Πνευματικά δικαιώματα δεν υπάρχουν. Οι ιδέες πρέπει να κυκλοφορούν ελεύθερα. Άρα...
... η αντιγραφή όχι απλώς επιτρέπεται αλλά είναι και επιθυμητή, ακόμη και χωρίς αναφορά της πηγής!

Η γλώσσα κόκκαλα τσακίζει

- "Ο λόγος που μ' άφησες έξω από την υπόθεση", είπε ήσυχα, "ήταν ότι νόμισες πως η αστυνομία δεν θα πίστευε ότι σκέτη περιέργεια μ' έσπρωξε να κατέβω εκεί κάτω χτες το βράδυ. Θα υποψιάζονταν ίσως ότι είχα κάποιον ύποπτο λόγο και θα με σφυροκοπούσαν μέχρι να σπάσω".
- "Πώς ξέρεις αν δεν σκέφτηκα το ίδιο πράγμα;"
- "Οι αστυνομικοί είναι κι αυτοί άνθρωποι", είπε ξεκάρφωτα.
- "Έχω ακούσει ότι σαν τέτοιοι ξεκινάνε".

[Ραίημοντ Τσάντλερ, "Αντίο, γλυκειά μου", εκδόσεις Λυχνάρι, 1990 (σελ.: 54)]

16 Ιανουαρίου 2013

Ένα σπασμένο τζάμι

Καλέ, άντε! Καλέ, σώωωωπα! Καλέ, τί λες; Κινδυνεύει η δημοκρατία; Από τι, καλέ; Από τους τρομοκράτες; Καλέ, ποιούς τρομοκράτες; Αυτούς που με μια βολίδα σπάσανε το τζάμι των γραφείων τής Νέας Δημοκρατίας; Άει στο διάολο! Δηλαδή, εγώ που στα μικράτα μου δεν είχα αφήσει γλόμπο για γλόμπο με το φλόμπερ μου και τζάμι για τζάμι με το πεταχτήρι μου, τί ήμουνα; Ο Κάρλος σε παιδική ηλικία;

Σε άρθρο με τίτλο "Παιχνίδι με τη φωτιά", η εφημερίδα "Έθνος" διαπιστώνει ότι "η επίθεση (σ.σ.: η ποιά;) αποδεικνύει ότι κάθε άλλο παρά έχουμε τελειώσει με τη λεγόμενη νέα γενιά της τρομοκρατίας και ο κίνδυνος μάλιστα είναι ακόμη μεγαλύτερος καθώς η επαναδραστηριοποίησή της εκδηλώνεται σε μια ευαίσθητη στιγμή για τη χώρα". Μάαααλιστα. Τί δεν μας λέει ο αρθρογράφος; Πρώτον: για να υπάρχει τρομοκράτης, πρέπει να υπάρχει και τρομοκρατούμενος. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, ποιός είναι ο τρομοκρατούμενος; Διότι, όποιον περαστικό κι αν ρωτήσεις στον δρόμο, κάθε άλλο παρά τρομοκρατημένος θα δηλώσει. Δεύτερον: τί σημαίνει "ευαίσθητη στιγμή για τη χώρα"; Έχω καβαντζάρει εδώ και καιρό μισό αιώνα ζωής κι αυτή τη χώρα την θυμάμαι να βρίσκεται μονίμως σε "ευαίσθητη στιγμή". Πότε στο καλό θα βρεθεί σε μη ευαίσθητη στιγμή, ώστε να κάνουμε κι εμείς μια "τρομοκρατική" πράξη με την ησυχία μας;

Από την πλευρά της, σε άρθρο τού Θανάση Λυρτσογιάννη με τον τίτλο "Πολιτική συναίνεση και έξοδος από την κρίση αντίδοτα στη βία", η εφημερίδα "Ημερησία" καταγγέλει ότι "η βία της οποίας τα σημάδια φαίνεται να δείχνουν το χώρο της άκρας αριστεράς (...) είναι διαφορετικής φύσης και οι στόχοι πιο ξεκάθαρα πολιτικοί". Ώστε έτσι, Θανασάκη; Τα σημάδια τής βίας δείχνουν τον χώρο τής άκρας αριστεράς, ε; Υποθέτω ότι κάτι παραπάνω πρέπει να ξέρεις. Δηλαδή, να πούμε, αποκλείεται τελείως η περίπτωση να δείχνουν τον χώρο τής μαλακίας, ε; Πάει καλά. Αλλά δεν μας λες ποιοι είναι οι "πιο ξεκάθαροι πολιτικοί στόχοι", τους οποίους αναφέρεις. Γιατί δεν μας το κάνεις λιανά, να το καταλάβουμε κι εμείς οι μικρόνοες; Βλέπεις, εγώ δεν βλέπω κανέναν πολιτικό στόχο σε οποιοδήποτε σπασμένο τζάμι. Αν η βολίδα έριχνε κανέναν υπουργό ανάσκελα και τον παίρνανε τέσσερις σηκωτό, ίσως να καταλάβαινα κάτι. Ίσως, λεω. Αλλά τώρα....

Φυσικά, από τον χορό δεν θα μπορούσε να λείπει ο γραμματέας τής ΝουΔου, ο Κεφαλογιάννης τζούνιορ, ο οποίος ξαναπιπίλησε την γνωστή καραμέλλα των άκρων: "να καταδικαστούν τα άκρα και οι ακρότητες από όπου και να προέρχονται, από την άκρα δεξιά έως την άκρα αριστερά". Μπράβο ρε Μανούσο! Αυτό λέμε κι όλοι εμείς, οι οποίοι διαθέτουμε μια σταλιά λογική. Μόνο που "ανάμεσα στα δυο άκρα" βρίσκονται και τα κόμματα της συγκυβέρνησης (και το δικό σου, έτσι;), τα οποία μας έχουν σκοτίσει και τα νεύρα και τ' αρχίδια με τις ακρότητές τους. Διότι αν δεν είναι ακρότητες το κόψιμο της σύνταξης των 600 ευρώ, η απαίτηση να πληρώνουν "εισφορά αλληλεγγύης" μισθωτοί των 400 ευρώ, η κατάργηση των πολυτεκνικών επιδομάτων, η αύξηση της τιμής τού ρεύματος την ώρα που κατρακυλάει το εισόδημα των εργαζομένων, η καταδίκη ενός στους τρεις έλληνες σε ζωή κάτω από το όριο της φτώχειας κλπ κλπ, τί στο διάολο σημαίνει "ακρότητα", επί τέλους; Αυτές τις ακρότητες δεν τις καταδικάζεις, όμως. Αντιθέτως, τις υποστηρίζεις. Για πες μας, λοιπόν, τί πρέπει να κάνουμε εμείς που δεν τις υποστηρίζουμε; Άστο, ξέρω: διάλογο. Τρομάρα σου...

Τελειώνω. Το ότι η δημοκρατία τους είναι ένα εξαιρετικά ασθενικό κι αδύναμο σύστημα, το ξέραμε από πριν. Φαίνεται, όμως, πως είναι πολύ πιο ασθενικό και πολύ πιο αδύναμο απ' όσο νομίζαμε. Κινδυνεύει ακόμη κι από ένα σπασμένο τζάμι.

Δεν υπάρχουν σχόλια: