Πνευματικά δικαιώματα δεν υπάρχουν. Οι ιδέες πρέπει να κυκλοφορούν ελεύθερα. Άρα...
... η αντιγραφή όχι απλώς επιτρέπεται αλλά είναι και επιθυμητή, ακόμη και χωρίς αναφορά της πηγής!

Η γλώσσα κόκκαλα τσακίζει

- "Ο λόγος που μ' άφησες έξω από την υπόθεση", είπε ήσυχα, "ήταν ότι νόμισες πως η αστυνομία δεν θα πίστευε ότι σκέτη περιέργεια μ' έσπρωξε να κατέβω εκεί κάτω χτες το βράδυ. Θα υποψιάζονταν ίσως ότι είχα κάποιον ύποπτο λόγο και θα με σφυροκοπούσαν μέχρι να σπάσω".
- "Πώς ξέρεις αν δεν σκέφτηκα το ίδιο πράγμα;"
- "Οι αστυνομικοί είναι κι αυτοί άνθρωποι", είπε ξεκάρφωτα.
- "Έχω ακούσει ότι σαν τέτοιοι ξεκινάνε".

[Ραίημοντ Τσάντλερ, "Αντίο, γλυκειά μου", εκδόσεις Λυχνάρι, 1990 (σελ.: 54)]

16 Νοεμβρίου 2012

Η βία ως μέσο αντιπαράθεσης

"Η Γερμανίδα καγκελάριος Άγγελα Μέρκελ πριν από λίγο, σχολιάζοντας τον προπηλακισμό του Γερμανού προξένου στην Θεσσαλονίκη, είπε πως “η βία δεν αποτελεί τρόπο αντιπαράθεσης”. Συμπλήρωσε πως η διαφωνία και οι διαμαρτυρίες είναι θεμιτές, αλλά δεν πρέπει να καταλήγουν σε βίαιες ενέργειες" (από την ειδησεογραφία τής ημέρας).

Δεν πρόκειται ούτε να καταδικάσω ούτε να χειροκροτήσω την "καφεδιά" που έφαγε χτες ο γερμανός πρόξενος της Θεσσαλονίκης. Θεωρώ το συγκεκριμένο περιστατικό απλώς αστείο και ανάξιο λόγου. Μάλιστα, παραδέχομαι ότι εκτίμησα τον παθόντα πρόξενο όταν άκουσα την δήλωσή του ότι "δέχθηκα μόνο ένα φλιτζάνι καφέ και ήταν μια περίεργη πρόσκληση να πιούμε από κοντά έναν καφέ", ενώ αργότερα ζήτησε από όλους να πουν στον κόσμο ότι "ούτε μου επιτέθηκαν, ούτε βιαιοπράγησαν εναντίον μου οι διαδηλωτές" και το βράδυ στην δεξίωση πρόσθεσε με χιούμορ ότι "η μέρα ξεκίνησε με έναν καφέ και ολοκληρώνεται με κρασί και μπύρα".

Μάγκας ο πρόξενος. Ωραίος μάγκας. Κι άφησε τα κανάλια και τους δημοσιογράφους να χτυπιούνται, να κάνουν την τρίχα τριχιά, να ανακαλύπτουν καταδίκη της Ελλάδας από τα διεθνή μέσα ενημέρωσης και να κραυγάζουν κατά της βίας, κάνοντας παντιέρα την δήλωση Μέρκελ που αναφέρουμε στην αρχή αυτού του κειμένου. Γι' αυτήν ακριβώς την δήλωση θέλω να πω κι εγώ δυο λόγια.

Αλήθεια, έχετε παρατηρήσει ποιοι τοποθετούνται μονίμως και αναφανδόν κατά της βίας; Οι ισχυροί, αυτοί που είναι καβάλα, αυτοί που χρησιμοποιούν την βία ως βασικό εργαλείο για να αυξήσουν και να σταθεροποιήσουν την δύναμή τους. Μόνο που αυτοί καταδικάζουν μόνο την βία η οποία δεν είναι θεσμοθετημένη από τους ίδιους.

Βία είναι όταν ο Χίτλερ μπαίνει στην Πολωνία κι όχι όταν ο Ρέηγκαν εισβάλλει στην Γρανάδα. Βία είναι όταν καθαρίζει ο Βελουχιώτης τους γερμανοτσολιάδες στον Μελιγαλά κι όχι όταν σφάζει ο Παπαδόγγωνας τους χωριάτες στους Μολάους. Βία είναι όταν μαζεύεις τα παιδιά σου και τα στέλνεις στο "παραπέτασμα" για να επιβιώσουν κι όχι όταν τα μαζεύεις για να τα κλείσεις στις "παιδουπόλεις" της Φρίκης. Βία είναι όταν οι απεργοί περιφρουρούν την απεργία τους κι όχι όταν τους επιτίθεται η αστυνομία για να τους διαλύσει. Βία είναι όταν πετάς πέτρες στο Σύνταγμα κι όχι όταν η κυβέρνηση σου πετάει κατακέφαλα τα "συνταγματικά" της τούβλα μέτρων. Βία είναι όταν εκμεταλλεύεσαι μια γυναίκα εκδίδοντάς την για ένα πιάτο φαΐ κι όχι όταν εκμεταλλεύεσαι ολόκληρη κοινωνία βάζοντάς την να δουλεύει για ένα πιάτο φαΐ.

Είναι προφανές ότι η βία αποτελεί προνόμιο των ισχυρών. Οι αδύναμοι οφείλουν να περιορίζονται στον διάλογο. Μόνο που κανένα μεγάλο ιστορικό γεγονός δεν προήλθε από διάλογο. Όλα έγιναν χάρη στην βία.

Όταν οι πέρσες απαίτησαν "γη και ύδωρ", οι σπαρτιάτες δεν έκαναν διάλογο. Απλώς τους πέταξαν στο πηγάδι. Όταν ο Ξέρξης ζήτησε από τον Λεωνίδα να παραδοθεί, εκείνος δεν έκανε διάλογο. Απλώς τέντωσε το χέρι του, το κατέβασε κοφτά ανάμεσα στα σκέλια του και του είπε "μολών λαβέ" (τ' αρχίδια του, όχι τα όπλα που λένε οι δάσκαλοι στο σχολείο). Όταν ο Δράμαλης επιχείρησε να καταπνίξει την επανάσταση, ο Κολοκοτρώνης δεν έκανε διάλογο. Απλώς τον τσάκισε στα Δερβενάκια. Όταν ο Μουσσολίνι ζήτησε από τους έλληνες να κάνουν τις κοτούλες, εκείνοι δεν έκαναν διάλογο. Απλώς τον πήραν παραμάζωμα στην 'Ηπειρο, νότια και βόρεια.

Αλήθεια, θα υπήρχε Μάγκνα Κάρτα, αν οι ταλαίπωροι χωριάτες είχαν περιοριστεί σε διάλογο με τον βασιλιά Ιωάννη τον Ακτήμονα; Θα μιλάγαμε σήμερα για Γαλλική Επανάσταση, αν ο Ροβεσπιέρρος είχε μείνει στην ψιλοκουβέντα με τους φεουδάρχες; Θα είχε ξεσπάσει η Επανάσταση του '21 αν οι κατατρεγμένοι δεν ξεσηκώνονταν κατά των κοτζαμπάσηδων, των αγάδων και των τσιφλικάδων που τους ρουφούσαν το αίμα; Ποια έννοια θα είχε ο όρος εργατικά δικαιώματα, αν δεν χυνόταν αίμα στο Σικάγο την πρωτομαγιά τού 1886; Πώς θα ξημέρωνε άσπρη μέρα για τους αγρότες αν δεν κοκκίνιζε η γη τού Κιλελέρ στις 6 Μαρτίου 1910; Και πώς θα είχε διαμορφωθεί η Ιστορία τού 20ου αιώνα αν ο Λένιν κι οι μπολσεβίκοι είχαν μείνει σε επίπεδο διαλόγου "κοινωνικών εταίρων" με τον τσάρο; Με δυο λόγια, επανάσταση με διάλογο δεν γίνεται.

Το θέμα είναι πολύ απλό: κανένας διάλογος δεν μπορεί να πείσει οποιονδήποτε να παραχωρήσει οικειοθελώς τα κεκτημένα του. Έτσι, οι "έχοντες και κατέχοντες" είναι υπέρ του διαλόγου επειδή δεν κινδυνεύει η υπόστασή τους από οποιονδήποτε διάλογο. Πώς λέμε "βγες στις πλατείες, φώναξε, σκούξε, βρίσε, μούντζωσε αλλά μη χρησιμοποιήσεις βία"; Ακριβώς αυτό.

Επειδή, λοιπόν, όλοι εμείς, ο απλός λαός, δεν έχουμε καμμία σχέση ούτε με "έχοντες" ούτε με "κατέχοντες", δεν έχουμε κανέναν λόγο να είμαστε υπέρ του διαλόγου. Ας αφήσουμε τον Πρετεντέρη, τον Μπάμπη και τον Παπαχελά να καλούν τον Σαμαρά, τον Βενιζέλο, τον Στουρνάρα ή τον Βρούτση και να διαλέγονται όσο γουστάρουν. Για μας, αντίθετα με όσα υποστηρίζει η Μέρκελ, η βία αποτελεί μέσο αντιπαράθεσης. Εμείς ξέρουμε ότι δίχως βία δεν πρόκειται να δούμε καλύτερο αύριο. Κι όταν λέμε βία, δεν εννοούμε ούτε καφεδομαχίες ούτε γιαουρτοπόλεμο...

Τέλος, σε όσους αντιτείνουν ότι "ο διάλογος αποτελεί συστατικό στοιχείο της δημοκρατίας", έχω να πω ότι συμφωνώ απολύτως! Όντως, η Δημοκρατία αναπνέει μέσα από τον διάλογο. Αλλά η βία χρειάζεται για να φτάσουμε στην Δημοκρατία. Στην Ελευθερία και στην Δημοκρατία δεν φτάνεις δίχως βία. Δεν το λέω εγώ. Το λέει η Ιστορία.

2 σχόλια:

spiral architect είπε...

Με αφορμή έναν ιπτάμενο καφέ, μου ήλθε στο νου ο Αζίζ Νεσίν και το βιβλίο του "Ο καφές και η δημοκρατία"
Να και ο πρόλογος του Νεσίν στην ελληνική έκδοση:

Δυο πράγματα δεν ευδοκιμούν στη χώρα μας. το ένα είναι το δέντρο του καφέ και το άλλο η Δημοκρατία. Και τα δύο μας έρχονται από το εξωτερικό. Στα χώματά μας δεν μπορέσαμε ν’ αναπτύξουμε με κανένα τρόπο το δέντρο του καφέ. Το κλίμα της χώρας μας, το νερό, το χώμα, δεν είναι κατάλληλα για την ανάπτυξη του δέντρου αυτού.

Όσο για τη Δημοκρατία… Η αλήθεια είναι πως ό,τι περνούσε από το χέρι μας, δεν παραλείψαμε να το κάνουμε, για την ανάπτυξή της, για την εδραίωσή της. Αν κοιτάξετε την ιστορία μας, πριν από εκατό χρόνια πάνω κάτω ρίχτηκε στη χώρα μας ο σπόρος της Δημοκρατίας. Είναι εκατό χρόνια που όλο λέμε:
“Αμάν η Δημοκρατία μας μπουμπούκιασε!…”
“Η νεαρή Δημοκρατία μας!…”
“Αμάν η νεαρή Δημοκρατία μας!…”

Να είναι δοξασμένος αυτός που τη μεγάλωσε, μόλις καταφέραμε τόσα χρόνια να φέρουμε σ’ αυτό το ανάστημα τη Δημοκρατία, έγινε ένα φιντάνι η Δημοκρατία. Αν ξοδεύαμε αυτό τον κόπο των εκατό χρόνων που αφιερώσαμε στη Δημοκρατία, για την ανάπτυξη του καφέ, σήμερα η χώρα μας θα γινόταν δάσος από καφέ, που δεν τ’ άγγιξε ο μπαλτάς του ξυλοκόπου. Στο παρελθόν κρίθηκε απαραίτητο, δεν το είχαμε καταλάβει. αντί να φυτέψουμε σπόρο καφέ, φυτέψαμε το σπόρο της Δημοκρατίας. “Δόξα τω Θεώ”, αν και δεν έχουμε καμιά στενοχώρια απ’ τη μεριά της Δημοκρατίας, εμείς ξέρουμε το τι
τραβάμε από την έλλειψη του καφέ. Καφές είναι αυτός!… Δε μοιάζει σε τίποτε. Έτσι είναι η Δημοκρατία; Και να είναι και να μην είναι το ίδιο κάνει…

Αν δεν υπάρχει καφές, του ανθρώπου το κεφάλι γυρίζει, αν δεν υπάρχει Δημοκρατία, του ανθρώπου το κεφάλι δεν γυρίζει. Ο καφές μοσκοβολάει, η Δημοκρατία ούτε καν έχει μυρουδιά. Τον καφέ τον βάζεις στο φλιτζάνι, τον πίνεις. Η Δημοκρατία ούτε τρώγεται, ούτε πίνεται. Σε τι χρειάζεται αυτή η Δημοκρατία, μπορείτε να μου πείτε; Στη χώρα μας έρχεται από το εξωτερικό μπόλικη μπόλικη Δημοκρατία, αλλά καφές δεν έρχεται. Τον καφέ τον πουλάνε, τη
Δημοκρατία τη δίνουν. Ο καφές είναι με λεφτά, η Δημοκρατία τζάμπα… Για τον καφέ χρειάζεται συνάλλαγμα, για τη Δημοκρατία τίποτα δεν χρειάζεται.

Για κοιτάξτε το τι τραβάμε απ’ τον καφέ. Σάμπως δεν έχουμε συνηθίσει στον καλό καφέ; Αμέσως καταλαβαίνουμε τον καλό καφέ απ’ τον άσκημο, το μπαγιάτικο απ ‘το φρέσκο, το νοθεμένο απ ‘το σκέτο. Ζωή να ‘χουνε, μερικοί πατριώτες μας έκαναν ψεύτικο καφέ. Στην αρχή βγήκε ο κριθαρένιος καφές, δεν έπιασε. Ύστερα βγήκε καφές από φασόλια, δεν το κατάπιαμε. Εμείς σαν έθνος είμαστε θεριακλήδες του καφέ. αν και καταπίνουμε όλες τις απομιμήσεις, του καφέ την απομίμηση δεν την καταπίνουμε.
Ω, Ύψιστε! Να γινόταν, τόσο δα απ’ ό,τι καταλαβαίνουμε απ’ αυτόν τον καφέ, να καταλαβαίναμε και από Δημοκρατία…

Ανώνυμος είπε...

Πολύ εύστοχο. Βρήκα και το εξής για το ίδιο θεμα.
http://naftilos.info/?p=6923

greekjammer