Πνευματικά δικαιώματα δεν υπάρχουν. Οι ιδέες πρέπει να κυκλοφορούν ελεύθερα. Άρα...
... η αντιγραφή όχι απλώς επιτρέπεται αλλά είναι και επιθυμητή, ακόμη και χωρίς αναφορά της πηγής!

Η γλώσσα κόκκαλα τσακίζει

- "Ο λόγος που μ' άφησες έξω από την υπόθεση", είπε ήσυχα, "ήταν ότι νόμισες πως η αστυνομία δεν θα πίστευε ότι σκέτη περιέργεια μ' έσπρωξε να κατέβω εκεί κάτω χτες το βράδυ. Θα υποψιάζονταν ίσως ότι είχα κάποιον ύποπτο λόγο και θα με σφυροκοπούσαν μέχρι να σπάσω".
- "Πώς ξέρεις αν δεν σκέφτηκα το ίδιο πράγμα;"
- "Οι αστυνομικοί είναι κι αυτοί άνθρωποι", είπε ξεκάρφωτα.
- "Έχω ακούσει ότι σαν τέτοιοι ξεκινάνε".

[Ραίημοντ Τσάντλερ, "Αντίο, γλυκειά μου", εκδόσεις Λυχνάρι, 1990 (σελ.: 54)]

14 Νοεμβρίου 2016

Κόκκινα δάνεια και κόκκινα βούνευρα

Ένα από τα πλέον εκνευριστικά πράγματα για οποιονδήποτε διαθέτει λίγο περισσότερες από απλώς στοιχειώδεις γνώσεις οικονομικών, είναι να ακούει ή να διαβάζει είτε μειωμένης αντιλήψεως είτε βαλτούς πολιτικούς και οικονομικούς ο-θεός-να-τους-κάνει αναλυτές, να υποστηρίζουν ότι η ανάκαμψη και η έξοδος από την ύφεση καθυστερούν επειδή οι τράπεζες αδυνατούν να διοχετεύσουν χρήμα στην "πραγματική οικονομία" (τί όρος, θεέ μου!) λόγω μείωσης των διαθεσίμων τους, η οποία οφείλεται αφ' ενός μεν στην απόσυρση των καταθέσεων αφ' ετέρου δε στην διόγκωση των κόκκινων δανείων. Μόνο ένα πιο εκνευριστικό πράγμα μπορώ να σκεφτώ: την ύπαρξη πολιτών που όχι απλώς καταπίνουν αμάσητα όλα τούτα αλλά τα ενστερνίζονται, τα προσυπογράφουν και τα αναμεταδίδουν.

[Διάγραμμα: Έθνος, 23/2/2016]

Είναι καιρός να τελειώνουμε με τα παραμύθια. Κάθε σκεπτόμενος πολίτης θα έπρεπε να γνωρίζει ότι οι τράπεζες δεν χρειάζονται ρευστό στα συρτάρια τους για να χορηγήσουν δάνεια: χρησιμοποιούν εικονικό (λογιστικό) χρήμα. Αυτό το έχουμε αναλύσει στο παρελθόν και θα επανέλθουμε, όποτε χρειαστεί. Προς το παρόν, ας μείνουμε στην συνοπτική περιγραφή τού Μάικλ Χάντσον: "Οι τράπεζες δανείζουν εικονικό χρήμα, που στην πραγματικότητα δεν διαθέτουν, το οποίο εγγυοδοτείται με κεφάλαια που στην πραγματικότητα δεν έχουν, που κι αυτά υποστηρίζονται από τις κεντρικές τράπεζες που τυπώνουν χρήμα από αέρα κοπανιστό". Κατά συνέπεια, η άρνηση των τραπεζών να χορηγήσουν δάνεια δεν οφείλεται στην εκ μέρους τους έλλειψη ρευστού. Οφείλεται στην έλλειψη αξιόχρεων δανειοληπτών. Με απλά λόγια: λεφτά για δανεικά υπάρχουν, φερέγγυοι δανειζόμενοι δεν υπάρχουν (ας είναι καλά τα μνημόνια).

Το παραμύθι που συζητούμε εδώ, περιέχει ένα άλλο παραμυθάκι. Αυτό που λέει ότι τα προβλήματα των τραπεζών οφείλονται στα μη εξυπηρετούμενα δάνεια, στα "κόκκινα". Ας αφήσουμε στην άκρη όσα είπαμε πρωτύτερα για εικονικό-λογιστικό χρήμα κι ας μη μιλήσουμε για το πώς εικονικά δανεικά δημιουργούν πραγματικό έλλειμμα. Ας μιλήσουμε για πραγματικό χρήμα.

Η πραγματικότητα, λοιπόν, λέει πως από πραγματικό χρήμα, οι τράπεζες έχουν πάρει κάμποσο τα τελευταία χρόνια. Πήραν από το κράτος 4,5 δισ. για προνομιούχες μετοχές κι άλλα 10,5 δισ. για ειδικούς τίτλους. Κέρδισαν κάπου 18 δισ. με το κούρεμα. Πήραν άλλα 50 δισ. από τις διάφορες ανακεφαλαιοποιήσεις. Πήραν ακόμη 127,3 δισ. με την μορφή εγγυήσεων αλλά πήραν και μια σειρά άλλων εγγυήσεων, με τις οποίες εξασφάλισαν 125 δισ. ρευστότητα από την ΕΚΤ. Μέχρις εδώ έχουμε μαζέψει πάνω από 335 δισ. κι ακόμη δεν έχουμε λογαριάσει τις εγγυήσεις που τους έχει χορηγήσει η τρέχουσα κυβέρνηση επειδή ακόμη τρέχουν.

Έχοντας βάλει στα συρτάρια τους 335 δισ. από το κράτος ή, έστω, με τις ευλογίες τού κράτους και χωρίς να λογαριάσουμε τις λογής-λογής καταθέσεις φυσικών και νομικών προσώπων, πόσα δάνεια έχουν στον δρόμο οι τράπεζες; 232 δισ. είναι η απάντηση. Πόσα απ' αυτά είναι μη εξυπηρετούμενα; Τα 109 δισ., δηλαδή το 47%. Δεν υπάρχει αντίρρηση ότι πρόκειται για ένα από τα υψηλότερα ποσοστά στην Ευρώπη, όμως δεν είναι αυτό που μας απασχολεί εδώ. Εδώ μας απασχολεί το παραμύθι που λέει ότι αυτά τα 109 δισ. που δεν εξυπηρετούνται δημιουργούν πρόβλημα ρευστότητας σε κάποιους που έχουν πάρει υπερτριπλάσιο ποσό χρημάτων ως... δώρο!

Παρένθεση. Να προσθέσουμε εδώ μια λεπτομέρεια, την οποία αποφεύγουν να θίξουν οι τυχάρπαστοι αναλυτές, οι οποίοι υποστηρίζουν πως οι ενισχύσεις των τραπεζών είναι απαραίτητες γιατί έτσι προστατεύονται οι καταθέσεις των πολιτών: από τα 335 δισ. που προαναφέραμε, όσα δεν είναι εγγυήσεις προαυξάνουν το δημόσιο χρέος μας, για την εξυπηρέτηση του οποίου επιβάλλονται φόροι, κόβονται μισθοί και συντάξεις και καταλύεται κάθε έννοια κοινωνικού κράτους. Με απλά λόγια: κάθε φορά που το κράτος κάνει ενέσεις ρευστότητας στις τράπεζες, στέλνει τον λογαριασμό στους πολίτες του και τους καλεί να πληρώσουν για να μη χάσουν τις καταθέσεις τους. Λογική του παραλόγου. Κλείνει η παρένθεση.


[Διάγραμμα: "The dynamics and drivers of non‐performing exposures in the EU banking sector]
Κι επειδή η κουβέντα είναι πόρνη και ξεστρατίζει εύκολα, μήπως θυμάται κανείς ότι πέρυσι τέτοιες μέρες οι τράπεζες έκαναν αύξηση κεφαλαίου, ορίζοντας ως τιμή για τις μετοχές τους 1 (Eurobank), 2 (Εθνική), 3 (Πειραιώς) και 4 (Alpha) λεπτά τού ευρώ, όταν έναν χρόνο νωρίτερα οι ίδιες μετοχές είχαν αντίστοιχα 31, 30, 170 και 65 λεπτά; Κι έτσι βρέθηκε το δημόσιο με μια μετοχή π.χ. της Πειραιώς, που την είχε αγοράσει 1,70 ευρώ, να αξίζει 0,03 μόνο, δηλαδή να έχει χάσει το 98,24% των χρημάτων που είχε πληρώσει. Με αυτό το ωραίο κόλπο, το κράτος έχασε σχεδόν το σύνολο των κάπου 50 δισ. που είχε ξοδέψει για ανακεφαλαιοποιήσεις. Μήπως μπορεί να μας πει κάποιος από τους "έγκυρους" αναλυτές σε ποιες τσέπες κατέληξαν αυτά τα λεφτά;

Κατά τα άλλα, τα "κόκκινα" δάνεια αποτελούν τροχοπέδη για την οικονομία μας και πρέπει να χάσει ο κάθε φουκαράς το σπίτι του ή το μαγαζάκι του για να ξεμπλοκάρουμε.

Ε, ρε κόκκινο βούνευρο που χάθηκε...

Σημείωση: Αν δεν γνωρίζετε τι είναι το βούνευρο, ανοίξτε ένα λεξικό ή ψάξτε στο διαδίκτυο.

6 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Το μαχαίρι και το πεπόνι ήταν στο τραπέζι το 2009.
140 δισ περίπου το άνοιγμα σε ομόλογα ελλ δημ οι ευρωπαικές τράπεζες που σώσαμε.
130 -140 δισ έφυγαν έκτοτε μέσω αδειάσματος καταθέσεων από τις ημεδαπές.
Ούριος άνεμος πανταχόθεν ελεύθερης (απο) δόμησης.
Καταθέσεις που ώδευσαν σε υποχρεώσεις... και όχι μόνον.
Ακουμπήσαμε σε κάτι ξένο και χάσαμε μια ολόκληρη χώρα.
Το όνειρο (νέα μεγάλη ιδέα) πασών των δυνάμεων "να βγούμε στις αγορές"!!
Όχι να πουλάμε στις αγορές, αλλά να δανειζόμαστε κεκοπανισμένον.
Πληρώνουν όλοι πλέον με νυν μετατροπές "πάρτα όλα".
Πολίτες δύο κατηγοριών, οι ευρω-κατέχοντες, και οι ευρω-οφείλοντες που ας κόψουν τον λαιμό τους να βρουν.
Ακόμη πιο πίσω τώρα.
Κάποιοι λένε πως μπήκαμε με λάθος ισοτιμία στο ευρώ.
Τι καλά να μπαίναμε και με ένα προς ένα, να γεμίζαμε τις τσέπες μας με το συνάλλαγμα όλου του κόσμου.
Δύο όψεις έχει αυτό το "νόμισμα".
Εάν το μανιπουλάρεις εσύ έχει καλώς.
Εάν όμως όχι, θα σου βγάλουν μετά και το ξύγκι αφού νομίζοντας πως το "εχεις" παίζεις και τα ρέστα σου..
Πόσα ευρώ έγιναν τα γενικά κυκλοφορούντα σε δρχ και πόσο ήταν τότε το χρέος που μπορούσε με μέρος αυτών να κατέβει στα επίπεδα ορίων μααστριχτ;
Αντ' αυτού έγινε το έλα να δείς στην ευρωκατανάλωση και στην φουσκοεπένδυση.
Τυχαίο; Δεν κάθεται.

dmk83donna@gmail.com είπε...

Τραπεζιτικές "μηχανότρατες" υπεραλίευσης Κρατών......

Σεχταρ ο Τρομερός είπε...

"έλλειψη αξιόχρεων δανειστών"...θες να πείς "δανειοληπτών", γιατί οι δανειστές μας είναι εξαιρετικά φερέγγυοι, αν κρίνω από τους τεμενάδες, που τους κάνουμε.
---
Νομίζω πάντως, πως το πρόβλημα των τραπεζών με τα δάνεια δεν είναι τόσο η έκδοση τους, μια και είναι απλή λογιστική εγγραφή: Μια "πίστωση" σου ανοίγουν στα βιβλία τους, και με πολλή χαρά σου βάνουν στα χέρια κι ένα μπλοκάκι επιταγών, για να μπορείς να εκδίδεις κι εσύ βραχυπρόθεσμο "χρήμα" χωρίς να περνάς από το γκισέ η το ΑΤΜ τραβώντας αυτό, που δε θέλουν, δηλ. τραπεζογραμμάτια, αυτό δηλαδή, που ο λαός θεωρεί "χρήμα". Οι τράπεζες φοβούνται τις αναλήψεις, η "ρευστοποιήσεις", γιατί πρέπει να δώσουν χρήμα κι από αυτό δεν έχουν άπειρο - αυτό το διαθέτει μόνο η κεντρική (ο Ντράγκι), που βέβαια το τυπώνει αλλά με ρέγουλα, για να μην ξεχειλώσει, δηλαδή μην καταρρεύσει η πίστη στην σταθερότητα της ανταλλαξιμότητάς του με αγαθά, δηλ. της αξίας του, ήγουν να μην "πληθωριστεί". [Η Κεντρική, (εδώ διόρθωσέ με) νομίζω παρέχει "ρευστό" στις Τράπεζες με βάση ένα σταθερό ποσοστό, που έχει θεσπίσει, πάνω στα δάνεια, που έχει εκδώσει η κάθε τράπεζα, υποχρεώνοντάς τες να διατηρούν ένα "κλασματικό απόθεμα" σε αυτήν.] Αρα ούτε και η Κεντρική διαθέτει άπειρο "ρευστό", παρόλο, που δεν της στοιχίζει σχεδόν τίποτε να το εκδώσει. Τέσπα, το θέμα είναι πως, άπαξ και ενέκρινε ένα δάνειο η Τράπεζα (αλλέως "άνοιξε μια πίστωση"), υπόκειται στον κίνδυνο να χρειαστεί να το καταβάλει και σε "ρευστό" στον δανειολήπτη, (η σε διαταγή του), πριν έρθει η ώρα της εξόφλησής του, οπότε αρχίζει το καρδιοχτύπι για αυτήν αν το δάνειο θα εξοφληθεί η θα "κοκκινίσει". Το ιδανικό για την τράπεζα είναι στο τέλος να επιστρέψει στα γκισέ της όλη η πίστωση, επιταγές ΚΑΙ ρευστό, που εκταμιεύτηκε, ΣΥΝ τους τόκους, που αποτελούν το κέρδος της. Η επιτυχία της δουλειάς γι αυτήν είναι όχι απλά να πάρει τον τόκο-κέρδος, (νάχει ενν. τα λιγότερα έξοδα λειτουργίας, που απομειώνουν αυτό το κέρδος), αλλά να χρειαστεί για το δάνειο το ελάχιστο δυνατό ποσό "ρευστότητας", πράγμα, που σε γενικές γραμμές δεν εξαρτάται τόσο από την ίδια και την πολιτική της, όσο από την ανάπτυξη της πίστης στην αγορά, την εκτεταμένη χρήση πλαστικού χρήματος, επιταγών, γραμματίων κλπ. μη "χρηματικών" αξιογράφων. Την ρευστότητα την εξασφαλίζει νοικιάζοντας ρευστό χρήμα από τους καταθέτες-πιστωτές της, ρισκάροντας, πως καταθέτες και δανειολήπτες μαζί δε θα τύχει να ζητήσουν περισσότερο ρευστό από όσο έχει στα χρηματοκιβώτιά της, αλλιώς θα πρέπει να νοικιάζει κι αυτή ρευστό από την Κεντρική χρησιμοποιώντας το κλασματικό απόθεμά της σε αυτήν και να "μπαίνει μέσα", προσδοκώντας να βγεί σύντομα από την λούμπα, πριν χρεοκοπήσει. Αν μια τράπεζα χρεοκοπήσει, κλείνει μεν, αλλά πέφτουν απάνω οι άλλες και η Κεντρική, με ειδικά ταμία εγγύησης καταθέσεων, και καλύπτουν τους πιστωτές σε όσο βαθμό είναι απαραίτητο για να μην καταρρεύσει η πίστη και μαζί της όλοι. Αν μπουν πολλές η και όλες σε αυτό το ντορό, τότε επιβάλλεται αυτό, που πομπωδώς αποκαλείται "έλεγχος κεφαλαίων"(!), παπάρια μάντολες δηλαδή, απαγόρευση αναλήψεων από τους αδύναμους μικροπιστωτές είναι.
Τώρα, γιατί τα λέω όλα αυτά; Νομίζω πως τα κόκκινα δάνεια έγιναν ίσως εν μέρει μηχανισμός κερδοσκοπίας από τις τράπεζες, αλλά είναι και ένα πραγματικό πρόβλημα, που οφείλεται στην αποδιοργάνωση της οικονομίας. Η οικονομία είναι μια ορχήστρα, όπου πρέπει να παίζουν όλα τα όργανα και σωστά. Αν αυτό δεν γίνεται και η ορχήστρα καταρρέει κάτι φταίει. Φταίνε μόνο οι τράπεζες και τα Funds η μήπως φταίει και ο τρόπος, που έχει οργανωθεί η οικονομία, το σύστημα των σχέσεων παραγωγής, ο Καπιταλισμός; Μήπως, αυτό, που προβάλλουν σαν προτέρημα, η χαοτικότητα της Αγοράς, είναι εν τέλει και ο νεκροθάφτης της Οικονομίας;

Ανώνυμος είπε...

Στο τελευταίο διάγραμμα της ανάρτησης σου η χώρα CY είναι η Κύπρος.

ΑΧΠ

teddygr είπε...

Ναι, Ανδρέα μου, η Κύπρος είναι. Μας κερδίζετε!

Poe είπε...

Φιλε Teddy αυτο με την αυξηση κεφαλαιου δεν μπορω να το χωνεψω
γινεται δηλαδη μια εταιρια σε χρονο μηδεν να υποτιμησε σε τετοιο βαθμο τη μετοχη της;
και με τους υπολοιπους μετόχους, περα απο το κρατος τι γινεται;
Σε παρακαλω εξηγησε μου τα οσο πληρεστερα μπορεις