Ένα καραφάκι

Παραλία. Σε κάποιο χωριουδάκι τού Κορινθιακού. Στο πιάτο ο σωστός, λιτός μεζές: δυο φέτες αγγουράκι, δυο φέτες ντοματούλα, λίγο χταποδάκι ξυδάτο, τρεις-τέσσερις φρεσκοτηγανισμένες μαριδούλες. Δίπλα το μισογεμάτο (ή μισοάδειο, όπως το βλέπει κανείς) καραφάκι. Πλωμάρι, Ισιδώρου Αρβανίτου. Μυτιληνιό, όπως πάντα. Θα προτιμούσα Πιτσιλαδή αλλά πού να βρεθεί Πιτσιλαδής στον Μωριά... Και στο χέρι το ποτήρι με το ούζο. Σκέτο. Κι ας μουτρώνει το γκαρσόνι που δεν τ' αφήνεις ν' ακουμπήσει τα παγάκια στο τραπέζι.

Άκου παγάκια στο ούζο! Λες και είναι κοκακόλα! Τα παγάκια πάνε με τα μπασταρδεμένα πιοτά. Και με τα δεύτερα. Βάζεις παγάκια σε καλό μωλτ ουίσκυ; Σε Τάλισκερ ή σε Ομπάν; Θα σε πάρουν οι σκωτσέζοι με τις πέτρες! Βάλτα σε Τζέι εντ Μπι, σε Μπαλλαντάινς και σε Τζώννυ κόκκινο, κύριε, όχι σε μωλτ. Βάλτα σε Μπέιλυς ή σε πίπερμαν. Όχι σε ούζο. Και μάλιστα Μυτιληνιό! "Μα δεν μπορώ να το πιω σκέτο", σου λέει ο άλλος. Ε, μη το πίνεις, κύριος! Πιες γκαζόζα.

Από χτες έχει ένα μαϊστράλι, όνειρο. Επί τέλους, δρόσισε κομμάτι. Βέβαια, η θάλασσα δεν είναι τελείως λάδι, όπως όταν φυσάει βοριαδάκι αλλά καλύτερα έτσι. Το αεράκι φέρνει την αλισάχνη από τα κυματάκια και μπουκώνει την μύτη με μυρουδιές αλμυρές. Έτσι όπως ταιριάζει με το ούζο.

Όλα όμορφα. Αν δεν ήταν κι η θορυβώδης παρέα λίγο πιο πέρα... Έξι νοματαίοι και τέσσερα πιτσιρίκια, με έντονη οσμή πρωτευουσίλας. Απ' αυτούς που δεν φεύγουν από τα σπίτια τους για να ησυχάσουν αλλά παίρνουν μαζί και την φασαρία τους για να την πάνε βόλτα. Απ' αυτούς που νομίζουν ότι, όπου κι αν βρεθούν, πρέπει να μάθουν όλοι τα ονόματα των παιδιών τους ("Γιώργο, έλα 'δω, θα βραχείς", "Ντέπυ, μη εκεί, θα τις φας") κι είναι ευχαριστημένοι όταν τα "καμάρια" τους 'πιθώσουν τον πισινό τους στην καρέκλα κι αρχίσουν να ζαλίζουν τ' αφτιά των διπλανών με τα νιτέντο τους...

Ούζο κι οι πρωτευουσιάνοι. Με πάγο και νερό, φυσικά, όπως στην Αθήνα, όπου το πίνουν με μεζέ στράγαλα και φυστίκια (ήμαρτον!). Εδώ, στην επαρχία, ο πάγος και το νερό μένουν αλλά ο μεζές αλλάζει: τυροπιττάκια, κεφτεδάκια, χωριάτικη, τζατζίκι, σουβλάκια, δυο τηγανιές γαύρος και πατάτες τηγανιτές. Πολλές πατάτες τηγανιτές. "Για τα παιδιά". Αηδιάζω. Λες να παραγγείλουν και γουρουνοπούλα με το ούζο; Πότε θα μάθουν ότι το ούζο είναι για να ανοίγει την όρεξη; Απεριτίφ, που λένε κι οι φράγκοι. Τέτοιος πρέπει να 'ναι κι ο μεζές του. Ορεκτικός. Όχι ο σκασμός.

Αδειάζω το υπόλοιπο καραφάκι στο ποτήρι, καρφώνω μια μαριδούλα και, δίχως να το θέλω, κοιτάζω τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Οι πρωτευουσιάνοι ήρθαν με τρία ογκώδη 4Χ4, καθ' ότι διακοπές δίχως τεθωρακισμένο δεν είναι ιν. Δίπλα ένα Σμαρτ, το ακριβώτερο κουβαδάκι του κόσμου. Πιο 'κει ένα Γκολφ με θηριώδη εξάτμιση και πλάι του ένα Άουντι με μια τεράστια πρόσθετη αεροτομή, απ' αυτές που η γυναίκα μου αποκαλεί "απλώστρες για σώβρακα". Γυρίζω πάλι το βλέμμα προς την θάλασσα και πίνω μια γουλιά ούζο. Ξαφνικά αισθάνομαι ευτυχής που οδηγώ ένα παλιό Χιουντάι Άτος...

Δίπλα, τα πιτσιρίκια βαρέθηκαν τα νιτέντο τους κι άρχισαν να πλακώνονται τσιρίζοντας. Οι μαμάδες τους προσπαθούν να επιβάλλουν την τάξη τσιρίζοντας χειρότερα. Ένα αυτοκίνητο σταματάει κι ο οδηγός του βγαίνει να αγοράσει τσιγάρα από το διπλανό μαγαζάκι. Το ντόλμπυ σαρράουντ στην διαπασών: "Στην υγειά τής αχάριστης...".

Στραγγίζω το ποτήρι και σηκώνομαι. Ώρα να την κάνω...