Πνευματικά δικαιώματα δεν υπάρχουν. Οι ιδέες πρέπει να κυκλοφορούν ελεύθερα. Άρα...
... η αντιγραφή όχι απλώς επιτρέπεται αλλά είναι και επιθυμητή, ακόμη και χωρίς αναφορά της πηγής!

Η γλώσσα κόκκαλα τσακίζει

- "Ο λόγος που μ' άφησες έξω από την υπόθεση", είπε ήσυχα, "ήταν ότι νόμισες πως η αστυνομία δεν θα πίστευε ότι σκέτη περιέργεια μ' έσπρωξε να κατέβω εκεί κάτω χτες το βράδυ. Θα υποψιάζονταν ίσως ότι είχα κάποιον ύποπτο λόγο και θα με σφυροκοπούσαν μέχρι να σπάσω".
- "Πώς ξέρεις αν δεν σκέφτηκα το ίδιο πράγμα;"
- "Οι αστυνομικοί είναι κι αυτοί άνθρωποι", είπε ξεκάρφωτα.
- "Έχω ακούσει ότι σαν τέτοιοι ξεκινάνε".

[Ραίημοντ Τσάντλερ, "Αντίο, γλυκειά μου", εκδόσεις Λυχνάρι, 1990 (σελ.: 54)]

3 Οκτωβρίου 2013

Εκάς οι άστεγοι

Στο έβδομο κεφάλαιο του πρώτου τόμου τού "Κεφαλαίου", ο παππούς Κάρολος περιγράφει -με τον χαρακτηριστικά γλαφυρό του τρόπο- την διαδικασία με την οποία οι άγγλοι κεφαλαιούχοι τής εποχής (από τον 12ο μέχρι τον 15ο αιώνα) άρπαξαν την γη των μικροαγροτών. Οι τελευταίοι, μη έχοντας στον ήλιο μοίρα, κατευθύνθηκαν στα αστικά κέντρα για να βρουν δουλειά. Επειδή, όμως, οι δουλειές ήσαν περιορισμένες, υποχρεώνονταν να καταφεύγουν στην επαιτεία, στην αλητεία, στην παρανομία κλπ, χαλώντας την εικόνα ευδαιμονίας που ήθελε να διατηρεί το καθεστώς τής εποχής.

Στο ίδιο κεφάλαιο, λίγο παρακάτω (σελ. 758-69), ο Μαρξ αναφέρεται στην "αιματηρή νομοθεσία ενάντια στους απαλλοτριωμένους", δηλαδή στα μέτρα που πήρε η εξουσία προκειμένου να εξαλείψει το φαινόμενο της επαιτείας, της αλητείας κλπ. Η σκληρότητα εκείνων των μέτρων σοκάρει τον αναγνώστη (φυσικά, ανάμεσα σ' αυτά δεν περιλαμβανόταν τίποτε περί αναδιανομής γης, πλούτου κλπ). Να ένα μικρό απόσπασμα:


Όσοι διώχτηκαν με τη διάλυση των φεουδαρχικών ακολουθιών και με την απότομη, βίαιη απαλλοτρίωση της γης τους, το προγραμμένο αυτό προλεταριάτο σε καμιά περίπτωση δεν μπορούσε ν' αποροφηθεί από τη γεννώμενη μανουφακτούρα τόσο γρήγορα, όσο γρήγορα δημιουργήθηκε. Από την άλλη μεριά, οι απότομα εκσφενδονισμένοι από τη συνηθισμένη τροχιά της ζωης τους ανθρωποι δεν μπορουσαν να προσαρμοστούν εξίσου απότομα στην πειθαρχία τής νέας κατάστασής τους. Μετατράπηκαν μαζικά σέ διακονιάρηδες, ληστές, αλήτες, εν μέρει από κλίση και στις περισσότερες περιπτώσεις από την ανάγκη των πραγμάτων. Γιαυτό, στα τέλη του 15ου και στη διάρκεια όλου του 16ου αιώνα σ' όλες τις χώρες της Δυτικης Ευρώπης εκδίδονται αιματηροί νόμοι ενάντια στήν αλητεία. Οι πατέρες τής σημερινής εργατικής τάξης ήταν οι πρώτοι πού τιμωρήθηκαν, γιατί τους μετάτρεψαν με τη βία σε αλήτες και πάουπερ. Η νομοθεσία τούς μεταχειριζόταν σαν "εθελοντές" εγκληματίες, ξεκινώντας από τήν πρoϋπόθεση πως εξαρτιόταν από την καλή τους θέληση να εξακολουθούν να ζουν στις παλιές συνθήκες που δεν υπήρχαν πια. Η νομοθεσία αυτή άρχισε στην Αγγλία επί Ερρίκου Ζ'.

Ερρίκος Η' 1530: Στους γέρους και ανίκανους για εργασία ζητιάνους δίνεται άδεια επαιτείας. Αντίθετα, οι σωματικά γεροί αλήτες μαστιγώνονται και φυλακίζονται. Σύμφωνα με το νόμο τους δένουν πίσω απ' ένα κάρο και τους μαστιγώνουν ως που να τρέξει αίμα από το κορμί τους, έπειτα τους βάζουν και ορκίζονται πως θα επιστρέψoυν στον τόπο που γεννήθηκαν, ή εκεί όπου κατοικούσαν τά τελευταία τρία χρόνια, για "να δουλέψουν" (to put himseIf to labour). Τί φριχτή ειρωνεία! Με το νόμο 27 του Ερρίκου Η' επαναλαβαίνεται αυτός ο νόμος, μόνο που γίνεται αυστηρότερος με συμπληρωματικές διατάξεις. Όταν συλληφθεί κανείς για δεύτερη φορά ν' αλητεύει, το μαστίγωμα επαναλαβαίνεται και του κόβουν το μισό αφτί. Σε περίπτωση όμως νέας υποτροπής χαρακτηρίζεται μεγάλος εγκληματίας και εχθρός τής κοινωνίας και εκτελείται.

Εδουάρδος Στ ': Ένας νόμος τού πρώτου έτους τής βασιλείας του, 1547, ορίζει πως, αν κάποιος αρνιέται να εργαστεί, πρέπει να δίνεται σκλάβος στο πρόσωπο που τον κατάγγειλε σαν αργόσχολο. Ο αφέντης πρέπει να τρέφει τό σκλάβο του με ψωμί και νερό, με αδύνατα ποτά και με ό,τι απορίμματα κρεάτων κρίνει αυτός κατάλληλα. Έχει το δικαίωμα να τον βάζει να κάνει οποιαδήποτε εργασία, όσο
αηδιαστική κι αν είναι, μαστιγώνοντας κι αλυσοδένοντάς τον. Αν ο σκλάβος λείψει 15 μέρες, πρέπει να καταδικαστεί σέ ισόβια σκλαβιά και με πυρακτωμένο σίδερο να χαραχτεί στο μέτωπο ή στο μάγουλό του τό γράμμα "S" (slave), αν φύγει γιa τρίτη φορά, εκτελείται σαν ένοχος εσχάτης προδοσίας. Ο αφέντης του μπορεί να τον πουλήσει, να τον κληροδοτήσει και να τον εκμισθώσει σαν δoύλο, απαράλλαχτα όπως και κάθε άλλο κινητό αγαθό ή ζώο. Οι σκλάβοι εχτελούνται επίσης, αν επιχειρήσουν κάτι ενάντια στον αφέντη τους. Οιί ειρηνοδίκες έχουν υποχρέωση, μόλις πληροφορηθούν ότι δραπέτευσαν σκλάβοι, να ψάχνουν να τους βρουν. Αν αποδειχτεί πως ένας τους αλήτεψε τρεις μέρες, πρέπει να μεταφερθει στον τόπο που γεννήθηκε, να του χαράξουν με καυτό σίδερο το σημάδι "V" στο στήθος και να χρησιμοποιείται αλυσοδεμένος σε δουλιές τού δρόμου ή και σε άλλες εργασίες. Αν ο αλήτης δηλώσει ψεύτικο τόπο γέννησης, για τιμωρία του γίνεται ισόβιος σκλάβος τού τόπου αυτού, των κατοίκων ή της συντεχνίας του και σrιγματίζεται με το γράμμα "S". Ο καθένας έχει το δικαίωμα να παίρνει τα παιδιά των αλητών και να τα χρησιμοποιεί σαν μαθητευόμενους, τους νέους ως 24 χρονών και τα κορίτσια ως 20. Αν δραπετεύσουν, υποχρεώνονται ως αυτή την ηλικία να είναι σκλάβοι των μαστόρων τους που έχουν τό δικαίωμα να τους αλυσοδένουν, να τους μαστιγώνουν κλπ. κατά βούληση. Κάθε μάστορας έχει το δικαίωμα να περνάει ένα σιδερένιο χαλκά στο λαιμό, στα χέρια ή στα πόδια τού σκλάβου του, για να μπορεί να τον γνωρίζει πιο εύκολα και για να τον κρατάει πιο σίγουρα. Το τελευταίο μέρος τούτου του νόμου προβλέπει πως ορισμένοι φτωχοί πρέπει να χρησιμοποιούνται από τον τόπο ή από πρόσωπα που τους ταΐζουν, τους ποτίζουν και τους βρίσκουν δουλιά. Tέτοιoυ είδους σκλάβοι των ενοριών διατηρήθηκαν στην Αγγλία ως τα μέσα του 19ου αιώνα με το όνομα roundsmen (περιφερόμενοι).


[Καρλ Μαρξ, "Το Κεφάλαιο", τόμος πρώτος, σελ. 758-760, εκδόσεις "Σύγχρονη Εποχή".
Τηρήθηκε η ορθογραφία του βιβλίου, εκτός από την μετατροπή τού κειμένου σε μονοτονικό.]


Ωραιότατα! Πρώτα έρχεται ο κεφαλαιοκράτης και αρπάζει την γη τού φτωχού, αναγκαζοντάς τον να γίνει ζητιάνος για να επιβιώσει. Ύστερα, ο ίδιος κεφαλαιοκράτης, επειδή οι στρατιές των ζητιάνων "χαλάνε την αισθητική του", ζητάει από το κράτος (δηλαδή, από τους πολιτικούς του υπηρέτες) να πάρουν μέτρα προς εξάλειψη του "αντιαισθητικού" φαινομένου. Και, τέλος, το κράτος λύνει το πρόβλημα εξαναγκάζοντας τον ζητιάνο να γίνει σκλάβος σ' εκείνον που τον κατάντησε ζητιάνο.

Αν αναρωτιέστε τι με έπιασε σήμερα με τούτο το θέμα, είναι επειδή βλέπω τεράστιες ομοιότητες -τηρουμένων των αναλογιών- με την εποχή μας. Ήξερα ότι ο παππούς είναι διαχρονικός αλλά εξακολουθώ να εκπλήσσομαι κάθε φορά που βλέπω να επαληθεύονται όσα είπε πριν ενάμιση περίπου αιώνα.

Πρόσφατο παράδειγμα επαλήθευσης των μαρξικών λόγων αποτελεί ο νέος νόμος που ψηφίστηκε στην Ουγγαρία, κατά της επαιτείας και της αλητείας. Από δω και πέρα, όσοι ούγγροι δεν έχουν δουλειά ή κεραμίδι να στεγαστούν, θα φυλακίζονται και θα υποχρεώνονται σε καταβολή λίαν αλμυρού προστίμου. Μιλάμε για σκέτο παραλογισμό: να πληρώνεις πρόστιμο επειδή δεν έχεις λεφτά για να νοικιάσεις έστω μια παράγκα!

Εκάς οι άστεγοι, λοιπόν! Και, μάλιστα, σε μια χώρα όπου μέχρι πριν 20-25 χρόνια, οι λέξεις "άστεγος" και "άνεργος" δεν υπήρχαν στο λεξικό της.

Ο χαμένος κόσμος τού κομμουνισμού...

2 σχόλια:

Poe είπε...

Εμπρος της γης οι κολασμενοι, τα πτωχοκομεια ανοιξανε και σας περιμενουν με ανοιχτες τις αγκαλες!!!

Poe είπε...

Γιατι και τοτε εβαζαν ομορφες λεξεις στα πιο απαισια πραγματα, οπως δηλαδη κανουν και σημερα.