Πνευματικά δικαιώματα δεν υπάρχουν. Οι ιδέες πρέπει να κυκλοφορούν ελεύθερα. Άρα...
... η αντιγραφή όχι απλώς επιτρέπεται αλλά είναι και επιθυμητή, ακόμη και χωρίς αναφορά της πηγής!

Η γλώσσα κόκκαλα τσακίζει

- "Ο λόγος που μ' άφησες έξω από την υπόθεση", είπε ήσυχα, "ήταν ότι νόμισες πως η αστυνομία δεν θα πίστευε ότι σκέτη περιέργεια μ' έσπρωξε να κατέβω εκεί κάτω χτες το βράδυ. Θα υποψιάζονταν ίσως ότι είχα κάποιον ύποπτο λόγο και θα με σφυροκοπούσαν μέχρι να σπάσω".
- "Πώς ξέρεις αν δεν σκέφτηκα το ίδιο πράγμα;"
- "Οι αστυνομικοί είναι κι αυτοί άνθρωποι", είπε ξεκάρφωτα.
- "Έχω ακούσει ότι σαν τέτοιοι ξεκινάνε".

[Ραίημοντ Τσάντλερ, "Αντίο, γλυκειά μου", εκδόσεις Λυχνάρι, 1990 (σελ.: 54)]

13 Δεκεμβρίου 2012

Αχ, αυτή η κακιά η τρόικα...

Καλέ, πόσο σκληρόκαρδα είναι αυτά τα παιδιά τού ΔουΝουΤού; Ούτε το φορολογικό νομοσχέδιο του Στουρνάρα δεν τους αρέσει, παρ' ότι μιλάμε για ένα φορολογικό νομοσχέδιο που έρχεται να ισοπεδώσει ό,τι έχει μείνει ανισοπέδωτο. Καλέ, αυτοί είναι πιο άσπλαχνοι απ' όσο φανταζόμασταν!

Είπε, για παράδειγμα, ο φιλολαϊκός Βαγγέλας να ισχύσει 50% μείωση φόρου στα πρώτα 10 χιλιάρικα για τους νέους επαγγελματίες και δεν τους άρεσε. Είπε ο μεταρρυθμιστής Στουρνάρας να κρατάνε βιβλία οι αγρότες που βγάζουν πάνω από 20 χιλιάρικα κι ούτε μ' αυτό την βρήκανε. Γίνανε και κάτι σχέδια για πολύτεκνους κι ανάπηρους αλλά και γι' αυτά στραβώσανε τα μούτρα τους. Τί 'ναι τούτοι, ρε; Και να θέλει, δηλαδή, η κυβέρνηση να πάρει ένα φιλολαϊκό μέτρο (λέμε τώρα), δεν την αφήνουν με τίποτε οι αλήτες τού ΔουΝουΤού...

Αρκετά με το καλαμπούρι.

Έβλεπα χτες τα δελτία-ο-θεός-να-τα-κάνει των καναλιών να πιπιλάνε και να ξαναπιπιλάνε αυτό το παραμύθι. Και νά το πόσο μας πιέζει το ΔουΝουΤού...και νά το πόσο κολλημένοι είναι οι τροϊκανοί που δεν ευχαριστιούνται με τίποτε...και νά η αγανάχτηση του στυλ "λες και θα σωθεί η κατάσταση αν κρατάει βιβλία ο τσομπάνος με τα 50 πρόβατα"... Φυσικά, όλοι αυτοί, οι οποίοι αγαναχτούν, θεωρούν δεδομένο ότι πρέπει να συμμορφωθούμε με τις απαιτήσεις τού ΔουΝουΤού καθ' ότι η δόση...καταλαβαίνετε.

Αναρωτιέμαι... Πόσο κουτόχορτο νομίζουν όλοι αυτοί ότι τρώμε; Για πόσο χαχόλους μάς έχουν γραδάρει ώστε να νομίζουν ότι πιστεύουμε το παραμύθι "καλός μπάτσος - κακός μπάτσος": εν τάξει, δεν θέλει η κυβέρνηση να βυσματώσει τον τσομπάνο με τα 50 πρόβατα (ή γίδια, το ίδιο είναι) αλλά ας όψεται η τρόικα... Ρε σεις, τα θέλουν και τα λένε ή τους ξεφεύγουν; Μας παραμυθιάζουν, λες και τους γνωρίσαμε σήμερα. Όμως, το παραμύθι τους είναι παλιό αλλά δεν έχει δράκο και δεν φοβόμαστε.

Πάντως, μη μου πείτε,μας πέταξαν και το κόκκαλο: το ΔουΝουΤού, λέει,  θεωρεί άδικο να μπει 40% φόρος στα εισοδήματα πάνω από 40.000 ευρώ επειδή θεωρεί το όριο πολύ χαμηλό. Κι όπως μας πληροφόρησαν οι "έγκριτοι", η κυβέρνηση προσανατολίζεται να πάει αυτό το όριο στις 43.000 ή και στις 45.000 ευρώ. Για τέτοια γαλαντομία μιλάμε!

Αρκετά με την ανοχή.

Θυμάστε την φάση που βγήκε ο Τόμσεν τής τρόικας και ανακοίνωσε στους δημοσιογράφους ότι η τότε κυβέρνηση του Γιωργάκη είχε δεσμευτεί πως θα μαζέψει 50 δισ. από ιδιωτικοποιήσεις (ή αποκρατικοποιήσεις, όπως θέλετε πείτε τις); Θυμάστε που έγινε της πουτάνας εκείνο το βράδυ, όχι επειδή το χαμπέρι ήταν ψευδές αλλά επειδή βγήκε από τον Τόμσεν πρόωρα και δίχως να υπάρχει προηγούμενη συνεννόηση με την κυβέρνηση; Το μόνο που βρήκε τότε να πει ο δόλιος ο Παπακωνσταντίνου ήταν ότι τέτοιες αναγγελίες πρέπει να τις κάνει η ίδια η κυβέρνηση κι όχι οποιοσδήποτε τρίτος. Εκείνη η φάση ήταν που τους ξεβράκωσε όλους και απέδειξε ότι το πρόβλημα δεν είναι οι όποιες αποφάσεις. Αυτές είναι παρμένες. Το πρόβλημα είναι πώς θα σερβιριστούν στο πόπολο.

Να τελειώνουμε πλέον με το φούμαρο "μας πιέζει η τρόικα" και να ξεμπερδεύουμε με την κοροϊδία "αφού τους χρωστάμε πρέπει να συμμορφωθούμε". Κανένας δεν πιέζει κανέναν κι εμείς δεν χρωστάμε πουθενά. Ή, μάλλον, χρωστάμε κάπου: στην αξιοπρέπειά μας και στο μέλλον μας.

Κι επειδή όλος αυτός ο συρφετός που μας δουλεύει κανονικά δεν έχει -και δεν πρέπει να έχει- καμμιά σχέση με την αξιοπρέπειά μας και καμμιά θέση στο μέλλον μας, ας τον στείλουμε στον γερο-διάολο μια ώρα αρχύτερα. Είτε με το καλό είτε με το άγριο.

A propos, εγώ ουδέποτε ήμουν φαν τού καλού. Προτιμώ το άγριο. Είναι πολύ πιο αποτελεσματικό. Και, διάολε, κάποτε πρέπει να χρησιμοποιήσω κι εκείνο το κονσερβοκούτι που σκουριάζει χρόνια τώρα στο πίσω μπαλκόνι...

Δεν υπάρχουν σχόλια: