Πνευματικά δικαιώματα δεν υπάρχουν. Οι ιδέες πρέπει να κυκλοφορούν ελεύθερα. Άρα...
... η αντιγραφή όχι απλώς επιτρέπεται αλλά είναι και επιθυμητή, ακόμη και χωρίς αναφορά της πηγής!

Η γλώσσα κόκκαλα τσακίζει

- "Ο λόγος που μ' άφησες έξω από την υπόθεση", είπε ήσυχα, "ήταν ότι νόμισες πως η αστυνομία δεν θα πίστευε ότι σκέτη περιέργεια μ' έσπρωξε να κατέβω εκεί κάτω χτες το βράδυ. Θα υποψιάζονταν ίσως ότι είχα κάποιον ύποπτο λόγο και θα με σφυροκοπούσαν μέχρι να σπάσω".
- "Πώς ξέρεις αν δεν σκέφτηκα το ίδιο πράγμα;"
- "Οι αστυνομικοί είναι κι αυτοί άνθρωποι", είπε ξεκάρφωτα.
- "Έχω ακούσει ότι σαν τέτοιοι ξεκινάνε".

[Ραίημοντ Τσάντλερ, "Αντίο, γλυκειά μου", εκδόσεις Λυχνάρι, 1990 (σελ.: 54)]

6 Ιουλίου 2013

Απολύσεις μεν, ευρωπαϊκά δε

Τί κοινό έχει η Ελλάδα με χώρες όπως η Αίγυπτος, η Συρία, το Ιράν, ο Παναμάς, το Μεξικό, η Ινδία και η Ζιμπάμπουε;  Μη βιαστείτε να απαντήσετε "τίποτε" διότι θα διαψευσθείτε. Η τρόικα παρατήρησε (μετά της προσηκούσης βδελυγμίας, οπωσδήποτε) ότι η Ελλάδα, όπως και όλες οι προαναφερθείσες χώρες, έχουν αναχρονιστικούς νόμους, οι οποίοι ρυθμίζουν τα όρια των απολύσεων!

Πράγματι, το -σοβιετικής μορφής, οπωσδήποτε- ελληνικό νομικό πλαίσιο αφήνει ελεύθερες τις απολύσεις μόνο για όσες επιχειρήσεις διαθέτουν μέχρι 20 εργαζόμενους. Οι μεγαλύτερες επιχειρήσεις δεν μπορούν να απολύουν όσους εργαζόμενους γουστάρουν και όποτε τους θυμηθεί: αν έχουν μέχρι 150 εργαζόμενους, μπορούν να απολύουν κάθε μήνα μέχρι 6 απ' αυτούς και, αν έχουν περισσότερους, μέχρι 5% και όχι πάνω από 30.

Και που υπήρχαν αυτοί οι περιορισμοί, ποιό το όφελος; Μπας και νομίζετε ότι δυσκολευόταν η οποιαδήποτε επιχείρηση ήθελε να διώξει π.χ. 50 ή 100 εργαζόμενους; Κούνια που σας κούναγε! Τράβαγε μια πτώχευση, τους έδιωχνε όλους κι ύστερα από λίγο ξανάνοιγε (έστω και με άλλο όνομα) και προσλάμβανε όσους ήθελε, όποιους ήθελε και με όποιο μεροκάματο ήθελε. Νόμιμα!

Έπρεπε να βάλει το χεράκι της η τρόικα για να εκσυγχρονιστούν λίγο και τα δικά μας μυαλά. Πού ακούστηκε, δηλαδή, στον εικοστό πρώτο αιώνα να χρειάζεσαι την άδεια του κράτους για να διώξεις από την δούλεψή σου όσους και όποιους θες; Συγγνώμη, κύριε κράτος, εγώ δεν πληρώνω; Από πού κι ως πού θα μου πεις εσύ, λοιπόν, πόσους και ποιους θα πλωρώνω; Και δεν κατάλαβα, τί παναπεί εργατικά δικαιώματα; Τί τους έβαλα τους συνδικαλιστές; Κεχαγιά στο τέτοιο μου, μη χέσω;

Ευτυχώς, τα πράγματα αλλάζουν. Γίνονται πιο μοντέρνα, πιο ευρωπαϊκά, βρε αδερφέ. Από δω και πέρα, σύμφωνα με όσα σχεδιάζονται:

α) Δρομολογείται διαδικασία διαβουλεύσεων μεταξύ εργοδότη-εργαζομένων πριν από τις απολύσεις. Φυσικά, η διαβούλευση δεν κρατάει πολύ: ρωτάει ο εργοδότης "θα φύγετε με το καλό ή θα βάλω λουκέτο και θα χάσετε όλοι τις δουλειές σας;" και οι εργαζόμενοι απαντούν ελεύθερα ό,τι θέλουν, δίχως να έχουν την στήριξη (την όποια στήριξη, δηλαδή) του περιορισμού των 30 απολύσεων.

β) Ενημερώνεται η αρμόδια δημόσια ερχή (π.χ. επιθεώρηση εργασίας, ΟΑΕΔ κλπ), η οποία έχει περιθώριο 30 μέρες να δει τι θα κάνει με όσους πρόκειται να χάσουν τις δουλειές τους. Το ότι θα τις χάσουν, δεν συζητείται.

γ) Παρεμβαίνουν οι όποιοι τρίτοι (π.χ. διαιτητές, εμπειρογνώμονες) στην διαδικασία, με προφανή σκοπό να πείσουν την εργοδοσία να μειώσει τον αριθμό των απολυομένων. Εξυπακούεται ότι όλες αυτές οι παρεμβάσεις έχουν απλώς συμβουλευτικό χαρακτήρα και δεν δημιουργούν καμμιά υποχρέωση στον εργοδότη. Προφανώς, πρόκειται για παρεμβάσεις που θα γίνονται έτσι για να γίνονται. Για τα μάτια, όπως λέει κι ο λαός.

δ) Υποχρεούται ο εργοδότης να εξετάσει και άλλα μέτρα πριν απολύσει κόσμο. Προφανέστατη η κοροϊδία των εργαζομένων. Λες κι ο εργοδότης είναι τόσο μαλάκας ώστε δεν έχει εξετάσει με κάθε λεπτομέρεια τις κινήσεις που εξυπηρετούν τα συμφέροντά του.

ε) Θεσπίζονται κριτήρια επιλογής των προς απόλυση εργαζομένων. Βέβαια, υπάρχουν και τώρα κριτήρια (π.χ. πολύτεκνοι, εγκυμονούσες, στρατευμένοι κλπ) αλλά φαίνεται πως τώρα μιλάμε για φρέσκα κριτήρια, υπό το πρίσμα των σύγχρονων απαιτήσεων (π.χ. "ακριβοί" εργαζόμενοι κλπ).

στ) Εκπονούνται σχέδια κατάρτισης ή και επαναπρόσληψης των απολυομένων, σε περίπτωση που αλλάξουν οι συνθήκες. Άλλη μια εμφανέστατη κοροϊδία. Άκου "κατάρτιση, λες και ο απολυόμενος έχασε την δουλειά του επειδή δεν την ήξερε καλά! Όσο για τις επαναπροσλήψεις που θα γίνονται αν αλλάξουν οι συνθήκες, ποιές συνθήκες θα αλλάξουν; Θα παραιτηθεί, ας πούμε η επιχείρηση από την βασική της επιδίωξη, η οποία είναι η μεγιστοποίηση των κερδών της και η οποία απαιτεί μείωση της δαπάνης για αμοιβές των εργαζομένων;


Συμπέρασμα: η σαμαρική νέα Ελλάδα χτίζεται με ταχύτατους ρυθμούς.

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Όλη η ΕΕ είναι "σαμαρική" δυστυχώς, απλώς οι απροκάλυπτα καπιταλιστικές χώρες (uk, γερμανία, σκανδιναβία κλπ) έχουν μελετήσει καλύτερα το θέμα και θέλουν οι πολίτες τους να είναι ευχαριστημένοι με τον καπιταλισμό που έχουν οπότε γενικά δίνουν καλύτερες παροχές και φροντίζουν να χουν τα κεφάλια τους ήσυχα... πχ: αν είναι να απολυθείς στη γερμανία ή στην αγγλία, το κράτος δε σταματά τον εργοδότη σου απ' το να σ' απολύσει αλλά κάτα πάσα πιθανότητα το συμβόλαιο που έχεις μαζί του ορίζει ότι την απόλυση πρέπει να τη μάθεις 1-3 μήνες νωρίτερα για να αρχίσεις να ψάχνεις δουλειά +αν υποθέσουμε ότι δεν κατάφερες να βρεις δουλειά ως τη μέρα της απόλυσης, το επίδομα ανεργίας που δικαιούσαι είναι αρκετό για να ζεις όσο ψάχνεις (αν και ο λόγος που είναι τόσο μεγάλο σε μερικές χώρες/εταιρείες είναι ότι κάποιες από τις κρατήσεις που σου γίνονται είναι για να προστεθούν στο επίδομα σε περίπτωση ανεργίας, δηλ. το μισό επίδομα είναι δικά σου κρατημένα λεφτά και όχι βοήθεια του κράτους...)

Παρόλα αυτά, νομίζω ότι το κράτος (εφόσον μιλάμε για μη κρατικές επιχειρήσεις) δε θα πρεπε να υποχρεώνει τους εργοδότες να αναλαμβάνουν το ρόλο που δεν μπορεί να αναλάβει το ίδιο. Δηλ. για ποιο λόγο να πρέπει ο εργοδότης να πληρώνει: 1- μισθούς σε υπαλλήλους που έτσι κι αλλιώς θα απέλυε αν μπορούσε 2- επιδόματα 3- λοιπές παροχές (ικα, δώρα κ.α.) εφόσον δεν παίρνει κρατικές επιδοτήσεις γι' αυτά τα πράγματα; Δε λέω φυσικά οι παροχές στους εργαζόμενους να καταργηθούν τελείως όπως προτείνουν οι φωστήρες κυβερνήτες μας αλλά χωρίς να έχω ιδέα από οικονομικά κλπ βρίσκω πιο λογικό ο εργοδότης να προσλαμβάνει όσους χρειάζεται και να τους δίνει τους μισθούς που συμφωνούν και από κει και πέρα: επιδόματα, ασφάλιση, παροχές, επιδόματα ανεργίας (γιατί στην ουσία αυτό είναι ο μισθός που δίνεις σε κάποιον που ξέρεις ότι θα απολύσεις τον άλλο μήνα) να είναι ευθύνη του κράτους..

Δεν έτυχε ποτέ να γίνω εργοδότης αλλά φαντάζομαι πως αν κάποιος αναγκάζεται να πληρώνει επίδομα γάμου, επίδομα εγκυμοσύνης, επιδόματα παιδιών, δώρα κλπ σε κάθε υπάλληλό που αποφασίζει να κάνει κι ένα παιδί, δεν είναι μαλάκας να καθίσει να τα σκάει αντί να πάρει για υπαλλήλους μόνο ανύπαντρους αναλώσιμους 18χρονους πιτσιρικάδες με 400 ευρώ μισθό στον καθένα ή ακόμη πιο καλά πρακτικάριους με μισθούς κάτω από 200 κι ευρωπαϊκή επιδότηση για τον ίδιο... Έτσι κι αλλιώς κανένας σχεδόν δεν παράγει προϊόντα και υπηρεσίες που να απαιτούν μεγαλύτερη τεχνογνωσία από αυτή ενός πιτσιρικά στην Μπανανία μας, ελάχιστοι μόνο...

Τέλος πάντων μπορεί να ναι κι επιστημονική φαντασία αυτά που σκέφτομαι γιατί οικονομικά δεν κατέχω καθόλου. Απλώς μου φαίνεται σχετικά λογικό η παροχή εργασίας και η πρόνοια να είναι 2 διαφορετικά πράγματα κ το 2ο να παρέχεται απ το κράτος. Αλλιώς δε βλέπω με ποιο τρόπο θα παραμείνουν στη χώρα εργαζόμενοι άνω των 22-23 χρονών ή νέοι πιθανοί εργοδότες...

Sorry που βγήκε tl;
Μετανάστης Β.Κ.

Ανώνυμος είπε...

Β.Κ.
Πολλοί από εμάς υποστηρίζουμε ότι η πραγματικότητα είναι διαφορετική από αυτή που ακούμε καθημερινά από τα ΜΜΕ. Αυτό επηρεάζει και την λύση.

Εδώ π.χ. θα δεις ότι τα κέρδη των μεγάλων εταιρειών στην Ελλάδα αυξάνονται με την κρίση:

http://redflyplanet.blogspot.com/2013/07/blog-post_7.html

λέει π.χ.:


Στην περίοδο της καπιταλιστικής κρίσης, την ίδια στιγμή που μισθοί, συντάξεις και εργασιακά δικαιώματα κυριολεκτικά τσακίζονταν, οι 500 πιο κερδοφόρες ελληνικές επιχειρήσεις έβλεπαν αύξηση κερδών κατά 18,2% (2011), δηλαδή 25 δις ευρώ περισσότερα κέρδη σε σχέση με το 2010 (Στοιχεία: ICAP, 2012).


Τώρα βέβαια μπορεί να μην υποστηρίζεις την απαλλοτρίωση των εταιρειών αυτών από τους εργαζόμενους τους, αλλά σίγουρα είναι κοινή λογική ότι τουλάχιστον πρέπει η φορολογία τους να ανεβεί και γιατί όχι και ο μισθός να ανεβεί, όπως είναι η πρόταση του ΚΚΕ. Λεφτά υπάρχουν, τα έχουμε παράξει - το θέμα είναι σε ποιά τσέπη βρίσκονται.

Δυστυχώς το Κράτος δεν είναι μαζί με τους εργαζόμενους, δεν εξηγείται διαφορετικά το ότι η φορολογία του πλούτου μειώνεται ενώ η πρόστυχη επίθεση στον Φτωχό εντείνεται.

αυτά,
συντροφικά,

ΑΧΠ (Το προνόμιο του Φτωχού)

Ανώνυμος είπε...

Ούτε το "κράτος" ούτε οι εργοδότες πληρώνουν από την "τσέπη" τους.
1.Το επίδομα ανεργίας είναι κρατήσεις που γίνονται στους ίδιους τους εργαζόμενους.Το κράτος(αστικό κράτος) μέχρι πρότινος δεν υποχρέωνε τους εργοδότες, αντίθετα προσπαθούσε στοιχειωδώς, απαντώντας στην πίεση που δεχόταν από τους εργαζόμενους,να τους προστατέψει από την αιθαιρεσία-κάθε είδους και βαθμού- των εργοδοτών.Εξάλλου,όπως θα διαπιστώσεις από το (2) τα επιδόματα κτλ είναι μέρος της απλήρωτης εργασίας αλλά και αντικαθιστούσαν το μέρος εκείνο του μισθού που δεν δινόταν για να μεγαλώσει το εισόδημα του εργαζόμενου, αφού αύξηση σπάνια έπαιρνε-αν δεν αυτό δεν είχε συμφωνηθεί στη ΓΣΣΕ ή στις ΣΣΕ.Το κάθε είδους επίδομα είναι στάχτη στα μάτια του εργαζόμενου και μπορούσε ευκολότατα να ανακληθεί.
2να προτείνω να ξεκινήσεις από τον νόμο της υπεραξίας;(http://www2.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=1943020).Όπως ο ίδιος αναγνωρίζεις σκοπός του κάθε εργοδότη είναι να αγοράζει όσο φτηνότερα γίνεται την εργασία, είτε εκβιάζοντας είτε επικουρούμενος από το κράτος,άρα,
3.Αυτό που "ονομάζουν "ελεύθερες διαπραγματεύσεις" μεταξύ εργαζομένων και εργοδοτών επηρεάζεται πρώτα από όλα από τον αριθμό των ανέργων που κρέμεται σαν μόνιμη απειλή πάνω από τα κεφάλια των εργαζόμενων.
Όταν κάποιος το μόνο που μπορεί να κάνει για να επιβιώσει είναι να παρέχει-με αντίτιμο μισθό ή ημερομίσθιο-την εργασία του(την εργατική του δύναμη, την δυνατότητα του-σωματική ή πνευματική- να παράγει ή να παρέχει υπηρεσίες) είναι ολοφάνερο πως βρίσκεται σε μειονεκτικότερη θέση από τον εργοδότη.

Από αυτό το κράτος,το αστικό, μην περιμένεις τίποτα.Το αστικό κράτος είναι( και έτσι δρα) ο διαιτητής μεταξύ των κεφαλαιούχων αλλά και ο χωροφύλακας τους απέναντι στις μάζες των εργαζόμενων.Είναι ταξικό. Εξάλλου η αληθινή εξουσία ανήκει σε εκείνους που κατέχουν τα μέσα παραγωγής, στους μεγάλους μονοπωλιακούς ομίλους, τους εργοδότες που ιδιοποιήθηκαν το μαχαίρι(τα μέσα παραγωγής, τα εργοστάσια τα μαγαζιά τα γιαπιά κτλ δηλαδή τις δουλειές ας το πούμε έτσι,τις 500 πιο κερδοφόρες ελληνικές επιχειρήσεις, όπου παράγονται τα αναγκαία για την επιβίωση προϊόντα ή υπηρεσίες, ) και τώρα προσπαθούν να αρπάξουν και το καρπούζι:όλο τον πλούτο που οι εργαζόμενοι παράγουν.
κλείνοντας,
Χέστηκα αν θα "παραμείνουν στην χώρα νέοι εργοδότες" Για την ακρίβεια να μην μείνει κανείς!

rednready2