BusinessEurope (ή η σοβαρότητα του Λοβέρδου)

Τι σημαίνει "Σ.Ε.Β." το γνωρίζουμε καλά. Παράλληλα, καταλαβαίνουμε ότι τέτοιοι σύνδεσμοι πρέπει να υπάρχουν σε όλες τις χώρες. Φανταστείτε, τώρα, ότι όλοι αυτοί οι σύνδεσμοι βιομηχάνων της Ευρώπης οργανώνονται σε μια Ένωση, ώστε να προασπίσουν αποτελεσματικώτερα τα συμφέροντά τους. Ε, λοιπόν, αυτή η Ένωση υπάρχει και αποκαλείται BusinessEurope. Όπως διαβάζουμε στον ιστότοπό της, "τα μέλη της BusinessEurope είναι 40 κεντρικές βιομηχανικές και εργοδοτικές ομοσπονδίες από 34 χώρες, οι οποίες εργάζονται από κοινού ώστε να επιτύχουν ανάπτυξη και ανταγωνιστικότητα στην Ευρώπη".

Δυο πράγματα είναι δεδομένα. Πρώτον: μια τέτοια πανίσχυρη οργάνωση δεν μπορεί να δρα απλώς συμβουλευτικά αλλά ουσιαστικά, επηρεάζοντας την λήψη πολιτικών αποφάσεων σε όλη την Ευρώπη. Δεύτερον: η "ανάπτυξη" και η "ανταγωνιστικότητα" που επιδιώκει, δεν είναι παρά η ανάπτυξη των μελών της και η ανταγωνιστικότητα των προϊόντων τους. Μια ματιά στις θέσεις και τις προτάσεις τής BusinessEurope μας πείθει απολύτως (οι παρενθέσεις συνιστούν δικά μου σχόλια):

(1) Χρειάζεται να παρθούν μέτρα, με προτεραιότητα την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, την κατάργηση των πρόωρων συντάξεων και την εισαγωγή αυτόματων συστημάτων ρύθμισης.
(Η αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης στα 65 χρόνια ήταν μόνο η αρχή. Τα 67 της Γερμανίας έρχονται και τα 70, που προωθεί η Αγγλία, δεν θα αργήσουν.)

(2) Χρειάζεται να υπάρξει προσανατολισμός, ώστε οι επαγγελματικές και ιδιωτικές συντάξεις να αποτελέσουν τους βασικούς πυλώνες συνταξιοδότησης, μειώνοντας τις κρατικές.  
(Τι άλλο μπορεί να σημαίνει αυτό, εκτός από το να υποχρεωθούν οι εργαζόμενοι να πληρώνουν ιδιωτικά συνταξιοδοτικά προγράμματα; Τώρα, με τέτοια καταβαράθρωση της αμοιβής της εργασίας, πόσοι εργαζόμενοι θα μπορούν να πληρώνουν τέτοια συνταξιοδοτικά προγράμματα, ας μη το συζητήσουμε.)

(3) Χρειάζεται αύξηση των εισφορών στα ασφαλιστικά ταμεία. Πιο κερδοφόρο για τα δημόσια οικονομικά και τις εταιρείες είναι η αύξηση αυτή να πραγματοποιηθεί με το να εργάζονται περισσότεροι άνθρωποι για περισσότερα χρόνια.
(Ακόμα πιο κερδοφόρο θα είναι να εργάζονται οι πάντες εφ'  όρου ζωής. Λέτε;)

(4) Η Eυρωπαϊκή Ένωση πρέπει να προσανατολίσει τα κράτη-μέλη στην κατεύθυνση απονομής συντάξεων που θα διασφαλίζουν τη βιωσιμότητα των συνταξιοδοτικών συστημάτων.  
(Αυτό το έβαλε ήδη μπροστά ο Λοβέρδος: συντάξεις όχι με βάση τις ανάγκες ή τα δικαιώματα των εργαζομένων αλλά με βάση το τι απέμεινε στα Ταμεία μετά το τζογάρισμα και την καταλήστευσή τους από το δημόσιο.)

(5) Η Eυρωπαϊκή Ένωση πρέπει να στηρίζει τις μεταρρυθμίσεις των κρατών-μελών ως προς την αύξηση του εργάσιμου βίου, την προώθηση της ενεργούς γήρανσης και την εξασφάλιση ισορροπίας μεταξύ εισφορών και παροχών.
(Γαμάτο! "Ενεργός γήρανση"! Το "εφ' όρου ζωής" που είπα πρωτύτερα, δηλαδή.)

(6) Η Eυρωπαϊκή Ένωση πρέπει να στηρίζει τις μεταρρυθμίσεις των κρατών-μελών ως προς τον εκσυγχρονισμό των κοινωνικών συστημάτων προστασίας και τη διαμόρφωση ενός περιβάλλοντος, όπου οι επιχειρήσεις θα μπορούν να δημιουργούν θέσεις εργασίας. Η Ευρωπαϊκή Ένωση και τα κράτη-μέλη πρέπει να εξασφαλίσουν ότι το νομοθετικό πλαίσιο και το κόστος εργασίας δε θα αποτελούν εμπόδια για τις εταιρείες, προκειμένου να δημιουργούνται θέσεις και ευκαιρίες εργασίας.
(Δηλαδή; Μείωση μισθών, επέκταση των ελαστικών μορφών εργασίας, μείωση της φορολογίας για τις μεγάλες επιχειρήσεις, κατάργηση Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, απελευθέρωση των απολύσεων κλπ; Άντε, ντε! Κι έλεγα πού στο διάολο τα σκέφτηκε όλα μόνος του ο Λοβέρδος...)

(7) Οι ίδιοι οι εργαζόμενοι έχουν ατομική ευθύνη για την παραμονή τους στην αγορά εργασίας ή την επιστροφή τους σε αυτή. Οι μεταρρυθμίσεις στα συστήματα Υγείας και η μείωση των παροχών χρειάζεται να αποτελέσουν κίνητρα στην κατεύθυνση αυτή. Χρειάζεται η στροφή προς τη διά βίου μάθηση και κατάρτιση. Οι εργαζόμενοι θα πρέπει να προσαρμόζονται στις νέες συνθήκες και πιθανές αλλαγές στον επαγγελματικό τους προσανατολισμό.  
(Σε απλά ελληνικά: περικοπή επιδομάτων ανεργίας και παροχών υγείας-πρόνοιας σε ανέργους, ώστε αυτοί να μην "επαναπαύονται" και να βγαίνουν γρήγορα στην αγορά εργασίας. Κι επειδή το κεφάλαιο βρίσκει συνεχώς νέους τομείς στους οποίους επενδύει, η διά βίου μάθηση και κατάρτιση εξασφαλίζουν αναλώσιμες, περιοδικές δεξιότητες και γνώσεις που γρήγορα θα πρέπει να αντικατασταθούν με νέες, ανάλογα με τι χρειάζονται κάθε φορά τα μονοπώλια.)

(8) Χρειάζεται να βελτιωθεί η κινητικότητα στην αγορά εργασίας. Οι εργαζόμενοι θα πρέπει να είναι προσαρμόσιμοι στις αλλαγές της αγοράς εργασίας, να είναι έτοιμοι να αλλάζουν αντικείμενα εργασίας σε όλο τον εργάσιμο βίο τους, ή να αναζητούν εργασία σε διάφορες χώρες της ΕΕ.  
(Δηλαδή, εργασιακή ανασφάλεια και περιπλάνηση από χώρα σε χώρα, από τομέα σε τομέα, από αντικείμενο σε αντικείμενο. Συνδυάστε το με την "διά βίου μάθηση και κατάρτιση" και θα δείτε ότι, για την αστική τάξη, ο εργαζόμενος είναι απλώς αναλώσιμος.)

Εν τάξει; Καταλάβαμε τώρα ποιοι είναι αυτοί που υπαγορεύουν τις "απαραίτητες μεταρρυθμίσεις" της πιο ξεπουλημένης κυβέρνησης των τελευταίων 40 ετών; Πήραμε χαμπάρι ποιος κυβερνάει ουσιαστικά αυτόν τον τόπο; Άντε, γιατί βαρέθηκα τις μαλακίες για την "σοβαρότητα" του Λοβέρδου και της κυβέρνησης γενικώτερα.


ΥΓ: Αν δεν έχετε πρόβλημα με τα αγγλικά σας, διασταυρώστε τα παραπάνω με το περιεχόμενο της ομιλίας του Jørgen Rønnest σε εκδήλωση της BusinessEurope στις 15/10/2010