Απομόνωση, τέλος!

Κι εκεί που αναρωτιόμουν τί στο διάολο κερδίσαμε από την ολιγόωρη επίσκεψη της Αγγέλας στην Αθήνα, μου έλυσαν την απορία ο πρωθυπουργός και οι περισπούδαστοι τηλεαναλυτές (θενκς γκάυς!): η χώρα βρισκόταν σε διεθνή απομόνωση αλλά με την επίσκεψη Μέρκελ αναβαθμίστηκε το κύρος της και ξαναβγήκε στο προσκήνιο.

Αυτό ήταν; Δηλαδή; Πρέπει να πούμε δόξα τω θεώ που μας βόηθησε η Αγγέλα και ξαναγίναμε κάποιοι, ενώ πριν ήμασταν ένα διεθνές τίποτε, ένα μηδενικό; Σα να λέμε, οι "αγορές" μάς είχαν στο φτύσιμο αλλά τώρα θα το ξανασκεφτούν; Κάτι σαν "ρε παιδιά, μήπως κάνουμε μαλακία υποτιμώντας μια χώρα που την επισκέπτεται ολόκληρη γερμανίδα καγκελάριος"; Χμμμ...

Ρε συ Αντώνη και σεις τηλεστραβάδια, σάμπως δεν μας τα λέτε καλά. Από πού κι ως πού ήμασταν σε διεθνή απομόνωση; Εδώ και δυο χρόνια, όλος ο κόσμος με μας δεν ασχολείται; Ποια ξένη εφημερίδα διαβάζετε και δεν βλέπετε να γράφει για την Ελλάδα; Όλου του κόσμου τα μάτια είναι στραμμένα πάνω μας με αγωνία για την πορεία του νεοφιλελεύθερου πειράματος κι εσείς βλέπετε απομόνωση; Επιτρέψτε μου να παραθέσω εδώ ένα από τα εύστοχα σχετικά σχόλια που διάβασα χτες:

"...Βέβαια, οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι αυτή η «διεθνής απομόνωση» στην οποία υποτίθεται ότι βρισκόμαστε είναι κάπως ...περίεργη. Οι κινέζικες εταιρείες παίρνουν τα λιμάνια μας, οι γερμανικές πολυεθνικές τις ενεργειακές μας δυνατότητες, οι νορβηγικές πετρελαϊκές κοινοπραξίες τα κοιτάσματα του Αιγαίου, οι αμερικανικοί κολοσσοί τις εξοπλιστικές δαπάνες, γαλλικές επιχειρήσεις τα μεταλλεία μας... Όσο για την Ευρωπαϊκή Ενωση γενικώς, αυτή...τα παίρνει όλα. Τους φόρους μας, τα δικαιώματα των εργαζομένων, την κοινωνική ασφάλιση. Ό,τι υπάρχει και δεν υπάρχει δηλαδή.
Τελικά, πολύς κόσμος ασχολείται με μια τόσο απομονωμένη χώρα...." (Ριζοσπάστης, 10/10/2012)

Σύμφωνα με τον Αντώνη και τα τηλεστραβάδια, λοιπόν, έσπασε η απομόνωση. Με άλλα λόγια, τόσα χρόνια βρισκόμασταν σε τιμωρία από την διεθνή σκηνή. Ήμασταν τιμωρημένοι και γι' αυτό έπρεπε να έχουμε συμβάσεις εργασίας (έστω αυτές που είχαμε), σχολεία και δασκάλους (έστω αυτά που είχαμε), πενθήμερα κι οχτάωρα (έστω έτσι όπως τα είχαμε), δημόσια υγεία (έστω αυτή που είχαμε), παιδικούς σταθμούς (έστω αυτούς που είχαμε), ετήσιες αυξήσεις στους μισθούς μας (έστω αυτές που είχαμε), αφορολόγητο εισόδημα 12.000, βενζίνη 70 λεπτά, πετρέλαιο 30 λεπτά, βασικό μισθό κάπου εφτάμισυ κατοστάρικα κλπ. Η χώρα μας ήταν κλεισμένη στην απομόνωση και γι' αυτό ήταν υποχρεωμένη να διαθέτει δικά της λιμάνια, δικά της αεροδρόμια, δική της επιχείρηση παραγωγής ηλεκτρισμού, δικές της επιχειρήσεις πετρελαίου και φυσικού αερίου, δικό της οργανισμό τηλεπικοινωνιών, δικά της πανεπιστήμια, δική της κεντρική τράπεζα, ακόμη και δικό της οργανισμό τζόγου. Τέτοια καταδίκη λέμε.

Ευτυχώς, όμως, ήρθε η Αγγέλα κι έσπασε η απομόνωση. Επί τέλους, έληξε η τιμωρία μας. Από δω και πέρα θα γλιτώσουμε από όλα μας τα βάσανα και θα απαλλαγούμε από όλα τα βαρίδια που είχαμε στα πόδια. Τέρμα πια και τα λιμάνια και τα αεροδρόμια και τα πανεπιστήμια και οι συμβάσεις και τα πενθήμερα και τα οχτάωρα και τα νοσοκομεία και τα καύσιμα και οι επικοινωνίες και το αφορολόγητο εισόδημα...τέρμα όλα! Ασσορτί με την δημοκρατία, που μας έχει αφήσει χρόνους προ πολλού.

Τώρα πια είμαστε λεύτεροι να πορευτούμε στο μέλλον.

Γυμνοί.

"Στο Ζάππειο μια μέρα περιπατούσα
και είδα μία νέα ξανθομαλλούσα..."

(Η λεζάντα από τον χτεσινό Ριζοσπάστη)