Πνευματικά δικαιώματα δεν υπάρχουν. Οι ιδέες πρέπει να κυκλοφορούν ελεύθερα. Άρα...
... η αντιγραφή όχι απλώς επιτρέπεται αλλά είναι και επιθυμητή, ακόμη και χωρίς αναφορά της πηγής!

Η γλώσσα κόκκαλα τσακίζει

- "Ο λόγος που μ' άφησες έξω από την υπόθεση", είπε ήσυχα, "ήταν ότι νόμισες πως η αστυνομία δεν θα πίστευε ότι σκέτη περιέργεια μ' έσπρωξε να κατέβω εκεί κάτω χτες το βράδυ. Θα υποψιάζονταν ίσως ότι είχα κάποιον ύποπτο λόγο και θα με σφυροκοπούσαν μέχρι να σπάσω".
- "Πώς ξέρεις αν δεν σκέφτηκα το ίδιο πράγμα;"
- "Οι αστυνομικοί είναι κι αυτοί άνθρωποι", είπε ξεκάρφωτα.
- "Έχω ακούσει ότι σαν τέτοιοι ξεκινάνε".

[Ραίημοντ Τσάντλερ, "Αντίο, γλυκειά μου", εκδόσεις Λυχνάρι, 1990 (σελ.: 54)]

6 Δεκεμβρίου 2016

Ιταλικό δημοψήφισμα: ρήγμα, όχι κατεδάφιση

Προχτές, λοιπόν, οι ιταλοί πήγαν σε δημοψήφισμα, στο οποίο οι τρεις στους πέντε ψήφισαν "Όχι" και οι άλλοι δύο ψήφισαν "Ναι". Αυτό το μάθαμε. Εκείνο που, κατά την γνώμη μου, δεν μάθαμε επειδή δεν μας ανέλυσαν σωστά, είναι τι ακριβώς απέρριψαν μ' αυτό το "Όχι". Πρόκειται πράγματι για άλλο ένα χαστούκι στην Ευρωπαϊκή Ένωση (γενικώτερα) και στην Ευρωζώνη (ειδικώτερα); Είναι σωστό να γίνεται λόγος για Itexit; Ας δούμε με ψυχραιμία τα πράγματα.

Κατ' αρχήν, να ξεκαθαρίσουμε ότι το προχτεσινό ιταλικό δημοψήφισμα δεν είχε καμμιά σχέση με το περυσινό δικό μας, αφού το θέμα του ήταν άσχετο με την Ε.Ε., τουλάχιστον εκ πρώτης όψεως. Οι ιταλοί κλήθηκαν να εγκρίνουν ή να απορρίψουν μια σειρά δομικών πολιτειακών μεταρρυθμίσεων, οι οποίες είχαν μεν εγκριθεί από το κοινοβούλιο αλλά με μικρή πλειοψηφία, κάτι που, με βάση την νομοθεσία τής χώρας, απαιτεί την διεξαγωγή δημοψηφίσματος ώστε να πουν απ' ευθείας την γνώμη τους και οι πολίτες. Τί σόι μεταρρυθμίσεις ήσαν αυτές; Για να καταλάβουμε, πρέπει πρώτα να κατανοήσουμε τον τρόπο λειτουργίας τού κοινοβουλευτισμού στην γείτονα χώρα.

La Stampa, 5/12/2016: "Η Ιταλία είναι μια σύγχρονη χώρα. Νίκησε το ΟΧΙ, το διαζύγιο παραμένει".
Υπότιτλος: "Και τώρα, δουλειά". Αξιοσημείωτο το σχεδόν 80% του ΟΧΙ στο -βιομηχανικό- Τορίνο.

Το ιταλικό κοινοβούλιο είναι διθάλαμο, δηλαδή συνίσταται από δυο σώματα: την Βουλή των Αντιπροσώπων με 630 βουλευτές και την Γερουσία με 315 γερουσιαστές. Ο τρόπος εκλογής των βουλευτών διαφέρει από εκείνον της εκλογής των γερουσιαστών. Για να εισαχθεί κάποιο νομοσχέδιο προς συζήτηση, πρέπει να εγκριθεί η εισαγωγή του και από τα δυο σώματα. Ομοίως, για να ισχύσει κάποιος νόμος, πρέπει να υπερψηφιστεί και από τα δύο σώματα, τα οποία συνεδριάζουν πάντοτε χώρια (πλην ελαχίστων περιπτώσεων, οι οποίες προβλέπονται από το σύνταγμα).

Λένε πολλοί πως αυτό το σύστημα είναι δυσλειτουργικό και ίσως έχουν δίκιο. Ξεχνούν, όμως, ότι σκοπός αυτού του διθάλαμου συστήματος είναι η δυνατότητα ελέγχου τού ενός σώματος από το άλλο και η αποτροπή τής συγκέντρωσης εξουσίας. Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο καθιερώθηκε μεταπολεμικά (το 1948) στην Ιταλία, η οποία είχε πικρό προηγούμενο με την ανεξέλεγκτη εξουσία που -με δημοκρατικές διαδικασίες, μη το ξεχνάμε- συγκέντρωσε στα χέρια του ο Μουσσολίνι.

Οι μεταρρυθμίσεις που πρότεινε η υπό τον Ματτέο Ρέντσι κυβέρνηση -υποτίθεται πως- είχαν ως στόχο να εξαλείψουν τις δυσλειτουργίες τού διθάλαμου συστήματος. Σύμφωνα με αυτές, οι αρμοδιότητες της Γερουσίας θα αποψιλώνονταν και κυρίαρχο νομοθετικό σώμα θα γινόταν η Βουλή των Αντιπροσώπων. Παράλληλα, οι γερουσιαστές θα μειώνονταν από 315 σε 100, οι οποίοι δεν θα εκλέγονταν πλέον απ' ευθείας από τον λαό αλλά θα ορίζονταν από τα περιφερειακά συμβούλια. Μια άλλη μεταρρύθμιση που ήθελε ο Ρέντσι, είχε να κάνει με την μεταφορά πολλών αρμοδιοτήτων της τοπικής αυτοδιοίκησης στην κεντρική κυβέρνηση. Στην Ιταλία, η τοπική αυτοδιοίκηση έχει μεγάλη ισχύ και, κατά συνέπεια, αποφασιστικό λόγο σε καίρια ζητήματα όπως οι στρατηγικές επενδύσεις, η διαχείριση της ενέργειας κλπ.

Ουσιαστικά, δηλαδή, ο Ρέντσι επιδίωκε την συγκέντρωση των εξουσιών στην κυβέρνηση, ώστε να γίνει ευκολώτερη η προώθηση νόμων, μέτρων και αποφάσεων που θα υλοποιούσαν τις επιθυμίες τής Ευρωπαϊκής Ένωσης. Γι' αυτό είπαμε πρωτύτερα ότι το δημοψήφισμα ήταν μεν άσχετο με την Ε.Ε. αλλά μόνο εκ πρώτης όψεως. Δεν είναι τυχαίο ότι οι ιταλοί βιομήχανοι και όλες οι μεγάλες επιχειρήσεις τής χώρας τάχθηκαν αναφανδόν υπέρ του "Ναι". Όπως και να το κάνουμε, είναι ευκολώτερο να επιβάλλεις τις επιθυμίες σου (π.χ. για μειώσεις στην φορολογία, για αλλαγές στα εργασιακά κλπ) ασκώντας πίεση μόνο στην κυβέρνηση από το να προσπαθείς να χειραγωγήσεις δυο νομοθετικά σώματα και καμμιά τριανταριά περιφερειακά συμβούλια. Απ' αυτή την άποψη, θα μπορούσε κανείς να ερμηνεύσει το ιταλικό "Όχι" ως ένα ακόμη ρήγμα στο -έτσι κι αλλιώς- σαθρό ευρωενωσιακό καπιταλιστικό οικοδόμημα. Μόνο που δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ρήγμα δεν σημαίνει αυτομάτως και κατεδάφιση.


Πάμε παρακάτω. Ως κατηγορία, το ακούσαμε πέρυσι εδώ για τους υποστηρικτές τού "Όχι", το ακούσαμε νωρίτερα εφέτος για τους υποστηρικτές τού Brexit, το ακούσαμε και τώρα για τους αρνητές των προτάσεων Ρέντσι: Λαϊκισμός! Κατά παράδοξο (;) τρόπο, όσοι έχουν άποψη αντίθετη προς εκείνη των Βρυξελλών, λαϊκίζουν. Στην πυρά!

Κατ' αρχήν, τί θα πει "λαϊκίζω"; Σύμφωνα με τα λεξικά, ο λαϊκισμός συνιστά πολιτική ιδέα και δράση που στοχεύει στην αντιπροσώπευση των επιθυμιών και των αναγκών του απλού λαού. Στην πράξη, όμως, έχει καταντήσει συνώνυμο της δημαγωγίας, της κολακείας των ελαττωμάτων του λαού και της υιοθέτησης θέσεων που ευχαριστούν τον λαό είτε χωρίς να τον ωφελούν είτε ακόμη κι αν τον βλάπτουν μακροπρόθεσμα, με μοναδικό σκοπό την εξασφάλιση της εύνοιάς του. Άρα, λοιπόν, αφού όσοι αντιτίθενται στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι λαϊκιστές, πρέπει να συμπεράνουμε ότι η Ε.Ε. γίνεται δυσάρεστη επειδή, μόνη αυτή, νοιάζεται πραγματικά για το καλό των λαών της. Τόσο απλό.

Φυσικά, αυτό το συμπέρασμα-μπουρδολόγημα έχει σοβαρό πρόβλημα τεκμηρίωσης, η λύση τού οποίου γεννάει μεγαλύτερες ανοησίες. Για παράδειγμα, οι πάσης λογής μενουμευρωπαϊστές στοιβάζουν πίσω από την ταμπέλλα "λαϊκιστές" έναν σωρό ετερόκλητα στοιχεία, από το ΚΚΕ μέχρι την φασιστική Χρυσή Αυγή, από τον Μπερλουσκόνι ως τον Μπέππε Γκρίλλο κι από τον Φαράντζ και την Λεπέν ως τους γερμανούς ευρωσκεπτικιστές και τους ισπανούς Ποδέμος. Παράγωγο αυτής της ανοησίας είναι και το φαιδρό φαινόμενο αλληλοεκτόξευσης κατηγοριών περί λαϊκισμού μεταξύ κομμάτων που έχουν σαφή ευρωκεντρικό προσανατολισμό. Για παράδειγμα, έχει βγάλει πολύ γέλιο η προσπάθεια του Κυριάκου Μητσοτάκη να καταδείξει ως λαϊκιστή τον Αλέξη Τσίπρα, την ώρα που ο πρωθυπουργός μαζεύει εύσημα, για την δουλειά που κάνει, από τους ευρωπαίους αξιωματούχους.

Ο Ματτέο Ρέντσι υπέβαλλε ήδη την παραίτησή του από πρωθυπουργός.
Τί θα συμβεί τώρα στην Ιταλία, μετά το προχτεσινό "Όχι"; Θα ήθελα να γίνω κυνικός αλλά θα το αποφύγω. Προτιμώ να απαντήσω με την παράθεση μιας παραγράφου από ένα παλιότερο κείμενο αυτού του ιστολογίου (Ένας "έξυπνος άνθρωπος"), το οποίο εκτιμώ πως είναι ιδιαίτερα εύγλωττο, αφήνοντας τον αναγνώστη να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα:
Στις 29 Μαΐου 2005, οι γάλλοι πήγαν στις κάλπες για να εγκρίνουν ή να απορρίψουν το ευρωπαϊκό σύνταγμα, το οποίο προωθούσε τότε ο ίδιος ο Ζακ Σιράκ. Τα αποτελέσματα επιβεβαίωσαν τις δημοσκοπήσεις και το Όχι κέρδισε με σχεδόν 55%. Πριν κλείσουν οι κάλπες, οι δημοσιογράφοι ζήτησαν μια δήλωση από τον κ. Γιούνκερ (τότε πρωθυπουργό του Λουξεμβούργου). Ο κ. Γιούνκερ απάντησε ότι ήταν απαραίτητο για την ηγεσία της Ε.Ε. να δείξει ενιαίο μέτωπο και να "διατηρήσει την τάξη στην διαδικασία που θα ξεδιπλωθεί το επόμενο πρωί", για να προσθέσει το αμίμητο: Αν βγει Ναι, θα πούμε "προχωρούμε" κι αν βγει Όχι θα πούμε "συνεχίζουμε".

7 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ναι αλλα ....ο ΚΑΣΤΡΟ δεν εκανε εκλογες!!!!!!!!

Ανώνυμος είπε...

Εκανε και ο Κάστρο εκλογές. Αλλά με άλλη Τάξη στην Εξουσία. Στις Εκλογές δεν κρίνεται ποιός θα ελέγχει τα μέσα παραγωγής. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Ανώνυμος είπε...

Όσο σαπίζει ο καπιταλισμός και μεγαλώνουν τα αδιέξοδα, θα "συνεχίζει" η αστική τάξη μέχρι να βρει τοίχο, τσαλαπατώντας το λαουτζίκο.
Εμείς κατά τα άλλα πρέπει να πανικοβαλόμαστε όποτε γίνετε κάτι που δεν αρέσει στην ΕΕ...
Πραγματικά έχει καταντήσει βαρετό, και ας μην ξαναπούμε παρακαλώ ότι τα ΜΜΕ δεν είναι ανεξάρτητα, αμάν δηλαδή!

@ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
Νομίζω ότι αυτό πρέπει να είναι από τα καλύτερα που έχεις γράψει.

Κώστας

Ανώνυμος είπε...

Κώστας. Εχει παραγίνει το κακό. Επειδή ο Καπιταλισμός έχει την πατέντα με τα πολλά κόμματα ψηφίζουμε μια κυριακή όλη την ημέρα αλλά έλα που δευτέρα πρωί οι Καπιταλιστές είναι πάντα στην θέση τους. Αυτό το θεωρούνε δεδομένο απο τον ...Θεό... φτιαγμένο. Σε ευχαριστώ. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Ανώνυμος είπε...

Ἕνας προβληματισμὸς σχετικὰ μὲ τὴν "Εὐρωπαϊκὴ ἰδέα" ἀπὸ ἕναν εὐρωσκεπτικιστή: Ρῶσσοι, Λευκορῶσσοι, Οὐκρανοὶ κλπ. δὲν κατάφεραν νὰ αἰσθανθοῦν Σοβιετικοί. Τσέχοι καὶ Σλοβάκοι δὲν κατάφεραν νὰ αἰσθανθοῦν Τσεχοσλοβάκοι. Σέρβοι, Βόσνιοι, Κροάτες, Μαυροβούνιοι κλπ. δὲν κατάφεραν νὰ αἰσθανθοῦν Γιουγκοσλάβοι. Ἄγγλοι, Σκῶτοι, Οὐαλοὶ δὲν κατάφεραν νὰ αἰσθανθοῦν Βρεττανοὶ. Οἱ Καταλανοὶ δὲν κατάφεραν νὰ αἰσθανθοῦν Ἱσπανοὶ. Αὐτονομιστικὰ κινήματα ὑπάρχουν ἐπίσης στὴν Γερμανία (Βαυαρία) καὶ στὴν Γαλλία (Κορσικὴ). Γνωστὴ καὶ ἡ διένεξη Γαλλόφωνων καὶ Ὁλλανδόφωνων τοῦ Βελγίου ὅπως καὶ ἡ διένεξη Ἰταλίας καὶ Αὐστρίας γιὰ τὸ Τυρόλο. Ἀναρωτιέμαι, λοιπόν, ἂν ὅλοι αὔτοὶ οἱ πληθυσμοί, θὰ καταφέρουν νὰ αἰσθανθοῦν "Εὐρωπαῖοι".

Ανώνυμος είπε...

Η Εργατική Τάξη και τα υπόλοιπα Λαικά Στρώματα στην ΕΣΣΔ νιώθανε Σοβιετικοί οικοδομήσανε Σοσιαλισμό και νικήσανε σαν Σοβιετικοί στον 2ο Π.Π τον Φασισμό Καπιταλισμό. Η Αντίστροφη μέτρηση για την επαναφορά των Εθνικισμών ξεκίνησε μαζί με την πορεία επιστροφής στον Καπιταλισμό που είναι Νύχι Κρέας με τον Εθνικισμό. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Ανώνυμος είπε...

Να συμπληρώσω ότι η εθνική (ή η υπερεθνική) ταυτότητα δεν είναι κάτι το οποίο υπάρχει ενστικτωδώς στον άνθρωπο, αλλά κάτι που κατασκευάζετε στην κοινωνία που ζει, αφού τα έθνη είναι κατασκευάσματα και δεν έχουν καμία σχέση με την φυσιολογία του.
Άρα το εκάστοτε οικονομικό-κοινωνικό σύστημα, στην βάση των δυνατοτήτων και των συνθηκών που υπάρχει, έχει και ανάλογη δύναμη να μαθαίνει στους λαούς το που ανήκουν!
Οι Έλληνες π.χ. πριν φτιαχτεί το έθνος κράτος μας, δεν πίστευε κανένας τους ότι είμαστε κάτι παραπάνω από μια Τουρκική επαρχία με μια πολύ παλιά ιστορία.
Οπότε το πράγμα δεν είναι τόσο απλό, και όντως όπως πολλοί άνθρωποι πίστευαν ότι είναι Σοβιετικοί ή Γιουγκοσλάβοι πολίτες, έτσι υπάρχουν και κάποιοι που πιστεύουν ότι είναι ευρωπέοι, και ας μην είναι ολοκληρωμένη ένωση η ΕΕ, πράγμα που παίζει μεγάλο ρόλο.
Επίσης η ΕΣΣΔ ήταν φτιαγμένη για τα συμφέροντα των πολλών και γιαυτό κατάφερε πολλοί να αισθάνονται πολίτες τις, η ΕΕ που είναι φτιαγμένη για τα συμφέροντα τις ολιγαρχίας, μάλλον θα έχει περισσότερη επιτυχία να κάνει τους ολιγάρχες να αισθάνονται πολίτες της, μαζί με άλλους λίγους φαντασμένους.

Κώστας