Μαζί τα φάγαμε, ρε;

Το ξέραμε ότι είναι ανάλγητοι. Το είχαμε πάρει χαμπάρι ότι με τον σοσιαλισμό έχουν τόση σχέση όση κι η θειά μου η Γαρούφω με την μοριακή βιολογία. Το υποψιαζόμασταν ότι είναι ανίκανοι. Δεν αιφνιδιαζόμασταν κάθε φορά που συνειδητοποιούσαμε ότι κάθε χρόνο η ζωή μας χειροτέρευε. Ακόμα και το μνημόνιό τους κάναμε προσπάθεια να κατανοήσουμε. Αλλά τέτοιο φτύσιμο στα μούτρα δύσκολα μπορούσαμε να το φανταστούμε. Τι φτύσιμο; Ροχάλα με τα όλα της!

"Μαζί τα φάγαμε"! Ο Πάγκαλος ήταν σαφής. Δίχως "ναι μεν" κι "αλλά". Μαζί τα φάγαμε! Όλοι μαζί: αυτός, εγώ, ο Βαρδινογιάννης, ο πατέρας μου, ο Λάτσης, ο ψαράς της γειτονιάς μου, ο Κόκκαλης, η κυρα-Μαρίτσα με το γαλακτοπωλείο στην γωνία, ο Εφραίμ, ο κυλικιατζής του γυμνασίου, ο Βουλγαράκης, ο κυρ-Θανάσης ο οδοκαθαριστής, ο Βγενόπουλος... Όλοι μαζί στρωθήκαμε στη μάσα και δεν αφήσαμε κοκκαλάκι. Έτσι, Πάγκαλε;

Γιασάν, ρε μάγκα. Ας όψονται όσοι σε ψήφισαν. Γιατί πρώτα-πρώτα, αυτούς παίρνει η ροχάλα σου. "Με ψηφίσατε και σας διόρισα", τους λέει, "άρα φάγατε και σεις". Λογικόν. Διότι, σου λέει, μπορεί εγώ να είμαι μαλάκας που σε διόρισα αλλά και συ την έκανες την πουστιά σου που με χρησιμοποίησες ως μέσον για να διοριστείς. Οπότε, πλήρωνε κερατά, για να βάλεις μυαλό. Τετράγωνη λογική. Ή, μάλλον, στρογγυλή. Ολοστρόγγυλη. Σαν την μπάκα του και σαν το κεφάλι του. Ξηγημένα πράγματα: οι μισθοί και τα μεροκάματα φταίνε που ξώκειλε το καράβι.

Έλα, όμως, ρε Πάγκαλε, που εγώ είμαι χοντροκέφαλος και δεν καταλαβαίνω μερικά πράγματα. Ας πούμε ότι οι μισθοί των εργαζομένων το ρίξανε το καράβι στην ξέρα κι όχι οι μαλακίες των καπεταναίων με κάτι εξοπλισμούς, κάτι στραβά υποβρύχια, κάτι τραίνα που δεν χωράνε στις ράγες και πάει λέγοντας. Ας πούμε ότι οι πενταροδεκάρες που παίρνανε οι μισθωτοί κι οι συνταξιούχοι ήσαν σοβαρότερο πρόβλημα από τις εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ που κάποιοι μιζάρανε. Κι ας συμφωνήσουμε ότι πρέπει να γίνουν 592 τα 700 ευρώ του πρώτου μισθού αντί να ψαλιδίσουμε κάτι δεκαχίλιαρα και κάτι δωδεκαχίλιαρα που τσεπώνουν κάποιοι βαθμοφόροι της κομματικής νομενκλατούρας. Πάει πάσο ως εδώ. Για πες μου, όμως, γιατί πάει να σπάσει το κεφάλι μου: ποιοι ακριβώς είμαστε εμείς που τα φάγαμε μαζί;

- Οι απαραίτητοι δημόσιοι υπάλληλοι που παλεύουν με τρεις κι εξήντα να διατηρούν την κρατική μηχανή σε λειτουργία; Δεν νομίζω. Αυτοί αξίζουν με το παραπάνω το ψωμί που βγάζουν.
- Οι υπεράριθμοι δημόσιοι υπάλληλοι που "βολεύτηκαν σε μια θεσούλα" με αντάλλαγμα την ψήφο τους; Αν εννοείς αυτούς, καλά κάνεις και τους κόβεις από εκείνα που δεν δικαιούνται. Όμως, πρέπει να καταθέσεις και συ την έδρα σου. Αφού έδωσες θεσούλες για να πάρεις ψηφαλάκια, τώρα που ακυρώνεις τις θεσούλες πώς θα συνεχίσεις να χρησιμοποιείς τα ψηφαλάκια;
- Οι εργάτες στα γιαπιά, στα λιμάνια, στα εργοστάσια κλπ; Δεν νομίζω ότι αυτοί κάτσανε ποτέ στο τραπέζι μαζί σου. Θα ήσαν χορτάτοι, δεν θα βρόμαγε το χνώτο τους από την πείνα.
- Οι ιδιωτικοί υπάλληλοι των 700 ευρώ ή του χιλιάρικου; Μπα... Αυτούς τους ταΐζει ακόμα ο μπαμπάς και η μαμά.
- Οι μαθητές κι οι φοιτητές, μήπως; Σώπα, καλέ! Αν ήσαν φαγωμένοι, δεν θα δούλευαν ανασφάλιστοι ντελίβερι για πενταροδεκάρες.

Τελικά, ποιους εννοείς όταν λες "μαζί τα φάγαμε", που να σε φάνε τα εφτά στοιχειά και να μη βρει ο παπάς να θάψει; Και πού στο διάολο ήμουν εγώ όση ώρα εσείς τρώγατε; Τόσο μαλάκας ήμουνα και δεν πήρα χαμπάρι τη μαρχάλα που γινόταν;

Όχι, ρε! Δεν τα φάγαμε μαζί. Και δεν περιμένω από σένα την απάντηση στο ερώτημα που έκανα πρωτύτερα. Ξέρω ποιοι κάθονταν (κι ακόμα κάθονται, π' ανάθεμα το σόι τους) στο τραπέζι μαζί σου. Είναι όλοι εκείνοι που γελάνε με τον απλό λαό και ρεύονται στα μούτρα του. Μόνο που ο λαός δεν ρεύεται σε κανενός τα μούτρα. Σπάει τα μούτρα όσων ρεύονται. Πότε θα τους τα σπάσει; Υπομονή και θα 'ρθει η ώρα...