Πνευματικά δικαιώματα δεν υπάρχουν. Οι ιδέες πρέπει να κυκλοφορούν ελεύθερα. Άρα...
... η αντιγραφή όχι απλώς επιτρέπεται αλλά είναι και επιθυμητή, ακόμη και χωρίς αναφορά της πηγής!

Η γλώσσα κόκκαλα τσακίζει

- "Ο λόγος που μ' άφησες έξω από την υπόθεση", είπε ήσυχα, "ήταν ότι νόμισες πως η αστυνομία δεν θα πίστευε ότι σκέτη περιέργεια μ' έσπρωξε να κατέβω εκεί κάτω χτες το βράδυ. Θα υποψιάζονταν ίσως ότι είχα κάποιον ύποπτο λόγο και θα με σφυροκοπούσαν μέχρι να σπάσω".
- "Πώς ξέρεις αν δεν σκέφτηκα το ίδιο πράγμα;"
- "Οι αστυνομικοί είναι κι αυτοί άνθρωποι", είπε ξεκάρφωτα.
- "Έχω ακούσει ότι σαν τέτοιοι ξεκινάνε".

[Ραίημοντ Τσάντλερ, "Αντίο, γλυκειά μου", εκδόσεις Λυχνάρι, 1990 (σελ.: 54)]

4 Σεπτεμβρίου 2012

Μνημόσυνα και μνημόσυνα

Τώρα, για να λέω την αλήθεια, κάπως αλλοιώς τα θυμάμαι τα μνημόσυνα την παλιά εποχή. Τότε, πρώτα-πρώτα φτιάχναμε τα σπερνά: βράζαμε μισή οκά στάρι από το δεύτερο, άντε μία αν περιμέναμε πολύ κόσμο, το μπασταρδεύαμε για περισσότερη οικονομία με λίγο χοντροσπασμένο πληγούρι, το ανακατεύαμε με κάμποση ζάχαρη, ρίχναμε και δυο χούφτες ξερή μαύρη σταφίδα απ'αυτή που την τρως και κριτσανάει το κουκούτσι της στο δόντι, ανακατεύαμε και τα σπόρια από ένα-δυο ρόδια, έτσι για το χρώμα, απλώναμε το χαρμάνι σε μια μεγάλη πιατέλλα και το στολίζαμε με καμμιά εικοσαριά μισαδάκια ξασπρισμένα μύγδαλα. Ύστερα κάναμε δυο βήματα πίσω να καμαρώσουμε το γκουρμέ έργο τέχνης, παγαίναμε τον δίσκο στην εκκλησία να διαβαστούν τα σπερνά κι απέ τα μοιράζαμε στον κόσμο για να φάει και να συχωρέσει τα πεθαμένα τού μακαρίτη.

Μετά απ' αυτά τα ωραία, έπρεπε να τραπεζώσουμε κι εκείνους που 'χαν έρθει από μακρυά για το μνημόσυνο. Έτσι, έμπαινε στην φωτιά ο τέντζερης με το "χοντρό", την γίδα να πούμε ή καμμιά μηλιόρα, έμπαινε κι από δίπλα η κατσαρόλα με το σουπερό, ρύζι ή κριθαράκι, βγαίνανε και μια-δυο πεντακοσάρες με κρασί, κατά κανόνα μισοξυδιασμένο ή -στην καλύτερη- σώσμα, κάθονταν οι μεγάλοι στο μεγάλο τραπέζι και τα παιδιά σ' ένα μικρό σπαστό που ευκολώτερα σωριαζόταν παρά στεκόταν, σαβουρώνανε οι μεγάλοι δίχως να πολυμιλάνε, παίζανε οι μικροί πετώντας μπαλλάκια από ψίχα γιατί δεν γουστάρανε ούτε την σούπα ούτε το κρέας που δεν μασιόταν, λέγανε οι μεγάλοι "ζωή σε μας" και "να ζήσετε να τον θυμάστε", λέγανε οι μικροί "μαμά πες του να μη μου πετάει ψωμιά", δίνανε οι μεγάλοι από δυο χεροκωλιές στους μικρούς, κλαίγανε οι μικροί, ωραία πράματα, μεραγκλαντάν και παραδοσιακά.

Αυτά γινόντουσαν τον παλιό καιρό. Σήμερα, απ' όσα είδα χτες, τα πράματα έχουν αλλάξει. Για να εξακολουθήσω να λέω την αλήθεια, σήμερα τα πράματα είναι πολύ καλύτερα. Ούτε μαυροφόρες συφοριασμένες με το μαντηλάκι στο χέρι να σχολιάζουν "είδες που στα 'λεγα, ο μπατζανάκης τού μακαρίτη δεν ήρθε τελικά", ούτε τεθλιμμένοι συγγενείς να φουμέρνουν στο όρθιο και να αναθυμιούνται πόσο ναμικιόρης ή τσικιρικιτζής ήταν ο μακαρίτης. Σήμερα βάνουνε όλοι τα καλά τους, φοράνε και το πλατύ τους το χαμόγελο, λένε και τα "ωραίο το μοντελάκι σου, χρυσή μου" και "ρε συ, για δες πώς πάχυνε ο πρόεδρος", βγάζει λόγο ο πρόεδρος που πάχυνε, βαράνε τα παλαμάκια τους οι χαμογελαστοί από κάτω, τραγουδάνε όλοι μαζί κανα-δυο επαναστατικά άσματα, πίνουνε τα ουισκάκια τους και όλα όμορφα.

Μόνο που χτες ψιλομπερδεύτηκα. Θυμήθηκα τις πρωτομαγιάτικες συγκεντρώσεις, τότε που κάνει μία η γεσεέ και μία το πάμε και λέει η γεσεέ ότι το πάμε λειτουργεί διασπαστικά στο εργατικό κίνημα και λέει το πάμε ότι η γεσεέ ξεπουλάει και φαλκιδεύει το εργατικό κίνημα. Έτσι και χτες, λοιπόν, έκανε το πασόκ το δικό του μνημόσυνο για την μακαρίτισσα την "Διακήρυξη της 3ης τού Σεπτέμβρη", έκανε και ο σύριζα το δικό του μνημόσυνο για την ίδια μακαρίτισσα και κατηγόρησε το πασόκ τον σύριζα ότι θέλει να οικειοποιηθεί την μακαρίτισσα και κατηγόρησε ο σύριζα το πασόκ ότι η μακαρίτισσα ανήκει στην αριστερά και κατηγόρησε η νουδού και το πασόκ ότι με την μακαρίτισσα κατέστρεψε τον τόπο αλλά και τον σύριζα ότι με την μακαρίτισσα θα τον καταστρέψει στο μέλλον και κοίταγα εγώ κι αναρωτιόμουνα τι στο διάολο γίνεται και ποιος δουλεύει ποιον...

Και δεν μπόρεσα να μη θυμηθώ ότι προεκλογικά κόντεψα να φάω ξύλο όταν τόλμησα να πω πως ο ΣύΡιζΑ μού θυμίζει το ΠαΣοΚ τού '81 κι ότι ο Αλέξης μου θυμίζει όλο και περισσότερο τον Αντρέα με το ξεκούμπωτο πουκάμισο. Ευτυχώς, το χτεσινό δίδυμο μνημόσυνο ήρθε να επιβεβαιώσει τις τοτινές μου ανησυχίες και να ξεκαθαρίσει σ' όλους ότι ο σαιξπηρικός λόγος παραμένει ζωντανός: ο βασιλεύς απέθανε, ζήτω ο βασιλεύς. Το ΠαΣοΚ πέθανε, ζήτω το ΠαΣοΚ.

Μόνο που οι αντικαταστάτες πρέπει να στρωθούν στην δουλειά για να μοντάρουν τα παλιά συνθήματα στις σύγχρονες απαιτήσεις. Για παράδειγμα, το "μαζί σου Αλέξη για μια Ελλάδα νέα" δεν κάνει ρίμα...

8 σχόλια:

spiral architect είπε...

Κάνει όμως καλή ρίμα το:
"Μαζί σου Αλέξη για μια Ελλάδα σέξι"
(καλά γ@μήσι@!)

teddygr είπε...

@ spiral architect

Βλέπω ότι άρχισε κιόλας η δουλειά με το μοντάρισμα! Πάμε τώρα να σενιάρουμε και το πολυπαιγμένο "το ΠαΣοΚ ειναι εδώ..."

spiral architect είπε...

Xμμ, δεν βρήκα κάτι που να "αναδιαπραγματεύεται" το γνωστό σύνθημα του Πασοκ.

Βρήκα όμως με τη βοήθεια του μαστρο-γούγλη ένα πόνημα του "σ". Τάσου Κουράκη:

Εγώ σκυφτός -κάθε μπρούμυτα-
δαχτυλοαφώ το σώμα της στη μαύρη κάμαρη
Λευκό μπαστούνι ο φαλλός μου χτυπάει την πόρτα του αμετάκλητου
Τυφλώνομαι από το φως του
Ορώ

(τύφλα να'χει ο Μαγιακόφσκι και το σύννεφο με παντελόνια, η Κική Δημουλά και ο Τηλέμαχος Χυτήρης!)

teddygr είπε...

@ spiral architect

Δεν βλέπω πρόοδο. Δηλαδή, σκέφτομαι το "Του Σύριζ' ο φαλλός ειν' δω, τυφλώνομ' απ' το φως του, ορώ" αλλά δεν μου κάνει για πολύ πιασάρικο...

Ανώνυμος είπε...

Το Πασόκ ειν' εδώ
με Αλέξη αρχηγό.

Ηλίας.

teddygr είπε...

Έγραψε ο Ηλίας!!

Unknown είπε...

Εισαι απαιχτος. Συνεχισε.

Unknown είπε...

αν και οφ τόπικ...

ποίημα εμπνευσμένο από την τεραστίων διαστάσεων μεγαλειώδη νίκη του τσιπραλεξ,
από τον τσιπραλεξ,
αφιερωμένο.

«πάλι καλά δεν έγινε
τ' άκυρο, τ' απευκταίο
να κυβερνήσω δεν μπορώ
δεν ήθελα, σι λέω

αλλά, τι χαρά μεγάλη έχω
με διψηφιο ποσοστό
τι γιορτη ωραία ήταν
όξω απ'το εκλογικό

δε με νοιάζουν, ειν' αλήθεια,
τα προβλήματα σας όλα
μα, μ'αυτό το ποσοστό
τα λεφτά θα είναι άλλα
πιο καλά θα πορευτώ

τι μου λες για επιτροπές
που χουν εγκατασταθεί,
τι μιλάς για κατοχή;
σου μιλάω για τη δόξα
που κανείς δεν θ' αρνηθεί.

έλα φίλε, σου μιλάω.
εγώ είμαι, ο αλέξης
όλα τώρα, δεν είν' ίδια
ψιθύριζε μου στο αυτί,
μη μου πρήζεις τα αρχίδια».


ον τόπικ:
τσίπρα γίγαντα αλέξη,
η κενωνία θα αντέξει(;)

(κατά το 'κουφάλα νεκροθάφτη, ποτέ δεν θα πεθάνω')

καλημέρες σε όλους και συγχαρητήρια για το μπλογκ