Το έγκλημα του Κατύν

Στο προτελευταίο μου σημείωμα έγραφα για την ανάγκη να ξαναγραφτεί η Ιστορία. Ένα από τα γεγονότα που πρέπει να συμπεριληφθεί στην νέα της έκδοση είναι και το -ελάχιστα γνωστό- έγκλημα του Κατύν (Katyn massacre).

Ενώ ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος και η "επιχείρηση Μπαρμπαρόσσα" ήσαν σε πλήρη εξέλιξη, οι Γερμανοί ανακοίνωσαν ότι κοντά στο δάσος του Κατίν ανακάλυψαν σειρά 8 ομαδικών τάφων με 4.150 πολωνούς βαθμοφόρους εκτελεσθέντες υπό των σοβιετικών. Η ΕΣΣΔ αρνήθηκε την κατηγορία και απέδωσε την γερμανική ανακοίνωση σε προπαγάνδα του Γκαίμπελς.

Η αλήθεια είναι ότι η ΕΣΣΔ (η οποία, ως γνωστόν, καλόβλεπε τα πολωνικά εδάφη και προς τούτο δεν δίστασε να υπογράψει το σύμφωνο Μολότωφ-Ρίμπεντροπ) είχε από το 1940 σε πλήρη εξέλιξη σχέδιο αφανισμού των πολωνών ηγετών. Η διαβόητη NKVD (μυστική αστυνομία, δημιούργημα του Μπέρια) ανέλαβε την υλοποίηση του απεχθούς αυτού σχεδίου, "καθαρίζοντας" 25.700 πολωνούς με συνοπτικές διαδικασίες.

Ένα απόρρητο υπόμνημα του 1956, το οποίο διέρρευσε στη Δύση, αναφέρει ότι μέσα σε 40 ημέρες εκτελέστηκαν 4.421 άτομα στο Κατύν, 6.311 στο Όστατσκοφ-Καλίνιν, 3.820 στο Στάραμπιελσκ-Χάρκοβο, 7.305 στο Τσούκοτσκ κλπ. Ειδικά στο Κατίν εξοντώθηκαν 20 καθηγητές πανεπιστημίου, πάνω από 300 γιατροί, πιλότοι, συγγραφείς, μηχανικοί κλπ.

Το έγκλημα ήταν πολύ μεγάλο για να αποκρυβεί. Οι σύμμαχοι ζητούν εξηγήσεις από την ΕΣΣΔ. Ο Στάλιν παραδέχτηκε την ύπαρξη των ομαδικών τάφων αλλά φόρτωσε το έγκλημα στον Χίτλερ. Φυσικά, Τσώρτσιλ και Ρούζβελτ έσπευσαν να υποστηρίξουν την άποψη του Στάλιν. Άλλωστε, υπήρχε αποδιοπομπαίος τράγος.

Το 1989, ο Μιχαήλ Γκορμπατσώφ αναγκάζεται να παραδεχτεί την ιστορική αλήθεια αλλά επιμένει να χαρακτηρίζει τις επαίσχυντες εκκαθαρίσεις ως "έγκλημα πολέμου" παρ' ότι είναι σαφές ότι επρόκειτο για διαδικασία γενοκτονίας αφού στόχο είχαν την εξολόθρευση όλων των επιφανών πολωνών οι οποίοι θα μπορούσαν να αναδειχτούν σε ηγετικές μορφές μιας πιθανής αντίστασης. Τόσο ο Γιέλτσιν όσο και ο Πούτιν υιοθέτησαν την άποψη του Γκορμπατσώφ, αφού σε περιπτώσεις γενοκτονιών το διεθνές δίκαιο επιβάλλει αφ' ενός μεν την ποινική δίωξη των επιζώντων εκτελεστών αφ' ετέρου δε την καταβολή αποζημιώσεων στους συγγενείς των εκτελεσθέντων.