Πνευματικά δικαιώματα δεν υπάρχουν. Οι ιδέες πρέπει να κυκλοφορούν ελεύθερα. Άρα...
... η αντιγραφή όχι απλώς επιτρέπεται αλλά είναι και επιθυμητή, ακόμη και χωρίς αναφορά της πηγής!

Η γλώσσα κόκκαλα τσακίζει

- "Ο λόγος που μ' άφησες έξω από την υπόθεση", είπε ήσυχα, "ήταν ότι νόμισες πως η αστυνομία δεν θα πίστευε ότι σκέτη περιέργεια μ' έσπρωξε να κατέβω εκεί κάτω χτες το βράδυ. Θα υποψιάζονταν ίσως ότι είχα κάποιον ύποπτο λόγο και θα με σφυροκοπούσαν μέχρι να σπάσω".
- "Πώς ξέρεις αν δεν σκέφτηκα το ίδιο πράγμα;"
- "Οι αστυνομικοί είναι κι αυτοί άνθρωποι", είπε ξεκάρφωτα.
- "Έχω ακούσει ότι σαν τέτοιοι ξεκινάνε".

[Ραίημοντ Τσάντλερ, "Αντίο, γλυκειά μου", εκδόσεις Λυχνάρι, 1990 (σελ.: 54)]

29 Ιουλίου 2010

Ο συνδικαλισμός υπό διωγμόν;

Ακούγεται απίστευτο αλλά αποτελεί -ένα ακόμη- δείγμα της ολομέτωπης επίθεσης που δέχονται τα δικαιώματα εργαζομένων και ασφαλισμένων. Μέχρι τώρα είχαμε συνηθίσει να βλέπουμε την δικαιοσύνη να χαρακτηρίζει συλλήβδην "παράνομες και καταχρηστικές" το σύνολο -σχεδόν- των απεργιών που δεν οργανώνονται από τις κομματοκαπελλωμένες οργανώσεις (ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ κλπ). Αλλά αυτό το καινούργιο παραπάει.

Η ιστορία είναι απλή. Τον Ιανουάριο του 2009 η "Jumbo" απέλυσε κάποιον εργαζόμενο, με την θρασύτατη δικαιολογία (μεταξύ άλλων, βέβαια) ότι η συνδικαλιστική του δράση τον καθιστούσε αντιπαραγωγικό. Ο απολυμένος προσέφυγε στην δικαιοσύνη, ζητώντας να κριθεί η απόλυσή του ως άκυρη επειδή, βάσει σαφούς διατάξεως, απαγορεύεται ρητά η απόλυση οποιουδήποτε εργαζομένου λόγω συνδικαλιστικής δράσεως. Αντιγράφω από την 282/2009 απόφαση του Αρείου Πάγου (οι υπογραμμίσεις, δικές μου):

"...Εξάλλου, η καταγγελία της συμβάσεως εργασίας από τον εργοδότη είναι άκυρη ως καταχρηστική, όταν υπαγορεύεται από ταπεινά ελατήρια που δεν εξυπηρετούν τον σκοπό του δικαιώματος, όπως συμβαίνει στις περιπτώσεις που η καταγγελία οφείλεται σε εμπάθεια, μίσος ή έχθρα ή σε λόγους εκδικήσεως, συνεπεία προηγηθείσας νόμιμης, αλλά μη αρεστής στον εργοδότη, συμπεριφοράς του εργαζομένου, όπως είναι και η ανάπτυξη από τον εργαζόμενο νόμιμης συνδικαλιστικής δράσης, που είναι αντίθετη προς τα συμφέροντα της επιχείρησης του εργοδότη, ή όταν γίνεται για οικονομικοτεχνικούς λόγους, δηλαδή για την αναδιοργάνωση της επιχειρήσεως του εργοδότη που καθιστά αναγκαία τη μείωση του προσωπικού, εφόσον οι λόγοι αυτοί είναι προσχηματικοί και υποκρύπτουν πράγματι μίσος, εμπάθεια ή κακοβουλία, ή όταν είναι πραγματικοί, αλλά δεν έγινε επιλογή των απολυομένων με αντικειμενικά κριτήρια, υπηρεσιακά ή κοινωνικά. Περαιτέρω, κατά το άρθρο 14 παρ. 4 του ν. 1264/1982 "Είναι άκυρη η καταγγελία της σχέσης εργασίας για νόμιμη συνδικαλιστική δράση", στην οποία συμπεριλαμβάνεται η συμμετοχή σε νόμιμη απεργία, καθώς και κάθε νόμιμη δραστηριότητα που γίνεται με σκοπό τη διαφύλαξη και προαγωγή εργασιακών, οικονομικών, ασφαλιστικών, κοινωνικών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων. Για να είναι δε άκυρη κατά το ως άνω άρθρο η καταγγελία, δεν απαιτείται η συνδικαλιστική δράση να αποτελεί την αποκλειστική αιτία της απόλυσης, αλλά αρκεί ότι συντέλεσε απλώς στην απόφαση για την απόλυση, με την έννοια ότι χωρίς αυτήν ο εργοδότης δεν θα προέβαινε στην καταγγελία. Η για τον λόγο αυτό, όπως και η αποκλειστικά από εκδίκηση ή εχθρότητα προς το πρόσωπο του μισθωτού, καταγγελία της εργασιακής σύμβασης, είναι άκυρη κατά το άρθρο 281 του Α.Κ., γιατί υπερβαίνει προφανώς το όρια που επιβάλλουν η καλή πίστη, τα συναλλακτικά ήθη καθώς και ο κοινωνικός και οικονομικός σκοπός του συναφούς δικαιώματος του εργοδότη..."

Το δικαστήριο, τελικώς, απέρριψε την προσφυγή του απολυμένου. Όμως, το πρόβλημά μου δεν είναι εκεί. Το πρόβλημα (και όχι μόνο το δικό μου, υποθέτω) βρίσκεται σε όσα απίθανα αναφέρονται στην συγκεκριμένη απόφαση. Αντιγράφω μερικά αποσπάσματα:

"...παρά τις παραινέσεις της εργοδότριας εταιρείας για περιορισμό της συνδικαλιστικής του δράσης, εκείνος συνέχισε με αμείωτη ένταση, όπως ο ίδιος διαλαμβάνει στο δικόγραφο της αγωγής του, με διανομή της εφημερίδας του Σωματείου Εμποροϋπαλλήλων, προτροπή των εργαζομένων να εγγραφούν ως μέλη του καθώς και να συμμετάσχουν στη στάση εργασίας της 7ης Ιανουαρίου 2009, από τις 12.00 έως το πέρας του ωραρίου, σε ένδειξη συμπαράστασης προς τον αγωνιζόμενο λαό της Παλαιστίνης..."

"...το χρονικό διάστημα ενός μηνός που ακολούθησε (δηλ. μετά την απόλυση) πραγματοποιήθηκαν από μέλη του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ 93 οργανωμένες συγκεντρώσεις από τις οποίες 88 τις ημέρες Σαββάτου σε 32 καταστήματα της εταιρείας σε ολόκληρη την ελληνική επικράτεια, με αποκλεισμό των εισόδων..."

"...η υπαιτιότητα για την έλλειψη κλίματος ομαλής συνεργασίας μεταξύ των διαδίκων, οφείλεται αποκλειστικά στον ενάγοντα, διότι η αντιπαράθεσή του με την εναγόμενη εργοδότρια εταιρεία και τους νόμιμους εκπροσώπους αυτής εξήλθε από τα όρια της γνήσιας συνδικαλιστικής δράσεώς του (και ενδεχομένως έφθασε μέχρι διάπραξη ποινικών αδικημάτων), καθόσον ελάμβανε χώρα εν ώρα εργασίας..."



Απίστευτα πράγματα. Η "αδέκαστη" και "τυφλή" δικαιοσύνη θεωρεί επιβαρυντικό στοιχείο κατά του απολυμένου το ότι υπέρ του κινητοποιήθηκαν ένα πολιτικό κόμμα και μια εργατική οργάνωση, λες και το φυσιολογικό θα ήταν να εκινητοποιείτο ο Σύνδεσμος Φίλων Μεσογειακής Φώκιας! Επιβαρυντικό στοιχείο, επίσης, αποτελεί το ότι ο απολυμένος μοίραζε στους συναδέλφους του την εφημερίδα του σωματείου τους, ενώ αν μοίραζε την "Φωνή Κυρίου" θα έπαιρνε συγχαρητήρια! Άσε δε που ο αλήτης τόλμησε να αναπτύξει συνδικαλιστική δράση την ώρα της δουλειάς, αντί να καλέσει τους εργαζόμενους σε μια καφετέρια μια Κυριακή απόγευμα να κουβεντιάσουν!

Δεν ξέρω ποιοι είναι αυτοί που μας έχουν βάλει στο μυαλό την ιδέα ότι οι αποφάσεις των δικαστηρίων είναι ιερές και δεν πρέπει να κρίνονται. Θέλω όμως να τους ρωτήσω αν αυτό το θέσφατο περιλαμβάνει και τις αποφάσεις που έστειλαν τον Κολοκοτρώνη στην φυλακή ή τον Μπελογιάννη στο εκτελεστικό απόσπασμα. Πρέπει να τις σοβόμαστε και αυτές; Ή, μήπως, υπάρχει κάποιο κριτήριο σεβασμού; Αν ναι, ας μας το πουν.

2 σχόλια:

Athansoft είπε...

Όντως το φυσιολογικό θα ήταν να εκινητοποιείτο ο Σύνδεσμος Φίλων Μεσογειακής Φώκιας, διότι τέτοια φώκια ήταν η πρόεδρος του δικαστηρίου.!!!

Η αλήθεια είναι ότι ο συνδικαλισμός είναι πράγμα ιερό και πάνω απ' όλα απαραίτητο. Όμως κατά την πάροδο των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων και με απόλυτη μαεστρία έχει επιτευχθεί η αδιαφορία των εργαζομένων στον συνδικαλισμό. Για μας, τους απλούς εργαζόμενους στην επιχείρησή που εργάζομαι (ΔΕΗ), συνδικαλιστής (ευτυχώς όχι για όλους) σημαίνει "τεμπέλης με τσαρούχια", δοσίλογος, "βολεψάκιας", πουλημένο τομάρι και δεν έχουμε άδικο. Πλην εξαιρέσεων, που προσμετρώνται στα δάκτυλα της δεξιάς μου, τους άλλους τους βλέπουμε κάθε παραμονή απεργίας και στην κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίτας. Δεν ξέρουν τι σημαίνει εργασία, οράριο, κάματος. Λείπουν μόνιμα σε συνδικαλιστικές άδειες, ενώ στην πραγματικότητα εργάζονται σε άλλη εργασία (π.χ. σαν ασφαλιστές ή πραγματογνώμονες), ταξιδάκια εντός και εκτός της χώρας πληρωμένα από τα κεντρικά συνδικαλιστικά όργανα κ.λ.π. Όσο δε για το χρονικό διάστημα των απεργιών φροντίζουν να είναι "ασθενείς". Η Διοίκηση ουδέποτε τους "έβαλε χέρι" διότι όποτε το έκανε στο παρελθόν δεινοπάθησε. Πολλές φορές οι εργαζόμενοι εύχονται να ιδιωτικοποιηθούμε για να τους στείλει ο ιδιώτης όλους στο διάολο, όπου είναι και η θέση τους.

Αν λοιπόν ο εν λόγω εργαζόμενος του Jumbo ήταν αυτού του φυράμματος, τότε καλά τον ξαπόστειλαν. Πάντως η αιτιολόγηση του δικάστηρίου ήταν άθλια.

teddygr είπε...

Δεν γνωρίζω τι σόι "φυράματος" ήταν ο εν λόγω απολυμένος συνδικαλιστής. Υποθέτω, όμως, ότι (α) για να μην είναι διορισμένος σε δημόσια θέση, (β) για να έχει την συμπαράσταση του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ και -κυρίως- (γ) για να απολυθεί, μάλλον ανήκει σε άλλο "φύραμα".
Πάντως, όταν μιλάω για συνδικαλισμό, εννοώ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟ. Όταν αναφέρομαι σε κρατικοδίαιτους ή ξεπουλημένους "συνδικαλιστές", το επισημαίνω.