρθε η στιγμή για το επόμενο βήμα: να αποδεχτεί ο λαός μια πολιτική αιματηρής λιτότητας. Μιας λιτότητας τάχα απαραίτητης για να "συμμαζευτούμε", μόνο που απώτερος σκοπός της ήταν το τσάκισμα όλων των λαϊκών κεκτημένων και η κατεδάφιση κάθε έννοιας κοινωνικού κράτους. Έτσι, οδηγηθήκαμε στην συρρίκνωση του δημόσιου τομέα και στην απίσχναση μισθών και συντάξεων. Αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής ήταν η επιτάχυνση της επερχόμενης ύφεσης. Κι ας μη ξεχνάμε ότι ύφεση σημαίνει μικρότερη παραγωγή, άρα μείωση του ΑΕΠ. Συνεπώς, ξαφνικά βρεθήκαμε υποχρεωμένοι να πληρώνουμε υψηλότερες δόσεις (λόγω υψηλότερου επιτοκίου) με μικρότερο ΑΕΠ. Ποιοι είναι αυτοί που νομίζουν ότι τώρα θα τα καταφέρουμε εκεί που πριν αποτύχαμε; Προ μνημονίου, η χώρα χρωστούσε σκάρτα 300 δισεκατομμύρια ευρώ. Σήμερα, μετά από έναν χρόνο μνημόνιο, χρωστάει 450. Κι αφού οι δόσεις μεγάλωσαν και το ΑΕΠ μικραίνει, το πραγματικό βάρος κάθε δόσης όλο και αυξάνεται.

Εδώ ακριβώς περάσαμε στην επόμενη φάση. Άρχισαν οι συζητήσεις για τάχα "διευκόλυνση" της χώρας και δήθεν "επιβράβευση" των λαϊκών θυσιών με επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής ή, ακόμα-ακόμα, με "κούρεμα" του χρέους. Κι αφού προηγήθηκαν επίμονες προσπάθειες να πειστεί ο λαός ότι το "κούρεμα" του χρέους πρέπει πάση θυσία να αποφευχθεί, φτάσαμε στο ζουμί: για να καλυφθεί η έλλειψη ρευστότητας της χώρας πρέπει να προχωρήσουμε σε ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας.

Βέβαια, οι λογής-λογής διαμορφωτές της κοινής γνώμης αποφεύγουν να μας πουν τι θα γίνει μετά το ξεπούλημα. Όταν, δηλαδή, θα πάψει η χώρα να προσμετρά στα έσοδά της τα έσοδα από τις πουλημένες δημόσιες επιχειρήσεις. Ίσαμε σήμερα, το κράτος εισπράττει από ΟΤΕ, ΔΕΗ, ΟΠΑΠ, ΔΕΠ κλπ κλπ αλλά μετά το ξεπούλημα (έστω κι αν εισπράξει εφ' άπαξ κάποιο ποσό) δεν θα ξαναεισπράξει ποτέ δεκάρα τσακιστή. Πώς θα καλυφθούν αυτές οι απώλειες σταθερών ετησίων εσόδων; Έλα ντε! Όπως έχουμε ξαναπεί εδώ, μια τέτοια πολιτική μοιάζει σαν να επιβραβεύουμε εκείνον ο οποίος ξεκοκκαλίζει την πατρική περιουσία που κληρονόμησε.

Εδώ βρισκόμαστε σήμερα, λοιπόν, μετά από έναν χρόνο μνημόνιο. Τι θα ακολουθήσει; Το πιθανότερο είναι πως, όταν το λαϊκό ξεζούμισμα δεν θα μπορεί να αποδώσει πια ούτε σταγόνα, να οδηγηθούμε στο περιβόητο "κούρεμα". Δηλαδή, με άλλα λόγια, σε ελεγχόμενη πτώχευση. Το θέμα είναι αν ο λαός επιτρέψει κάτι τέτοιο ή αν η οργή του ξεσπάσει και ανατρέψει τα σχέδια των εκμεταλλευτών του. Μακάρι να συμβεί το δεύτερο. Κι όσο συντομώτερα, τόσο καλύτερα.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Με την ελπίδα ότι ο γνωστός ΗΛΙΘΙΟΣ δεν θα επανέλθει, τα σχόλια δημοσιεύονται πλέον χωρίς έγκριση.