Πνευματικά δικαιώματα δεν υπάρχουν. Οι ιδέες πρέπει να κυκλοφορούν ελεύθερα. Άρα...
... η αντιγραφή όχι απλώς επιτρέπεται αλλά είναι και επιθυμητή, ακόμη και χωρίς αναφορά της πηγής!

Η γλώσσα κόκκαλα τσακίζει

- "Ο λόγος που μ' άφησες έξω από την υπόθεση", είπε ήσυχα, "ήταν ότι νόμισες πως η αστυνομία δεν θα πίστευε ότι σκέτη περιέργεια μ' έσπρωξε να κατέβω εκεί κάτω χτες το βράδυ. Θα υποψιάζονταν ίσως ότι είχα κάποιον ύποπτο λόγο και θα με σφυροκοπούσαν μέχρι να σπάσω".
- "Πώς ξέρεις αν δεν σκέφτηκα το ίδιο πράγμα;"
- "Οι αστυνομικοί είναι κι αυτοί άνθρωποι", είπε ξεκάρφωτα.
- "Έχω ακούσει ότι σαν τέτοιοι ξεκινάνε".

[Ραίημοντ Τσάντλερ, "Αντίο, γλυκειά μου", εκδόσεις Λυχνάρι, 1990 (σελ.: 54)]

21 Σεπτεμβρίου 2012

Εγώ, το λαμόγιο

Τελικά, έφτασε η ώρα να σταματήσω να γράφω τούτο το ιστολόγιο. Με τί μούτρα να συνεχίσω, άλλωστε, τώρα που το λαμπρακαίηκο αποκάλυψε την απατεωνιά μου και με παρέδωσε βορά στην κοινή γνώμη ως "λαμόγιο"; Πώς να εξακολουθήσω να παριστάνω τον κάποιον, ενώ -όπως αποκάλυψε το χτεσινό "Βήμα"- είμαι ένας "δήθεν", ένας από τους πολίτες που "φέρουν ευθύνη για το κατάντημα της χώρας"; Αλλά καλύτερα να εξηγηθώ για να με καταλάβετε.

Πέρυσι την πρωτομαγιά έφυγε από τούτη την ζωή ο μαστρο-Νίκος, ο πατέρας μου. Λίγες μέρες αργότερα, πήγα σε κάποιο ΚΕΠ και δήλωσα τον θάνατό του, ζητώντας παράλληλα την χορήγηση στην μητέρα μου όποιας συντάξεως δικαιούται. Για κακή μου τύχη, ο μαστρο-Νίκος ήταν ανάπηρος πολέμου, συνεπώς έπαιρνε και αναπηρική σύνταξη. Λέω "για κακή μου τύχη" επειδή μπορεί η πολιτική του σύνταξη να κόπηκε αμέσως αλλά η διεύθυνση που χορηγούσε τις αναπηρικές συντάξεις εξακολούθησε να καταθέτει κανονικά την σύνταξη του.

Κάμποσους μήνες αργότερα, η μητέρα μου πήγε να κλείσει τον σχετικό τραπεζικό λογαριασμό. Κι ενώ η δόλια περίμενε να πάρει μερικές πενταροδεκάρες, διεπίστωσε έκπληκτη ότι ο λογαριασμός είχε "γεννήσει" χιλιάρικα, οπότε με πήρε τηλέφωνο τρομαγμένη. Με τη σειρά μου, λοιπόν, απευθύνθηκα στον τοπικό Σύνδεσμο Αναπήρων & Θυμάτων Πολέμου, καταθέτοντας άλλη μια σειρά δικαιολογητικών που αποδείκνυαν τον θάνατο του πατέρα μου και ζητώντας εκ νέου την διακοπή παροχής τής αναπηρικής σύνταξής του.

Από τότε πέρασε κοντά ένας χρόνος αλλά το υπόλοιπο στον λογαριασμό εξακολουθούσε να αβγαταίνει αδιατάρακτα, ώσπου στις αρχές αυτού του μήνα χρειάστηκε να επικοινωνήσω τηλεφωνικά με την μοναδική αρμόδια υπάλληλο σε ολόκληρο υπουργείο. Ευτυχώς, έπεσα σε άνθρωπο με φιλότιμο. Έτσι, λοιπόν, την περασμένη Δευτέρα ενημερώθηκα ότι -16,5 μήνες μετά τον θάνατό του- ο μαστρο-Νίκος θα έπαυε να εισπράττει την αναπηρική σύνταξή του και το κράτος θα ξανάβαζε στα συρτάρια του όσα κακώς κατέθετε τόσον καιρό.

Δυστυχώς, όμως, δεν μπόρεσα να ξεφύγω από το άγρυπνο μάτι των έγκριτων δημοσιογράφων τού λαμπρακαίηκου. Το χτεσινό "Βήμα" αποκάλυψε πως "η επίσημη έρευνα στα ασφαλιστικά ταμεία κατέδειξε ότι περίπου 11.000 συμπολίτες μας ελάμβαναν παρανόμως τις συντάξεις πεθαμένων συγγενών τους" και ο αγανακτισμένος δημοσιογράφος δεν παρέλειψε να απαιτήσει "τον ποινικό κολασμό των υπευθύνων".

Σκύβω ταπεινά το κεφάλι, μετανοώ για την λαμογιά μου, συναισθάνομαι το έγκλημα που διέπραξα εις βάρος της ταλαίπωρης πατρίδας μου και υπόσχομαι ότι θα δεχτώ αδιαμαρτύρητα την ισόβια εκτόπισή μου στην Μακρόνησο, στα Γιούρα, στον Άη-Στράτη ή όπου αλλού με στείλουν. Τί κι αν τα στοιχεία τού υπουργείου εργασίας πιστοποιούν ότι τα λαμόγια που εισέπρατταν συντάξεις πεθαμένων δεν ξεπερνούσαν τα 500 άτομα; Αφού η έγκυρη εφημερίδα μίλησε για 11.000 απατεώνες, ποιόν πρέπει να πιστέψετε;

Λυπάμαι που τούτο το ιστολόγιο κλείνει τόσο άδοξα την πορεία του, με το ξεμπρόστιασμα και την καταισχύνη τής παλιόφατσας που βλέπετε δίπλα. Τούτη την ώρα δυο πράγματα μετριάζουν την θλίψη μου: (α) καταλάβατε -έστω κι έτσι- ποιος είναι υπεύθυνος για την ανεργία σας, για το σμπαράλιασμα των κοινωνικών παροχών σας, για το τσάκισμα των μισθών σας και για την μαύρη σας την τύχη γενικώτερα: εγώ και άλλα 10.999 λαμόγια που εισπράτταμε συντάξεις πεθαμένων και (β) τώρα που πιαστήκαμε όλοι εμείς οι εθνοπροδότες και θα επιστρέψουμε όλα τα δισεκατομμύρια που φάγαμε, θα ξανααβγατίσουν οι μισθοί και οι συντάξεις σας, θα ξαναλειτουργήσουν τα νοσοκομεία κι οι παιδικοί σταθμοί που έκλεισαν, θα διαγραφούν τα χαράτσια, θα ξαναφτηνύνει το πετρέλαιο θέρμανσης, θα ξαναπάνε βιβλία και δάσκαλοι στα σχολεία, θα πάψετε να τρώτε τα απομεινάρια των λαϊκών και, γενικά, θα ξαναγίνει η ζωή σας όπως ήταν πριν τα μνημόνια.

Μ' αυτές τις ανακουφιστικές σκέψεις σάς ζητώ ταπεινά συγγνώμη και σας αποχαιρετώ οριστικά.


ΥΓ1: Η ίδια εφημερίδα έκανε άλλη μια αποκάλυψη χτες: η κυβέρνηση μεθοδεύει την αύξηση των ορίων ηλικίας για συνταξιοδότηση με στόχο να αναγκάσει κάποιους δημόσιους υπαλλήλους να βγούν με το ζόρι στην σύνταξη κι έτσι να αποφύγει την απόλυση των 150.000 που -υποτίθεται πως- ζητάει η τρόικα. Συνεπώς, όσοι δεν είσαστε δημόσιοι υπάλληλοι, δεν πρέπει να ανησυχείτε: τα 67 χρόνια θα αφορούν μόνο τους δημοσίους υπαλλήλους. Το λέει η "έγκριτη"!

ΥΓ2: Σιγά μη σταματήσω να γράφω...

5 σχόλια:

Elva είπε...

Αυτο ελειπε να σταματησεις, φιλε Θοδωρε!
Τωρα ειναι που πρεπει να συνεχισεις και μεσα απο τα γραπτα σου να δειχνεις ποια ειναι τα.. πραγματικα λαμογια!

ακυβέρνητος είπε...

Ξέρεις πολύ καλά πως θα βρεθούν μερικά εκατομμύρια ελληναράδες να σε αποκαλέσουν #$@#*&% που δεν τα πήρες.

Άμα τους το πει και ο Ντερμπεντέρης ...μαύρο φίδι που σ' έφαγε!

Ανώνυμος είπε...

Τελικά Κουρέλι Λαμόγιο ο Πάνκαλος μας έκανε και χάρη που έβαλε και τον εαυτό του μέσα στο 'μαζί τα χλαπακιάσαμε'...

... από τον καιρό που ο πέρρυ κόμο ...

ΑΧΠ

Ntina είπε...

Να γράφεις, να γράφεις, να γράφεις και να τους γράψεις !

Ανώνυμος είπε...

Οι έγκριτοι ΑΡΔ είναι πια σαν τους μεταλλαγμένους στο MINORITY REPORT.
Προλαμβάνουν το έγκλημα ΔΕΝ το καταλαβαίνεις;
Τστστς