Πνευματικά δικαιώματα δεν υπάρχουν. Οι ιδέες πρέπει να κυκλοφορούν ελεύθερα. Άρα...
... η αντιγραφή όχι απλώς επιτρέπεται αλλά είναι και επιθυμητή, ακόμη και χωρίς αναφορά της πηγής!

Η γλώσσα κόκκαλα τσακίζει

- "Ο λόγος που μ' άφησες έξω από την υπόθεση", είπε ήσυχα, "ήταν ότι νόμισες πως η αστυνομία δεν θα πίστευε ότι σκέτη περιέργεια μ' έσπρωξε να κατέβω εκεί κάτω χτες το βράδυ. Θα υποψιάζονταν ίσως ότι είχα κάποιον ύποπτο λόγο και θα με σφυροκοπούσαν μέχρι να σπάσω".
- "Πώς ξέρεις αν δεν σκέφτηκα το ίδιο πράγμα;"
- "Οι αστυνομικοί είναι κι αυτοί άνθρωποι", είπε ξεκάρφωτα.
- "Έχω ακούσει ότι σαν τέτοιοι ξεκινάνε".

[Ραίημοντ Τσάντλερ, "Αντίο, γλυκειά μου", εκδόσεις Λυχνάρι, 1990 (σελ.: 54)]

8 Σεπτεμβρίου 2014

Ψευτοδιλήμματα

Αν παρακολουθήσει κανείς την ειδησεογραφία και, μάλιστα, τις "βαθυστόχαστες" αναλύσεις των "εμπνευσμένων" (διάβαζε: αργυρώνητων) δημοσιολόγων και δημοσιογράφων, οι οποίοι έχουν πάρει εργολαβία την διαμόρφωση της κοινής γνώμης, αισθάνεται συνεχώς ότι πρέπει ανά πάσα στιγμή να διαλέξει στρατόπεδο. Λες και όλοι τον δείχνουν με το δάχτυλο και τον ρωτούν αυστηρά "εσύ με ποιόν είσαι;": με τους ρώσσους ή με την δυτική συμμαχία ευρωπαίων-πολιτειακών; με το "νόμιμο" καθεστώς τού Κιέβου ή με τους αποσχιστές ρωσσόφωνους; με τον Άσαντ ή με τους αντάρτες; με την καθεστηκυία τάξη στην περιοχή ή με τους τζιχαντιστές τού "Ισλαμικού Κράτους"; με την εκλεγμένη κυβέρνηση του Αφγανιστάν ή με τους ταλιμπάν; με την δραχμή ή με το ευρώ; με τους τούρκους ή με τους κούρδους; με τους εβραίους ή με τους παλαιστίνιους; με το κέντρο ή με τα άκρα; με τους μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση ή με τους έξω; με τους μένουμε στο ΝΑΤΟ ή με τους φεύγουμε; με την σταθερότητα ή με την αστάθεια; με τον Τσίπρα ή με τον Σαμαρά; με τους πρώην "αργόσχολους" της ΕΡΤ ή με τους νυν "τσανακογλείφτες" της ΝΕΡΙΤ; με την "ανάπτυξη" που κόβει και κανένα δέντρο ή με την "κακομοιριά" που προστατεύει το περιβάλλον; με τον μισθό των τριακοσίων έστω ευρώ ή με την ανεργία; με την έννομη τάξη ή με την αναρχία; μ' αυτόν που σε γαμεί ή μ' εκείνον που σε δέρνει;...

Όλα τούτα τα διλήμματα -και αμέτρητα ακόμη σαν αυτά- είναι πλασματικά. Θυμίζουν το αντίστοιχο αλήστου μνήμης ψευτοδίλημμα "με τον αστυφύλαξ ή με τον χωροφύλαξ;". Λες και δεν παίζει ως απάντηση το απλό "με κανέναν" ή λες και κάθε επιλογή δεν συνακολουθείται από διάφορες προϋποθέσεις. Λες και το ματσούκι που έτρωγες από τον "αστυφύλαξ" ήταν καλύτερο ή χειρότερο από εκείνο του "χωροφύλαξ".

Ο μόνος τρόπος να απεμπλακούμε από τέτοιας μορφής ψευτοδιλήμματα είναι να βάλουμε εμείς τους όρους του διαλόγου. Και ο πλέον απαραίτητος όρος είναι απλός: δεν μας ενδιαφέρουν διλήμματα που καμμιά από τις εναλλακτικές τους απαντήσεις δεν εξυπηρετεί τους στόχους και τα συμφέροντα της τάξης μας, οπότε τα απορρίπτουμε δίχως να μπαίνουμε στον κόπο ενός αδιέξοδου διαλόγου. Για παράδειγμα, ποιά σημασία έχει για μας αν από την ουκρανική περιπέτεια βγεί κερδισμένος ο Ομπάμα ή ο Πούτιν; Γιατί πρέπει ντε και καλά να πάρουμε θέση για το αν υποστηρίζουμε τα συμφέροντα των ευρωπαϊκών μονοπωλίων ή των ρώσσων ολιγαρχών; Όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα αυτής της κόντρας, το ίδιο ζοφερή θα είναι η επόμενη μέρα για τον ουκρανικό λαό, ρωσσόφωνο ή μη.


Θα κλείσουμε το σημερινό κείμενο με δυο λόγια τού θείου Βλαδίμηρου επί του θέματος:

Ας υποθέσουμε ότι δυο χώρες πολεμούν ανάμεσά τους στην εποχή των αστικών, εθνικών και απελευθερωτικών κινημάτων. Ποιάς χώρας την επιτυχία πρέπει να εύχεται κανείς από την άποψη της σύγχρονης δημοκρατίας; Βέβαια εκείνης της χώρας που η επιτυχία της θα σπρώξει πιο δυνατά και θα αναπτύξει πιο ορμητικά το απελευθερωτικό κίνημα της αστικής τάξης και θα υποσκάψει περισσότερο τη φεουδαρχία.

Ας υποθέσουμε, σε συνέχεια ότι το καθοριστικό στοιχείο τής αντικειμενικής ιστορικής εποχής άλλαξε και τη θέση τού κεφαλαίου που παλεύει για εθνική απελευθέρωση την κατέλαβε το διεθνές αντιδραστικό, το χρηματιστικό, το ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο. Η πρώτη από τις κυρίαρχες χώρες κατέχει, ας υποθέσουμε, τα 3/4 της Αφρικής, ενώ η δεύτερη το 1/4. Το αντικειμενικό περιεχόμενο του πολέμου τους είναι το ξαναμοίρασμα της Αφρικής. Ποιάς πλευράς την επιτυχία πρέπει να ευχόμαστε; 

Το πρόβλημα, όπως έμπαινε προηγούμενα, αποτελεί παραλογισμό, γιατί δεν ισχύουν σήμερα τα παλιά κριτήρια εκτίμησης: δεν έχουμε ούτε μια πολύχρονη ανάπτυξη ενός αστικού απελευθερωτικού κινήματος, ούτε το πολύχρονο προτσές τής κατάρρευσης της φεουδαρχίας. Δεν είναι δουλιά τής σύγχρονης δημοκρατίας ούτε να βοηθήσει την πρώτη χώρα να κατοχυρώσει το "δικαίωμά" της στα 3/4 της Αφρικής, ούτε να βοηθήσει τη δεύτερη (έστω κι αν έχει αναπτυχθεί οικονομικά πιο γρήγορα από την πρώτη) να αποσπάσει αυτά τα 3/4.

Η σύγχρονη δημοκρατία θα παραμείνει πιστή στον εαυτό της μόνο στην περίπτωση που δεν θα προσχωρήσει σε καμιά ιμπεριαλιστική αστική τάξη, στην περίπτωση που θα πει ότι "και οι δυο τους είναι η μια χειρότερη από την άλλη", στην περίπτωση που σε κάθε χώρα θα εύχεται την αποτυχία τής ιμπεριαλιστικής αστικής τάξης. Κάθε άλλη λύση θα είναι στην πράξη εθνικοφιλελεύθερη και δεν θα έχει τίποτε το κοινό με τον αληθινό διεθνισμό.

[Β.Ι.Λένιν, "Κάτω από ξένη σημαία", 1915 (;) - Άπαντα, τόμος 26, σελ. 140-141]

4 σχόλια:

faros είπε...

Ρωτήσαν τον Χαρίλαο (για να δουν αν του αρέσουν τα ... δύσκολα ή τα ... εύκολα) :

- Αλήθεια τι προτιμάτε, την ανηφόρα ή την κατηφόρα ;

Κι ο Χαρίλαος :

- Μα, φυσικά, τον ... ίσιο δρόμο !

Απλά πράγματα ...

TRASH είπε...

Θοδωρή είναι η πρώτη φορά στα χρόνια που σε διαβάζω που θα διαφωνήσω επί της ουσίας με το άρθρο σου.
Δεν μπορεί να μπαίνουν στην ίδια μοίρα τα αστικά ψευτοδηλείματα τύπου Σαμαράς ή Τσίπρας, με ζητήματα που άπτονται της αντιμετώπισης φασιστικών πραξικοπημάτων (όπως η σύγκρουση στην Ουκρανία) ή ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων όπως στην Συρία, ή ακόμη και επιχειρούμενων γενοκτονιών όπως στην Παλαιστίνη.
Δεν νομίζω πως είναι ορθό ούτε καν ως σχήμα λόγου κάτι τέτοιο.
Και για να τσιτάρω και εγώ λίγο Λένιν:
Η ιστορία έδειξε ότι σε συνθήκες ιμπεριαλιστικού πολέμου, δυνάμεις του οπορτουνισμού επιλέγουν τη γραμμή της ουδετερότητας, υιοθετούν αταξικά συνθήματα περί «αφοπλισμού», «ενότητας για την ειρήνη» ή το κενό περιεχομένου σύνθημα «ούτε νίκη ούτε ήττα». Αυτό το σύνθημα σχολίασε ο Λένιν, λέγοντας ότι «όποιος υποστηρίζει το σύνθημα αυτό, είναι συνειδητός ή ασυνείδητος σωβινιστής, είναι στην καλύτερη περίπτωση ένας διαλλακτικός μικροαστός, αλλά προπαντός είναι εχθρός της προλεταριακής πολιτικής, οπαδός των σημερινών κυβερνήσεων, των σημερινών κυρίαρχων τάξεων»

Β. Ι. Λένιν: «Για την ήττα της κυβέρνησης της χώρας σου στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο», «Απαντα», τ. 26, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή»,

Πάντα φιλικά

teddygr είπε...

@ TRASH

Νομίζω ότι διαφωνούμε... συμφωνώντας! Φυσικά δεν έχω κανέναν ενδοιασμό να καταδικάσω το φασιστικώτατο πραξικόπημα στην Ουκρανία, την ιμπεριαλιστικώτατη επέμβαση στην Συρία (και στις άλλες χώρες τής "Αραβικής Άνοιξης") ή την φρικωδέστατη γενοκτονία των παλαιστινίων στην Γάζα. Σ' όλα αυτά δεν υπάρχει κανένα δίλημμα, ψεύτικο ή πραγματικό.

Όμως, αντιτίθεμαι σφόδρα (και είμαι σίγουρος πως το ίδιο ισχύει και για σένα) στο μπουσικό πας μη ων μεθ' ημών, καθ' ημών (όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εναντίον μας). Για μένα, το γεγονός ότι σιχαίνομαι το ΝΑΤΟ και τον Γιάτσενιουκ δεν σημαίνει ότι πρέπει ντε και σώνει να πάρω το μέρος τού Πούτιν. Αντίστοιχα, η απροκάλυπτη στήριξη των δυτικών στους σύρους αντάρτες δεν σημαινει ότι επιβάλλεται να υποστηρίξω το καθεστώς τού Άσαντ.

Κι αν θες να το πάω λίγο παρακάτω, δεν αισθάνομαι ότι οι βαθειά αντιλαϊκές επιλογές τής αστικής μας κυβέρνησης με υποχρεώνουν να συνταχθώ με την αξιωματική αντιπολίτευση προκειμένου να βοηθήσω στην ανατροπή τους.

Όσο για το τσιτάτο τού Λένιν που παραθέτεις, σαφώς και δεν έχω την παραμικρή αντίρρηση. Απλώς νομίζω πως δεν κολλάει και τόσο στο ζήτημα που έθιξα. Άλλωστε, σιχαίνομαι τα "αταξικά συμθήματα" περισσότερο κι από τις αμαρτίες μου.

Φιλικώτατα (όπως πάντα)

TRASH είπε...

Νομίζω πως το απόσπασμα του Λένιν που παράθεσα μόνο "αταξικό" δεν είναι.
Εκείνο που επισημαίνω είναι το ζήτημα της "ήττας της δικής μας αστικής τάξης" και στην προκειμένη περίπτωση των ΕΕ-ΝΑΤΟ. Σημαίνει αυτό πως εγώ υποστηρίζω τον κάθε Πούτιν; Όχι βέβαια! Θα υποστηρίξω μάλιστα με όλη την καρδιά τους Ρώσους εργάτες όταν αποφασίσουν να τον ξεφορτωθούν. Αλλά η αντιπαράθεση με τον Ρώσικο ιμπεριαλισμό είναι δουλειά της Ρώσικης εργατικής τάξης και η αντιπαράθεση με τον ευρωατλαντικό δουλειά δική μας. Αυτό λέει ο Λένιν και επισημαίνω και εγώ.
Και πιο πρακτικά αν το θέλεις δεν μπορεί να είμαστε αδιάφοροι όταν οι Ισλαμιστές σταυρώνουν ανθρώπους στην Συρία ή οι Ισραηλινοί βομβαρδίζουν μωρά παιδιά στην Γάζα γιατί αυτά είναι "αταξικά" ζητήματα.
Ούτε το κόμμα λέει τέτοιο πράγμα εξάλλου:
"... το λαϊκό κίνημα της κάθε χώρας δεν πρέπει ούτε να αδιαφορεί για τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, αλλά ούτε και να παίρνει τη θέση υπέρ του ενός ιμπεριαλιστικού κέντρου εναντίον ενός άλλου. Πρέπει να τις αξιοποιεί, αφού έτσι κι αλλιώς έχουν αντικειμενικό χαρακτήρα, ..."
http://www.komep.gr/2008-teyxos-4/h-thesh-ths-rosias-sto-imperialistiko-systhma-h-stash-toy-kommoynistikoy-kinhmatos

Τέλος πάντων, χάρηκα που τα ξαναείπαμε έστω και διαφωνόντας κατά μέρη.