Σε τούτο το ιστολόγιο έχουμε επισημάνει κατ' επανάληψη το -εσκεμμένο ή μη- λάθος που αναπαράγουν συνεχώς τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης, τα οποία επιμένουν να κάνουν λόγο για κρίση χρέους. Κι έχουμε καταδείξει σαφώς ότι η διεθνώς σοβούσα καπιταλιστική κρίση δεν είναι άλλο παρά κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων. Δηλαδή, το σύστημα έχει "μπουκώσει" από τα κεφάλαια που μάζευε τόσα χρόνια και τώρα δεν έχει τι να τα κάνει. Ας δώσουμε ένα παράδειγμα:
Έστω μια αυτοκινητοβιομηχανία, η οποία επί σειρά ετών αύξανε την παραγωγή της, πλημμυρίζοντας τον κόσμο με αυτοκίνητα. Αφού η δουλειά "έβγαζε", το ίδιο έκαναν όλες οι αυτοκινητοβιομηχανίες τού κόσμου. Και κάθε φορά που διαπίστωναν κάποια κάμψη στις πωλήσεις τους, φρόντιζαν να "διορθώσουν" την απόκλιση με καινούργια μοντέλα, περισσότερη διαφήμιση κλπ. Μ' αυτόν τον τρόπο συσσώρευαν κέρδη, τα οποία επένδυαν σε νέα εργοστάσια απ' όπου έβγαιναν περισσότερα κέρδη κ.ο.κ και ήσαν όλοι ευτυχισμένοι. Ώσπου ήρθε η μέρα που ό κόσμος έπηξε στο αυτοκίνητο και οι άνθρωποι άρχισαν να αγοράζουν λιγώτερα αυτοκίνητα απ' όσα παρήγαγαν τα εργοστάσια.
Έτσι άρχισαν τα προβλήματα για την αυτοκινητοβιομηχανία τού παραδείγματός μας Δεν είχε πλέον νόημα να επενδύσει τα κέρδη της σε καινούργια εργοστάσια, εφ' όσον δεν μπορούσε να διαθέσει τα εμπορεύματα που ήδη είχε στις αποθήκες της. Μάλιστα δε, θα έπρεπε να μειώσει κατακόρυφα ή και να αναστείλει τελείως την παραγωγή της ώσπου να ξεστοκάρει. Ειδοποίησε, λοιπόν, τις συνεργαζόμενες επιχειρήσεις ότι μειώνει ή αναστέλλει τις παραγγελίες της. Αυτό σήμαινε ότι ξαφνικά αντιμετώπιζαν πρόβλημα οι βιομηχανίες που της προμήθευαν ελαστικά (και μαζί μ' αυτές και οι εργάτες που μάζευαν το καουτσούκ στον Αμαζόνιο), οι βιομηχανίες που της προμήθευαν τα δερμάτινα καθίσματα (και μαζί μ' αυτές οι γελαδάρηδες της Ολλανδίας που έβγαζαν τα δέρματα), οι βιομηχανίες που της προμήθευαν τα τζάμια (και μαζί μ' αυτές οι εργαζόμενοι στα ορυχεία που έβγαζαν πυρίτιο) κλπ. Όλες αυτές οι προμηθεύτριες επιχειρήσεις είδαν ξαφνικά να μένουν αδιάθετα και τα δικά τους εμπορεύματα, οπότε πήραν κι αυτές παρόμοια μέτρα.
Το φαινόμενο αυτού του "ντόμινο" είναι σύμφυτο με τον καπιταλισμό διότι η καπιταλιστική παραγωγή δεν γίνεται με γνώμονα τις πραγματικές ανάγκες των καταναλωτών αλλά το κέρδος τού κεφαλαιοκράτη. Ο καταναλωτής έχει ανάγκη από κρεμμύδια και ντομάτες αλλά ο κεφαλαιοκράτης δεν σκέφτεται καν να γίνει μποσταντζής αφού κονομάει περισσότερα ως αυτοκινητοβιομήχανος. Επιμένει στις επιλογές του κι αυτή η επιμονή του είναι που γεννάει την κρίση.
Αφού, λοιπόν, η κρίση γεννιέται με την υπερσυσσώρευση κεφαλαίων, η έξοδος απ' αυτήν την κρίση δεν μπορεί να περάσει παρά μέσα από την καταστροφή αυτών των κεφαλαίων. Δυστυχώς για τους κεφαλαιοκράτες, εδώ και 67 χρόνια ο πλανήτης δεν έχει γνωρίσει την βίαιη μαζική καταστροφή ενός διευρυμένου πολέμου, οπότε πρέπει να βρουν άλλον τρόπο για να αβγατίσουν την κερδοφορία τους. Πώς;
Πρώτα-πρώτα, επιδίδονται σε ανηλεή πόλεμο μεταξύ τους. Αν πρέπει να καταστραφούν 10.000 αυτοκίνητα για να ξαναπάρει μπρος ο κλάδος, ο αυτοκινητοβιομήχανος τού παραδείγματός μας θα κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να μη καταστραφούν τα δικά του. Παράλληλα, όμως, επιδιώκει άλλους δυο στόχους ώστε να αυξήσει τα κέρδη του: να μειώσει το κόστος παραγωγής του και να βρει νέες επενδυτικές ευκαιρίες. Το πρώτο φέρνει την μείωση της αμοιβής τής εργασίας. Το δεύτερο φέρνει τα μνημόνια.
Αντίθετα, λοιπόν, προς όσα ισχυρίζονται βλακωδώς οι περισσότεροι πολιτικοί και δημοσιογράφοι, πως τάχα για την κρίση που βιώνουμε φταίει το μνημόνιο, η αλήθεια είναι ότι η κρίση γέννησε το μνημόνιο κι όχι το μνημόνιο την κρίση. Αυτό σημαίνει, πολύ απλά, ότι κι αν ακόμη καταργηθεί το μνημόνιο, διέξοδος από την κρίση δεν πρόκειται να υπάρξει. Με άλλα λόγια, αφού το μνημόνιο είναι ένα σαπρόφυτο που φύεται στο χωράφι τής κρίσης, το χωράφι θα παραμείνει στην θέση του έστω κι αν το καθαρίσουμε από τα σαπρόφυτα.
Συμπέρασμα, για να τελειώνουμε: ακόμη κι αν επαληθευθεί η -απίθανη των απιθάνων- περίπτωση να καταργηθεί το μνημόνιο (ή να "απαγκιστρωθούμε" απ' αυτό, όπως λέει ο Καρατζαβέλης), ούτε η ανεργία θα κοπάσει, ούτε τα εργασιακά δικαιώματα θα ανακτηθούν, ούτε η ύφεση θα αναστραφεί, ούτε καλύτερες μέρες θα δούμε. Όσο δεν ψοφάει ο αυτοκινητοβιομήχανος τού παραδείγματός μας ή όσο του επιτρέπουμε να δρα ανεξέλεγκτα, η τύχη μας είναι προδιαγεγραμμένη. Τελεία και παύλα.
Έστω μια αυτοκινητοβιομηχανία, η οποία επί σειρά ετών αύξανε την παραγωγή της, πλημμυρίζοντας τον κόσμο με αυτοκίνητα. Αφού η δουλειά "έβγαζε", το ίδιο έκαναν όλες οι αυτοκινητοβιομηχανίες τού κόσμου. Και κάθε φορά που διαπίστωναν κάποια κάμψη στις πωλήσεις τους, φρόντιζαν να "διορθώσουν" την απόκλιση με καινούργια μοντέλα, περισσότερη διαφήμιση κλπ. Μ' αυτόν τον τρόπο συσσώρευαν κέρδη, τα οποία επένδυαν σε νέα εργοστάσια απ' όπου έβγαιναν περισσότερα κέρδη κ.ο.κ και ήσαν όλοι ευτυχισμένοι. Ώσπου ήρθε η μέρα που ό κόσμος έπηξε στο αυτοκίνητο και οι άνθρωποι άρχισαν να αγοράζουν λιγώτερα αυτοκίνητα απ' όσα παρήγαγαν τα εργοστάσια.
Έτσι άρχισαν τα προβλήματα για την αυτοκινητοβιομηχανία τού παραδείγματός μας Δεν είχε πλέον νόημα να επενδύσει τα κέρδη της σε καινούργια εργοστάσια, εφ' όσον δεν μπορούσε να διαθέσει τα εμπορεύματα που ήδη είχε στις αποθήκες της. Μάλιστα δε, θα έπρεπε να μειώσει κατακόρυφα ή και να αναστείλει τελείως την παραγωγή της ώσπου να ξεστοκάρει. Ειδοποίησε, λοιπόν, τις συνεργαζόμενες επιχειρήσεις ότι μειώνει ή αναστέλλει τις παραγγελίες της. Αυτό σήμαινε ότι ξαφνικά αντιμετώπιζαν πρόβλημα οι βιομηχανίες που της προμήθευαν ελαστικά (και μαζί μ' αυτές και οι εργάτες που μάζευαν το καουτσούκ στον Αμαζόνιο), οι βιομηχανίες που της προμήθευαν τα δερμάτινα καθίσματα (και μαζί μ' αυτές οι γελαδάρηδες της Ολλανδίας που έβγαζαν τα δέρματα), οι βιομηχανίες που της προμήθευαν τα τζάμια (και μαζί μ' αυτές οι εργαζόμενοι στα ορυχεία που έβγαζαν πυρίτιο) κλπ. Όλες αυτές οι προμηθεύτριες επιχειρήσεις είδαν ξαφνικά να μένουν αδιάθετα και τα δικά τους εμπορεύματα, οπότε πήραν κι αυτές παρόμοια μέτρα.
Το φαινόμενο αυτού του "ντόμινο" είναι σύμφυτο με τον καπιταλισμό διότι η καπιταλιστική παραγωγή δεν γίνεται με γνώμονα τις πραγματικές ανάγκες των καταναλωτών αλλά το κέρδος τού κεφαλαιοκράτη. Ο καταναλωτής έχει ανάγκη από κρεμμύδια και ντομάτες αλλά ο κεφαλαιοκράτης δεν σκέφτεται καν να γίνει μποσταντζής αφού κονομάει περισσότερα ως αυτοκινητοβιομήχανος. Επιμένει στις επιλογές του κι αυτή η επιμονή του είναι που γεννάει την κρίση.
Αφού, λοιπόν, η κρίση γεννιέται με την υπερσυσσώρευση κεφαλαίων, η έξοδος απ' αυτήν την κρίση δεν μπορεί να περάσει παρά μέσα από την καταστροφή αυτών των κεφαλαίων. Δυστυχώς για τους κεφαλαιοκράτες, εδώ και 67 χρόνια ο πλανήτης δεν έχει γνωρίσει την βίαιη μαζική καταστροφή ενός διευρυμένου πολέμου, οπότε πρέπει να βρουν άλλον τρόπο για να αβγατίσουν την κερδοφορία τους. Πώς;
Πρώτα-πρώτα, επιδίδονται σε ανηλεή πόλεμο μεταξύ τους. Αν πρέπει να καταστραφούν 10.000 αυτοκίνητα για να ξαναπάρει μπρος ο κλάδος, ο αυτοκινητοβιομήχανος τού παραδείγματός μας θα κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να μη καταστραφούν τα δικά του. Παράλληλα, όμως, επιδιώκει άλλους δυο στόχους ώστε να αυξήσει τα κέρδη του: να μειώσει το κόστος παραγωγής του και να βρει νέες επενδυτικές ευκαιρίες. Το πρώτο φέρνει την μείωση της αμοιβής τής εργασίας. Το δεύτερο φέρνει τα μνημόνια.
Αντίθετα, λοιπόν, προς όσα ισχυρίζονται βλακωδώς οι περισσότεροι πολιτικοί και δημοσιογράφοι, πως τάχα για την κρίση που βιώνουμε φταίει το μνημόνιο, η αλήθεια είναι ότι η κρίση γέννησε το μνημόνιο κι όχι το μνημόνιο την κρίση. Αυτό σημαίνει, πολύ απλά, ότι κι αν ακόμη καταργηθεί το μνημόνιο, διέξοδος από την κρίση δεν πρόκειται να υπάρξει. Με άλλα λόγια, αφού το μνημόνιο είναι ένα σαπρόφυτο που φύεται στο χωράφι τής κρίσης, το χωράφι θα παραμείνει στην θέση του έστω κι αν το καθαρίσουμε από τα σαπρόφυτα.
Συμπέρασμα, για να τελειώνουμε: ακόμη κι αν επαληθευθεί η -απίθανη των απιθάνων- περίπτωση να καταργηθεί το μνημόνιο (ή να "απαγκιστρωθούμε" απ' αυτό, όπως λέει ο Καρατζαβέλης), ούτε η ανεργία θα κοπάσει, ούτε τα εργασιακά δικαιώματα θα ανακτηθούν, ούτε η ύφεση θα αναστραφεί, ούτε καλύτερες μέρες θα δούμε. Όσο δεν ψοφάει ο αυτοκινητοβιομήχανος τού παραδείγματός μας ή όσο του επιτρέπουμε να δρα ανεξέλεγκτα, η τύχη μας είναι προδιαγεγραμμένη. Τελεία και παύλα.
2 σχόλια:
Ας αφήσουμε για λίγο τις εγγενείς αδυναμίες του καπιταλιστικού συστήματος, πάει μακρυά η βαλίτσα... Για παράδειγμα στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο, εν μέσω "κρίσης", παράγονται και πωλούνται κάθε χρόνο περισσότερα αυτοκίνητα. Υπάρχουν άλλωστε πολλοί τρόποι στο τρέχων σύστημα για να αντιμετωπισθεί η υπερσυσσώρευση κεφαλαίων, αποτελεσματικότεροι από τους παγκόσμιους πολέμους.
Προφανώς και υπήρξε κρίση χρέους στον Ευρωπαϊκό νότο και η βασική της αιτία ήταν η χειραγώγιση των παραμέτρων της οικονομίας του με βάση τα συμφέροντα των βορείων "εταίρων" του. Το μνημόνιο φυσικά και δεν έφερε την κρίση χρέους. Έφερε όμως οικονομικό και ψυχολογικό μαρασμό στον Έλληνα μικροαστό και έτσι δημιούργησε ή μεγέθυνε διάφορες μορφές κοινωνικής και οικονομικής κρίσης (ανεργεία, φτώχια, αυτοκτονίες, εκμετάλλευση, ξενοφοβία, φασιμός, κα).
Η κρίση χρέους (του κράτους) έφερε το μνημόνιο; Ως αιτία, όχι, ως αφορμή, ναι. Κατά αναλογία με το βόρειο "εταίρο" παραπάνω, το πολιτικό προσωπικό τους κράτους εξυπηρετεί μέσω του μνημονίου τους δικούς του "εταίρους" (γηγενείς και μη) αντίθετα με τα συμφέροντα του μικρομεσαίου Έλληνα.
Φιλικά.
Μου κάνει τρομερή εντύπωση που ενώ το παράδειγμα του άρθρου αποδεικνύει άψογα ότι είναι λάθος να μιλάμε για κρίση χρέους, ο σχολιαστής Πέτρος επιμένει στον μουμουέδικο όρο. Φυσικά και πρόκειται για καπιταλιστική κρίση κι όσοι δεν εννοούν να το παραδεχτούν κακό του κεφαλιού τους.
Δημοσίευση σχολίου