Και διδακτορικό από τα...Goodie's;

Αρχίζω να γράφω το σημερινό μου σημείωμα κι ακόμη δεν μπορώ να πιστέψω αυτό που διάβασα! Και να πεις ότι πρόκειται για κάτι φρέσκο; Δυόμιση χρόνων είδηση διάβασα και μου σηκώθηκε η τρίχα κάγκελο... Αλλά, ας πάρω τα πράγματα από την αρχή.

Ξεφύλλιζα το διαδίκτυο, λοιπόν, όταν βρέθηκα στον ιστοχώρο του BBC και χάθηκα στις σελίδες του. Ξαφνικά, πέφτω σε ένα δημοσίευμα της 28/1/2008 με τίτλο "McDonald's serves up 'Diplomas' (Η ΜακΝτόναλντ'ς σερβίρει 'Πτυχία')"(!!!) Αποφάσισα να το διαβάσω και...έμεινα! Το δημοσίευμα αναφέρει ότι τρεις ιδιωτικές επιχειρήσεις πήραν κρατική άδεια να εκπαιδεύουν οι ίδιες τους υπαλλήλους τους και τα πιστοποιητικά που τους παρέχει αυτή η ενδοεπιχειρησιακή κατάρτιση να αναγνωρίζονται σε εθνικό επίπεδο. Πρόκειται για την αλυσίδα φαστ - φουντ "McDonald's (ΜακΝτόναλντς)", την αεροπορική εταιρεία "Flybe (Φλάιμπι)" και την σιδηροδρομική εταιρεία "National Rail (Νάσιοναλ Ρέιλ)". Το ενδιαφέρον μου κεντρίστηκε και συνέχισα να ψάχνω περισσότερα.

Όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά σε δελτίο τύπου της "McDonald's", η επιχείρηση μπορεί "να αναπτύξει και να απονείμει τους δικούς της εθνικά αναγνωρισμένους τίτλους σπουδών". Τα προγράμματα "εκπαίδευσης" θα καλύπτουν μια ευρεία γκάμα δεξιοτήτων, από βασικές ικανότητες εξυπηρέτησης πελατών μέχρι οικονομικά και διαχείριση ανθρώπινων πόρων. Οι εργαζόμενοι, ανάλογα με το ποιο κομμάτι του προγράμματος παρακολουθούν και μέχρι ποιο επίπεδο, συλλέγουν τις αντίστοιχες πιστωτικές μονάδες. Κατά περίπτωση, οι δεξιότητες μπορούν να φτάσουν σε επίπεδο αντίστοιχο με μέρος του πιστοποιητικού "Α-level (Α' επίπεδο)", το οποίο από ορισμένα πανεπιστήμια στη Βρετανία θεωρείται όρος εισαγωγής.

Το παράδειγμα αυτό είναι αποκαλυπτικό του ρόλου που αποκτούν οι επιχειρήσεις στην εκπαιδευτική διαδικασία. Αλλωστε, το να έχει μάθει ο εργαζόμενος ακριβώς όσα χρειάζεται για να είναι αποτελεσματικός στη συγκεκριμένη δουλειά, δίχως δράμι παραπάνω γνώσης, θεωρείται "προσόν" για τις επιχειρήσεις. Πόσο μάλλον, αν αυτή η κατάρτιση έχει και την αναγνώριση του κράτους!

Όσο περισσότερο εμβάθυνα στο όλο σκηνικό, τόσο περισσότερο σιγουρευόμουν ότι η αναγνώριση των πιστοποιητικών που παρέχουν οι επιχειρήσεις δεν είναι κεραυνός εν αιθρία. Η ΕυρωπαΪκή Ένωση, χρόνια τώρα, προσανατολίζει τα κράτη να θεσμοθετήσουν ώστε να αναγνωρίζουν όχι μόνο την τυπική μάθηση (δηλαδή, αυτή που αποκτά κανείς μέσα από τις επίσημες εκπαιδευτικές δομές) αλλά και την άτυπη ή μη τυπική μάθηση. Δηλαδή, να αναγνωρίζουν ως ισάξιες τις γνώσεις που αποκτώνται στο σχολείο και στο πανεπιστήμιο, με τις γνώσεις που αποκτώνται σε ένα ενδοεπιχειρησιακό σεμινάριο ή μέσα από την επαγγελματική πείρα! Αυτό γίνεται μέσα από την αντιστοίχιση των κομματιών της γνώσης σε πιστωτικές μονάδες, που συλλέγονται από κάθε "κατάρτιση" που παρακολουθεί ο εργαζόμενος και αθροιστικά πλέον κατατάσσονται στο ένα ή το άλλο επίπεδο. Αλλωστε, αυτό προωθεί και το "Ευρωπαϊκό Πλαίσιο Επαγγελματικών Προσόντων για τη Διά Βίου Μάθηση". Με τον τρόπο αυτό, οι εταιρείες θα μπορούν να δίνουν ακόμα και ...πτυχία πανεπιστημίου!

Πρόκειται για εξελίξεις πιστές στο πνεύμα της στρατηγικής της Λισαβόνας και της γενικότερης πολιτικής του κεφαλαίου για αποτελεσματική προσαρμογή της εκπαίδευσης στην εξυπηρέτηση των δικών του συμφερόντων. Στόχος είναι η δημιουργία φτηνού και ευέλικτου εργατικού δυναμικού, που θα συλλέγει δεξιότητες και πιστωτικές μονάδες από χίλιες μεριές και με το άθροισμά τους θα διεκδικεί δικαίωμα στην εργασία. Στο ίδιο πλαίσιο, προωθείται από παντού το άνοιγμα της εκπαίδευσης στις επιχειρήσεις και το ελεύθερο στις πολυεθνικές να καθορίζουν τι θα μαθαίνει ο νέος, προκειμένου να είναι ένα (χρήσιμο μεν, αναλώσιμο δε) "μπουλόνι" του συστήματος.

Τώρα θυμήθηκα το σώου που έγινε πριν λίγο καιρό με την αναγνώριση των κολλεγίων. Κάνω τους απαραίτητους συνειρμούς και σκέφτομαι: αφού μπορώ να πάρω πτυχίο από τον Φυτιλά, τον Σιότροπο ή από το κάθε "Paparia College", γιατί να μη μπορώ να πάρω και διδακτορικό από τα..."Goodie's";

Συμπέρασμα; Η μόρφωση αντικαθίσταται από την επαγγελματική κατάρτιση με στόχο την εξουδετέρωση της κριτικής σκέψης και την άβουλη υποταγή της κοινωνίας διά της ενσωματώσεώς της στην σύγχρονη εργασιακή σκλαβιά.

Τελικά, τίποτε δεν είναι τυχαίο σε τούτη την ζωή. Ούτε το ότι ο Γιωργάκης έβαλε στον τίτλο του υπουργείο παιδείας την "διά βίου μάθηση", ούτε ότι έβαλε υπουργό την Άννα Διαμαντοπούλου (μια τόσο καραμπινάτα ξεπουλημένη πολιτικό ώστε πριν λίγα χρόνια είχε προτείνει να αναγορεύσουμε τα αγγλικά σε επίσημη γλώσσα της χώρας μας!).