Δεν γίνεται αλλοιώς (;)

Ανακοινώθηκαν, λοιπόν, τα νέα μέτρα τα οποία περιλαμβάνει το νομοσχέδιο-σκούπα για τα εργασιακά. Όπως γνωρίζουμε όλοι, η κυβέρνηση παίρνει τέτοια επώδυνα μέτρα με πόνο ψυχής (σοσιαλιστές είναι οι άνθρωποι και τον πονάνε τον φτωχό λαό) αλλά είναι υποχρεωμένη να το κάνει, επειδή "δεν γίνεται αλλοιώς". Όπως, άλλωστε, ξαναγνωρίζουμε όλοι, αυτά τα μέτρα αποτελούν απαιτήσεις της τρόικας και, όταν μιλάει η τρόικα, εμείς πρέπει να καθόμαστε κλαρίνο. Τέλος πάντων, ας προσπαθήσουμε να δούμε ψύχραιμα μερικά σημεία τού εν λόγω νομοσχεδίου (αν και η ψυχραιμία δεν είναι καθόλου εύκολη τέτοιες ώρες).

Πρώτα-πρώτα, δεν πρόκειται για αυτοδύναμο νομοσχέδιο. Μπαίνει "ουρά" στο φορολογικό νομοσχέδιο του υπουργείου οικονομικών. Μιλάμε, δηλαδή, για ένα ογκωδέστατο στο σύνολό του νομοσχέδιο με αμέτρητες καινούργιες ρυθμίσεις. Μάλιστα, αυτές οι καινούργιες ρυθμίσεις δεν αποτελούν απλό "σοβάντισμα" αλλά ανατροπή των ήδη ισχυουσών. Υπ' αυτό το πρίσμα, η επιλογή της κυβέρνησης να συζητηθεί το εν λόγω νομοσχέδιο στην βουλή με την διαδικασία του κατεπείγοντος δεν είναι απλώς απαράδεκτη αλλά αποτελεί πλήγμα κατά της δημοκρατίας και ευθεία παραβίαση τόσο του κανονισμού της βουλής όσο και αυτού του συντάγματος.

Ας δούμε, τώρα, το περίφημο "1 προς 5", δηλαδή τον περιορισμό "μία πρόσληψη για κάθε πέντε αποχωρήσεις" στο δημόσιο. Σημειωτέον ότι οι προγραμματιζόμενες μετατάξεις θεωρούνται ως νέες προσλήψεις. Και, φυσικά, οι "νεοπροσλαμβανόμενοι" δεν κουβαλούν μαζί τους ούτε τον μισθό ούτε τα επιδόματα που είχαν κατοχυρώσει στην προηγούμενη θέση τους. Έτσι, για τα επόμενα δέκα -τουλάχιστον- χρόνια το όνειρο του νεοέλληνα για μια θέση στο δημόσιο θα παραμείνει όνειρο. Το ερώτημα που προκύπτει είναι δίδυμο: αυτή η μείωση των εργαζομένων στο δημόσιο θα έχει ή όχι επίπτωση στην εύρρυθμη λειτουργία της κρατικής μηχανής; κι αν όχι, γιατί μέχρι σήμερα είχαμε προσωπικό πενταπλάσιο του απαραιτήτου και ποιοι ευθύνονται γι' αυτό;

Προγραμματίζεται, επίσης, μείωση 10% σε όλους τους μισθούς οι οποίοι είναι υψηλότεροι των 1.800 ευρώ. Βέβαια, όταν από έναν ονομαστικό μισθό 1.800 ευρώ, καταλήγουν στην τσέπη του μισθωτού (μετά από ασφαλιστικές, φορολογικές και λοιπές κρατήσεις) λιγότερα από 1.300 ευρώ, ο λήπτης του μισθού δεν μπορεί να θεωρηθεί υψηλόμισθος. Αλλά κι από έναν ονομαστικό μισθό 3.000 ευρώ, ο "υψηλόμισθος" υπάλληλος έχει δικαίωμα να απολαύσει κάτι παραπάνω από δυο χιλιάρικα. Σε όσους ακούγονται πολλά τα δυο χιλιάρικα, πρέπει να πω ότι υπολείπονται του πρώτου μισθού ενός υπαλλήλου πανεπιστημιακής μορφώσεως στο Βέλγιο.

Να βάλω εδώ έναν προβληματισμό. Ας πάρουμε ένα ζευγάρι δημοσίων υπαλλήλων, νοικοκύρηδες άνθρωποι, οι οποίοι μέτρησαν τις δυνάμεις τους και πριν πέντε χρόνια αποφάσισαν να πάρουν ένα δάνειο για να φτιάξουν ένα απλό σπίτι. Η σκέψη τους ήταν απλή: θα τα βολέψουμε με τον ένα μισθό και θα πληρώνουμε το δάνειο με τον άλλο. Αυτούς τους σκέφτηκε ο νομοθέτης; Κι αν δεν τους σκέφτηκε αυτός, δεν βρέθηκε κάποιος να του πει ότι αυτοί οι άνθρωποι, με τις μετατάξεις και τις περικοπές, ωθούνται στην εξαθλίωση ή στην αυτοκτονία;

Πάμε σε ένα άλλο τερτίπι. Ήταν -λέει- απαίτηση της τρόικας να μεταφερθούν τα δάνεια και τα ελλείμματα των ΔΕΚΟ στον κρατικό προϋπολογισμό, ώστε να εξυγιανθούν. Παπάρια με σάλτσα! Δάνεια και ελλείμματα μεταφέρονται στον κρατικό προϋπολογισμό για να "καθαρίσουν" οι ΔΕΚΟ, ώστε στην συνέχεια να μεταβιβαστούν -παρθένες και αχρέωτες- στους καραδοκούντες ιδιώτες. Παλιό το κόλπο. Ρωτήστε τον Παπαντωνίου τι έκανε με τον ΟΤΕ και θα καταλάβετε.

Κατά τα άλλα, τα εργασιακά δικαιώματα πνέουν τα λοίσθια. Δικαιώματα που αποκτήθηκαν με θυσίες, αίμα και αγώνες ενάμιση και πλέον αιώνα, ξεχαρβαλώνονται και γκρεμίζονται με απλές διατάξεις που περνούν "αβρόχοις ποσί" ως...κατεπείγουσες. Κι ο πληγωμένος λαός παρακολουθεί ενεώς, ενώ οι χρυσοπληρωμένοι διαμορφωτές της κοινής γνώμης προσπαθούν να τον πείσουν ότι "δεν γίνεται αλλοιώς" κι όλα τούτα έχουν στόχο την...ευτυχία του.

Άμποτες τούτος ο λαός να καταλάβει ότι, όλα όσα κερδίζονται με θυσίες, αίμα κι αγώνες, μόνο με θυσίες, αίμα κι αγώνες μπορούν να διατηρηθούν. Εδώ πάει το "δεν γίνεται αλλοιώς"! Το "δεν γίνεται αλλοιώς" των μνημονιοπροσκυνημένων ταιριάζει μόνο στα πρόβατα, την ώρα που ο σφαγέας κατεβάζει την μαχαίρα του στον λαιμό τους.