Ένα από τα θέματα που "παίζει" στις προεκλογικές κομματικές αντιπαραθέσεις είναι η αμαρτία που λέγεται "Ελληνικό". Επειδή, λοιπόν, εκτιμώ ότι η ιστορία τού Ελληνικού είναι αρκετά διδακτική, ας ρίξουμε σήμερα μια κάπως διεξοδική ματιά σ' αυτήν.
Η αλήθεια είναι ότι η κουβέντα για μεταφορά τού αεροδρομίου από το Ελληνικό είχε ξεκίνησει από αρκετά παλιά, από τα χρόνια τής χούντας. Όχι άδικα, καθώς το αεροδρόμιο αντιμετώπιζε άμεση ανάγκη επέκτασης, κάτι που ήταν αδύνατο καθώς ασφυκτιούσε περικυκλωμένο από τον αστικό ιστό. Μελέτη τού 1976 υποδείκνυε ως κατάλληλο τόπο για νέο αεροδρόμιο τα Σπάτα και στα τέλη εκείνης της δεκαετίας άρχισαν οι πρώτες προκαταρκτικές εργασίες. Όμως, η πετρελαιική κρίση τού 1979 ανέστειλε τις διαδικασίες, μέχρι που η νεοκλεγείσα κυβέρνηση τού ΠαΣοΚ τις σταμάτησε τελείως το 1981. Τελικά, κάπου μια δεκαετία αργότερα, όταν ο κόμπος έφτασε στο χτένι, μπήκε μπροστά -επί τέλους- η ιστορία των Σπάτων.
Μέχρις εδώ όλα δείχνουν καλά (ή σχεδόν καλά) αλλά τώρα φτάνει η ώρα τού Κώστα Λαλιώτη. Ο σοσιαλιστής πρώην "αντιστασιακός του Πολυτεχνείου" αναλαμβάνει την θέση τού υπουργού Περιβάλλοντος, Χωροταξίας και Δημοσίων Έργων (η μόνη υπουργική καρέκλα που έκατσε ποτέ), την οποία διατηρεί από το 1993 έως το 2000. Επί ημερών Λαλιώτη ξεκίνησε μια ατέλειωτη σειρά "μεγάλων έργων", κυρίως εν όψει των Ολυμπιακών Αγώνων τού 2004, ανάμεσα στα οποία ήταν και το αεροδρόμιο των Σπάτων. Η κατασκευή τού νέου αεροδρομίου ανατέθηκε (μετά από διαγωνισμό) το 1995 στην γερμανική Χόχτιφ.
Κάποιοι χαρακτηρίζουν όλες οι συμβάσεις για τα "μεγάλα έργα" που έγιναν επί ημερών Λαλιώτη ως αποικιοκρατικές και κάποιοι άλλοι υποστηρίζουν ότι, με πρόσχημα αυτά τα έργα, ο Λαλιώτης ξεπούλησε τον εθνικό πλούτο στα ξένα μονοπώλια αλλά ας μιλήσουμε τώρα γι' αυτά. Άλλωστε, για τα έργα και τις ημέρες Λαλιώτη έχουν μιλήσει άλλοι, καλύτεροι γνώστες τού θέματος. Εμείς ας επανέλθουμε στο Ελληνικό.
Η κατασκευή τού νέου αεροδρομίου δεν συνεπαγόταν σώνει και καλά το κλείσιμο του Ελληνικού. Αντίθετα, το παλιό αεροδρόμιο έπρεπε να παραμείνει σε λειτουργία για την εξυπηρέτηση τόσο των μικρών όσο και των εμπορικών αεροπλάνων, για τα οποία η χρήση τού νέου αεροδρομίου είναι εξαιρετικά δαπανηρή λόγω των πανάκριβων τιμολογίων τής Χόχτιφ. Όμως, για κάποιους κάτι τέτοιο ήταν αδιανόητο. Από την μια, δεν θα ήθελαν να στερήσουν έσοδα από την Χόχτιφ κι από την άλλη, η έκταση του παλιού αεροδρομίου "μύριζε" καινούργιες και εξαιρετικά "ενδιαφέρουσες" συμβάσεις.
Στα σχέδια αυτών των "κάποιων" υπήρχε ένα μικρό προβληματάκι: έπρεπε να βρεθεί τρόπος για να εκποιηθεί ο χώρος τού παλιού αεροδρομίου, χωρίς να προκληθούν αντιδράσεις. Βλέπετε, από τότε που ανακοινώθηκε το κλείσιμο του αεροδρομίου, οι "αιθεροβάμονες" πολίτες ονειρεύονταν πάρκα, λίμνες, αλσύλλια κλπ. Τελικά, η εξουσία βρήκε τον τρόπο να "ντριμπλάρει" αυτό το προοβληματάκι: δημιούργησε την "Ελληνικό Α.Ε.", στην οποία μεταβίβασε όλα τα περιουσιακά στοιχεία τού παλιού αεροδρομίου (μαζί με την γη, φυσικά), προκειμένου να τα "αξιοποιήσει".
Στο μεταξύ, ο Λαλιώτης έχει ήδη φύγει από το προσκήνιο πριν αρχίσει την λειτουργία του το νέο αεροδρόμιο (2001), το ΠαΣοΚ έχει περάσει στην αντιπολίτευση και στο ΥΠεΧωΔΕ βρίσκεται ο σαρακατσάνος Γιώργος Σουφλιάς. Κατά την διάρκεια της πενταετούς θητείας του, ο Σουφλιάς ανακοίνωσε δημοσίως τα σχέδια "αξιοποίησης" του παλιού αεροδρομίου, τα οποία περιλάμβαναν ίχνη πράσινου και αφθονία οικοδομικών κατασκευών για επαγγελματική και μη χρήση. Οι αντιδράσεις στα σχέδια Σουφλιά ήσαν απρόσμενα έντονες και τα σχέδια μένουν στο συρτάρι.
Σήμερα, τα συμφέροντα εξακολουθούν να συγκρούονται αν και η "Ελληνικόν Α.Ε." έχει βγει στο σφυρί από το "Ταμείο Αξιοποίησης (βλέπε: ξεπουλήματος) Ιδιωτικής Περιουσίας τού Δημοσίου" (*). Στο μεταξύ, το κράτος έχει συνάψει 77(!) συμβάσεις με διαφόρους, οι οποίοι εκμεταλλεύονται τον χώρο (Μετρό, Τραμ, ΟΚΑΝΑ, Κτηματολόγιο, Αστυνομία, Πυροσβεστική κλπ). Οι οφειλές όλων αυτών ξεπερνούν τα 50 εκατομμύρια, με πρώτη και καλύτερη την Entertainment & Sports Park, η οποία χρωστάει 31 εκατομμύρια.
Κάπως έτσι έχει η ιστορία με το Ελληνικό. Χρόνια τώρα τα βουβάλια τσακώνονται στον βάλτο και, όπως γίνεται πάντα σε τέτοια περίπτωση, την πληρώνουν τα βατράχια. Και ο τσακωμός θα διαρκέσει ίσαμε να επικρατήσει ο ισχυρότερος βούβαλος. Ο οποίος, βέβαια, χέστηκε για τα βατράχια...
(*) Στον θεό που πιστεύετε, τί παναπεί "Ιδιωτική Περιουσία τού Δημοσίου"; Πώς διάβολο γίνεται να έχει περιουσία το Δημόσιο (παναπεί: οι έλληνες πολίτες), η οποία να είναι ιδιωτική (παναπεί: την εκμεταλλεύομαι όπως γουστάρω και δεν δίνω λογαριασμό σε κανένα); Τί άλλο τερτίπι θα ανακαλύψουν για να ξεπουλήσουν τον εθνικό μας πλούτο, ρε γαμώ την δημοκρατία μου μέσα;
ΥΓ: Για να αποκαταστήσω τις διαταραγμένες σχέσεις μου με τους ΣυΡιζΑίους, πρέπει να σημιεώσω ότι ο ΣυΡιζΑ έχει υποσχεθεί την μετεκλογική ακύρωση όλων των νομικών διατάξεων που αναφέρονται στην αξιοποίηση του Ελληνικού. Θα συμπλήρωνα ότι προτιμώ το "θα φτιάξω αυτό" από το "θα χαλάσω εκείνο" αλλά ας μη ρίξω λάδι στην προεκλογική φωτιά.
Η αλήθεια είναι ότι η κουβέντα για μεταφορά τού αεροδρομίου από το Ελληνικό είχε ξεκίνησει από αρκετά παλιά, από τα χρόνια τής χούντας. Όχι άδικα, καθώς το αεροδρόμιο αντιμετώπιζε άμεση ανάγκη επέκτασης, κάτι που ήταν αδύνατο καθώς ασφυκτιούσε περικυκλωμένο από τον αστικό ιστό. Μελέτη τού 1976 υποδείκνυε ως κατάλληλο τόπο για νέο αεροδρόμιο τα Σπάτα και στα τέλη εκείνης της δεκαετίας άρχισαν οι πρώτες προκαταρκτικές εργασίες. Όμως, η πετρελαιική κρίση τού 1979 ανέστειλε τις διαδικασίες, μέχρι που η νεοκλεγείσα κυβέρνηση τού ΠαΣοΚ τις σταμάτησε τελείως το 1981. Τελικά, κάπου μια δεκαετία αργότερα, όταν ο κόμπος έφτασε στο χτένι, μπήκε μπροστά -επί τέλους- η ιστορία των Σπάτων.
Μέχρις εδώ όλα δείχνουν καλά (ή σχεδόν καλά) αλλά τώρα φτάνει η ώρα τού Κώστα Λαλιώτη. Ο σοσιαλιστής πρώην "αντιστασιακός του Πολυτεχνείου" αναλαμβάνει την θέση τού υπουργού Περιβάλλοντος, Χωροταξίας και Δημοσίων Έργων (η μόνη υπουργική καρέκλα που έκατσε ποτέ), την οποία διατηρεί από το 1993 έως το 2000. Επί ημερών Λαλιώτη ξεκίνησε μια ατέλειωτη σειρά "μεγάλων έργων", κυρίως εν όψει των Ολυμπιακών Αγώνων τού 2004, ανάμεσα στα οποία ήταν και το αεροδρόμιο των Σπάτων. Η κατασκευή τού νέου αεροδρομίου ανατέθηκε (μετά από διαγωνισμό) το 1995 στην γερμανική Χόχτιφ.
Κάποιοι χαρακτηρίζουν όλες οι συμβάσεις για τα "μεγάλα έργα" που έγιναν επί ημερών Λαλιώτη ως αποικιοκρατικές και κάποιοι άλλοι υποστηρίζουν ότι, με πρόσχημα αυτά τα έργα, ο Λαλιώτης ξεπούλησε τον εθνικό πλούτο στα ξένα μονοπώλια αλλά ας μιλήσουμε τώρα γι' αυτά. Άλλωστε, για τα έργα και τις ημέρες Λαλιώτη έχουν μιλήσει άλλοι, καλύτεροι γνώστες τού θέματος. Εμείς ας επανέλθουμε στο Ελληνικό.
Η κατασκευή τού νέου αεροδρομίου δεν συνεπαγόταν σώνει και καλά το κλείσιμο του Ελληνικού. Αντίθετα, το παλιό αεροδρόμιο έπρεπε να παραμείνει σε λειτουργία για την εξυπηρέτηση τόσο των μικρών όσο και των εμπορικών αεροπλάνων, για τα οποία η χρήση τού νέου αεροδρομίου είναι εξαιρετικά δαπανηρή λόγω των πανάκριβων τιμολογίων τής Χόχτιφ. Όμως, για κάποιους κάτι τέτοιο ήταν αδιανόητο. Από την μια, δεν θα ήθελαν να στερήσουν έσοδα από την Χόχτιφ κι από την άλλη, η έκταση του παλιού αεροδρομίου "μύριζε" καινούργιες και εξαιρετικά "ενδιαφέρουσες" συμβάσεις.
Στα σχέδια αυτών των "κάποιων" υπήρχε ένα μικρό προβληματάκι: έπρεπε να βρεθεί τρόπος για να εκποιηθεί ο χώρος τού παλιού αεροδρομίου, χωρίς να προκληθούν αντιδράσεις. Βλέπετε, από τότε που ανακοινώθηκε το κλείσιμο του αεροδρομίου, οι "αιθεροβάμονες" πολίτες ονειρεύονταν πάρκα, λίμνες, αλσύλλια κλπ. Τελικά, η εξουσία βρήκε τον τρόπο να "ντριμπλάρει" αυτό το προοβληματάκι: δημιούργησε την "Ελληνικό Α.Ε.", στην οποία μεταβίβασε όλα τα περιουσιακά στοιχεία τού παλιού αεροδρομίου (μαζί με την γη, φυσικά), προκειμένου να τα "αξιοποιήσει".
Στο μεταξύ, ο Λαλιώτης έχει ήδη φύγει από το προσκήνιο πριν αρχίσει την λειτουργία του το νέο αεροδρόμιο (2001), το ΠαΣοΚ έχει περάσει στην αντιπολίτευση και στο ΥΠεΧωΔΕ βρίσκεται ο σαρακατσάνος Γιώργος Σουφλιάς. Κατά την διάρκεια της πενταετούς θητείας του, ο Σουφλιάς ανακοίνωσε δημοσίως τα σχέδια "αξιοποίησης" του παλιού αεροδρομίου, τα οποία περιλάμβαναν ίχνη πράσινου και αφθονία οικοδομικών κατασκευών για επαγγελματική και μη χρήση. Οι αντιδράσεις στα σχέδια Σουφλιά ήσαν απρόσμενα έντονες και τα σχέδια μένουν στο συρτάρι.
Σήμερα, τα συμφέροντα εξακολουθούν να συγκρούονται αν και η "Ελληνικόν Α.Ε." έχει βγει στο σφυρί από το "Ταμείο Αξιοποίησης (βλέπε: ξεπουλήματος) Ιδιωτικής Περιουσίας τού Δημοσίου" (*). Στο μεταξύ, το κράτος έχει συνάψει 77(!) συμβάσεις με διαφόρους, οι οποίοι εκμεταλλεύονται τον χώρο (Μετρό, Τραμ, ΟΚΑΝΑ, Κτηματολόγιο, Αστυνομία, Πυροσβεστική κλπ). Οι οφειλές όλων αυτών ξεπερνούν τα 50 εκατομμύρια, με πρώτη και καλύτερη την Entertainment & Sports Park, η οποία χρωστάει 31 εκατομμύρια.
Κάπως έτσι έχει η ιστορία με το Ελληνικό. Χρόνια τώρα τα βουβάλια τσακώνονται στον βάλτο και, όπως γίνεται πάντα σε τέτοια περίπτωση, την πληρώνουν τα βατράχια. Και ο τσακωμός θα διαρκέσει ίσαμε να επικρατήσει ο ισχυρότερος βούβαλος. Ο οποίος, βέβαια, χέστηκε για τα βατράχια...
(*) Στον θεό που πιστεύετε, τί παναπεί "Ιδιωτική Περιουσία τού Δημοσίου"; Πώς διάβολο γίνεται να έχει περιουσία το Δημόσιο (παναπεί: οι έλληνες πολίτες), η οποία να είναι ιδιωτική (παναπεί: την εκμεταλλεύομαι όπως γουστάρω και δεν δίνω λογαριασμό σε κανένα); Τί άλλο τερτίπι θα ανακαλύψουν για να ξεπουλήσουν τον εθνικό μας πλούτο, ρε γαμώ την δημοκρατία μου μέσα;
ΥΓ: Για να αποκαταστήσω τις διαταραγμένες σχέσεις μου με τους ΣυΡιζΑίους, πρέπει να σημιεώσω ότι ο ΣυΡιζΑ έχει υποσχεθεί την μετεκλογική ακύρωση όλων των νομικών διατάξεων που αναφέρονται στην αξιοποίηση του Ελληνικού. Θα συμπλήρωνα ότι προτιμώ το "θα φτιάξω αυτό" από το "θα χαλάσω εκείνο" αλλά ας μη ρίξω λάδι στην προεκλογική φωτιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου