Τι κρύβει το σχέδιο για επαναγορά του χρέους;

Φαίνεται πως κάτι το οποίο καταλαβαίνει ο κάθε πρωτοετής φοιτητής οικονομικής σχολής, δεν μπόρεσαν να το καταλάβουν έγκαιρα ούτε οι δικοί μας κυβερνητικοί οικονομικοί εγκέφαλοι ούτε τα τζιμάνια της τρόικας. Κι αυτό δεν είναι άλλο από τους υπέρογκους τόκους με τους οποίους χρεώνεται το ελληνικό δημόσιο για τα δάνεια τα οποία έχει πάρει. Πόσο μυαλό χρειάζεται για να καταλάβει κάποιος ότι δάνεια με ληστρικά επιτόκια δεν είναι δυνατόν να εξυπηρετούνται ομαλά; Έτσι, άρχισαν ξαφνικά όλοι να τρέχουν να βρουν λύση, λες και τώρα ανακάλυψαν το αυτονόητο.

Παρένθεση. Φυσικά, δεν μπορούμε να δεχτούμε ότι αυτή η βασική οικονομική αλήθεια είχε διαφύγει της προσοχής όλων αυτών των διεθνών νταραβεριτζήδων. Απλώς, μας δίνουν τώρα άλλη μια απόδειξη αυτού που υποστηρίζουμε με σθένος από την πρώτη στιγμή. Ότι, δηλαδή, το μνημόνιο δεν έχει καμμιά σχέση με την κρίση και η επιβολή του είχε τον διπλό σκοπό αφ' ενός μεν να προασπίσει τα συμφέροντα των δανειστών μας αφ' ετέρου δε να εξυπηρετήσει το κεφάλαιο μειώνοντας το κόστος εργασίας. Κλείνει η παρένθεση.

Είναι αποδεδειγμένο ότι ο σύγχρονος καπιταλισμός έχει έφεση στον τζόγο. Έτσι, τα τελευταία χρόνια έχει εισαχθεί στην οικονομική επιστήμη ένας καινούργιος όρος: financialization (χρηματιστικοποίηση). Τα πάντα αποτιμώνται σε χρήμα, επομένως και το μέλλον. Για να γίνει πιο κατανοητός ο όρος, ας θυμηθούμε τα στοιχήματα που παίχτηκαν (κι εξακολουθούν να παίζονται) πάνω στο ελληνικό χρέος, γεγονός που οδηγεί σε γιγάντωση των ελληνικών spread. Παγκόσμιοι τραπεζίτες και λοιποί "τοκιστές και σουλατσαδόροι" (οι αλήστου μνήμης "ραντιέρηδες" του Ανδρέα Παπανδρέου) κερδίζουν τεράστια ποσά, δημιουργώντας τεχνητή τοκογλυφική υπεραξία σε βάρος της Ελλάδας, με μηδενικό κόστος.

Το πώς γίνεται αυτό το έχουμε αναλύσει στο παρελθόν σε τούτο το ιστολόγιο. Θυμίζω επί τροχάδην: βγαίνει το Δημόσιο να δανειστεί και οι τράπεζες σπεύδουν να το δανείσουν με 5%, χρησιμοποιώντας χρήμα που έχουν δανειστεί από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα με 1%. Νόμιμη τοκογλυφία με κέρδος 400%.

Ας επιστρέψουμε στο πρόβλημα των τόκων. Για να γλιτώσουμε από τις τοκογλυφικές επιβαρύνσεις, έπεσε η ιδέα της "επαναγοράς του χρέους" (σημείωση: κατ' εμέ, ο όρος είναι λανθασμένος και θα έπρεπε να μιλάμε για "αγορά του χρέους"). Η φιλοσοφία αυτής της διαδικασίας είναι απλή και, στην πράξη, την έχουν εφαρμόσει χιλιάδες ιδιώτες για τα προσωπικά τους χρέη: βρίσκουμε κάπου χρήμα με χαμηλό επιτόκιο και αγοράζουμε τα ομόλογα που έχουμε στον δρόμο με υψηλό επιτόκιο.

Δεύτερη παρένθεση. Θα αναρωτηθείτε, γιατί δεν παίρνουμε κι εμείς, ως κράτος, δανεικά από την ΕΚΤ με 1%, όπως οι τράπεζες. Μα, επειδή...απαγορεύεται από τους ευρωενωσιακούς κανονισμούς και τις συνθήκες του Μάαστριχτ και της Λισαβώνας! Είπαμε: το 1% είναι για τις τράπεζες, όχι για τους λαούς. Κλείνει κι αυτή η παρένθεση.

Εδώ μπαίνει στο παιχνίδι το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΕΤΧΣ), βασικό εργαλείο του ευρωπαϊκού κεφαλαίου, προθυμοποιούμενο να μας...βοηθήσει. Το πώς σχεδιάζει να μας βοηθήσει το ΕΤΧΣ, το ανέλυσε ο γερμανός υπουργός οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Τί είπε ο Σόιμπλε; Ευχαρίστως να σας βοηθήσουμε (εννοείται, με το αζημίωτο), αλλά και σεις πρέπει να πάρετε επί πλέον μέτρα δημοσιονομικής λιτότητας. Φτάσαμε, λοιπόν, στο ζουμί: επί πλέον μέτρα!

Ποιος είναι ο απώτερος στόχος αυτής της ιδέας; Από τη μια, οι κεφαλαιοκράτες ησυχάζουν, αφού εξασφαλίζουν τα λεφτά τους και φορτώνουν τον ελληνικό κίνδυνο στον ανώνυμο ευρωπαίο φορολογούμενο (πού νομίζετε ότι θα βρει τα λεφτά το ΕΤΧΣ για να μας δανείσει;). Κι από την άλλη, το ΕΤΧΣ θα αποτελεί για τα επόμενα 20 -τουλάχιστον- χρόνια (μη ξεχνάμε την...επιμήκυνση!) τον "γκαουλάιτερ" των γερμανικών συμφερόντων στην Ελλάδα.

Εν τάξει, χερ Σόιμπλε. Καταλάβαμε.