Δυο ξεχασμένα λόγια

[Από τον πολύ καλό φίλο και σύντροφο των εν Μηθύμνη διακοπών Σωτήρη Μωραΐτη, προέρχεται το κείμενο του σημερινού σημειώματος. Ο τίτλος ανήκει στον κειμενογράφο.]


Στον Μόλυβο που του πήραν την ταυτότητα, του κλέψαν το χαμόγελο και τον καθωσπρεπισμό, του ξεθώριασαν το χρώμα, στον Μόλυβο που τον λεηλάτησαν, τον βίασαν και τον κακοποίησαν καιροσκόποι επενδυτές κι ανίκανοι αρχόντοι και τον παράτησαν σκυλί δαρμένο, να γλύφει τις πληγές του σε μια γωνιά μονάχο, θέλω να θυμίσω δυο λόγια.

Δυο λόγια παλιά, μα πάντα φρέσκα κι ολόδροσα, προφητικά κι επίκαιρα σαν και τον νου αυτού που τα ‘πε. Δυο λόγια από μια συνέντευξη του κυρίου Κώστα Δούκα στο περιοδικό "Εικόνες" το 1984. Λέει, λοιπόν, αυτός ο οραματιστής δήμαρχος:

"Αν θέλουμε να κρατήσει το χρώμα και την μορφή που έχει τώρα (ενν.: ο Μόλυβος), ο τουρισμός δεν πρέπει να αυξηθεί. Η αύξηση θα μας αφανίσει, θα μας ισοπεδώσει. Τον Μόλυβο δεν τον θέλουμε ένα απλό τουριστικό κέντρο, που κάθε χρόνο θα δείχνει με υπερηφάνεια την αύξηση των «εισερχομένων». Τον θέλουμε και ένα πολιτιστικό κέντρο. Εδώ έρχονται άνθρωποι να ησυχάσουν, να μελετήσουν, να ζωγραφίσουν. Δεν θέλουμε να ξεφύγουμε απ’ αυτήν την παράδοση που έχει ο Μόλυβος."

Και συνεχίζει σε ένα άλλο σημείο: "Αύριο η ανεργία στην Ευρώπη μεγαλώνει, η κρίση οξύνεται, οι τουρίστες χάνονται. Εμείς τι πρέπει να πάθουμε; Να πεθάνουμε; Όχι. Πρέπει να έχουμε στους αγρούς τους αγρότες, στο λιμάνι τα καΐκια. Να ‘χουμε την δική μας, την ντόπια παραγωγή, αυτή που είχαμε χρόνια. Που ζούσε όλο τον κόσμο. Δεν θα κρεμαστούμε στον τουρισμό."

Κάπου αλλού εξηγεί γιατί παράτησε το επάγγελμα του εργολάβου όταν έγινε δήμαρχος: "Το 1975, όταν έγινα δήμαρχος, κατάλαβα ότι θα τα μπέρδευα τα πράγματα αν εξακολουθούσα να είμαι εργολάβος: δήμαρχος-έργα, εργολάβος-έργα… Όχι, δεν πήγαινε. Να μη νομίζει ο κόσμος ότι τα λεφτά του δήμου πάνε στα έργα του εργολάβου. Προτίμησα να θυσιαστώ, να τα πουλήσω όλα αυτά, στην ουσία να χαθούνε όλα αυτά και να μείνω δήμαρχος καθαρός."

Κρίμα! Κρίμα, κύριε Κώστα, που δεν σ’ ακούσαμε. Στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα…