Η αυτοκτονία της "δημοκρατίας"

Το χτύπημα στο World Trade Center (το οποίο επιμένω να μην αποκαλώ "11η Σεπτέμβρη" και οι λόγοι είναι γνωστοί) αλλά και τα πιο πρόσφατα χτυπήματα (Καζαμπλάνκα, Ελ Ριάντ, Μόσχα, Χάιφφα, Κωνσταντινούπολη, Ιερουσαλήμ, Μαδρίτη) προκαλούν αποστροφή και απέχθεια απολύτως ίσες με εκείνες που προκαλεί η πρακτική της "κρατικής τρομοκρατίας" η οποία επιβάλλεται από κάποιες κυβερνήσεις με πρόσχημα τα αντίποινα. Αυτή η "κρατική τρομοκρατία" ψευδεπιγράφεται με τον όρο "αντιτρομοκρατικά μέτρα", συνίσταται δε σε πακέτα νόμων οι οποίοι ορίζουν νέα εγκλήματα , περιορίζουν τις πολιτικές ελευθερίες και μειώνουν τις εγγυήσεις προστασίας των βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Και ιδού το αποτέλεσμα:

Α) Στις 26/10/2001 το Κογκρέσσο ψήφισε έναν νόμο με την βολική ονομασία "Patriot Act (Πατριωτική Δράση)" από τα αρχικά των λέξεων "Provide Appropriate Tools Required to Intercept and Obstruct Terrorism (παροχή κατάλληλων εργαλείων για την ανακάλυψη και πάταξη της τρομοκρατίας)". Ο νόμος αυτός: (1) δίνει υπερεξουσίες στην αστυνομία και τις υπηρεσίες πληροφοριών αμφισβητώντας ευθέως το "habeas corpus" που εγγυάται τις ατομικές ελευθερίες, (2) επιτρέπει την σύλληψη, μεταφορά και απομόνωση υπόπτων (ντόπιων ή ξένων) επ' αόριστον και (3) καταργεί κάθε εξουσιοδότηση από την δικαστική εξουσία για τη διενέργεια συλλήψεων, την παρακολούθηση τηλεφωνικών συνομιλιών και τον έλεγχο της επικοινωνίας μέσω ταχυδρομείου ή διαδικτύου.

Β) Στις 13/11/2001 ο παπαροπλανητάρχης υπέγραψε διάταγμα με το οποίο δημιουργήθηκαν ειδικά στρατιωτικά δικαστήρια ειδικά για ξένους πολίτες. Με βάση αυτό το διάταγμα δημιουργήθηκε το κάτεργο του Γκουαντανάμο.

Γ) Πρόσφτα, στις 2/1/2004, εφαρμόστηκε στις ΗΠΑ το πρόγραμμα "US Visit" το οποίο υποχρεώνει όλους τους ξένους που φτάνουν στη χώρα (παρ' ότι έχουν βίζα) να φωτογραφίζονται και να τοποθετούν τους δείκτες των δυο χεριών τους σ' ένα μηχάνημα που "διαβάζει" δακτυλικά αποτυπώματα.

Δ) Άξιος παραστάτης του αρχιπαπάρα η κυβέρνηση της Μεγάλης Βρεττανίας καταστρατήγησε κάθε έννοια ανθρώπινου δικαιώματος και υιοθέτησε το 2001 έναν νόμο ο οποίος επιτρέπει την κράτηση επ' αόριστον χωρίς απαγγελία κατηγορίας και χωρίς δίκη κάθε ξένου πολίτη που θεωρείται ύποπτος για την υπονόμευση της ασφάλειας της χώρας. Μάλιστα ο Ντέηβιντ Μπλάνκετ (υπουργός εσωτερικών) θέλει να επεκτείνει τον νόμο και στους βρεττανούς πολίτες τροποποιώντας τον ως εξής: οι ύποπτοι θα δικάζονται "προληπτικά" από ειδικά δικαστήρια χωρίς ενόρκους, δικηγόροι δε και δικαστές θα "επιλέγονται" από τις μυστικές υπηρεσίες ώστε να διευκολύνεται η καταδίκη των "υπόπτων"! Ο Μπλάνκετ εισηγήθηκε επίσης την τοποθέτηση ειδικών τσιπ στα διαβατήρια όπου θα αποθηκεύονται δακτυλικά και οπτικά αποτυπώματα. Και Κύριος οίδε τι άλλο θα αποθηκεύεται!

Ε) Σειρά πήρε η Γαλλία τόσο με τον νόμο Σαρκοζί το 2003 όσο και με τον νόμο Περμπαίν στις 11/2/2004. Ο δεύτερος νόμος καταγγέλθηκε από το σύνολο των δικηγορικών οργανώσεων γιατί θεσμοθετεί την προληπτική έρευνα (δηλαδή την οργανωμένη έρευνα ερήμην του ενδιαφερομένου), μια μυστική διαδικασία απεριόριστης διάρκειας άνευ ενστάσεως. Τα άτομα που συλλαμβάνονται θα κρατούνται στο αυτόφωρο επί 4 ημέρες και οι αστυνομικοί θα μπορούν να χρησιμοποιούν ειδικές τεχνικές έρευνας όπως: καταγραφή συνομιλιών, κατασκοπία, επιτήρηση ιδιωτικών χώρων με μικρόφωνα και κάμερες κλπ ενώ θα μπορούν να ερευνούν ακόμα και την νύχτα τα σπίτια οποιωνδήποτε θεωρούνται ύποπτοι έστω και εν απουσία τους.

Φυσικά, αφού βρέθηκε παπάς ας θάψουμε όσους προλάβουμε! Άλλο που δεν ήθελαν τα αντιδημοκρατικά και αυταρχικά καθεστώτα του πλανήτη, έσπευσαν να "συμμορφωθούν". Κολομβία, Ινδονησία, Κίνα, Βιρμανία, Ουζμπεκιστάν, Πακιστάν, Τουρκία, Αίγυπτος, Κονγκό, Ιορδανία κλπ χαρακτηρίζουν με μεγάλη άνεση ως "τρομοκράτη" ή "φιλοτρομοκράτη" κάθε αντιφρονούντα ώστε να πνίξουν την αντιπολίτευση. Μ' όποιον δάσκαλο καθήσεις...

Οι δυτικές "δημοκρατίες", κατά παράδοση ελάχιστα ευαίσθητες στις παραβιάσεις οικονομικών ή κοινωνικών δικαιωμάτων, έθεταν ως βασική τους προτεραιότητα την υπεράσπιση των πολιτικών δικαιωμάτων. Όμως, ο αντιτρομοκρατικός πυρετός και η συνακόλουθη υστερία τις οδηγεί με αργά αλλά σταθερά βήματα στην άρνηση αυτής της βασικής αρχής. Θεσμοθετώντας την έκτακτη κατάσταση ως φυσιολογική και αναβιβάζοντας την αστυνόμευση στο κέντρο της δομής του ευρύτερου συστήματος όλες αυτές οι ψευδεπίγραφες "δημοκρατίες" αυτοκτονούν μπροστά στα μάτια μας. Μόνη ελπίδα της ανθρωπότητας παραμένει η αφύπνιση των πολιτών του κόσμου και η συνειδητοποίηση ότι κάτι άλλο εννοούμε όταν λέμε Δημοκρατία.