Ιράκ: το χθες και το σήμερα

Χτες, δημοσιεύοντας το άρθρο του Αντώνη Δαμίγου σχετικά με την κατάσταση στο Ιράκ, υποσχέθηκα ότι θα επανέλθω στο θέμα. Ίσως κουράσω λίγο τον αναγνώστη με την έκταση του κειμένου αλλά τα συμπεράσματα θα είναι χρήσιμα για μια σειρά κειμένων που ετοιμάζω σχετικά με τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους των Η.Π.Α. από τον 19ο αιώνα μέχρι σήμερα. Ας δούμε, λοιπόν, τι συμβαίνει στο Ιράκ σήμερα.

Πριν λίγες μέρες, ο πρόεδρος των Η.Π.Α. κήρυξε το τέλος των αμερικανικών στρατιωτικών επιχειρήσεων στο Ιράκ. Ο Μπαράκ Ομπάμα έστρεψε την προσοχή του περισσότερο στο εσωτερικό των Η.Π.Α., επιδιώκοντας να γεφυρώσει το διχασμό της αμερικανικής κοινωνίας που προκάλεσε ο πόλεμος και να διαβεβαιώσει τους -σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, ολοένα και πιο δυσαρεστημένους με τις επιδόσεις του- συμπολίτες του ότι όλες οι προσπάθειες πλέον "στρέφονται στην αξιοποίηση των χρημάτων που εξοικονομούνται για τη δημιουργία θέσεων εργασίας".

Στο διάγγελμά του, ο Ομπάμα αναφέρθηκε στο τεράστιο οικονομικό κόστος του πολέμου για τον αμερικανικό λαό. Η λέξη "τεράστιο" είναι, ίσως, λίγη για να δείξει την πραγματικότητα. Περίπου ένα τρισεκατομμύριο δολλάρια έρρευσαν με έκτακτες αποφάσεις (δηλαδή, εκτός προϋπολογισμού) προς το Ιράκ, ενώ ο αμερικανικός λαός βουλιάζει στη φτώχεια, στην ανεργία και στην εξαθλίωση. Δυστυχώς, όμως, ο πλανητάρχης παρέλειψε (εσκεμμένα, φυσικά) ν' αναφερθεί στο κόστος του πολέμου για την ιρακινή πλευρά, απέφυγε να μιλήσει για την πραγματικότητα που ο αμερικανικός στρατός αφήνει πίσω του και φυσικά δε έδωσε εξηγήσεις για τον αμερικανικό στρατό που θα παραμείνει στο Ιράκ.

Κι ενώ ο συνεργάτης των κατοχικών δυνάμεων και υπηρεσιακός πρωθυπουργός Νούρι αλ Μάλικι διακήρρυτε την επερχόμενη "πραγματική απελευθέρωση και εθνική ανεξαρτησία της χώρας", οι "απελευθερωμένοι" και "ανεξάρτητοι" Ιρακινοί εξακολουθούν να θρηνούν. Οι αμερικανικές κατοχικές δυνάμεις αποχωρούν (όσο αποχωρούν, βέβαια), αφήνοντας πίσω τους μια κατάσταση που ακόμη και ο πλέον απαισιόδοξος δεν μπορούσε να προβλέψει κατά την έναρξη της εισβολής.

Κατ' αρχάς, αφήνουν πίσω τους (επισήμως!) 100.000 Ιρακινούς νεκρούς, έναν αριθμό που πολλές ιρακινές οργανώσεις αμφισβητούν έντονα. Ενδεικτικό είναι ότι η οργάνωση "Iraq Body Count", που καταγράφει όσους θανάτους από μάχες ή επιθέσεις διασταυρώνει από δύο τουλάχιστον πηγές, μιλά για 1.366.350 νεκρούς Ιρακινούς! Και δεν υπάρχει καν κάποιος ασφαλής απολογισμός για τους τραυματίες. Σε αυτές τις απώλειες, θα πρέπει να προστεθούν οι (επισήμως, πάντα) 4.735 Αμερικανοί στρατιώτες και οι εκατονταπλάσιοι τραυματίες που στοιβάζονται σε κέντρα αποκατάστασης.

Αφήνουν πίσω τους μια χώρα ισοπεδωμένη, όπου σχεδόν καμία υποδομή δεν έχει ανοικοδομηθεί από την "απελευθέρωση" του 2003 μέχρι σήμερα, εξ αιτίας τεράστιων καθυστερήσεων, τις οποίες μεγάλο μέρος του ιρακινού λαού χρεώνει στις κατοχικές δυνάμεις και στους διεφθαρμένους ντόπιους συνεργάτες τους. Ακόμη και σήμερα, μόλις το 20% του πληθυσμού έχει πρόσβαση σε πραγματικές συνθήκες υγιεινής, το 45% σε καθαρό νερό και το 50% έχει ηλεκτρικό μόνο τη μισή μέρα. Συνολικά, ποσοστό του πληθυσμού που αγγίζει το 53% ζει κάτω από το όριο της φτώχειας και η ανεργία κυμαίνεται μεταξύ 25%-50%!

Αφήνουν πίσω τους μια χώρα όπου οι επιθέσεις και οι ένοπλες συρράξεις είναι καθημερινό φαινόμενο και οι δρόμοι, οι αγορές και οι παιδικές χαρές συνεχίζουν να βάφονται με αίμα αθώων. Αφήνουν πίσω τους τα δαιμόνια του εθνοτικού και θρησκευτικού διχασμού που έθρεψαν για να δικαιολογήσουν και να εδραιώσουν την παρουσία του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στην περιοχή. Αφήνουν δύο εκατομμύρια Ιρακινούς πρόσφυγες εκτός χώρας και άλλα δύο εκατομμύρια εκτοπισμένους εντός.

Αφήνουν μια κατακερματισμένη πολιτική σκηνή απαρτιζόμενη από παρατάξεις που καθορίζονται με βάση το βαθμό συνεργασίας τους με τους κατακτητές και με άλλες ιμπεριαλιστικές ή περιφερειακές δυνάμεις. Μια πολιτική σκηνή που εδώ και έξι μήνες δεν έχει καταφέρει, καν, να σχηματίσει μια -δήθεν- κυβέρνηση συνασπισμού, καθώς όλοι ερίζουν για περισσότερη εξουσία και οφέλη, προσπαθώντας, παράλληλα, να διασφαλίσουν την πολιτική τους επιβίωση απέναντι σε μια διαρκώς αυξανόμενη λαϊκή οργή.

Σ' αυτό το "απελευθερωμένο" Ιράκ αναφέρθηκε ο Μπαράκ Ομπάμα, λέγοντας ότι "οι επιχειρήσεις του αμερικανικού στρατού δημιούργησαν τις προϋποθέσεις για την οικοδόμηση ενός ασφαλούς μέλλοντος". Αυτό το σκοτεινό μέλλον θα μας απασχολήσει στο αυριανό σημείωμα.