Πνευματικά δικαιώματα δεν υπάρχουν. Οι ιδέες πρέπει να κυκλοφορούν ελεύθερα. Άρα...
... η αντιγραφή όχι απλώς επιτρέπεται αλλά είναι και επιθυμητή, ακόμη και χωρίς αναφορά της πηγής!

Η γλώσσα κόκκαλα τσακίζει

- "Ο λόγος που μ' άφησες έξω από την υπόθεση", είπε ήσυχα, "ήταν ότι νόμισες πως η αστυνομία δεν θα πίστευε ότι σκέτη περιέργεια μ' έσπρωξε να κατέβω εκεί κάτω χτες το βράδυ. Θα υποψιάζονταν ίσως ότι είχα κάποιον ύποπτο λόγο και θα με σφυροκοπούσαν μέχρι να σπάσω".
- "Πώς ξέρεις αν δεν σκέφτηκα το ίδιο πράγμα;"
- "Οι αστυνομικοί είναι κι αυτοί άνθρωποι", είπε ξεκάρφωτα.
- "Έχω ακούσει ότι σαν τέτοιοι ξεκινάνε".

[Ραίημοντ Τσάντλερ, "Αντίο, γλυκειά μου", εκδόσεις Λυχνάρι, 1990 (σελ.: 54)]

21 Μαρτίου 2018

Συρία: μια άλλη ματιά σε έναν εμφύλιο

Η ιδέα πως η εξέγερση ενάντια στην συριακή κυβέρνηση είναι εμπνευσμένη από ένα κίνημα εκ των κάτω, το οποίο διψά για ένα πλουραλιστικό και δημοκρατικό κράτος, είναι μύθος. Τα βασικά συστατικά στοιχεία τής αντιπολίτευσης είναι ισλαμιστές που επιδιώκουν να ιδρύσουν ένα σουνιτικό ισλαμικό κράτος στην θέση μιας συριακής κυβέρνησης την οποία απεχθάνονται για το γεγονός ότι είναι κοσμική και έχει ως ηγέτες αλαβίτες "αιρετικούς". "Στις τάξεις των ανταρτών κυριαρχούν οι ομάδες που συνδέονται με την Αλ Κάιντα", γράφει η Wall Street Journal. "Υπάρχει απογοήτευση με την ανικανότητα της Δύσης να βοηθήσει στην ενίσχυση μιας κοσμικής στρατιωτικής ή πολιτικής αντιπολίτευσης που θα αντικαταστήσει τον κύριο Άσσαντ", φωνάζουν οι New York Times. "Οι ισλαμικές δυνάμεις φαίνεται να ενισχύονται μέσα στην αντιπολίτευση", παρατηρεί ο Gerald F. Seib.

Πράγματι, ήδη από την αρχή της τελευταίας έκρηξης στην Συρία, η κυβέρνηση είχε πει ότι, αν και κάποιοι διαδηλωτές έχουν λογικά αιτήματα, η εξέγερση καθοδηγείται από φανατικούς Ισλαμιστές με ξένη χρηματοδότηση. Είναι κοινό μυστικό ότι η Σαουδική Αραβία και το Κατάρ (μοναρχίες που αποστρέφονται την δημοκρατία) παρέχουν όπλα στους φανατικούς ισλαμιστές ενώ Τουρκία, Ιορδανία, Ισραήλ, Γαλλία, Βρεττανία και ΗΠΑ παρέχουν επίσης υποστήριξη.

Η οικογένεια Άσσαντ το 1993. Σε πρώτο πλάνο ο τότε πρόεδρος Χαφέζ Αλ-Άσσαντ με την σύζυγό του.
Πίσω τα πέντε παιδιά τους. Δεύτερος από αριστερά ο σημερινός πρόεδρος Μπασάρ Αλ-Άσσαντ.
Η μετα-αποικιοκρατική ιστορία της Συρίας στιγματίζεται από ισλαμιστικές εξεγέρσεις. Η Μουσουλμανική Αδελφότητα οργάνωσε εξεγέρσεις κατά της κυβέρνησης το 1964, το 1965, το 1967 και το 1969. Κάλεσε σε τζιχάντ κατά του τότε προέδρου Χαφέζ Αλ-Άσσαντ (πατέρα του τωρινού προέδρου), χαρακτηρίζοντάς τον ως "εχθρό του Αλλάχ". Ως το 1977 οι μουντζαχεντίν αγωνίζονταν κατά του συριακού στρατού και των σοβιετικών του συμβούλων, με αποκορύφωμα την κατάληψη της πόλης Χάμα το 1982. Ο συριακός στρατός κατέπνιξε την εξέγερση, σκοτώνοντας 20.000 ως 30.000 άτομα. Οι ισλαμιστές παρέμειναν από τότε διαρκής πηγή αστάθειας στην Συρία και η κυβέρνηση βρισκόταν σε διαρκή επιφυλακή απέναντι στην "αναζωπύρωση του κινήματος των σουνιτών φονταμενταλιστών". Η αναζωπύρωση, που προκλήθηκε από τις εξεγέρσεις σε γειτονικές χώρες, έκανε τον Glen E. Robinson να γράψει στο Current History ότι η εξέγερση αποτελούσε συνέχεια του "μακρού εμφυλίου πολέμου της Συρίας".

Όμως, τα δυτικά ΜΜΕ, εκφράζοντας τις πρώην αποικιοκρατικές δυνάμεις και τους υψηλούς αξιωματούχους της Ουάσινγκτον, το λένε κάπως αλλιώς: λαϊκή, από τα κάτω εξέγερση κατά ενός στυγνού δικτάτορα. Ωστόσο, τώρα πια, η πληθώρα βίντεο που έχουν ανεβάσει στο YouTube ισλαμιστές τρομοκράτες, τα οποία καταγράφουν εκτελέσεις αιχμαλώτων πολέμου, ξεκοιλιάσματα συλληφθέντων στρατιωτών και μπάρμπεκιου με κεφάλια, έχει χαλάσει το αφήγημα. Τώρα, ακόμα και η Wall Street Journal και οι New York Times υιοθετούν την θέση του Άσσαντ.

Παρά ταύτα, οι προπαγανδιστές των ανταρτών δεν τα έχουν εντελώς παρατήσει. Επιμένουν ότι, αν και η εξέγερση ελέγχεται από θρησκομανείς επιρρεπείς στην τρομοκρατία, δεν ήταν πάντα έτσι. Μάλλον, λένε, ξεκίνησε ως ειρηνική έκκληση για δημοκρατία, η οποία σταδιακά ελέγχθηκε μεν από τους τζιχαντιστές αλλά μόνο αφού η κυβέρνηση χρησιμοποίησε ωμή βία για να συντρίψει το κίνημα διαμαρτυρίας. Στο σημείο εκείνο, οι εξεγερμένοι αναγκάστηκαν να πάρουν τα όπλα για αυτοάμυνα.

Η άποψη αυτή είναι παραπλανητική. Κατ' αρχήν, αποκρύπτει το γεγονός ότι η εξέγερση ελέγχεται από ισλαμιστές που δεν δίνουν πεντάρα για την δημοκρατία και στην πραγματικότητα είναι ανοιχτά εχθρικοί προς αυτή. Ακόμη, αποκρύπτει το γεγονός ότι η κυβέρνηση Άσσαντ έκανε σημαντικές παραχωρήσεις στην κατεύθυνση της δημιουργίας μιας πλουραλιστικής και δημοκρατικής κοινωνίας, για την οποία λένε πως διψούν οι εξεγερμένοι. Οι εξεγερμένοι απέρριψαν τις παραχωρήσεις και αυτό υπογραμμίζει το γεγονός ότι οι ρίζες της εξέγερσης πρέπει να αναζητηθούν σε ισλαμιστικές και όχι δημοκρατικές φιλοδοξίες.

Ανταποκρινόμενη στα αιτήματα των διαδηλωτών, η Δαμασκός έκανε ορισμένες παραχωρήσεις, οι οποίες δεν ήσαν ούτε επιφανειακές ούτε αποσπασματικές:

Πρώτον, ακύρωσε την μακροχρόνια περιστολή δημοκρατικών ελευθεριών που είχε επιβληθεί με τον νόμο περί εκτάκτου ανάγκης. Ο νόμος αυτός, η χρήση του οποίου έγινε επειδή τυπικά η Συρία βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση με το Ισραήλ, έδωσε στην Δαμασκό την απαραίτητη δύναμη για να προστατέψει την ασφάλεια του κράτους σε καιρό πολέμου, μέτρο απόλυτα συνηθισμένο σε εμπόλεμα κράτη. Ωστόσο πολλοί σύροι ένιωθαν καταπίεση απ' αυτόν τον νόμο και τον έβλεπαν ως υπερβολικά περιοριστικό. Κάτω από την λαϊκή πίεση, η κυβέρνηση αναίρεσε τα μέτρα ασφαλείας.

Δεύτερον, η κυβέρνηση πρότεινε νέο σύνταγμα, προκειμένου να ενσωματώσει τα αιτήματα των διαδηλωτών ώστε να αφαιρεθεί το ειδικό στάτους από το κόμμα Μπάαθ, το οποίο είχε κρατήσει για τον εαυτό του τον κυρίαρχο ρόλο στη συριακή κοινωνία. Επιπρόσθετα, η προεδρεία θα ήταν ελεύθερη για όποιον είχε τα προαπαιτούμενα ως προς τον τόπο κατοικίας, την υπηκοότητα και την ηλικία. Οι προεδρικές εκλογές θα γίνονταν με μυστική ψήφο κάθε επτά χρόνια, σε ένα σύστημα καθολικού δικαιώματος ψήφου.

Αυτή ήταν η πολυκομματική δημοκρατία για την οποία υποτίθεται πως έκανε όλη την φασαρία η αντιπολίτευση. Ένα κίνημα διαμαρτυρίας, το οποίο θα διψούσε για δημοκρατική πλουραλιστική κοινωνία, θα μπορούσε να αποδεχτεί την προσφορά, αφού οι στόχοι του υλοποιούνταν. Το σύνταγμα μπήκε σε δημοψήφισμα και εγκρίθηκε. Έγιναν νέες βουλευτικές εκλογές με τη συμμετοχή πολλών κομμάτων. Ορίστηκαν προεδρικές εκλογές με πολλούς υποψηφίους για το 2014. Είχε έρθει μια νέα δημοκρατική αυγή. Οι αντάρτες θα μπορούσαν να παρατήσουν τα όπλα και να απολαύσουν τους καρπούς της νίκης τους.

Τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε να γίνει. Αντίθετα, οι αντάρτες κλιμάκωσαν τον πόλεμο κατά της Δαμασκού και απέρριψαν τις μεταρρυθμίσεις, λέγοντας ότι ήρθαν πολύ αργά. Πολύ αργά; Μπας και η πλουραλιστική δημοκρατία μετατρέπεται σε κολοκύθα αν δεν προφτάσει να φτάσει πριν το ρολόι χτυπήσει μεσάνυχτα; Η Ουάσινγκτον, το Λονδίνο και το Παρίσι απέρριψαν επίσης τις εκχωρήσεις του Άσσαντ. Είπαν πως είναι "άνευ σημασίας", δίχως να εξηγήσουν το γιατί. Και όμως, οι μεταρρυθμίσεις ήσαν ό,τι ακριβώς ζητούσαν οι εξεγερμένοι και ό,τι απαιτούσε και η Δύση. Πώς γινόταν να είναι άνευ σημασίας; Οι δημοκράτες, όσοι αναζητούσαν μια ειρηνική επίλυση της κρίσης και η κυβέρνηση Άσσαντ δύσκολα μπορούν να κατηγορηθούν για το συμπέρασμα ότι "η δημοκρατία δεν ήταν η κινητήρια δύναμη της εξέγερσης".

Μιλώντας πάνω σ' αυτό το ζήτημα, ο πρόεδρος της Συρίας σημείωσε: "Στην αρχή φάνηκε ότι τα αιτήματα αφορούσαν μεταρρυθμίσεις. Αυτό έγινε για να παρουσιαστεί η κρίση ως ζήτημα πολιτικής μεταρρύθμισης. Πράγματι, υιοθετήσαμε μια πολιτική ευρέων μεταρρυθμίσεων, από την αλλαγή του συντάγματος ως ένα πλήθος νόμων και ρυθμίσεων, περιλαμβανομένων της άρσης του νόμου έκτακτης ανάγκης και της καθιέρωσης πολιτικού διαλόγου με όλα τα πολιτικά κόμματα της αντιπολίτευσης. Το ιδιαίτερα εντυπωσιακό ήταν ότι με κάθε βήμα που κάναμε στην μεταρρυθμιστική διαδικασία, το επίπεδο τρομοκρατίας κλιμακωνόταν."

Με την προοπτική της Ουάσινγκτον, το νέο σύνταγμα άνοιγε χώρο για εναλλακτικά πολιτικά κόμματα. Η Ουάσινγκτον θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί αυτό το άνοιγμα για να κερδίσει επιρροή μέσα στη Συρία, χρηματοδοτώντας σιωπηρά κόμματα που στηρίζουν τις θέσεις των ΗΠΑ.

Όμως, για τους ισλαμιστές υπήρχαν μόνο αρνητικά. Πρώτον, το σύνταγμα ήταν κοσμικό και όχι βασισμένο στο ισλάμ. Δεύτερον, πρότεινε την απαγόρευση πολιτικών κομμάτων και κινημάτων που είχαν ως βάση την θρησκεία, την θρησκευτική αίρεση, την φυλή, την περιοχή της χώρας, το φύλο, την καταγωγή ή το χρώμα. Αυτό ουσιαστικά θα απαγόρευε την λειτουργία κάθε κόμματος που θα αποσκοπούσε στην ίδρυση ισλαμικού κράτους.

Αρνητικά υπήρχαν επίσης και για την Ουάσινγκτον, το Λονδίνο, το Παρίσι και το Τελ Αβίβ:

Πρώτον, η εισαγωγή τού συντάγματος χαρακτήριζε την Συρία ως "πάλλουσα καρδιά του αραβισμού" και "πρώτη γραμμή της πάλης κατά του σιωνιστή εχθρού και θεμέλιο αντίστασης κατά της αποικιοκρατικής ηγεμονίας εις βάρος του αραβικού κόσμου, των δυνατοτήτων και του πλούτου του". Αυτό δύσκολα θα συμφωνούσε με τον πόθο της Ουάσινγκτον να μετατρέψει τη Συρία σε "συνέταιρο ειρήνης" με το Ισραήλ και ερχόταν σε αντίθεση με το δυτικό σχέδιο εξάπλωσης νεο-αποικιοκρατικών πλοκαμιών σε όλον τον αραβικό κόσμο.

Δεύτερον, το σύνταγμα επισημοποιούσε τον πολιτικό προσανατολισμό των Σύριων Μπααθιστών, ο οποίος συνοψίστηκε από τον Άσσαντ ως εξής: "Η Συρία είναι ένα ανεξάρτητο κράτος που εργάζεται για τα συμφέροντα του λαού του αντί να κάνει τον συριακό λαό να δουλεύει για τα συμφέροντα της Δύσης". Επομένως, το νέο σύνταγμα όριζε πως σημαντικοί τομείς της συριακής οικονομίας θα παρέμεναν σε δημόσια ιδιοκτησία και θα λειτουργούσαν με γνώμονα το συμφέρον των σύρων στο σύνολό τους. Οι δυτικές εταιρείες, λοιπόν, θα έχαναν την ευκαιρία για επίτευξη κερδών σε βασικούς τομείς της συριακής οικονομίας, προοπτική καθόλου ενθαρρυντική για τα χρηματοπιστωτικά συμφέροντα της Wall Street, τα οποία προηγούνται κατά την λήψη αποφάσεων στην Ουάσινγκτον.

Ο Μπααθικός σοσιαλισμός εκνευρίζει μακροχρόνια την Ουάσινγκτον. Το Μπααθικό κράτος πάντα ασκούσε σημαντική επιρροή πάνω στην συριακή οικονομία, μέσω ιδιοκτησίας των επιχειρήσεων, επιδοτήσεων των εγχώριων ιδιωτικών επιχειρήσεων, ορίων στις ξένες επενδύσεις και περιορισμών στις εισαγωγές. Αυτά είναι τα απαραίτητα εργαλεία ενός μετα-αποικιοκρατικού κράτους στην προσπάθειά του να απελευθερώσει την οικονομική του ζωή από την τανάλια των πρώην αποικιακών δυνάμεων και να σχεδιάσει ένα δρόμο ανάπτυξης ελεύθερο απ' την κυριαρχία των ξένων συμφερόντων.

Ωστόσο, οι στόχοι τής Ουάσινγκτον είναι προφανώς αντίθετοι. Η Ουάσινγκτον δεν θέλει η Συρία να αναπτύξει την βιομηχανία της και να έχει ανεξαρτησία αλλά να υπηρετεί τα συμφέροντα τραπεζιτών και μεγάλων επενδυτών, τα οποία ενδιαφέρουν πραγματικά τις ΗΠΑ, στρώνοντας το έδαφος για την εκμετάλλευση της συριακής εργασίας και για την παραχώρηση της συριακής γης και των φυσικών πόρων στην ξένη ιδιοκτησία

Πριν το νέο σύνταγμα του Άσσαντ, το Στέητ Ντηπάρτμεντ παραπονιόταν πως η Συρία "είχε αποτύχει να γίνει μέλος μιας όλο και εντονώτερα παγκοσμιοποιούμενης οικονομίας", δηλαδή είχε αποτύχει να παραχωρήσει τις δημόσιες επιχειρήσεις της σε ιδιώτες επενδυτές, μεταξύ των οποίων τα χρηματοπιστωτικά συμφέροντα της Ουάσινγκτον. Το Στέητ Ντηπάρτμεντ εξέφρασε επίσης δυσαρέσκεια για το ότι "ιδεολογικοί λόγοι" εμπόδισαν τον Άσσαντ να φιλελευθεροποιήσει την συριακή οικονομία, για το ότι "η ιδιωτικοποίηση των δημόσιων επιχειρήσεων δεν είχε ακόμα εξαπλωθεί" και για το ότι "η οικονομία παραμένει σε μεγάλο βαθμό ελεγχόμενη από την κυβέρνηση".

Λονδίνο, 2002: Το ζεύγος Μπλαιρ υποδέχεται το ζεύγος Άσσαντ. Τον Οκτώβριο του 2001, ο σύρος πρόεδρος
τόλμησε να πει δημόσια στον βρεττανό πρωθυπουργό: "σταματήστε να βομβαρδίζετε τους αφγανούς πολίτες".

Αν ο Άσσαντ ήθελε να συμμορφωθεί με τις απαιτήσεις της Wall Street, θα είχε εγκαταλείψει εντελώς τις πρακτικές που εκνεύριζαν το Στέητ Ντηπάρτμεντ. Έκανε το αντίθετο, φτιάχνοντας ένα σύνταγμα σύμφωνα με το οποίο η κυβέρνηση αφ' ενός μεν είχε πρωτεύοντα ρόλο στην καθοδήγηση της οικονομίας προς όφελος συριακών συμφερόντων αφ' ετέρους δε δεν θα έβαζε τους σύρους να δουλεύουν για τα συμφέροντα δυτικών τραπεζών, εταιρειών πετρελαίου και άλλων επιχειρήσεων. Αυτό ουσιαστικά ήταν χαστούκι στο πρόσωπο της Ουάσινγκτον.

Κατόπιν, ο Άσσαντ έκανε την μεγαλύτερη αμαρτία να συμπεριλάβει ορισμένα κοινωνικά δικαιώματα στο σύνταγμα: ασφάλιση για αρρώστιες, αναπηρία και γηρατειά, πρόσβαση στην ιατρική περίθαλψη και δωρεάν παιδεία σε όλα τα επίπεδα. Με το σύνταγμα, αυτά τα δικαιώματα θα ήταν αδύνατο να προσβληθούν από νομοθέτες και πολιτικούς που θα μπορούσαν να τα θυσιάσουν στο βωμό της δημιουργίας ενός φιλικού προς τους ξένους επενδυτές κλίματος χαμηλής φορολογίας. Για να κάνει τα πράγματα χειρότερα, ο Άσσαντ περιέλαβε στο σύνταγμα ένα άρθρο που όριζε ότι "η φορολογία θα είναι κλιμακωτή".

Τέλος, έκανε ένα βήμα προς την πραγματική, γνήσια δημοκρατία, του είδους που δύσκολα ανέχονται αυτοί που παίρνουν τις αποφάσεις στην Ουάσινγκτον, με τις μυριάδες διασυνδέσεις τους στον τραπεζιτικό και επιχειρηματικό κόσμο. Συμπεριέλαβε στο σύνταγμα μια διάταξη, σύμφωνα με την οποία τουλάχιστον τα μισά μέλη τής Βουλής του Λαού θα πρέπει να είναι αγρότες και εργάτες.

Αυτοί είναι οι πραγματικοί λόγοι που Ουάσινγκτον, Λονδίνο και Παρίσι απέρριψαν τις παραχωρήσεις τού Άσσαντ. Δεν είναι ότι οι παραχωρήσεις δεν ήσαν ειλικρινείς. Είναι ότι γινόντουσαν προς τους λάθους ανθρώπους: προς τους σύρους αντί προς την Wall Street, προς τους άραβες αντί προς το Ισραήλ. Και δεν είναι ότι οι μεταρρυθμίσεις του δεν ήσαν αρκετά δημοκρατικές. Είναι ότι παραήσαν δημοκρατικές, υπερβολικά επικεντρωμένες στην προστασία και προαγωγή των συμφερόντων των σύρων, αντί να αναγκάζουν τους σύρους να υπηρετούν τα συμφέροντα της Wall Street, της Ουάσινγκτον και του Τελ Αβίβ.


[Stephen Gowans, "What the Syrian Constitution says about Assad and the Rebels", 21/5/2013 - Απόδοση στα ελληνικά και προσαρμογή κειμένου: Cogito ergo sum. Παραλείφθηκαν οι παραπομπές που υπάρχουν στο πρωτότυπο. Εννοείται ότι το ιστολόγιο δεν είναι απαραίτητο να συμφωνεί απολύτως με τις απόψεις των ξένων κειμένων που δημοσιεύει κατά καιρούς.]

12 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Αν θέλεις Θοδωρή μου λες την άποψη σου για την Στάση των Κομμουνιστών στην Συρία απο την Εποχή του Μπαμπά Ασαντ μέχρι και σήμερα που συμμετέχουν στην Κυβέρνηση Ασαντ και αν βοήθησε η Στάση της ΕΣΣΔ στον Αντιαποικιακο αγώνα η Εγκλωβισε τους λαούς στον Καπιταλισμό. Αυτα τα λίγα Σύντροφε αν θέλεις. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

teddygr είπε...

Παναγιώτη, δεν χρειάζεται η δική μου άποψη. Όχι μόνο επειδή το αποτέλεσμα μιλάει από μόνο του αλλά επειδή δεν έχω τίποτε να προσθέσω σε όσα έχουν πει ο παππούς Κάρολος και -κυρίως- ο θείος Βλαδίμηρος περί οπορτουνιστικών επιλογών.

Πάντως, μη μας διαφεύγει ότι αφ' ενός μεν στόχος τού κειμένου είναι να προσεγγίσει όσα συμβαίνουν στην Συρία αφ' ετέρου δε ο συντάκτης του ανήκει στην λάιτ αριστερά (γι' αυτό διαχώρισα στην θέση μου με την -διευκρινιστική- τελευταία πρόταση). Ο αναγνώστης έχει μυαλό και μπορεί να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα.

Ανώνυμος είπε...

Καλό το άρθρο.
Αν κι εγώ (ως ψεκασμένος συνωμοσιολόγος) νόμιζα ότι η "αιτία" ήταν τα χημικά του τάχαμου όπλα, κάτι σαν τα πυρηνικά του σαντάμ βρε παιδί.

Και μία λεΦτομέρεια για να μην ξεχνιόμαστε (που εγώ τότε δεν την περίμενα).Όταν ζήτησε ο ομπάμιας από τους βρεττανούς να εκστρατεύσουν ενάντια στο βασίλειο του κακού (μάλλον τις βάσεις των ρώσων στη συρία εννοούσε), η βουλή τους και ο γκόρντον μπράουν του ζήτησαν να φέρει πρώτα τα πυρηνικά του ιράκ που τους παραμύθιαζε ο μπλαίρ πριν 10 χρόνια. άλλο βέβαια αν από το παρασκήνιο βοήθησαν στον εμφύλιο, στο ιράκ στειλαν και στρατεύματα.
Δυστυχώς για τους σύριους δεν έχουν τα πετρέλαια του ιράκ...

Σεχταρ ο Τρομερός είπε...

Εξαιρετικά διαφωτιστικό άρθρο, που έχει το προσόν να μην κρύβει τους πολιτικούς προσανατολισμούς του με "επαναστατικές" κορώνες ...παραλλαγής! Ισως γιατί στο συντηρητικό ακροατήριο, που απευθύνεται, δεν χρειάζεται.
Πολύ χρήσιμο για πολλούς ντόπιους "αριστερούς", ενίοτε και "υπερεπαναστάτες" (της φακής), που την πάτησαν χοντρά με την λεγόμενη "Αραβική Ανοιξη", κοινώς τη δαγκώσανε τη λαμαρίνα και δε λένε να την ξεδαγκώσουν. Και υπάρχει λόγος, που δεν θα την ξεδαγκώσουν: Στη Συρία, προβάλλουν ωμά τα αδιέξοδα του εγχωρίου "σαματατζήδικου" ρεφορμισμού, που κατσικώνεται για "αριστερισμός" της συφοράς, αλλά όσο περισσότερο χοροπηδάει τόσο περισσότερο φέγγουν από κάτω τα αμερικάνικα βρακιά του. Στη Συρία οι Ιμπεριαλιστές, όπως και στο Ιράκ, όπως και στην Λιβύη, όπως και στην υπόλοιπη Μ. Ανατολή, τα σύννεφα πυκνώνουν και οι ιμπεριαλιστές σφίγγουν τα λουριά γυρεύοντας προσκυνοχάρτια, για να μαντρώσουν τις επιρροές τους εν όψει σκληρών αντιπαραθέσεων. "Οποιος δεν είναι με εμένα, είναι εχθρός μου".
Οι "σαματατζήδες" μας (γνωστοί και ως "μπαχαλάκηδες"), ενώ είχαν κάθε λόγο κατά τα ειωθότα να υποστηρίζουν τον Ασαντ σαν τριτοκοσμικό "αντιϊμπεριαλιστή", στοιχήθηκαν, φρονίμως ποιούντες και συνειδητά, στην γενική γραμμή των "Ανοίξεων", που μέχρι την πλατεία Μαϊντάν και την Λιβύη πήγαινε καλά, αλλά στην Κριμαία "σκάλωσε" και στην Συρία βρήκε τοίχο. Γιατί στη Συρία μπλέξανε πολύ τα πράγματα, καθώς ο μεν Πούτιν έβαλε (όπως και στην Κριμαία, όπως και στην Γεωργία) τις κόκκινες γραμμές του, ο δε Σουλτάνος συνειδητοποίησε πως η "Μεγάλη Μέση Ανατολή" δεν χωράει σουλτάνους.
Στη Μέση Ανατολή συγκρούονται πολύ μεγάλα συμφέροντα και οι "μπαχαλάκηδές" μας έχουν ήδη επιλέξει τον νικητή, γιατί δεν φτουράνε ούτε για "αριστεριστές". Παραείναι δεξιοί γιατί παραείναι αντικομμουνιστές, σαν γνήσιοι μικροαστοί.
Τα κομμ. κόμματα της Συρίας είναι στο μάτι του κυκλώνα και μάλλον έκριναν πως το "σκαλοπάτι" μπορεί να είναι μια δίοδος διαφυγής από μια πολύ σκληρή πραγματικότητα. Αλλά, (προσωπική εκτίμηση) δεν θα ξεφύγουν τελικά από τις πολύ σκληρές αποφάσεις. Πάντως, είναι αλήθεια, ότι διλήμματα, που αντιμετωπίσαν κι εδώ οι κομμουνιστές, αυτοί εκεί τα αντιμετωπίζουν σε πιο σκληρή μορφή, και δεν ήταν κι εκεί καθόλου έτοιμοι. Αλλά το ίδιο συνέβη και με κόμματα με μεγάλη ιστορία, όπως το Τουντέχ, ενώ το ΚΚΕ τη γλύτωσε "στο τσακ", χωρίς βέβαια νάχει βγεί ακόμη σε κανά μεγάλο ξέφωτο.
Αυτά, ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ, από μένα.

Ανώνυμος είπε...

Συμφωνούμε σε όλα Σεχτάρ καμμία διαφωνία. Ολα τα Κ.Κ στην ίδια κατάσταση βρίσκονται. Το θέμα είναι τι προετοιμασία έχεις κάνει πριν φτάσεις σε αυτή την κατάσταση. Για το ΚΚΕ που πράγματικά την γλιτώσαμε στο Τσακ είμαστε καλύτερα. Και αυτό συμβαίνει κατα την γνώμη μου για τους εξης λόγους. 1ος είναι η ΑΘΑΝΑΤΗ ΕΠΟΠΟΙΙΑ ΤΟΥ ΔΣΕ και οι Παρακαταθήκες που άφησε. 2ος είναι η απόσυρση το 1964 του Χρουτσόφ για δικούς τους λόγους ο 3ος είναι η Δικτακτορία το 1967 που διέλυσε τους μύθους της ...ΕΔΑ... για Αστική νομιμότητα και διάσπαση του 1968 έστω και κουτσουρεμένη. Ολα αυτά άφησαν παρακαταθήκες για το 1991.... και το Τσακ που είπες. Εδω είχαμε την τύχη να έχουμε στην ηγεσία Συντρόφους σαν τους ΑΛΕΚΑ ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑ ΜΑΙΛΗ ΜΠΕΛΛΟΥ ΓΟΝΤΙΚΑ κ.α που έδειξαν ατσάλινο χαραχτήρα προχώρησαν μπρος και ολοι μαζί τα σαρώσαμε όλα. Δεν τους κάνω Αγιοποίηση αλλά πιστεύω οτι κάνανε τρομερή ιδεολογική δουλειά. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

experience είπε...

Πολύ καλό άρθρο για ένα θέμα επίκαιρο που έχει ρημάξει τον κόσμο. Είναι φανερό πλέον πιστεύω και σε δίχρονα ότι ο πόλεμος εκεί δεν έχει να κάνει με δημοκρατίες και δεν λέει να τελείώσει και να ηρεμήσει η χώρα και ο κόσμος γιατί κάποιοι δε θέλουν να τελειώσει, και αυτοί είναι οι ΗΠΑ και τα τσιράκια τους (η ΕΕ). Είμαι από αυτούς που στήριξαν τη ρωσική παρέμβαση αλλιώς θα είχε γίνει προτεκτοράτο ήδη και η Συρία καθώς ο Ασσαντ μόνος δε θα μπορούσε να τα βγάλει πέρα. Ενδιαφέρον επίσης και αυτό αν κάποιος θέλει να διαβάσει
https://www.nationofchange.org/2017/04/23/syrian-war-dummies-three-versions/

Ανώνυμος είπε...

Ο Λαός της Συρίας Σφάχτηκε κάτω απο ξένη Σημαία απο τον Ρώσσο ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΗ στην κόντρα του με τους αλλους. ΟΙ Κομμουνιστές Εγκλωβισμένοι σε Κυβέρνηση στο έδαφος του Καπιταλισμού. Η Απόλυτη καταστροφή. Οπως ακριβώς στην χώρα μας που το ΕΑΜ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ με ΣΜΑ ΛΙΒΑΝΟ ΚΑΖΕΡΤΑ στέρησε την εξουσία απο τον Λαό την εξουσία ΤΟΝ ΟΚΤΩΒΡΗ ΤΟΥ 1944 Εγκλωβισμένο κάτω απο την Σημαία της ΑΣΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ και τον Σύμμαχο τους Αγγλικό Ιμπεριαλισμό. ΘΡΙΑΜΒΟΣ... ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Ανώνυμος είπε...

Σεχτάρ. Οταν λες οτι και ο Ζαχαριάδης ήταν στο κλίμα που εξέθρεψε.... Λίβανο Καζέρτα τι ακριβώς θέλεις να πεις. Με ενδιαφέρει η αποψή σου. Ευχαριστώ. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Ανώνυμος είπε...

σύντροφοι πιστεύω πως η Συρία ήταν και είναι ένα σύστημα με κρατικομονοπολιακό
οικονομικό μοντέλο που την υπεραξία λυμαίνεται η ντόπια αστική τάξη με το Ρωσικό παράγοντα να είναι ο βασικός πυλώνας πολιτικοοινομικής εξάρτησης της χώρας. Σε αυτό το πλαίσιο η εργατική τάξη και άλλα λαϊκά στρώματα το διάστημα πριν τον πόλεμο αποσπούσαν κάποια σχετική ευημερία συγκρινόμενοι πάντα με χώρες αραβικές με αντίστοιχα καθεστώτα. Με το ξέσπασμα του πολέμου (ιμπεριαλιστικής επέμβασης της δύσης) για την ανακοπή της Ρώσικης επιρροής στην ευρύτερη περιοχή όλες οι αντιθέσεις βγήκαν στην επιφάνεια. Δυσκολεύομαι να καταλάβω τι θα μπορούσε να κάνει το Κ.Κ της Συρίας με την διαδρομή που μέχρι τώρα έχει διανύσει. Τώρα είναι αργά για άλλες επιλογές, αλλά και αντικειμενικά θα ήταν σχεδόν αδύνατο ακόμη κι ένα μπολσεβίκικο κόμμα να καθοδηγήσει το λαό σε ένα νικηφόρο αποτέλεσμα με τόσες αντιθέσεις σε μια σταλιά γης. Θέλω όποιος έχει άποψη τεκμηριωμένη να την καταθέσει, ανοιχτή συζήτηση κάνουμε, Θα ήθελα να καταλάβω σε ποιους άξονες πιστεύεται ότι πρέπει να κινηθούν οι κομμουνιστές στην Συρία, από σήμερα και μετά, με τι στόχο με τι εφεδρείες, με ποιες συμμαχίες με συμβιβασμούς μέχρι ποιου βαθμού. Αυτά δεν είναι ακαδημαϊκά. Φοβάμαι ότι και άλλοι λαοί στην ευρύτερη περιοχή θα βρεθούν στα ίδια αδιέξοδα. Πως πρέπει να οργανώσουν τον αγώνα τους οι συναγωνιστές μας στην Τουρκία? Στο Ιράν?

Φωτεινό μονοπάτι.

Ανώνυμος είπε...

Ξεκινάμε πάντα απο την αρχή και ΟΧΙ απο την μέση. Το έχει φτάσει μέχρι εδω τι να κανουμε τώρα έγινε δεν είναι απάντηση. Να μην είχανε φτάσει μέχρι εδώ με την Καταστροφή που προκάλεσε η Επικράτηση του Οπορτουνισμου στην 3η Κ.Δ ΤΟ 1935 και κατόπιν στην ΕΣΣΔ το 1956. Η Ιστορική αποστολή των Κομμουνιστών είναι να ενώσουν τον λαό σε ΤΑΞΙΚΗ ΒΑΣΗ μέσα απο ένα ΤΑΞΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ και ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ ωστε να διεκδικήσουν την εξουσία σε περίπτωση Ιμπεριαλιστικού πολέμου όπως στην Συρία. Μόνο έτσι έχουν πιθανότητες νίκης. Εγκλωβισμένοι σε ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ και Κυβέρνηση στο έδαφος του Καπιταλισμου με τον ΑΣΑΝΤ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΚΑΜΜΙΑ. Ζωντανό παράδειγμα το ΚΚΕ το 1944 χωρίς ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟ ΣΤΟΧΟ τον ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ αλλά τον ΕΥΡΩΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ στέρησε απο τον λαό την εξουσία τον ΟΚΤΩΒΡΗ ΤΟΥ 1944 ΛΟΓΩ ΕΑΜ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΚΑΙ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ....ΠΑΠΑΤΖΗ...... Η Ιστορία είναι ΚΑΤΑΠΕΛΤΗΣ. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Ανώνυμος είπε...

Η Συριακή Αστική Τάξη δεν έχει καμμία ....εξάρτηση..... Η Μισή κάνει τις Μπίζνες της με Συμμάχους τους ΡΩΣΣΟΥΣ ΚΙΝΕΖΟΥΣ ΙΡΑΝΟΥΣ Ιμπεριαλιστές και η άλλη μισή με τους Ιμπεριαλιστές ΗΠΑ Ε.Ε ΝΑΤΟ κ.α. Ετσι ξεκίνησε ο ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ για την λεια. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Ανώνυμος είπε...

Και βέβαια πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις υπάρχει το ερώτημα καρφί στο ΜΑΤΙ του κάθε Οπορτουνιστή. Γιατί ποτέ και πουθενά η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΚΑΙ Ο ΛΑΟΣ δεν πήρε την εξουσία μέσα απο τα Πολιτικά Μέτωπα και τα ενδιάμεσα στάδια εξουσίας. Απάντηση απο Οπορτουνιστή δεν υπάρχει. Συμβουλεύω να μη πει κανείς....... για την Αν. Ευρώπη..... Γιατί τότε θα πρέπει να μας πει τι θα είχε Συμβεί αν δεν υπήρχε εκεί ο Κόκκινος Στρατός. Μήπως.... η ΟΠΟΡΤΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΑΝΤΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ θα έπνιγε τα πάντα στο αίμα όπως στις Επαναστάσεις στην Ευρώπη το 1918 20..... ΛΕΩ ΜΗΠΩΣ...... ΟΒΕΡ...... ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ